Πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν μετά το φευγιό του, πολλά αλλά και πάλι λίγα για να περιγράψουν την πολυδιάστατη προσωπικότητα, την παρουσία, την απουσία, το κενό…
Ο καπετάν Αξάς μπορούσε -αν το ήθελες και το ήθελε και αυτός- να σε πάρει από το χέρι, για να σε οδηγήσει σε κόσμους γεμάτους ομορφιά, εκπλήξεις, αλλοκοτιά, εφευρέσεις, ανατροπές, μουσική, μυρωδιές, παιχνίδι, αυθεντικότητα. Κόσμους γεμάτους, ζωντανούς και φιλόξενους. Αν μη τι άλλο, σπάνιος, καθώς ποτέ δε σταμάτησε να είναι παιδί, βαθιά και πραγματικά καταστασιακός, με το παιχνίδι να είναι πάντα ένα κομμάτι της ουσίας και του ζητούμενου.
Δεν υπήρξε περίοδος της ζωής του στην οποία δεν αγωνιούσε και δεν προσπαθούσε να «προσθέσει στην φαντασιακή θέσμιση του κοινωνικού» τις αξίες της φυσιολατρίας, της οικολογίας, της αλληλεγγύης, της ανυπακοής, του αγώνα, του αντικομφορμισμού, της αποανάπτυξης, της αυτάρκειας. Η παρουσία και η συμβολή του στους αγώνες τον τελευταίων 10ετιών δεν χωράει στο κείμενο αυτό, ούτε μπορεί να αποτυπωθεί, ούτε έχει και νόημα. Δεδομένο είναι, ότι ο Δημήτρης ήταν παρών, πολλές φορές δίχως καν να φαίνεται, στα παρασκήνια που λέμε. Άλλες φορές στην πρώτη γραμμή έβαζε μπέτη και άλλες στα μετόπισθεν, αλλά πάντα εκεί να απλώνει ένα χέρι βοηθείας χωρίς να γυρεύει δόξες, ψηφαλάκια και ακροατήρια.
Το σπίτι του στους πρόποδες της Ρόκας φιλόξενο ησυχαστήριο, μοναστήρι, ανοιχτό άσυλο για κάθε ψυχή που χρειαζόταν βοήθεια, συμβουλή, ακρόαση, έμπνευση ή παρηγοριά, εκεί όπου μπορούσες να είσαι ο εαυτός/ή σου ή τουλάχιστον να έρθεις πιο κοντά σε αυτόν/ήν. Εκεί όπου με νηστεία, προσευχή και αγρύπνια, όπως έλεγε, δούλευε ασταμάτητα το εργαστήρι του μυαλού του κατεβάζοντας καθημερινά αμέτρητες ιδέες και πρότζεκτ που για να υλοποιηθούν θα χρειαζόταν 100 ζωές. Για αυτό και τα χάριζε ανοιχτόχερα, μπας και τα δει να παίρνουν σάρκα και οστά. «Άχι και να ‘ταν μπορετό πριν πέσω και ποθάνω, τα όσα βάνει ο μαύρος νους, σκιάς τα μισά να κάνω», λέει μια μαντινάδα, που θα μπορούσε να έχει γραφτεί για αυτόν.
Ο βιος και τα έργα του Δημήτρη αποτελούν μια παρακαταθήκη, που όσοι/ες ήμασταν κοντά του, κατά κάποιο τρόπο, οφείλουμε να αναδείξουμε και να διαφυλάξουμε για πολλούς και διάφορους λόγους· πρώτον και κύριον, γιατί έτσι θα συνεχίσει να βρίσκεται ανάμεσα μας. Με αυτόν τον τρόπο, δεν αναδεικνύουμε μονάχα μια αγαπημένη μας προσωπικότητα, αλλά και όλα αυτά τα οποία αγαπούσε και για τα οποία πάλευε.
Συνεχίζοντας τον αγώνα για ελεύθερα, από τις ΒΑΠΕ, βουνά, για καθαρές από χημικά και πετρέλαια θάλασσες, για φιλοξενία στους κατατρεγμένους, για ανοιχτούς χώρους και μυαλά, για ξέφρενες γιορτές και ασυμβίβαστη ζωή. Κουβαλάμε μαζί μας τον καπετάν Αξά.
Η μνήμη είναι ζωή και η λήθη είναι θάνατος!
Δεν σε ξεχνάμε και συνεχίζουμε το ταξίδι. Ανοίγουμε πανιά και με κλειστά όρτσα πάμε για μια ελεύθερη ζωή στο εδώ και το τώρα, κόντρα στον καιρό, παρέα με τους δαίμονες μας, μ’ εσένα και μ’ ένα βασιλικό στο αυτί.
Καλή μας αντάμωση.
Carpe Diem
