Η εκδικητικότητα του κράτους δεν τελειώνει με την αποφυλάκιση… όπως και ο αγώνας εναντίον του δεν τελειώνει με την φυλάκιση
Η λογική του σωφρονισμού είναι ένα παραπέτασμα που κρύβει μια τεράστια βιομηχανία ποινικής μεταχείρισης, χάρη στην οποία διαβιούν χιλιάδες άτομα που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό κυρίως (μπάτσοι, δικαστικοί, ανθρωποφύλακες, κλπ.), αλλά και δικηγόροι, εταιρείες ασφαλείας, σούπερ μάρκετ κ. α.. Η ύπαρξη όλων αυτών είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ύπαρξη των φυλακισμένων και των φυλακών.
Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καινούριο. Για εμάς, ως πρώην φυλακισμένους και φυσικά νυν και αεί αμετανόητους αναρχικούς, το καινούριο είναι η εκδικητική προσπάθεια οικονομικού στραγγαλισμού η οποία ακολουθεί την αποφυλάκιση. Οι εντολές των ειδικών ανακριτών και της «αρχής καταπολέμησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», οι οποίες επιβάλλουν τη δέσμευση και το «πάγωμα» των τραπεζικών μας λογαριασμών, μας ακολουθούν και μετά τη φυλακή. Η εντολή δέσμευσης ισχύει και για κάποιους λογαριασμούς συγγενικών μας προσώπων. Η καθημερινότητά μας επιβαρύνεται με διάφορα γραφειοκρατικά κωλύματα. Αν και με μια πρώτη ματιά μοιάζει χαοτική, η γραφειοκρατική αντιμετώπιση ζητημάτων είναι κεντρικά μελετημένη.
Εννοείται πως κι εμείς δε θα είχαμε καμία επιθυμία να διατηρούμε τραπεζικούς λογαριασμούς, αν αυτός δεν ήταν ο μόνος τρόπος να κινηθούμε οικονομικά, να πληρωθούμε, να πληρώσουμε κλπ. Καθώς η αποικιοποίηση της οικονομικής ζωής καθίσταται όλο και πιο ασφυκτική από τις τράπεζες, ο αποκλεισμός από αυτήν τελικά αποκτά την έννοια αποκλεισμού από τον τρόπο διαβίωσης. Όπως παλαιότερα οι αρχές έκαιγαν τις καλλιέργειες και τα χωριά των ληστών και των ανταρτών για να τους στερήσουν τη δυνατότητα τροφοδοσίας, όπως μετεμφυλιακά η απουσία «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων» σήμαινε αποκλεισμό από τη δυνατότητα εργασίας, στη σύγχρονη υπερτεχνολογικοποιημένη εποχή της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας ο αποκλεισμός από τις οικονομικές δραστηριότητες ακολουθεί την ίδια λογική. Οι τελευταίες εξελίξεις από τα εκδικητικά μέτρα του κράτους εναντίον μας είναι ενδεικτικές για το πού βαδίζει το ταξικό σύστημα, όντας αχαλίνωτο από κοινωνικές αντιστάσεις. Η ποινική μεταχείριση διευρύνεται πέρα από τα μέχρι σήμερα μεταπολιτευτικά όρια. Ο κρατικός μηχανισμός και το ιδιωτικό χρηματιστοπιστωτικό κεφάλαιο, η κυρίαρχη δηλαδή δύναμη του σύγχρονου καπιταλισμού, τείνουν προς την ολοκλήρωσή τους, υπό την έννοια της ορθολογικότερης εκμετάλλευσης και καθυπόταξης. Σε αυτή την πορεία, η αποτελεσματική συγκέντρωση των στοιχείων ταυτοποίησης του ατόμου και κάθε κίνησής του, που μπορεί πλέον να επιτευχθεί χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία, είναι το μεγάλο βήμα που λαμβάνει χώρα στην εποχή μας. Η τάση αυτή, της καταγραφής και του ελέγχου ανέκαθεν υπήρχε από το κράτος, καθώς είναι μέρος του δομικού του ρόλου. Ωστόσο σήμερα, όχι μόνο λόγω της τεχνολογικής ευχέρειας, αλλά και λόγω της κινηματικής και γενικότερης κοινωνικής νηνεμίας, εδραιώνεται ραγδαία στον ελλαδικό χώρο.
