Εδώ και έναν χρόνο, στη Γαλλία υπό καθεστώς «έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», το κράτος έχει καταλύσει το ίδιο του το σύνταγμα, την ίδια τη «δημοκρατική» του λειτουργία, και κυβερνά βγάζοντας εγκυκλίους και διατάγματα, περνώντας νόμους εν μια νυκτί. Είναι πλέον ξεκάθαρο και για όσες και όσους δεν ήθελαν να το δουν από την αρχή: Ο ιός μεταλλάχθηκε σε δικτατορία.
Ένας από αυτούς τους νόμους είναι ο νόμος Avia, που τέθηκε σε ισχύ αμέσως μετά το πρώτο lockdown και δίνει τη δυνατότητα στα social media να σβήνουν τα σχόλια και τις αναρτήσεις που περιέχουν ρητορική «μίσους». Πρόκειται για αρκετά προβληματική συνθήκη: πρώτον, το κράτος αναθέτει σε ιδιωτικές εταιρείες –ακόμη και σε αλγόριθμους– να αξιολογούν το περιεχόμενο μιας ανάρτησης, επομένως να ασκούν λογοκρισία. Κάποτε η λογοκρισία ασκούταν από μπάτσους ή δικαστές, ενώ πλέον αναθέτοντας τη λογοκρισία σε ιδιωτικές εταιρείες, το κράτος παρακάμπτει και επομένως εκμηδενίζει την ίδια του την αστική δικαιοσύνη. Πρόκειται ξεκάθαρα για έναν μηχανισμό λογοκρισίας που το κράτος νομιμοποιεί και ούτε καν κρύβει, μια πράξη τρομοκρατίας κατά της ελεύθερης έκφρασης. Έτσι, το κράτος εφαρμόζει την ολοκληρωτική τεχνογνωσία απαγορεύοντας τη «ρητορική του μίσους». Αλλά τι είναι η «ρητορική μίσους»; Προκειμένου να εγκαθιδρύσει λογοκρισία και να απαγορεύσει κάθε αντίθετη άποψη, το κράτος μπορεί να θεωρήσει οποιαδήποτε πολιτική κριτική ως έκφραση μίσους. Η ιστορία μάς δείχνει ότι τα κράτη εφάρμοζαν πάντα λογοκρισία στην πολιτική κριτική, χωρίς να την αναγνωρίζουν ως τέτοια, και ακριβώς για να μην την αναγνωρίσουν. Οι αντάρτες ονομάστηκαν «συμμορίτες» και ο Κουφοντίνας ή ο Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπντάλλα «τρομοκράτες», ενώ η Ζερμαίν Μπερτόν αντιμετωπίστηκε ως «ψυχιατρική περίπτωση». Και ακριβώς, μια εκδήλωση «μίσους» δεν αναγνωρίζεται ως πολιτική κριτική, αλλά περιορίζεται σε ένα συναίσθημα. Αυτή η μέθοδος έχει ήδη δοκιμαστεί από κράτη, τα οποία προσπαθούν να «ψυχολογικοποιήσουν» κάθε κριτική για να την απαξιώσουν. Αν όμως πούμε ότι «η αστυνομία σκοτώνει», είναι ρητορική μίσους ή αλήθεια; Αν πούμε ότι ο υπουργός εσωτερικών «είναι βιαστής» (υπόδικος για βιασμό), είναι ρητορική μίσους ή αλήθεια; Οτιδήποτε είναι αντίθετο στην κρατική προπαγάνδα είναι ρητορική μίσους και ψέμα. Αντιθέτως, τα κρατικά ψέματα, ακόμη και τα ξεδιάντροπα (π.χ. η χρησιμότητα της μάσκας), έχουν διαδοθεί ευρέως.
Αλλά γιατί το κράτος θέλει να καταστείλει τη «διαδικτυακή κριτική»; Στη Γαλλία δεν υπήρξε κανένα μαζικό και δυναμικό κίνημα αμφισβήτησης των «μέτρων προστασίας», καμία δυναμική αντίσταση στην επιβολή στρατιωτικού νόμου. Οι όποιες κριτικές περιορίστηκαν στα social media και ήταν χαμένες εξαρχής, αφού τα social media είναι απολύτως ελεγχόμενα. Και γι’ αυτό δεν φταίει ούτε το κράτος, ούτε τα social media…
May
