Η πολεμική σύρραξη που έχει ξεκινήσει από το Σάββατο της 7ης Οκτωβρίου στην Παλαιστίνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του Ισραηλινού κράτους στην ιστορία του. Το στόρι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους και όλες μας· μετά από εκτόξευση χιλιάδων ρουκετών από μεριάς της Χαμάς, εισβάλουν άνδρες της οργάνωσης στο Ισραήλ. Επιτίθενται και μπαίνουν σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ενώ κατευθύνονται προς μουσικό φεστιβάλ που διοργανωνόταν κοντά στα σύνορα και αποχωρούν παίρνοντας ομήρους. Ο Ισραηλινός στρατός από μεριάς του πιάνεται τελείως στον ύπνο, καθότι η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί εβραϊκή γιορτή και αφού μόνο τις τελευταίες 100 φορές έχουν δεχτεί επίθεση σε παρόμοια μέρα, το μόνο που μπορεί να κάνει άμεσα είναι να ξεκινήσει αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη λωρίδα της Γάζας ενάντια σε θέσεις της Χαμάς. Θέσεις της Χαμάς όμως για το Ισραήλ αποτελεί όπως αποδεικνύεται και τις επόμενες μέρες κάθε τετραγωνικό μέτρο της περιοχής. Από εκείνη την ημέρα λοιπόν το κράτος του Ισραήλ έχει κηρύξει πόλεμο ενάντια στην Χαμάς με όλα τα μέσα. Εδώ ξεκινάει ένα πρόβλημα όμως. Η Χαμάς όπως και η ίδια η οργάνωση έχει δηλώσει βρίσκεται ταμπουρωμένη σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα από υπόγεια τούνελ που φτιάχτηκαν με την βοήθεια Ιρανών μηχανικών, απόλυτα, σχεδόν, προστατευμένη από τους βομβαρδισμούς του στρατού. Από πάνω όμως, ο Παλαιστινιακός λαός βλέπει τη μία βόμβα να σκάει μετά την άλλη πάνω του, διαλύοντας νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους και εγκαταστάσεις. Χιλιάδες ήδη οι νεκροί Παλαιστίνιοι και βοήθεια δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να κάνουμε μία επεξήγηση για το τι είναι η Χαμάς· και αυτό γιατί υπάρχει μια γενικότερη σύγχυση όταν μιλάμε για την Μέση Ανατολή (και δη για την Παλαιστίνη). Η Χαμάς, λοιπόν, είναι ένοπλη φονταμενταλιστική οργάνωση. Φτιάχτηκε το 1987 και το όνομά της είναι ακρωνύμιο εκ του «Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης». Πάμε τώρα στην βρομιά της υπόθεσης. Η Χαμάς, η οποία φτιάχτηκε για να πολεμήσει και να αντισταθεί απέναντι στην επεκτατικότητα του κράτους του Ισραήλ ανακαταλαμβάνοντας τα μουσουλμανικά εδάφη από «οποιονδήποτε ξένο», χρηματοδοτήθηκε και στηρίχθηκε από το ίδιο το κράτος του Ισραήλ. Μπερδευτικό λίγο αλλά θα βγάλει νόημα. Την δεκαετία του ‘70 στην Παλαιστίνη υπήρχε μία ηγετική φιγούρα η οποία στηριζόταν από την πλειοψηφία των Αραβικών κρατών και τη Σοβιετική Ένωση· ο Γιασέρ Αραφάτ. Ο Αραφάτ, ιδρυτής της Φατάχ, αποτελούσε μία πιο «φιλελεύθερη» πλευρά στην πολιτική σκηνή της περιοχής και βρισκόταν σε αντίθεση τόσο με το βαθιά θρησκευόμενο κομμάτι της κοινωνίας, όσο και με την ΝΑΤΟϊκή εξωτερική πολιτική. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, λοιπόν, αναγκάστηκαν να στηρίξουν ένα αντίπαλο δέος στον όλο και πιο δημοφιλή Αραφάτ και αυτό το βρήκαν στο πλευρό της Χαμάς. Έτσι, ξεκίνησαν να χρηματοδοτούν τη Χαμάς για την κατασκευή σχολείων και τζαμιών στη Γάζα.
