Το IPRED2
Η πρώτη ίσως προσπάθεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την εφαρμογή ελέγχων στη χρήση υπηρεσιών στο διαδίκτυο έγινε το 2005 με το λεγόμενο IPRED2 (Intellectual Property Rights Enforcement Directive 2), όπου προέβλεπε μεταξύ άλλων τη λεγόμενη δευτεροβάθμια ευθύνη του service provider. Δηλαδή εκτός της ίδιας της παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων, να είναι εξίσου παράνομη και η παροχή σχετικών υπηρεσιών ή η προώθηση της πειρατείας. Με απλά λόγια δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο χρήστης που παρανομεί, αλλά και το ίδιο το μέσο ποινικοποιείται. Αν για παράδειγμα κάποιος πάει να ανεβάσει ένα προστατευμένο video στο youtube, την πληρώνει και το youtube. Αυτό πρακτικά εξαναγκάζει τους service providers να παρακολουθούν την κίνηση των χρηστών τους και να υλοποιούν διάφορους μηχανισμούς ελέγχου ακόμα και προληπτικά (π.χ. να γράφεσαι με τα πραγματικά σου στοιχεία στην υπηρεσία) καταπατώντας έτσι και το προσωπικό απόρρητο (κάτι το οποίο παρεμπιπτόντως είναι κακούργημα, αδίκημα σαφώς ανώτερο της πειρατείας) και το δικαίωμα στην ανωνυμία. Μετά από πολλές αντιδράσεις ακτιβιστών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο το IPRED2 πάγωσε πρακτικά και τον Σεπτέμβρη του 2010 απορρίφθηκε τελείως.
To Data Retention Directive
Η δεύτερη προσπάθεια ήρθε αυτή τη φορά, όχι για να προστατεύσει απ’ την πειρατεία, αλλά απ’ την τρομοκρατία, επηρεασμένοι σαφώς απ’ τις επιθέσεις στο μετρό του Λονδινου το 2005. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την οδηγία, η οποία τελικά πέρασε το Μάρτιο του 2006, όλοι οι πάροχοι τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών (από ISPs μέχρι παρόχους σταθερής και κινητής τηλεφωνίας) υποχρεούνται να καταγράφουν και να κρατούν για 6 μήνες έως 2 χρόνια δεδομένα για κάθε επικοινωνία των χρηστών τους, που παρέχουν πληροφορίες για τους μετέχοντες, τις συσκευές που χρησιμοποιήθηκαν, την τοποθεσία στην οποία βρίσκονταν, το είδος της επικοινωνίας (αν είναι SMS, mail, τηλέφωνο κ.λπ.) καθώς και την ημερομηνία, την ώρα και τη διάρκειά της. Η οδηγία αυτή εφαρμόζεται κανονικά και στην Ελλάδα (εκτός βέβαια αν είσαι η Vodafone και ασχολείσαι με «νόμιμες υποκλοπές»).
Ο νόμος HADOPI
Η τρίτη κίνηση έγινε στη Γαλλία το 2008 με έναν νόμο που κατέβασε η κυβέρνηση Σαρκοζί για «την προώθηση και την προστασία των έργων δημιουργίας στο διαδίκτυο», ο οποίος προέβλεπε την εφαρμογή του λεγόμενου “3-strikes”. Σύμφωνα με αυτή την πρακτική, αν κάποιον τον πιάσουν 3 φορές να κάνει πειρατεία, του κόβουν την πρόσβαση στο διαδίκτυο από 2 μήνες μέχρι 1 χρόνο σε όποιον ISP και αν πάει. Για την εφαρμογή προφανώς αυτής της μεθόδου και πάλι προωθείται η παρακολούθηση της κίνησης των χρηστών και η εφαρμογή προληπτικών μέτρων, ενώ με το να κόβουν σε κάποιο την πρόσβαση στο διαδίκτυο ουσιαστικά του στερούν τη δυνατότητα να εκφραστεί σε αυτό το μέσο, ή ακόμα και να ασκήσει δημοκρατικά του δικαιώματα και να κάνει χρήση κρατικών και τραπεζικών κ.λπ. υπηρεσιών. Ο νόμος HADOPI τελικά πέρασε και αυτός τον Οκτώβριο του 2009 με την προϋπόθεση να κόβεται η πρόσβαση μόνο κατόπιν δίκης.