Σε αυτό το περιβάλλον, οι τράπεζες δεν έχουν πλέον ανάγκη να φέρουν πελάτες αλλά είμαστε οι πελάτες-πολίτες αυτοί που αναγκαζόμαστε, θέλοντας και μη, να σταθούμε στα γκισέ. Το νομικό καθεστώς είναι τέτοιο που απαιτεί την διαπλοκή και αλληλεξάρτηση των διάφορων υπηρεσιών (ΟΑΕΔ, ΔΟΥ, παράβολα, πληρωμές, αγοραπωλησίες, μισθοδοσίες, συντάξεις, λογαριασμοί κτλ) με τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Έτσι είμαστε όλες και όλοι υποχρεωμένοι να συνδιαλλαγούμε με τις τράπεζες για την διευθέτηση των ζητημάτων που μας αφορούν. Η επέκταση του πλαστικού χρήματος δυναμώνει περεταίρω τις τράπεζες που μπορούν να έχουν πλέον τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων του πολίτη-πελάτη τους και την απεριόριστη δυνατότητα, αφενός, να διαχειρίζονται το χρήμα του καθένα επενδύοντάς το, αλλά και να μπορούν, αφετέρου, να το δεσμεύσουν οποιαδήποτε στιγμή, με το πάτημα ενός κουμπιού. Η συνεχιζόμενη ενδυνάμωση του τραπεζικού συστήματος και της ηλεκτρονικής επιτήρησης (π.χ. ηλεκτρονικό εισιτήριο, κάρτα του πολίτη) ενδυναμώνει τον μηχανισμό του κράτους και στερεί από την κοινωνική βάση κι άλλες ελευθερίες. Συνεπώς στενεύει και τα περιθώρια αντίδρασης της βάσης απέναντι στην εξουσία. Κανείς και καμία πλέον, μην έχοντας λογαριασμό σε τράπεζα δεν μπορεί να εργαστεί και συνεπώς να ασφαλιστεί, καθώς οι πληρωμές δε γίνονται πια στο χέρι και σε χρήμα.. Ας μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι αυτά τα μέτρα περιορίζονται μόνο στους αγωνιστές. Λογαριασμοί δεσμεύονται από τις τράπεζες ακόμη κι όταν πρόκειται για φιλανθρωπικό σκοπό, με αποτέλεσμα ακόμη και τον θάνατο ανθρώπων, όπως συνέβη με το μικρό Παναγιώτη Βασιλέλλη που πέθανε το 2001.
Οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις που γνώμονα έχουν το κέρδος και ξέρουμε γι’ αυτές πόση αξία έχει η ζωή απέναντί του. Πόσο μάλλον σήμερα, μετά από τόσα χρόνια μνημονίων, δηλαδή μονιμοποίησης ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και υποτίμησης της εργασιακής αξίας και της ανθρώπινης υπόστασης. Όταν η εξουσία αποκτά τόσο τρομερές δυνατότητες ελέγχου δεν μπορεί κανείς παρά να περιμένει τα αποτελέσματα όχι σε μοριακό επίπεδο, αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, σε όλους τους καταπιεσμένους, με γεγονότα που θα αφήσουν κι άλλες μαύρες σελίδες στην ιστορία.
Στην περίπτωσή μας το κράτος σε συνεργασία με τα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα εκδικούνται τη στάση ζωής που έχουμε επιλέξει και τις πολιτικές επιλογές μας για τις οποίες τιμωρηθήκαμε σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Η εκδίκηση δεν τελείωσε όταν περάσαμε την πύλη της φυλακής προς τα έξω. Δεν εξαντλήθηκε στους ακραίους περιοριστικούς όρους αλλά έφτασε σε επίπεδα στέρησης των μέσων οικονομικής και άρα φυσικής επιβίωσης. Έφτασε και στο επίπεδο της στέρησης οικονομικής επιβίωσης ακόμη και συγγενικών προσώπων με το πάγωμα των λογαριασμών τους. Η εκδίκηση του κράτους δεν τελείωσε με την αποφυλάκισή μας, γιατί παραμένουμε εχθροί του. Και θα παραμένουμε για πάντα γιατί ο αγώνας είναι δίκαιος και το ταξικό σύστημα είναι άδικο. Γιατί το κράτος είναι βία και γιατί ο καπιταλισμός σπέρνει τον θάνατο σε κάθε μορφή ζωής σε όλον τον πλανήτη. Γι’ αυτό ο αγώνας είναι όχι μόνο δίκαιος αλλά απόλυτα απαραίτητος και η επανάσταση πιο επιτακτική από ποτέ.
Κάτω κράτος και καπιταλισμός
Ζήτω η Αναρχία
Αντώνης Σταμπούλος, Γιώργος Καραγιαννίδης