Εάν σας θυμίζει κάτι η όλη ιστορία δεν είναι η ιδέα σας. Αποτελεί μια παρόμοια φόρμουλα με αυτή των Μουτζαχεντίν, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν και εξοπλίστηκαν από τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς κατά την εισβολή τους στο Αφγανιστάν το 1978, και τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής τα είδαμε το 2001 με τον λεγόμενο πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία.
Η συγκεκριμένη στρατηγική χαρακτηρίστηκε (εκ του αποτελέσματος φυσικά), από Ισραηλινούς και Αμερικανούς αξιωματούχους και πολιτικούς, ως μία από τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχουν κάνει στην ιστορία τους γιατί, όταν ο Αραφάτ και το σοβιετικό στρατόπεδο βγήκαν από τον χάρτη, βρέθηκαν να αναρωτιούνται τι θα κάνουν τώρα με τη Χαμάς, η οποία είχε δυναμώσει ύστερα από την ολοκληρωτική επικράτησή της στην Παλαιστινιακή ενδοχώρα.
Έκτοτε, η Χαμάς δρα σε μια περιοχή που οι αποικιοκράτες του Ισραήλ δολοφονούν καθημερινά Παλαιστίνιους, μην αφήνοντάς τους άλλη εναλλακτική πέραν της αντίστασης απέναντι στην ολοκληρωτική εκμηδένιση κάθε μορφής ζωής στην περιοχή. Οι επιθέσεις της όμως δεν αποτελούνται αποκλειστικά από στόχους στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής φύσης. Αντιθέτως, στοχεύουν, ακριβώς λόγω του φονταμενταλισμού της οργάνωσης, σε όλους τους Εβραίους κάτοικους του Ισραήλ. Και ο λόγος, από μεριάς της, που δεν ισοπεδώνεται το Ισραήλ είναι αποκλειστικά λόγω συσχετισμών· όχι επειδή θέλουν την ειρήνη των λαών. Εκτός εάν πιστεύουμε ότι η στήριξη στον παλαιστινιακό λαό και στη Χαμάς από μεριάς Αραβικών κρατών όπως το Ιράν, η Αίγυπτος και το Κατάρ γίνεται επειδή θυμήθηκαν τα δικαιώματα των λαών και το διεθνές δίκαιο το οποίο κατακρεουργούν οι Ισραηλινοί. Όλο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι το οποίο παίζεται δεν γίνεται επειδή έπιασε ο πόνος τους καπιταλιστές που διοικούν κράτη με τον πλέον απολυταρχικό τρόπο. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για τα δεινά των προλετάριων και για την αξία των ζωών τους. Ούτε στηρίζουν τη Χαμάς επειδή αντιλαμβάνονται το δίκαιο των Παλαιστινίων απέναντι στο Ισραηλινό Απαρτχάιντ. Απλά όλη αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Γάζα αποτελεί ένα ακόμα πεδίο διακρατικών συγκρούσεων στην περιοχή. Έτσι, βλέπουμε το Ιράν να μιλάει ξεκάθαρα για μία καινούργια συνεργασία των Αραβικών κρατών (έναν άξονα αντίστασης) απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και κατ’ επέκταση στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έναν άξονα αντίστασης όχι των λαών· αλλά των καπιταλιστών, καθένας από τους οποίους διεκδικεί μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα που λέγεται ανατολική Μεσόγειος.