Το Telecoms Package
Φαίνεται όμως πως το να γίνεται πρώτα δίκη και κατόπιν να λαμβάνονται μέτρα δεν τους άρεσε, και έτσι επανήλθαν αργότερα με το Telecoms Package, ένα πακέτο από 2 reports (Trautmann, Harbour), σχετικά με τις τηλεπικοινωνίες και το καθεστώς που τις διέπει, όπου προσπάθησαν να πολεμήσουν την τροπολογία 138, που έκανε ακριβώς αυτή την αλλαγή στο αρχικό κείμενο, έβαζε δηλαδή όρο για την εφαρμογή οποιουδήποτε μέτρου, το να έχει προηγηθεί δίκη. Στο ίδιο πακέτο δε προσπάθησαν να περάσουν μέτρα με τα οποία ένας ISP θα μπορούσε να κόψει την πρόσβαση σε συγκεκριμένες σελίδες, βάζοντας μέσα στο κείμενο όρους όπως «νόμιμο περιεχόμενο» (σε ένα πλαίσιο που δεν έχει καμία σχέση με τα πνευματικά δικαιώματα, τι είναι νόμιμο και παράνομο περιεχόμενο κ.λπ.), καθώς και μέτρα που πλήττουν το απόρρητο και την ουδετερότητα του διαδικτύου, όπως το deep packet inspection και το throttling συγκεκριμένων υπηρεσιών. Με απλά λόγια επέτρεπαν στον ISP να ανοίγει και να εξετάζει όλα τα πακέτα που διαδίδονται στο δίκτυό του, όχι μόνο παραβιάζοντας το απόρρητο των επικοινωνιών, αλλά και δίνοντάς του το δικαίωμα να υιοθετήσει διαφορετικές πολιτικές για κάθε υπηρεσία, να μπορεί π.χ. να πει «θα δώσω τόση κίνηση στο Facebook και τόση στο Google», ή αντίστοιχα «θα δώσω τόση κίνηση στη δικιά μου υπηρεσία VoIP και τόση στο Skype», που αποτέλεσμα θα είχε κάποιες υπηρεσίες να περιορίζονται έναντι κάποιων άλλων (κάτι τέτοιο στο διαδίκτυο λέμε ότι πλήττει την ουδετερότητα του, ότι δηλαδή το ίδιο το δίκτυο έχει προτίμηση σε κάποιες υπηρεσίες, ενώ κάτι τέτοιο είναι θέμα του χρήστη, όχι του ISP). Μετά από πιέσεις και ιδιαίτερα στο θέμα της τροπολογίας 138, το τηλεπικοινωνιακό πακέτο πάγωσε αλλά δεν έπεσε ακόμα τελείως, ενδέχεται να επανέλθει.
Η ACTA
Φτάνουμε έτσι στην ACTA, ή αλλιώς Anti Counterfeiting Trade Agreement. Μια διεθνή συμφωνία που ξεκίνησε απ’ τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία το 2006 (και μετέπειτα την Ε.Ε. και αρκετές άλλες χώρες) για τη καταπολέμηση της διακίνησης των προϊόντων-μαιμού, δηλαδή των παραποιημένων προϊόντων που «μοιάζουν» με κάποια γνωστά. Στο αρχικό σχήμα το οποίο εργάστηκε για τη συμφωνία ήταν μεταξύ άλλων η MPAA και η RIAA, δηλαδή οι ενώσεις των δισκογραφικών και κινηματογραφικών εταιριών της Αμερικής, κατά συνέπεια στο κείμενο της ACTA μπήκε το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων και της πειρατείας, και εν τέλει κατέληξε να είναι κυρίως μια σύμβαση για τη καταπολέμηση της πειρατείας. Οι διαδικασίες των επιτροπών που συνεδρίαζαν για τη δημιουργία της ACTA ήταν μυστικές σε κάθε επίπεδο, και μάλιστα τα μέρη που συμμετείχαν (τα κράτη δηλαδή) κλήθηκαν να υπογράψουν Non Disclosure Agreements (NDA), δηλαδή μια συμφωνία που τους απαγορεύει να δημοσιοποιήσουν το τι γίνεται μέσα στις συνεδριάσεις, καθώς και το κείμενο της συμφωνίας! Η διαδικασία ήταν τόσο προκλητική, που τον Νοέμβριο του 2010 μια ομάδα ευρωβουλευτών με επικεφαλής τον Σ. Λαμπρινίδη (τότε αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) ξεκίνησαν συλλογή υπογραφών από ευρωβουλευτές για να δοθεί το κείμενο της συμφωνίας απ’ την commission (που είχε αναλάβει τις διαπραγματεύσεις εκ μέρους της Ε.Ε.) στη δημοσιότητα. Λόγω της συνθήκης της Λισαβόνας τα πάντα πλέον πρέπει να περνάν απ’ το Ευρωκοινοβούλιο, οπότε αναγκαστικά η commission έδωσε το κείμενο παρά τη συμφωνία μη δημοσίευσης που είχε υπογράψει, και έτσι για πρώτη φορά είδαμε το κείμενο της ACTA επίσημα (μέχρι τότε το είχαμε μόνο από διαρροές).
