Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν. Για ακόμη μία φορά αναζωπυρώθηκε το παλαιστινιακό ζήτημα, με τη διεθνή κοινότητα να παρακολουθεί «σοκαρισμένη» τις φρικαλεότητες που διαδραματίζονται στη Λωρίδα της Γάζας, με πολλαπλούς βομβαρδισμούς, εκατοντάδες νεκρούς, και τις υποδομές για άλλη μια φορά συντρίμμια, με 260 κτίρια κατεστραμμένα, ανάμεσά τους 53 σχολεία, 6 νοσοκομεία και 11 πρωτοβάθμια κέντρα υγειονομικής περίθαλψης.
Οι συγκρούσεις αυτή τη φορά προέρχονται από τη μεθοδευμένη πολιτική του κράτους του Ισραήλ, με αιχμή τη συνέχιση των εξώσεων Παλαιστινίων από τα σπίτια τους, που εκτελείται από τον ισραηλινό στρατό (IDF), ώστε να αντικατασταθούν από ισραηλινούς εποίκους. Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, η αφορμή για να απαντηθεί το γεγονός αυτό, βρέθηκε, όταν κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης στην Πλατεία των Τεμενών στην τελευταία μεγάλη προσευχή του μήνα του Ραμαζανιού, ξέσπασαν συγκρούσεις από Παλαιστίνιους, οι οποίοι πέταξαν πέτρες και αντικείμενα κατά της ισραηλινής αστυνομίας. Η ισραηλινή αστυνομία απάντησε με πλαστικές σφαίρες και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον 88 άτομα να νοσηλευτούν. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν για 2 ακόμη μέρες, πριν η Χαμάς αρχίσει τις εκτοξεύσεις ρουκετών κατά του Ισραήλ ως αντίποινα. Το Ισραήλ απάντησε ως συνήθως με τον βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας προκαλώντας τον θάνατο δεκάδων αμάχων. Νέα στοιχεία της αναβαθμισμένης τακτικής του ήταν η χρήση της καινούριας εφεύρεσης του κρατικού μηχανισμού, το υγρό “skunk”. Το “skunk” είναι ένα σκεύασμα χημικών ουσιών που προκαλεί έντονη ναυτία, βίαιο πνίξιμο και εμετό. Σύμφωνα με αυτούς που έχουν προσβληθεί, μυρίζει σαν μία μίξη λυμάτων και σάπιων πτωμάτων. Ένα άλλο νέο στοιχείο είναι η ισοπέδωση κτιρίων που στέγαζαν δημοσιογραφικούς οργανισμούς, όπως το Al Jazeera, το Associated Press αλλά και πάμπολλοι άλλοι μικρότερης εμβέλειας. Δεκάδες δημοσιογράφοι συνελήφθησαν. Μάλιστα η Διεθνής Ένωση Δημοσιογράφων έκανε επίσημη προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. για την προστασία των δημοσιογράφων στην περιοχή.
Σαν να ζούμε λοιπόν σε ένα timeloop, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που έχουμε βρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν αναφορικά με αυτή την υπόθεση. Το κράτος του Ισραήλ καταπατά τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, ξεκινούν συγκρούσεις από πλευράς των Παλαιστινίων, το Ισραήλ ως γνήσιο μιλιταριστικό κράτος απαντάει με υπέρμετρη βία, η Χαμάς απαντάει με ρουκέτες, και το Ισραήλ εξασκεί το «δικαίωμά του στην αυτοάμυνα», ενάντια σε έναν πληθυσμό με υποτυπώδη δομή αυτοπροστασίας, καθώς δεν διατηρεί οποιουδήποτε είδους οργανωμένο στρατό. Είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά ανά τα χρόνια με το ίδιο αποτέλεσμα, τις μαζικές δολοφονίες αμάχων από ισραηλινούς βομβαρδισμούς –και όχι μόνο– και τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Λωρίδας της Γάζας.
Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν για την πολυπλοκότητα του ζητήματος, διατηρώντας φαινομενικά «ίσες αποστάσεις» σε μια σύγκρουση δύο πλευρών με ισόποσες ευθύνες. «Ο πόλεμος είναι κακώς εκ φύσεως», οπότε όσοι συμμετέχουν έχουν σχετικά ίσο μερίδιο ευθύνης. Ας είμαστε όμως ξεκάθαροι. Δεν είναι συμβατικός πόλεμος αυτό που εκτυλίσσεται στην Παλαιστίνη. Δεν μιλάμε για εξίσου ανάλογες αντίπαλες δομές, δεν μιλάμε για κάποιου είδους σύγκρουση όπως ορίζεται ο πόλεμος με βάση τις διεθνείς συνθήκες, αλλά για την προσπάθεια επιβίωσης των μεν, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ενός πάνοπλου ολοκληρωτικού κράτους από την άλλη.
Το Ισραήλ είναι ένα κράτος το οποίο έχει πολίτες δύο ταχυτήτων· ένα κράτος το οποίο έδειξε πως αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ενός πληθυσμού εντός του ως «εχθρικού»· ένα κράτος που υπήρξε από τους πιο πιστούς υποστηρικτές του καθεστώτος απαρτχάιντ της Δημοκρατίας της Νότιας Αφρικής πριν κάποιες δεκαετίες, τη στιγμή που αυτή είχε παγκοσμίως απομονωθεί. Παρότι η αναλογία με το απαρτχάιντ είναι αμφιλεγόμενη, τα τελευταία χρόνια πολλοί οργανισμοί –με πιο πρόσφατο τον Human Rights Watch που δηλώνει ότι η κόκκινη γραμμή έχει ξεπεραστεί (Απρίλης 2021)– καταγγέλλουν ότι οι πολιτικές του στη Δυτική Όχθη είναι πολιτικές απαρτχάιντ.
Το Ισραήλ, επίσης, είναι ένα κράτος που έχει τη στήριξη όλης της Δύσης. Η χρηματοδότηση και στήριξη της Χαμάς από τις δυνάμεις του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου δεν συγκρίνεται, και περισσότερο έχει στόχο την επιρροή και την εσωτερική ηθική νομιμοποίηση των εξουσιών σε αυτές τις χώρες, παρά την ουσιαστική στήριξη της Παλαιστίνης. Ειδικά πλέον μετά την απόσυρση της Σαουδικής Αραβίας από αυτό το παιχνίδι, οι μόνοι στενοί «σύμμαχοι» της Παλαιστίνης είναι η Τουρκία και οριακά το Ιράν.
Άλλες δυνάμεις κυνικά μιλάνε για αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω ως το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Συγκεκριμένα, το ΥΠ.ΕΞ. της Ελλάδας προέβη σε σχετικές δηλώσεις, διατηρώντας μια φαινομενικά «ισαποστάσικη» στάση, χαρακτηρίζοντας τους βομβαρδισμούς στη Γάζα ως «αυτοάμυνα». Σε παρόμοιες δηλώσεις προέβη και ο πάντοτε εμετικός «μπουμπούκος», και επαγγελματίας οπορτουνιστής «όπου φυσάει ο άνεμος» κωλοτούμπας, Άδωνις Γεωργιάδης.
