Συριζα
Η ελληνική κυβέρνηση είναι ένα κράμα αριστερών, φιλελεύθερων και ακροδεξιών με κύριο στοιχείο την υποτέλεια της στην κεντρική εξουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία με την υπόσχεση να καταργήσει τις οικονομικές πολιτικές των τελευταίων ετών, οι οποίες συμπεριλάμβαναν τη διάλυση όλων των δομών κοινωνικής πρόνοιας (ασφάλιση, νοσοκομεία), την ιδιωτικοποίηση κεντρικών κρατικών υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια) και την φτωχοποίηση των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων (μείωση του βασικού μισθού, επιβολή φόρου στα σπίτια –ΕΝΦΙΑ-, περικοπή συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ κα. Έξι μήνες μετά υπέγραψε μια συμφωνία ακόμα χειρότερη από αυτές που εφάρμοζε η κυβέρνηση της δεξιάς. Στο ζήτημα της προσφυγικής/μεταναστευτικής κρίσης αυτή η κυβέρνηση ακολουθεί τις πολιτικές που είναι η κεντρική επιλογή της Ε.Ε: ξεκίνησαν ήδη οι μαζικές εγκληματικές επαναπροωθήσεις και ο εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ανεξάρτητα του ποιός βρίσκεται στην εξουσία.
Νεότερη ελληνική ιστορία
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ακραίες πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις. Μετά το 1940 έχει συμβεί ένας ένοπλος αγώνας μεταξύ κομμουνιστικού κόμματος και δεξιάς (1945-1949) και μια επταετής δικτατορία (1967-1974). Ουσιαστικά μετά την ήττα του ΚΚΕ και των συμμάχων του από ένα κράμα αμερικανόφιλων, συνεργατών των ναζί και συντηρητικών δυνάμεων, η εξουσία παρέμεινε τα επόμενα 40 χρόνια στα ίδια χέρια, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια 20ετία διακυβέρνησης από το σοσιαλιστικό κόμμα (ΠΑΣΟΚ) που παρά τις όποιες πολιτικοιδεολογικές διαφορές εν τέλει θα κινηθεί στα ίδια πλαίσια. Την τελευταία δεκαετία η έλευση της οικονομικής κρίσης θα δημιουργήσει και την ανάλογη αστάθεια με αποτέλεσμα την πτώση του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία κυβερνήσεων με πυρήνα τα κόμματα της δεξιάς μέχρι και αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης να φθαρεί με τη σειρά του. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ της «πρώτης αριστερής» κυβέρνησης στην ιστορία της χώρας, ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα, αφού όλος ο κρατικός μηχανισμός έμεινε αναλλοίωτος (η αστυνομία παρέμεινε οπλισμένη στις διαδηλώσεις κτλ).
Οικονομική κρίση
Τα τελευταία εφτά χρόνια στην Ελλάδα έχουν εφαρμοστεί μια σειρά οικονομικών προγραμμάτων που στόχο έχουν να διαλύσουν οικονομικά τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αποδίδοντας τον κοινωνικό πλούτο αποκλειστικά στην μεγαλοαστική τάξη και τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στον πυρήνα του κράτους, όπως οι δικαστικοί, ο στρατός και οι αστυνομικοί. Σαν αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών η ανεργία (περίπου 1,200,000 άνεργοι) και η φτώχεια έχουν εκτοξευτεί, ενώ η μετανάστευση από την Ελλάδα προς τις άλλες χώρες τις Ε.Ε, αλλά και η επιστροφή μεταναστών στις βαλκανικές χώρες από τις οποίες προέρχονταν, είναι ένα αρκετά μαζικό φαινόμενο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν μιλάμε για μια χώρα με κοινωνική ηρεμία αλλά για μια χώρα με πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, όπου οι κρατικές πολιτικές και οι διακρατικές οικονομικές συμφωνίες ουσιαστικά επιβάλλονται με τη βία και όχι με οποιουδήποτε είδους μαζική κοινωνική συναίνεση.