Πάμε τώρα στην άλλη μεριά του νομίσματος. Το Ισραήλ δεν βρήκε αφορμή από την επίθεση της Χαμάς για να χτυπήσει στη Γάζα. Και αυτό γιατί έτσι και αλλιώς καταστρέφει και δολοφονεί καθημερινά στην Παλαιστίνη, με την πλήρη ανοχή όλων των θεσμών και κυρίως με την συγκατάθεση ενός μεγάλου κομματιού της Ισραηλινής κοινότητας (τοπικά και παγκόσμια) χρησιμοποιώντας την κλασική δικαιολογία ότι “εμείς οι Εβραίοι περάσαμε χειρότερα”. Έτσι, αφού τα όπλα τα έχει ευλογήσει και ο ραβίνος, είναι έτοιμα να σπείρουν τον θάνατο. Και αυτό γινόταν και συνέχισε να γίνεται χωρίς καμία διακοπή και μετά την 7η Οκτώβρη, απλά πολύ πιο άγρια και σε πιο γενικευμένη μορφή, με στόχο την εκδίωξη ή τον αφανισμό και του τελευταίου Παλαιστίνιου από την περιοχή. Έτσι χρησιμοποιούν επιθέσεις, όπως την τελευταία, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τους ωκεανούς αίματος που χύνουν, βάζοντάς τους στο ίδιο ζύγι με τις σταγόνες αίματος που δημιούργησε η Χαμάς. Το Ισραηλινό κράτος λοιπόν επεκτείνεται, και πίσω από αυτό ακολουθούν φυσικά οι κεφαλαιοκράτες. Ταυτόχρονα βλέπουμε, όπως ακριβώς και στον πόλεμο στην Ουκρανία, τις πολεμικές βιομηχανίες να καινοτομούν, να επενδύουν και κυρίως να τρίβουν τα χέρια τους, ενώ οι καραβανάδες χρησιμοποιούν στην πράξη όλες τις καινούργιες μορφές πολέμου απέναντι σε έναν απροστάτευτο λαό.
Στήριξη σε αυτήν την ανθρωποσφαγή εννοείται δίνει απλόχερα τόσο το κράτος των ΗΠΑ, όσο και η πλειοψηφία των μελών του ΝΑΤΟ. Από την πρώτη στιγμή, το αμερικανικό κράτος μπήκε ως εγγυητής της συνέχισης των σφαγών, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι οποιαδήποτε εμπλοκή των αραβικών κρατών ή της Χεζμπολάχ (που στηρίζεται με όλα τα μέσα από το Ιράν) θα δώσουν το πράσινο φως για άμεση στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, σε όλες τις συναντήσεις με «φιλοπαλαιστινιακά» κράτη όπως το Κατάρ, αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση για κατάπαυση των πυρών, με τη δικαιολογία ότι μέσα από αυτή θα αναδιοργανωθεί η Χαμάς.
Έτσι, βλέπουμε στην σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου να στήνονται επιδεικτικά στα ανοιχτά της Κύπρου, οι πολεμικές φρεγάτες έτοιμες να διασφαλίσουν την τάξη. Και εννοείται πως από εκεί δεν θα μπορούσε να λείπει και το δικό μας εθνόσημο. Όχι στεκόμενοι ως τα φερέφωνα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι οφείλουμε να φαινόμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε με όλα τα μέσα τα κυριαρχικά και κυρίως τα οικονομικά μας συμφέροντα όπου και να βρίσκονται.
Κλείνοντας δεν μπορούμε να μην δούμε ότι στην Παλαιστίνη τώρα γίνεται μια τεράστια σύγκρουση. Η σύγκρουση αυτή όμως είναι διακρατική όσο και να προσπαθούμε να το προσπεράσουμε αυτό και όπως γράφει και ο τίτλος του κειμένου (που είναι παράφραση από το γνωστό τραγούδι των Intifada) δεν μοιάζει καθόλου με Ιντιφάντα. Δυστυχώς η πρώτη Ιντιφάντα, στην οποία πολλές φορές προσπαθούν να της αποδώσουν εθνικιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και που αποτέλεσε μία τεράστια σύγκρουση της ντόπιας εργατικής τάξης, τελείωσε. Και τελείωσε πυροβολημένη στα ίσια από το κράτος του Ισραήλ και μαχαιρωμένη πισώπλατα τόσο από την Φατάχ όσο και από την Χαμάς.
