από τη γενοκτονία στα σύνορα της Ε.Ε. στο καθεστώς εξαίρεσης των στρατοπέδων συγκέντρωσης
Αν πριν από μερικά χρόνια το κίνημα έπρεπε να διοργανώνει κινητοποιήσεις για να φέρει στο φως την ύπαρξη των κέντρων κράτησης, το τελευταίο διάστημα η έννοια των «στρατοπέδων συγκέντρωσης» έγινε σημαία της φασιστικής ρητορικής της κυριαρχίας. Είναι ένας συμβολικός χώρος όπου πετιούνται οι περιττοί, οι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, μια έννοια διασταλτική. Είναι μια μαύρη τρύπα που γεννά τον φόβο και το μίσος. Τον φόβο για να μην μη βρεθείς εκεί, το μίσος για όσους βρίσκονται εκεί. Τον φόβο απέναντι στο τι είναι ικανή να κάνει η κυριαρχία και την ανακούφιση από τον φόβο με την προϋπόθεση να αισθάνεσαι ό,τι ανήκεις στο στρατόπεδο της κυριαρχίας και όχι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και η κυριαρχία μετατρέπει την κοινωνία σε στρατόπεδο, την στρατιωτικοποιεί.
Οι ομάδες κρούσης της κυριαρχίας, είτε είναι τα νόμιμα σώματα ασφαλείας είτε τα παρακρατικά τάγματα εφόδου, εκπαιδεύονται στον αγριανθρωπισμό πάνω στα γυμνά σώματα των απογυμνωμένων από κάθε ανθρώπινη ιδιότητα εγκλείστων. Οι μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις-σκούπα παίρνουν τον χαρακτήρα στρατιωτικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. Το μίσος εξαπλώνεται και διαποτίζει την καθημερινότητα. Αναμειγνύεται με την απόγνωση και δημιουργεί το είδος των υπηκόων που επιθυμεί να διαχειρίζεται το κόμμα του θανάτου, ο καπιταλισμός. Φυσικοποίηση του ολοκληρωτισμού, ωραιοποίηση της βίας, απαξίωση της ζωής. Οι εικόνες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα, όπως και οι εικόνες από τα βασανιστήρια στο Γκουαντανάμο, δεν διέρρευσαν για να καταγγελθεί η βαναυσότητα αλλά για να διαφημιστεί.
Η καταστροφή του ανθρώπινου εδραιώνεται, το μίσος εξαπλώνεται και διαποτίζει την καθημερινότητα. Ο εκφασισμός τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι ευθέως συνδεδεμένος με τη μετατροπή των μεταναστών σε αποδιοπομπαίους τράγους. Ήταν απάντηση στην εξέγερση του Δεκέμβρη, αλλά και απαραίτητη ιδεολογική προϋπόθεση για την επιτυχία της επίθεσης του κεφαλαίου με τη λεγόμενη κρίση. Το 2009, ο Άγιος Παντελεήμονας έγινε φυτώριο για την κατασκευή τόσο του εσωτερικού εχθρού όσο και των φασιστικών ταγμάτων εφόδου. Η λεηλασία της ζωής των μεταναστών δεν αποσκοπούσε πλέον στην εκμετάλλευση φτηνού εργατικού δυναμικού αλλά στην κατασκευή ανθρώπων-σκουπιδιών με στόχο τη συνολική υποτίμηση της ζωής.
Το 2010-2011, η φασιστικοποίηση της αστυνομίας ως απάντηση στις μεγάλες και συχνές κινητοποιήσεις συνοδεύτηκε από τη σταδιακή μετατόπιση του δημόσιου λόγου προς τον φασισμό, άλλοτε με την Frontex και τον φράχτη στον Έβρο, άλλοτε με τον χαρακτηρισμό των 300 μεταναστών απεργών πείνας ως «υγειονομικής βόμβας», άλλοτε με τη διαπόμπευση των οροθετικών, άλλοτε με τα μικρομάγαζα που έκλειναν, όχι εξαιτίας της επέλασης των πολυεθνικών, αλλά τάχα λόγω της πραμάτειας των μεταναστών μικροπωλητών.
Η κίνηση εκφασισμού της κοινωνίας κορυφώθηκε το 2012 με την εξαγγελία από τον Χρυσοχοΐδη της δημιουργίας δεκάδων στρατοπέδων συγκέντρωσης, εξαγγελία που υλοποιεί σήμερα ο Δένδιας. Πάνω από 5.000 μετανάστες χωρίς χαρτιά έχουν συλληφθεί και κρατούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από την αρχή της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς». Η πολιτική των «ανθρώπων-σκουπιδιών» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η πολιτική του καθεστώτος εξαίρεσης και του οργανωμένου χάους, έχουν μεν ως πρώτα θύματα τους μετανάστες αλλά απώτερος στόχος τους είναι η διαχείριση των ντόπιων. Τη θέση των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προορίζονται να καταλάβουν οι ντόπιοι (ή να πειθαρχούν, φοβούμενοι πως αλλιώς αυτό μπορεί να συμβεί): τοξικοεξαρτημένοι στην Αμυγδαλέζα, σκέψεις για «αξιοποίηση» στρατιωτικών εγκαταστάσεων για την κράτηση ελλήνων οφειλετών στο δημόσιο. Το ουσιαστικό περιεχόμενο της πολιτικής των «ανθρώπων-σκουπιδιών» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι πως οικοδομεί ένα παράδειγμα για την κοινωνία, ενώ συγχρόνως φυσικοποιεί την αναγκαιότητα του ολοκληρωτισμού. Ο αγώνας ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα της ζωής ενάντια στο θάνατο.
Δίκτυο Clandestina, Νοέμβρης 2013
