Την Τετάρτη 25/05 με αφορμή κυρίως τις καταλήψεις πλατειών στην Ισπανία, ξεκινά και στον ελλαδικό χώρο, οργανωμένο αρχικά μέσω διαδικτύου, ένα κύμα λαϊκών συγκεντρώσεων στις κεντρικές πλατείες σε κάθε πόλη. Παντού, έτσι και στα Χανιά, αυτές οι συγκεντρώσεις μετατρέπονται σε λαϊκές συνελεύσεις, όπου αυτό που κυριαρχεί σε πρώτο χρόνο είναι η ανάγκη του κόσμου για συνεύρεση, ζύμωση, συζήτηση. Μέσω ενός μικροφώνου ο καθένας/μια παίρνει τον λόγο χωρίς προεδρεία και αρχηγούς. Τα κόμματα απολαμβάνουν τη χλεύη μεγάλου μέρους των παρευρισκομένων. Τα media εκδιώκονται από τη συνέλευση, ενώ ξεκαθαρίζεται πως σε αυτήν δεν έχουν θέση οι φασίστες, πράγμα το οποίο παίρνει έμπρακτη μορφή, μέσα από την απομόνωση και απομάκρυνσή τους όποτε κάποιοι από αυτούς προσπάθησαν να έρθουν. Εκφράζονται οι λόγοι για τους οποίους ο καθένας/μια ήρθε, και ακούγονται αρκετές προτάσεις για δράσεις και για το πώς θα συνεχιστεί. Ο κόσμος στις συνελεύσεις, και ανάλογα με τη μέρα, ποικίλλει από 150 έως 600 άτομα. Γίνεται προσπάθεια να φτιαχτούν ομάδες εργασίας (καθαριότητας, περιφρούρησης, έντυπου υλικού, πληροφόρησης κ.λπ.), γίνονται ανταλλακτικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες, προβάλλονται ντοκιμαντέρ. Όλες οι προτάσεις καταγράφονται στα πρακτικά, και στο τέλος αποφασίζεται η υλοποίησή τους.
Το φαινόμενο αυτής της αυθόρμητης λαϊκής αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας που λαμβάνει μορφή στις συνελεύσεις στις πλατείες, είναι ακόμα νωπό και απόλυτα ρευστό. Τα χαρακτηριστικά που παίρνει διακυβεύονται καθημερινά. Τα media το γλείφουν από πάνω μέχρι κάτω, σε μια προσπάθεια να το αφομοιώσουν και να το καταστήσουν ακίνδυνο, μέχρι να φυλλορροήσει, και ο κόσμος να ξαναγυρίσει στους καναπέδες. Είναι νωρίς για μια γενικότερη κριτική αποτίμηση των εν εξελίξει διαδικασιών. Το πώς θα προχωρήσει, αν θα διαλυθεί, αν θα ενταθεί, αν θα ριζοσπαστικοποιηθεί ή όχι είναι κάτι απρόβλεπτο, και κατά ένα μέρος διακυβεύεται και διαμορφώνεται μέσα σε αυτές τις συνελεύσεις και με τη συμβολή όλων μας.