Σε αυτή την σύρραξη λοιπόν, που βλέπουμε να κάθονται στη μέση οι Παλαιστίνιοι χωρίς προφανώς να μπορούν να περιμένουν οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια από πουθενά, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Ή, για να τεθεί ποιο σωστά, δεν υπάρχουν καλά και κακά κράτη και έθνη τα οποία συγκρούονται με τη λογική των σύγχρονων Βιετνάμ με τους ιμπεριαλιστές. Όχι επειδή είναι παλαιολιθική η παραπάνω αντίληψη· αντιθέτως, αυτό θεωρητικά είναι λυμένο ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άνθρωποι όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχαν ορθώς διαγνώσει ότι «όλα τα κράτη είναι ιμπεριαλιστικά». Άρα άδικα προσπαθούμε να βρούμε στο πρόσωπο της Χαμάς τον ανυπότακτο αντάρτη που παλεύει για την ίδρυση ενός ανυπότακτου Παλαιστινιακού κράτους. Όποιοι και όποιες προσπαθούν να διακρίνουν το μεσανατολικό ζήτημα ως ένα διακριτό πρόβλημα το οποίο επιδέχεται διακριτής λύσης, υπενθυμίζουμε ότι τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η καταπίεση των γυναικών, η φτώχεια και η εξαθλίωση, οφείλουν αντιμετωπίζονται συνολικά ως αποτελέσματα των καπιταλιστικών σχέσεων που ίδιος ο καπιταλισμός επιβάλλει. Όχι διακριτά.
Τέλος, επειδή εύλογα πολλοί και πολλές θα τρέξουν να πουν ότι όλα τα παραπάνω ειπώνονται εκ του ασφαλούς μπας και καταφέρουν να δικαιολογήσουν τις δικές τους πολιτικές αντιφάσεις και τα αριστερίστικα κατάλοιπα που κουβαλάνε, παρατίθεται μια πολύ κατατοπιστική ανακοίνωση της Αναρχικής Ομοσπονδίας Era· μιας τοπικής αναρχικής ομοσπονδίας που δραστηριοποιείται στο Ιράν και το Αφγανιστάν, γραμμένη στις 10 Οκτώβρη, 3 μέρες μετά την έναρξη των γεγονότων.
Τραμπάκουλας
Το ζήτημα της Παλαιστίνης είναι το ζήτημα της χρεοκοπίας του κρατισμού!
Τις τελευταίες ημέρες, γίναμε μάρτυρες μιας νέας σύγκρουσης στην παλαιστινιακή περιοχή και μιας επίθεσης της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς στα εδάφη που είναι υπό τον έλεγχο της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία ήταν άνευ προηγουμένου τα τελευταία χρόνια ή και δεκαετίες. Αυτό το περιστατικό δείχνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ότι το παλαιστινιακό ζήτημα, που σε όλους άρεσε να θεωρούν «νεκρό», είναι ακόμα ζωντανό και χωρίς προφανές τέλος, τουλάχιστον όσο υπάρχουν οι κυβερνήσεις! Η αρχαία γη της Παλαιστίνης ανήκει, πρώτα απ’ όλα, στους ανθρώπους αυτής της γης. Οι άνθρωποι που κάποτε είχαν μια ειρηνική και ευτυχισμένη ζωή, τώρα σφάζονται για δεκαετίες στο κρέας των εθνικιστικών και ισλαμιστικών ιδεολογιών και στον πειρασμό να σχηματίσουν εβραϊκές, αραβικές και ισλαμικές κυβερνήσεις… Οι ζωές του εβραϊκού λαού, του αραβικού λαού και άλλων που ζουν σε αυτή την περιοχή παίζονται ως πιόνια από τις κυβερνήσεις και τους διεφθαρμένους πολιτικούς εντός και εκτός αυτής της γεωγραφίας, και τους αφαιρείται η ευκαιρία για μια υγιή και ασφαλή ζωή. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το Ιράν με τις παρεμβάσεις τους, από την ισραηλινή κυβέρνηση που καταπνίγει και σφετερίζεται τη γη του παλαιστινιακού αραβικού λαού μέχρι ισλαμιστικές ομάδες όπως η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ, που έχουν χρησιμοποιήσει αθώους ανθρώπους ως ανθρώπινες ασπίδες για την αντιδραστική και απάνθρωπη ιδεολογία τους, είναι όλοι συνένοχοι και υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση, ακόμα κι αν φαίνονται αντίθετοι και εχθροί μεταξύ τους. Η Παλαιστίνη είναι ο τέλειος καθρέφτης αυτού που φώναζαν οι αναρχικοί σε όλη την ιστορία: Όσο υπάρχουν κυβερνήσεις, δεν θα υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια.
από το Τμήμα Ενημέρωσης της Αναρχικής Ομοσπονδίας
