«Η απεργία είναι φυσικόν γεγονός, το οποίον δεν εξετάζεται από απόψεως νομιμότητος, όπως δεν εξετάζει κανείς εάν βρέχη ή δεν βρέχη κατά Σύνταγμα και κατά νόμον, εάν πεινά κανείς νομίμως ή δεν πεινά, εάν έχωμεν κυκλώνα ή θαλασσοταραχήν ή εκρήγνυται κεραυνός σύμφωνα με το Σύνταγμα ή με τους κειμένους νόμους».
~Κ. Καρυωτάκης
Ζούμε την εποχή των μεγάλων προκλήσεων. Δεν την διαλέξαμε, άλλοι την διάλεξαν για μας και δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο. Νέα μέτρα έρχονται να συνεχίσουν την αλυσίδα της ελεεινής κοροϊδίας που μεταφράζεται ως «θυσίες για την πατρίδα». Προφανώς ούτε αυτά θα είναι τα τελευταία. Όσο δεν οργανώνουμε την αντίσταση, τα αφεντικά δεν είναι ηλίθια να σταματήσουν.
Οι γενικές απεργίες εφόσον, δεν είναι διαρκείας, δεν αξίζουν πλέον τίποτα. Το καθεστώς και η ΓΣΕΕ μάς βγάζουν στον δρόμο μια φορά τον μήνα για να εκτονωθούμε, ακριβώς για να λειτουργεί ομαλά η οικονομία τις επόμενες 29 μέρες. Η κατάσταση μοιάζει με πόλεμο, στον οποίο το ένα στρατόπεδο (το δικό μας) πηγαίνει μονίμως σε μάχες όπου ο αντίπαλος έχει προκαθορίσει τον τόπο και το χρόνο της σύγκρουσης. Και προφανώς χάνει. Αυτούς ακριβώς τους όρους της μάχης πρέπει να αλλάξουμε.
Το κράτος έχει συγκεκριμένες λειτουργίες. Κάποιες από αυτές μοιάζουν με του ανθρώπινου σώματος. Οι πνεύμονες του κράτους είναι η οικονομία. Οι τράπεζες, οι εφορίες και η Τράπεζα της Ελλάδος τροφοδοτούν το καθεστώς με το οξυγόνο. Πρέπει να σταματήσουμε αυτή τη διαδικασία με διαρκείς αποκλεισμούς ή καταλήψεις, σαμποτάζ και καταστροφές που να ξεπερνάνε το συμβολικό επίπεδο, και να μεταφέρουμε τη σύγκρουση στον τόπο και τον χρόνο που θα ορίσουμε εμείς. Να απεμπλακούμε από τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια της 48ωρης γενικής απεργίας και να μην γυρίσουμε εύκολα στα σπίτια μας. Εάν γίνει αυτό αλλάζουν υπέρ μας οι όροι με τους οποίους διεξάγεται η μάχη, και το αποτέλεσμά της πλέον δεν θα είναι τόσο προβλέψιμο.
Ταυτόχρονα πρέπει να κοιτάξουμε τον αντίπαλο στα μάτια. Να ξεπεράσουμε τις φοβίες και τις δικαιολογίες και να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο αρκούμαστε σε καταγγελίες και συνθήματα, η καταστολή θα εντείνεται. Δεν μας χτυπάνε επειδή μας φοβούνται, όπως λέει η αριστερή μυθολογία, αλλά γιατί είμαστε απροετοίμαστοι και ανοργάνωτοι. Και συνεπώς κανένα καθεστώς δεν θα πέσει όταν ο κόσμος πανικοβάλλεται και τρέχει με δύο δακρυγόνα. Ή θα πολεμήσουμε ή θα γονατίσουμε, να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε απλά για ψυχολογικούς λόγους δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών.
Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές. Εάν δεν ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό θα ξεπεράσει αυτός το στάδιο που χρειάζεται πλέον τους ανθρώπους, και θα τους μετατρέψει σε εξαθλιωμένα και απελπισμένα δίποδα. Ή θα παραμείνουμε άνθρωποι, θα οργανωθούμε σε μαχητικές κοινότητες όπου θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς και θα πολεμήσουμε, ή θα σερνόμαστε καταδικασμένοι στην κόλαση για την οποία μας προορίζουν.
Εμπρός για να μπλοκάρουμε την οικονομία. Να ορίσουμε τον τόπο και τον χρόνο της σύγκρουσης με τους δυνάστες μας. Ή θα ζήσουμε σαν δούλοι στον καπιταλισμό ή θα αναπνεύσουμε ελεύθερα το οξυγόνο της επανάστασης.
