Η κορυφή του παγόβουνου

Στο χωριό Πραγγί του Έβρου, καμιά ογδονταριά πρόσφυγες βρίσκονται στον περίβολο της εκκλησίας. Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες γι’ αυτό. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ενημερώνεται ότι ο αριθμός των προσφύγων είναι 150, ότι προέρχονται από τη Συρία και ότι οι υπόλοιποι βρίσκονται σε κοντινό δάσος. Αλλά η αστυνομία δεν ξέρει τίποτα – έτσι λέει στην Ύπατη Αρμοστεία. Όταν οι άνθρωποι της Αρμοστείας φτάνουν στο χωριό, πληροφορούνται πως η αστυνομία (που δεν ήξερε τίποτα) πήρε μ’ ένα φορτηγό τους πρόσφυγες. Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες και γι’ αυτό. Στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής πάντως φτάνουν μόνο 13. Εάν υποθέσουμε ότι αυτοί οι 13 είναι από τους 150 και όχι κάποιοι άλλοι, οι υπόλοιποι τι απέγιναν; Μυστήριο; Όχι και τόσο. Το περιστατικό αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου. Η Ελλάδα, που είναι καταδικασμένη 4 φορές σε καταβολή προστίμων για παραβιάσεις των διεθνών συμβάσεων για τους πρόσφυγες, έχει απλούς τρόπους «επαναπροώθησης» (για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή λέξη πολιτικών και δημοσιογράφων). Ενδεικτικά: Δημιουργία μεγάλων κυμάτων από τα σκάφη της ακτοφυλακής ώστε να βυθίζονται τα σκάφη προσφύγων ή μεταναστών. Τοποθέτησή τους, μετά τη σύλληψή τους, χωρίς καθόλου εφόδια, σε βραχονησίδες του Αιγαίου. Επίσης ξυλοκόπημα, εικονική εκτέλεση, ηλεκτροσόκ, βύθιση του κεφαλιού σε κουβά είναι προσφιλείς αποτρεπτικές μέθοδοι της αστυνομίας, της ακτοφυλακής και της ευρωπαϊκής FRONTEX. Κι αυτά δεν τα λένε τίποτα αναρχικοί, αλλά η ProAsyl, μια καθώσπρέπει οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ύστερα από έρευνα που διεξήγαγε. Έτσι, για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τη φύση του κράτους, με κοινοβούλιο ή όχι.