Ορατότητα
Η ορατότητα ήταν και είναι ένα από τα βασικότερα προτάγματα της λοατκια+ κοινότητας και όχι μόνο. Από τον Harvey Milk που έθετε το coming out (την αποκάλυψη δηλαδή του σεξουαλικού προσανατολισμού) ως πολιτική πράξη, το πρόταγμα «το προσωπικό είναι πολιτικό» των φεμινιστριών, μέχρι τα φεστιβάλ ορατότητας και υπερηφάνειας Pride που συνεχίζονται ως σήμερα, η ορατότητα παραμένει κύριο πρόταγμα και ζητούμενο ενός μακρόχρονου αγώνα.
Ο λόγος που μπαίνει το ζήτημα της ορατότητας στις έμφυλες ταυτότητες, πολύ περισσότερο τουλάχιστον από άλλες μειονότητες, είναι ότι εκ φύσεως δεν είναι τόσο εμφανείς. Έτσι, μέσα στην πατριαρχική κοινωνία και εν μέσω ποινικοποίησης, διωγμών και κοινωνικού στιγματισμού η πλειονότητα των ατόμων που ανήκαν στο λοατκια+ φάσμα αναγκάζονταν, όχι μόνο να μένουν στην αφάνεια, αλλά να κρύβονται για την επιβίωσή τους. Ακόμα και σήμερα, σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου η ομοφυλοφιλία και η «προπαγάνδισή» της διώκεται (βλ. Ρωσία). Ακόμα και σε χώρες όμως που δεν είναι πλέον ποινικό αδίκημα, οι έμφυλες διακρίσεις απέναντι σε ότι αμφισβητεί τα ετεροκανονικά πρότυπα κυριαρχούν. Το ζήτημα της ορατότητας όσον αφορά τις διεκδικήσεις μπαίνει έτσι ώστε να γίνει εμφανές το πρόβλημα ενός πληθυσμού απέναντι σε έναν κόσμο που θέλει να μην το βλέπει – δηλαδή να μην υπάρχει. Υπερασπίζοντας τις έμφυλες ταυτότητες και προβάλλοντας τις, επιτυγχάνεται η αναγνώρισή τους, που είναι και το επίδικο της ορατότητας.
Τις ημέρες του νεοφιλελευθερισμού παρατηρείται ένα ακόμα φαινόμενο κεκρυμμένης ομοφοβίας. Προβάλλεται ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι προσωπική επιλογή και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ακούμε θέσεις τύπου: «δεν με νοιάζει τι κάνει κάποιος στο κρεβάτι του, αρκεί να μη μου το δείχνει» ή «έχω και εγώ φίλους γκέι που είναι σοβαροί και δεν προκαλούν». Στην ουσία βλέπουμε το πώς η «ντουλάπα» και η αποσιώπηση παραμένει στην κουλτούρα της κοινωνίας. Η ταυτότητα ενός ανθρώπου όμως δεν αφορά μόνο το με ποιον/α/ο κάνει έρωτα. Η ταυτότητα δεν είναι ένα παλτό που το αφήνεις στην κρεμάστρα όταν βγαίνεις από το σπίτι. Είναι η ίδια η ύπαρξη ενός ανθρώπου.
Ως απάντηση στην βαθιά συντηρητική και πουριτανική κοινωνία, το coming out γίνεται πολιτική κίνηση, το βγες έξω από την ντουλάπα γίνεται σύνθημα, το «προσωπικό είναι πολιτικό» περιγράφει το σκοταδιστικό πέπλο που θέλεις να σκίσεις και η προκλητικότητα, ρήγμα στο υπάρχον. Τα φιλιά, τα γκλίτερ, τα τακούνια και κάθε τι που εκφράζει και αποτυπώνει το είναι των ανθρώπων, όταν διαταράσσει τα ένστικτα της πατριαρχικής κοινωνίας, καταλήγει να αποτελεί πράξη αντίστασης. Διότι μόνο έτσι μπορείς πολεμήσεις τις διακρίσεις σε μία κοινωνία – να τις φανερώσεις. Διότι αυτός ο αγώνας γίνεται – και είναι κομβικό του σημείο να συνεχίσει να γίνεται – και με γκλίτερ και με τακούνια.
Eretmo & Kitsune
