Μπήκε το καλοκαιράκι. Βουτιές στη θάλασσα και ανάσες «ελευθερίας» με την ελπίδα ότι βγαίνουμε από την περίοδο των ασφυκτικών περιορισμών. Αμ δε! Το τουριστικό θέρετρο «Ελλάδα» άνοιξε τις πύλες του. Ή τουλάχιστον θέλει να τις ανοίξει, προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν τεχνητό υγειονομικό παράδεισο. Στο πλαίσιο αυτού το αφεντικό τρελάθηκε, και μοιράζει κουπόνια διακοπών των 150ευρώ σε άτομα κάτω των 25 ετών για να τρέξουν να εμβολιαστούν. Η διαφημιστική μασκότ «Κούλης», με τις φαμφαρώδεις διαβεβαιώσεις και εκκλήσεις του στα ειδησεογραφικά μέσα του εξωτερικού, φαίνεται να μην έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Παράλληλα, στο εσωτερικό, βιώσαμε την καταπιεστική συνθήκη του να είμαστε εμείς σε περιορισμό και οι τουρίστες να κυκλοφορούν άνετα· να ανοίγουν σιγά σιγά όλες οι κατηγορίες καταστημάτων, αλλά να διαπιστώνουμε ότι πολλές θέσεις εργασίας έχουν χαθεί, είτε λόγω μόνιμου λουκέτου, είτε λόγω περιορισμένων προσλήψεων. Και το καλύτερο; Το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά, με το οποίο, με την ευκαιρία των περιορισμών της δια ζώσης επαφής και επικοινωνίας, μπαίνει, μεταξύ άλλων, νομοθετικό πλαίσιο για την εξ αποστάσεως εργασία και νομιμοποιούνται οι απλήρωτες υπερωρίες – ή έστω θα πληρώνονται με ρεπό.
Έτσι, για να μην παραπονιόμαστε κιόλας, καταστρατηγείται οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση ή οποιαδήποτε κίνηση διαμαρτυρίας στο εργασιακό περιβάλλον. Αντιδράσεις πολλές αλλά όχι τόσο ηχηρές. Η επιδοματική πολιτική και η ιδεολογία της ατομικής ευθύνης που είδαμε να ανθίζουν αυτή την περίοδο, δημιούργησαν μια παθητικότητα με αποτέλεσμα μια γενικευμένη συνήθεια στη μη αντίδραση.
Κι ενώ η άρχουσα τάξη βρίσκει τρόπους να μας περιορίζει ακόμη περισσότερο, ο κοινωνικός κανιβαλισμός οξύνεται και η πατριαρχική δομή της κοινωνίας ισχυροποιείται. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο, ειδικά στις αρχές της άρσης των περιορισμών, να γίνονται βίαιες συγκρούσεις στις πλατείες μεταξύ μειονοτήτων και προλεταριοποιημένων κοινωνικών ομάδων. Όπως επίσης είδαμε να πληθαίνουν ακόμη περισσότερο οι παρενοχλήσεις γυναικών και κοριτσιών. Γυναικοκτονίες και κτηνωδίες δημοσιοποιούνται, έστω και με αισχρό τρόπο που θυμίζει ξέπλυμα, σε εβδομαδιαία βάση.
Μεταξύ άλλων, η Δήμητρα από τη Λέσβο που την παράτησαν στην άκρη του δρόμου, η καθαρίστρια στα Πετράλωνα που ο επί 9 ώρες βιαστής της διέφυγε επειδή η αστυνομία «δεν παρεμβαίνει χωρίς ένταλμα», και η Καρολάιν με τον δολοφόνο να πλάθει παραπλανητικές ιστορίες, πατώντας πάνω στα γνωστά κοινωνικά ρατσιστικά αντανακλαστικά, στοχοποιώντας έτσι μεταναστευτικές ομάδες.
Απέναντι στα παραπάνω, και βλέποντας πως το πράγμα όσο πάει και ζορίζει, βλέπουμε την προοπτική να βρίσκεται στους συλλογικούς αγώνες και την ενδυνάμωση των κοινοτήτων μας. Στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, και διαμορφώνουμε τις ρωγμές στον γενικευμένο φόβο και την καταπίεση που ζούμε.
συντακτική ομάδα Ρεθύμνου
