Για τη Σάρα
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η κυβέρνηση προτείνει να μην ψηφίζουν οι μόνιμοι – «νόμιμοι» μετανάστες. Το φέρνω ως παράδειγμα, για να γίνει πιο κατανοητός ο όρος δικαίωμα. Τους αφαιρείται ένα πολιτικό δικαίωμα, ένα δικαίωμα που οι σοσιαλδημοκράτες τούς το είχαν παραχωρήσει. Οι λόγοι που το ΠΑΣΟΚ παραχώρησε ένα δικαίωμα ήταν πολλοί. Οι λόγοι που η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ το παίρνει πίσω επίσης. Ένας αγώνας για να ψηφίζουν οι μετανάστες, όσο κερδοφόρος και να είναι, θα υποχωρήσει σε κάποια άλλη δεδομένη πολιτική συνθήκη, από άλλες κυβερνήσεις. Άρα ποτέ ένα δικαίωμα δεν είναι για πάντα, μόνιμο και κεκτημένο (όσο και να φωνάζουν οι αριστεροί). Είναι σαν ένα λάστιχο, μέσα στην ευελιξία της εκάστοτε δημοκρατίας και τους πολιτικούς-κυρίαρχους στόχους.
Πλαίσιο διεκδικητικό, σημαίνει νόμοι που αμβλύνουν τις αντιθέσεις στη δημοκρατία, σημαίνει διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης. Δικαίωμα σημαίνει μιζέρια του εθελοντισμού (ψευδαίσθηση της έννοιας του φιλότιμου), της αλληλοβοήθειας (με την έννοια από αυτόν που έχει σ’ αυτόν που δεν έχει σε κοινωνικό επίπεδο), της χριστιανικής ηθικής, της δημοκρατικής ηθικής, της νομιμότητας των διαχωρισμών, της διαιώνισης του ρατσισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, κράτος πρόνοιας κλπ. δηλαδή έρμαιο στις πολιτικές αντοχές του δημοκρατικού συστήματος.
Αγαθό σημαίνει αξία ζωής, στέγη, τροφή (καθαρή), νερό (καθαρό), αέρας (καθαρός), ρουχισμός (καθαρός), φωτισμός, υγεία, μόρφωση, αξιοπρεπή ζωή σε γέροντες και παιδιά και αμεα., αδιαπραγμάτευτες, χωρίς εκπτώσεις, διαχωρισμούς, ανισότητες, δεν είναι εμπόρευμα, δεν είναι προϊόν που θα παραχθεί, δεν τιμάται, δεν παραδίδεται, δεν έχει έξωση, χρέωση κλπ. Με αυτή την έννοια αλλάζουν τα εργαλεία αγώνα. Είναι η ίδια μας η ζωή. Άρα ο αγώνας είναι ζωτικός! Αν δεν θέλετε να αγωνιστείτε για την ζωή σας δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σας.
Ρεύμα, νερό, θέρμανση, σπίτι, ρουχισμός δεν είναι δικαιώματα, είναι αγαθά.
Δικαίωμα είναι ό,τι απαιτώ να μου δώσει το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, όταν το επιτρέπουν ή όχι οι εκάστοτε οικονομικές συνθήκες των καπιταλιστών, οι εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες με ή χωρίς σύγκρουση.
Σε κάθε περίπτωση όμως αναγνωρίζω ότι αυτοί έχουν και γω όχι. Τους αποδίδω τη δύναμη, την απόφαση, τη κυριαρχία στη ζωή μου. Οι αποφάσεις (νόμοι) που παίρνουν ρυθμίζουν τη ζωή μου. Και γω ως υποταγμένη στη «νομιμότητα» της κυριαρχίας τους, της εξουσίας τους στη ζωή μου τους διαιωνίζω μέσω αυτής της αποδοχής. Το ψίχουλο γίνεται καρβέλι και ο αχυρώνας γίνεται παλάτι, ανάλογα με το βαθμό ενσωμάτωσης και αφομοίωσης αυτής της αποδοχής.. Αυτοί βαφτίζονται σωτήρες, χριστιανοί, φιλάνθρωποι, και γω μια κοινωνικά νομιμοποιημένη άπορη που χρίζω βοήθειας, από τον Ο.Α.Ε.Δ., από τον δήμο, από το κράτος πρόνοιας, από επιδόματα, από φιλόπτωχα ταμεία, από Μ.Κ.Ο, από όλο τον δημοκρατικό-χριστιανικό, πολιτικό κόσμο. Αυτοί υπάρχουν στην πλάτη μου, αυτοί υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί εγώ τους ζητώ.