Φάνηκε απ’ την αρχή ότι ο σκοπός της συμφωνίας ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιριών, τόσο του θεάματος όσο και της φαρμακοβιομηχανίας (καθότι προϊόντα-μαϊμού θεωρούνται και τα φάρμακα-αντίγραφα που παράγονται από κάποιες εταιρίες σε πολύ χαμηλότερο κόστος απ’ τα κανονικά), των αγροτικών προϊόντων ‒βλ. Monsanto‒ (γιατί επίσης προϊόντα-μαϊμού θεωρούνται και οι μη πιστοποιημένοι σπόροι) κ.λπ. Οι πιέσεις που δέχτηκε η επιτροπή τόσο από ακτιβιστές όσο και από πολύ κόσμο στο διαδίκτυο είχαν ως αποτέλεσμα να αλλάξει το κείμενο προς το καλύτερο, έχοντας όμως ακόμα σοβαρά προβλήματα.
Καταρχάς όπως και το IPRED2, η ACTA εισάγει την 2βάθμια ευθύνη του service provider, όχι τόσο «ανοιχτά» όπως το IPRED2, αλλά «απ’ το παράθυρο», αφού κάνει λόγο ήδη απ’ το άρθρο 6 για προληπτικά μέτρα. Τίποτα δεν αποκλείει αυτά τα προληπτικά μέτρα να είναι π.χ. η κατάργηση της ανωνυμίας ή η παρακολούθηση της κίνησης στο διαδίκτυο, και μπορεί μεν στο άρθρο 27 που αφορά το διαδίκτυο να έχουν βάλει όρους για τα προσωπικά δεδομένα και τις ελευθερίες στο διαδίκτυο, αλλά και εκεί στην πρώτη παράγραφο που μιλάει πάλι για προληπτικά μέτρα δεν έχουν τέτοια πρόβλεψη. Προληπτικό μέτρο επίσης θα μπορούσε να είναι και η διακοπή της πρόσβασης στο διαδίκτυο (βλ. 3-strikes) και πολλά άλλα.
Προβλέπει επίσης ότι μπορεί να ασκηθεί δίωξη και να ληφθούν μέτρα σε περιπτώσεις καταπάτησης πνευματικών δικαιωμάτων (βλ. Πειρατεία) έκτακτα, χωρίς να ακουστεί η άλλη πλευρά και χωρίς να εξεταστούν όλα τα στοιχεία (άρθρα 12.1 και 8.1 αντίστοιχα). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να κατεβάζουν site όποτε τους τη δώσει, γιατί θεώρησαν π.χ. ότι καταπατά πνευματικά δικαιώματα και πρέπει να κατέβει επειγόντως, για να μη θιγεί ο δικαιούχος (δηλαδή η εταιρία παραγωγής γιατί σε αυτούς ανήκει το copyright, όχι στους δημιουργούς). Επίσης μπορεί να ασκηθεί δίωξη χωρίς καν ο δικαιούχος να κάνει μήνυση (άρθρο 8.2), κοινώς έχουμε το πανηγύρι της ΑΕΠΙ που θα μπορεί πλέον να κάνει ό,τι θέλει με τη διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων, ακόμα και όταν οι δημιουργοί δεν θέλουν να ασκήσουν δίωξη. Παράδειγμα ο Θεοδωράκης έχει δώσει την άδειά του όλα του τα κομμάτια να μοιράζονται ελεύθερα στο διαδίκτυο (μάλιστα έχει φτιαχτεί και η σχετική σελίδα με όνομα τα 1000τραγούδια), αν θέλουν όμως οι δισκογραφικές με αυτή τη διάταξη θα μπορούν να κάνουν οι ίδιες δίωξη ακόμα και χωρίς την άδεια του δημιουργού, ή χωρίς να το ξέρει καν ο δημιουργός.