Αγωνιζόμενη κοινωνία
Η οικονομική επίθεση των τελευταίων ετών δεν πραγματοποιήθηκε αναίμακτα. Την τριετία 2010-2012, σε όλη η χώρα πραγματοποιούνταν μαζικές πορείες και συγκρούσεις τόσο μπροστά στη βουλή όσο και σε όλες τις μεγάλες πόλεις, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με κτηνώδη βία από την αστυνομία, ενώ λίγα χρόνια πιο πριν, το Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή την εκτέλεση ενός 15χρονου μαθητή από έναν αστυνομικό, ξέσπασε εξέγερση με επίθεση σε αστυνομικά τμήματα, καταλήψεις δημαρχείων, δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα σημαντικό σύμπλεγμα ανθρώπων, σχέσεων και οργανώσεων που περιλαμβάνει από κομμουνιστές μέχρι αναρχικούς (ελευθεριακούς σοσιαλιστές ) με εκατοντάδες δομές και σχήματα σε όλη τη χώρα, από κοινωνικά ιατρεία και δομές αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους και πρόσφυγες/ μετανάστες μέχρι χώρους πολιτικών ομάδων και οργανώσεων και ομάδες αυτοάμυνας, ενώ στις ελληνικές φυλακές υπάρχουν δεκάδες πολιτικού κρατούμενοι μέλη επαναστατικών οργανώσεων (αναρχικοί και κομμουνιστές, ενάντια στους φασίστες της Χρυσής Αυγής). Οι αναφορές των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων που αποτελούν αυτό το χώρο, είναι ποικιλόμορφες και ξεκινάνε από τους αιτηματικούς αγώνες που σχετίζονται με την καλύτερη λειτουργία του συστήματος χωρίς να θίγουν τον πυρήνα του προβλήματος, όπως η εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού, η εκκαθάριση των σωμάτων ασφαλείας από παρακρατικά/φασιστικά στοιχεία και η εφαρμογή πιο κοινωνικά δίκαιης οικονομικής πολιτικής και φτάνουν μέχρι την βίαιη κοινωνική επανάσταση, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και την οριζόντια κοινωνική οργάνωση που προτάσσουν τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια. Μέρος αυτού του κινήματος είναι και οι καταλήψεις στέγης προσφύγων και μεταναστών: στην Αθήνα, Νοταρά, Θεμιστοκλέους, Σχολείο, Γκίνη και στη Θεσσαλονίκη το Ορφανοτροφείο.
Φασίστες
Στην Ελλάδα, όπως και αλλού, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι εάν και το πολιτικό σύστημα είναι κοινοβουλευτική/αστική δημοκρατία σε γενικές γραμμές υπάρχει και συντηρείται ένα σύμπλεγμα παρακρατικών ανθρώπων, θεσμών και δικτύων προκειμένου να επέμβει όταν και εφόσον υπάρξει ανάγκη. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα πάντα αποτελούσε το μακρύ χέρι του κράτους, καθώς οι οργανώσεις της είτε ήταν συνδεδεμένες με κρατικούς πράκτορες, είτε αποτελούσαν εξ’ ολοκλήρου υποχείρια της εκάστοτε κυβέρνησης. Σήμερα η επίσημη ναζιστική οργάνωση (Χρυσή Αυγή) βρίσκεται στη βουλή και ενώ τα μέλη της είναι υπόδικοι για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης ταυτόχρονα λαμβάνει υπόγεια στήριξη από το κράτος με ελάφρυνση ποινών ή/και πολιτική/δημοσιογραφική στήριξη. Η οργάνωση αυτή είναι υπεύθυνη για τουλάχιστον δύο φόνους, του μετανάστη Σαχζάντ Λουκμάν (17/1/2013) και του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα(18/9/2013), εκατοντάδες μαχαιρώματα και ξυλοδαρμούς, κυρίως σε πρόσφυγες και μετανάστες ενώ οι αναφορές της είναι ένα κράμα από την χιτλερική ρητορεία και την ιδεολογία της δικτατορίας του ’70. Η δράση αυτών των υποκειμένων αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται από δεκάδες μαχητικές αντιφασιστικές ομάδες σε όλη την Ελλάδα.
Εξάρχεια
Τα Εξάρχεια είναι μια αρκετά ιδιαίτερη γειτονιά, είναι ένα πεδίο σημαντικών μαχών ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα. Ενώ από την δεκαετία του 70 και μετά αποτέλεσαν και αποτελούν μέχρι σήμερα τόπο συνάντησης της εξεγερμένης νεολαίας και του πολιτικοποιημένου κόσμου. Τους τελευταίους μήνες με τη στέγαση προσφύγων και μεταναστών η εικόνα της γειτονιάς εμπλουτίστηκε. Σε κάθε περίπτωση τα Εξάρχεια αποτελούν ένα μέρος με μειωμένη παρουσία της αστυνομίας και μηδενική παρουσία φασιστών σε καθημερινή βάση, ένα μέρος με δεκάδες στέκια και καταλήψεις, με δομές στήριξης που βασίζονται στην αλληλοβοήθεια και δίκτυα αλληλεγγύης.