Δεν τους νομιμοποιώ…
Συνεχίζουν να έχουν και χρήματα και δύναμη και εξουσία, κυρίως έχουν όλα όσα εγώ δεν έχω. Ποιος τους τα παραχώρησε; Οι δισεκατομμύρια μισθωτοί σκλάβοι. Χρόνια ληστεύουν τη ζωή μου, δίνοντάς μου μόνο υποσχέσεις ευημερίας, που ποτέ δεν έζησα, υποσχέσεις για ισότητα και δικαιοσύνη που ποτέ δεν βίωσα, για γνώσεις και ελευθερία χώρου και χρόνου που ποτέ δεν απέκτησα! Για να μην τους φωνάζω συνέχεια μου έδωσαν ένα πανεπιστημιακό χαρτί (κάνοντας μια συμφωνία), που έλεγε ότι όλα όσα μου υποσχέθηκαν θα μου τα δώσουν. Δεν είδα καμιά υπευθυνότητα από μέρους τους, όσον αφορά τις υποσχέσεις τους. Κατάλαβα, σύντομα ευτυχώς, ότι για μια θεσούλα στο δημόσιο θα έπρεπε σίγουρα να τους νομιμοποιήσω, να δεχτώ να είμαι υπήκοος του συστήματός τους, να έχω δηλαδή καθαρό ποινικό μητρώο. Μια σύγχρονη υποτακτική που μας έχουν στο …τσιπάκι τους!
Μας έχουν στο …τσιπάκι τους
Δεν πήγα στις τράπεζες να δανειστώ, δεν έβγαλα αφμ, δεν ψήφισα, δεν έχω καμιά ιδιοκτησία, ούτε και κάτι στο όνομά μου, δεν έβγαλα λογαριασμό της ΔΕΗ στο όνομά μου, ούτε του νερού. Όμως έβγαλα κινητό και έδωσα το όνομά μου! Με ακούνε, μαθαίνουν τους φίλους μου, τα προβλήματά μου, τις σκέψεις μου, ακόμα και τα όνειρά μου! Ξέρουν τα πάντα για μένα, από ένα τσιπάκι! Δανείστηκα από φίλους, από γονείς, όμως πάντα δεν έχω. Σήμερα, αύριο μου κόβουν το ρεύμα, μεθαύριο δεν έχω για το ενοίκιο, μετά για φαγητό και ξανά τα ίδια! Αλλά ο έλεγχος παραμένει έλεγχος και μάλιστα ολοκληρωτικός.
Η απαλλοτρίωση είναι ζήτημα αξιοπρέπειας!
Δεν γίνεται συνέχεια να ζητώ και να διαιωνίζω την εγκληματική τους ύπαρξη -γενικευμένο έλεγχο της ζωής μου- και γω τη μιζέρια μου. Έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Το να πάρω πίσω τη ζωή μου χωρίς να ζητάω από κανέναν τίποτα, να πάρω πίσω ό,τι μου υποσχέθηκαν, ό,τι μου κλέψανε είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Απαλλοτριώνω τα αγαθά που μου ληστέψανε. Είναι εκδίκηση, και η εκδίκηση είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Αδιαπραγμάτευτα, ούτε ζήτουλας ούτε υποτακτική.
Η κοινωνική επανάσταση είναι (κυρίως) ζήτημα δικαιοσύνης!
Έτσι, προσπερνώντας τους νόμιμους κώδικες ζωής, ακόμα και τους άγραφους, μην περιμένοντας ποτέ να ζήσω όπως θέλουνε (οι εξουσιαστές), είμαι εξεγερμένη. Δηλαδή από φτωχοδιάβολος γίνομαι εχθρός τους. Εκεί, σ’ αυτή την κατάσταση μιλάμε με άλλους όρους. Στο χέρι μας είναι να οργανωθούμε σε μια απελευθερωτική χαρούμενη συμφωνία για την επαναστατική αλληλεγγύη, για την επανάσταση. Σ’ αυτό τον δρόμο δεν απλώνονται γυμνά χέρια, ούτε πνιγμένα κορμιά, ούτε δολοφονημένοι «αυτόχειρες». Σε αυτό τον δρόμο μιλάνε τα όπλα. Κάθε είδους εργαλείο που δεν αφομοιώνεται, δεν ελέγχεται, δεν ανιχνεύεται. Τυφλοπόντικες, φτωχοδιάβολοι, εξεγερμένοι σε μια συμφωνία κοινωνικής δικαιοσύνης, που δεν είναι άλλη από τη καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου και ό,τι – όποιος τους υπηρετεί.
κάνει κρύο