Στο άρθρο 9 λέει ότι αν κάποιος διακινεί παράνομα ένα έργο που προστατεύεται από copyright, θα πρέπει να πληρώσει στον δικαιούχο (δηλαδή την εταιρία παραγωγής) για κάθε κατέβασμα π.χ. το ποσό που αντιστοιχεί σε αντίστοιχες πωλήσεις. Με άλλα λόγια για κάθε κατέβασμα που έκανε κάποιος από ένα site ενός CD, το site καλείται να πληρώσει την αξία του CD στον δικαιούχο. Αυτό δεν στηρίζεται πουθενά, όχι μόνο υπάρχουν μελέτες που λένε ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό χρηστών που κατεβάζουν κομμάτια π.χ. δεν θα τα αγόραζαν ποτέ λόγω κόστους (άρα δεν στέκει ότι χάνουν πωλήσεις οι εταιρίες, αφού οι χρήστες δεν θα τα αγόραζαν ούτως ή άλλως), υπάρχουν και μελέτες που δείχνουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά για παλιά κομμάτια ή άγνωστα συγκροτήματα η πειρατεία βοηθάει σημαντικά στην αύξηση των πωλήσεων των CD. Χαρακτηριστικά μια μελέτη που έγινε στον Καναδά έδειξε ότι για κάθε 12 κομμάτια που κατέβηκαν από torrents, οι πωλήσεις των CD αυξήθηκαν κατά 0.44 Cds, ότι το 50% των χρηστών που κατέβαζε κομμάτια το έκαναν γιατί δεν ήθελαν να αγοράσουν ολόκληρο το CD πριν δουν έστω περί τίνος πρόκειται, ενώ το 25% των χρηστών κατέβαζαν κομμάτια γιατί δεν μπορούσαν να βρουν το CD στην αγορά. Το τελευταίο είναι πολύ συχνό φαινόμενο αφού οι δισκογραφικές αρκετές φορές σταματούν το τύπωμα ενός δίσκου/CD, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις καταστρέφουν και τα master tapes (τόσο πολύ σέβονται τους δημιουργούς)! Η συμφωνία όμως δεν μένει εκεί, στο άρθρο 24 κάνει ωμή παρέμβαση στην άσκηση δικαιοσύνης, αφού προβλέπει ότι οι ποινές λέει που σχετίζονται με πειρατεία πρέπει να είναι «παραδειγματικές» και αρκετά μεγάλες για να αποτρέψουν αντίστοιχα φαινόμενα στο μέλλον. Προβλέπεται δε φυλάκιση και «σημαντικά» χρηματικά πρόστιμα. Κοινώς, αν ένας δικαστής αποφασίσει ότι π.χ. κάποιος πρέπει να πληρώσει το Χ ποσό, μπορεί να έρθουν και να του πουν ότι η ποινή δεν ήταν παραδειγματική και ότι πρέπει να αποφασίσει το Υ ποσόν.
Επίσης προωθεί τη χρήση πρακτικών DRM. Είναι τα διάφορα κλειδώματα που θα βρείτε σε CD/DVD/HD-DVD/Blu Ray τόσο σε προγράμματα όσο και σε ταινίες/δίσκους. Κλειδώματα του στυλ να μην αφήνουν το χρήστη να δει το DVD σε άλλη χώρα, να μην τον αφήνουν να κάνει fast forward τις διαφημίσεις κ.λπ. Εταιρίες προκειμένου να ασκήσουν τέτοιες πρακτικές έχουν φτάσει στο σημείο να βάζουν ιούς στους υπολογιστές των χρηστών προκειμένου να σιγουρευτούν ότι δεν θα προσπαθήσουν να αντιγράψουν το CD/DVD κ.λπ. Το DRM δεν είναι απλά απαράδεκτο, ειδικά όταν μιλάμε για κάτι που ο χρήστης έχει αγοράσει νόμιμα, αρκετές φορές εμποδίζει τους χρήστες να χρησιμοποιήσουν αυτό που αγόρασαν. Στο ελεύθερο λογισμικό π.χ. που δεν υπάρχουν πιστοποιημένοι players για DVD και οι προστασίες αρκετών προγραμμάτων δεν δουλεύουν λόγω ασυμβατότητας, αναγκαστικά πρέπει να προσπερνάμε τις διάφορες προστασίες. Με την ACTA λοιπόν όχι μόνο το DRM θεωρείται σωστή πρακτική, και μάλιστα παρέχονται στο κείμενο και παραδείγματα DRM, ποινικοποιείται και η παράκαμψη αυτών των μέτρων. Κοινώς όποιος θέλει να δει DVD στο Linux είναι παράνομος!
Τέλος προβλέπει τη δημιουργία μιας επιτροπής η οποία θα επιβλέπει την τήρηση της συμφωνίας, επιτροπή στην οποία θα μετέχουν εκπρόσωποι των κρατών και «τρίτα πρόσωπα», δηλαδή η MPAA, η RIAA και όσες εταιρίες συμμετείχαν στο αρχικό σχήμα. Αυτή η επιτροπή (επιτροπή ACTA) θα μπορεί σε 5 χρόνια να αλλάξει τη συμφωνία (όταν δηλαδή θα έχει ξεχαστεί, θα κάνουν ό,τι θέλουν), ενώ είναι υπεράνω διεθνών οργανισμών και γενικά κάνει ό,τι θέλει! Μάλιστα τα κείμενα της επιτροπής είναι σε συγκεκριμένες γλώσσες, συνθήκη που αντιβαίνει στην πρακτική της Ε.Ε. όπου θα πρέπει κάθε επίσημο κείμενο να μεταφράζεται και στις 22 γλώσσες της ένωσης.
Η ACTA υπεγράφη στις 26/01/2012 αλλά έχει ακόμα μέλλον. Στις 22 χώρες της Ε.Ε. που την υπέγραψαν συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουμε εντοπίσει ποιος έχει την πολιτική ευθύνη γι’ αυτή την υπογραφή της χώρας μας. Γνωρίζουμε ότι η σύμβαση υπεγράφη στο Τόκυο απ’ τον πρέσβη μας, μετά από εντολή που πήρε απ’ το Υπ. Εξ., το οποίο όμως αρνείται ότι ασχολήθηκε με το περιεχόμενο της σύμβασης, και μας παρέπεμψε στο Υπ. Ανάπτυξης απ’ όπου καταλήξαμε ότι κανείς δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Το καλύτερο στοιχείο που έχουμε μέχρι στιγμής είναι τα πρακτικά του συμβουλίου υπουργών στις 16/12/2011 σχετικά με την αγροτική ανάπτυξη και την αλιεία (!), όπου οι υπουργοί/υφυπουργοί που μετείχαν ενέκριναν την υπογραφή της ACTA εκ μέρους της Ευρώπης. Εκεί στα πρακτικά φαίνεται απ’ το Υπ. Ανάπτυξης να μετέχει ο Α. Γεωργιάδης με το γραφείο του οποίου επικοινωνήσαμε και ακόμα δεν έχουμε κάποια πληροφορία σχετικά με το θέμα.
Η διαδικασία από εδώ και πέρα έχει ως εξής: Η σύμβαση θα περάσει απ’ τις επιτροπές του Ευρωκοινοβουλίου, κατόπιν θα ψηφιστεί στην ολομέλεια (κάπου μέσα στον Ιούλιο), και μετά θα έρθει στο εθνικό κοινοβούλιο προς επικύρωση. Έχουμε 6 μήνες να το προλάβουμε και πρέπει να οργανωθούμε άμεσα! Ήδη σε άλλα μέρη της Ευρώπης έχουν αρχίσει να γίνονται κινητοποιήσεις, ενώ στις 11/02 έχει οργανωθεί απ’ το avaaz.org διεθνής διαμαρτυρία σε πλατείες κ.λπ. Πρέπει να δώσουμε το παρόν!
Τι είναι το Digital Rights Management (DRM)
Ίσως να έχει πετύχει κάπου το μάτι σας σε κάποιο DVD που ενδεχομένως να έχετε νοικιάσει ή αγοράσει, το σηματάκι που λέει «Region τάδε». Οι κινηματογραφικές εταιρίες λοιπόν αποφάσισαν ότι θέλουν να ελέγχουν όχι μόνο τη διακίνηση των DVDs ,αλλά και σε ποιες χώρες αυτά μπορούν να παιχτούν, και αυτό για να μπορούν να είναι σίγουρες ότι όταν μια ταινία/σειρά βγαίνει πρώτα σε DVD στην Αμερική, και δεν έχει παιχτεί στους κινηματογράφους/τηλεόραση στην Ευρώπη, να μην μπορεί κάποιος να αγοράσει το DVD από Αμερική και να το δει στην Ευρώπη. Για να το πετύχουν αυτό έφτιαξαν ένα σύστημα, το λεγόμενο CSS (Content Scrambling System), το οποίο πρακτικά κρυπτογραφεί το DVD με ένα κλειδί το οποίο μπορεί να ξεκλειδώσουν οι DVD players. Οι DVD players, είτε είναι συσκευές είτε είναι προγράμματα, πρέπει να πιστοποιηθούν από τις κινηματογραφικές εταιρίες, έτσι ώστε να υλοποιούν αυτό το κλείδωμα, αλλιώς δεν μπορούν να βάλουν καν το σήμα του DVD στις συσκευές/logo τους. Με την έλευση των HD-DVD και των Blu Ray το πράγμα ξέφυγε τελείως, αφού τώρα με το καινούριο σύστημα AACS (Advanced Access Control System), μπορούν όχι μόνο να κλειδώσουν το πού θα παιχτεί η ταινία, αλλά και πώς θα παιχτεί, δεν σε αφήνουν π.χ. να κάνεις fast forward τις διαφημίσεις ή να κάνεις skip τα trailers κ.λπ.
Αντίστοιχα στα CD μουσικής υπήρξαν προσπάθειες αντίστοιχων μέτρων, με πιο γνωστή ίσως την περίπτωση της Sony η οποία με το Extended Copy Protection (XCP) έβαζε στα μουσικά CD ένα πρόγραμμα για να τα παίζεις στον υπολογιστή σου, το οποίο εγκαθιστούσε ιό με τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να εισβάλει στον υπολογιστή σου και να κάνει ό,τι θέλει. Επίσης DRM υπάρχει και σε άλλες ηλεκτρονικές συσκευές, το HDCP (το πρωτόκολλο που πάει πακέτο με το HDMI) εμποδίζει κάποιον να συνδέσει το HD-DVD του με μη-πιστοποιημένες συσκευές, ενώ κάποιες άλλες συσκευές όπως το GPS ή τα ασύρματα δίκτυα έχουν επίσης διάφορα κλειδώματα, ενώ στο μέλλον προωθείται το μοντέλο και οι ίδιοι μας οι υπολογιστές να είναι κλειδωμένοι και να επιτρέπουν την εγκατάσταση μόνο ενός λειτουργικού συστήματος (Windows). Τέλος διάφορα προγράμματα και παιχνίδια έχουν κλειδώματα για να αποτρέπουν τόσο την αντιγραφή όσο και σε κάποιες περιπτώσεις τη πρόσβαση σε συγκεκριμένο περιεχόμενο (το οποίο όμως βρίσκεται κανονικά στο CD/DVD).
Μπορεί εύκολα να καταλάβει κάποιος γιατί το DRM είναι ο πρώτος στόχος των διαφόρων hackτιβιστών, αφενός είναι τελείως παράλογο κάτι που αγοράζεις (και αρκετές φορές με παράλογα μεγάλο κόστος) να είναι κλειδωμένο, αφετέρου στο ελεύθερο λογισμικό για παράδειγμα είναι αδύνατον να υπάρξει πιστοποιημένος player, έτσι και να θέλουμε δεν μπορούμε να παίξουμε τα DVD/HD-DVD χωρίς να τα «σπάμε», ενώ υπάρχουν και γενικότερα προβλήματα συμβατότητας, ειδικά στα κλειδωμένα προγράμματα/παιχνίδια είναι συνήθως αδύνατον να τρέξουν ως έχουν λόγω ασυμβατότητας του συστήματος κλειδώματος με το Linux π.χ., έτσι ακόμα και αν τα έχουμε αγοράσει κανονικά πρέπει να τα σπάσουμε για να τρέξουν! Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ACTA το DRM όχι μόνο προβλέπεται αλλά προωθείται στο άρθρο 27 παρ. 5, και μάλιστα προτείνονται και μέθοδοι DRM, ενώ στις παραγράφους 6 και 7 καθιστούν παράνομη την όποια παράκαμψη τέτοιων μέτρων με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο. Άρα όσοι χρησιμοποιούμε ελεύθερο λογισμικό και θέλουμε να παίξουμε ένα DVD θα είμαστε πλέον παράνομοι!
Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Anti-Counterfeiting_Trade_Agreement
Συμπληρωματικές Πηγές
Σχετική συζήτηση στη λίστα
http://lists.hellug.gr/pipermail/hellug/2012/010831.html
Τι είναι το copyright
βλ. http://www.digitalrights.gr/news/2009/soundcopyrightextension/
Ευχαριστούμε τον nickflemm για τη βοήθειά του
Anarres