Από τον ελλαδικό χώρο η κατάντια της κάλυψης των γεγονότων φαίνεται από κατάπτυστα άρθρα όπως αυτό της πέτσινης ενημέρωσης “iefimerida” με τίτλο: «Γάζα:Οι ισραηλινοί πύραυλοι κάνουν του Παλαιστίνιους να ξεχνούν τον κορωνοϊό – Στους δρόμους χωρίς μάσκες και αποστάσεις» – μια υπενθύμιση του βόθρου γελοιότητας και ξεφτίλας των εγχώριων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Στις Η.Π.Α., αυτός που θα μας έσωζε από τον φασισμό του Τραμπ, ο δημοκράτης Τζο Μπάιντεν, συνεχίζει να προμηθεύει το Ισραήλ με στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως απρόσκοπτα κάνει και η Ευρώπη. Στην Ευρώπη, οι κρατούντες δεν αρκούνται μονάχα σε προκλητικές δηλώσεις, αλλά προχωρούν σε αδυσώπητη καταστολή των κινημάτων αλληλεγγύης. Στην Αθήνα πορεία αλληλεγγύης κατεστάλη βιαίως από την αστυνομία με τη χρήση αύρας, όταν το σώμα των διαδηλωτών κατέφθασε έξω από την ισραηλινή πρεσβεία (15/05). Στη Γαλλία, η αστυνομία συνέλαβε τον Μπερτράν Χελμπρόν, επικεφαλής της Ένωσης Γαλλο-Παλαιστινιακής Αλληλεγγύης (AFPS), κατηγορώντας τον ότι κάλεσε τα μέλη της να συμμετάσχουν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την οποία είχαν απαγορεύσει οι γαλλικές αρχές (12/05). Την αμέσως επόμενη μέρα ο υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας, Ζεράλντ Νταρμαμίν, απαγόρευσε τη διεξαγωγή συγκεντρώσεων αλληλεγγύης για τον παλαιστινιακό λαό, που είχαν προγραμματιστεί για το Σάββατο 15/05. Στη Γερμανία η Deutsche Welle αναγκάστηκε να απολογηθεί, επειδή έδωσε λόγο στον παλαιστινιακό αναλυτή Αλί Αμπουνιμάχ –που έκανε κριτική στη Γερμανία για τη στήριξή της στο Ισραήλ– και διέγραψε την συνέντευξη. Σημαντικό είναι να σημειωθεί πως για τη Γαλλία και τη Γερμανία το Ισραήλ είναι ο καλύτερος πελάτης, όσον αφορά την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού.
Εάν δεχτούμε ότι όντως παρακολουθούμε τη σύγκρουση δυο εξίσου επιβλαβών δυνάμεων, αυτών του ισλαμικού ριζοσπαστισμού και του σιωνιστικού εθνοθρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο σκοπός δεν είναι να επιλέξουμε ένα από τα δύο κακά. Αυτά τα γεγονότα είναι βούτυρο στο ψωμί των διάφορων ραβίνων και ιμάμηδων, που προωθούν αφενός μια μισαλλόδοξη ατζέντα, και αφετέρου τη ριζοσπαστικοποίηση με θρησκευτικούς όρους. Ανέκαθεν οι θρησκείες ήταν όπιο για την εγκαθίδρυση μισανθρωπικών δοξασιών στα άγουρα μυαλά.
Σίγουρα όμως αυτή τη στιγμή μιλάμε για νεκρούς ανάμεσα σε άμαχο πληθυσμό. Προσφάτως η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz δημοσίευσε φωτογραφίες από τα δεκάδες μικρά παιδιά παλαιστινιακής καταγωγής, θύματα της εφαρμογής του «δικαιώματος στην αυτοάμυνα», στη διάρκεια των επιθέσεων μέχρι το πρόσφατο μορατόριουμ. Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, μετά την κήρυξη της εκεχειρίας, τα θύματα είναι πολλά, με τους νεκρούς από μεριάς Παλαιστίνης να αριθμούν 232, συμπεριλαμβανομένων 65 παιδιών, και 1900 τραυματίες, ενώ από τη μεριά του Ισραήλ μιλάμε για 12 νεκρούς, ανάμεσά τους δύο παιδιά, και 282 τραυματίες. Τα θύματα της άλλης πλευράς ήταν τάξης μεγέθους λιγότερα, καθώς θα πρέπει να αναλογιστούμε τη σημαντική διαφορά ισχύος μεταξύ των δύο πλευρών. Ο στρατός του Ισραήλ κατέχει 3,960 τανκ, 362 πολεμικά fighter jets, εν αντιθέσει με των Παλαιστινίων που και στις δύο περιπτώσεις ο αριθμός είναι μηδέν. Καταλήγοντας, σε αυτή την σύγκρουση δεν μιλάμε για πόλεμο με τον κλασικό ορισμό του, ο οποίος να δικαιολογεί και την προσφυγή σε ισχυρότερα μέσα, αλλά για ένα καραμπινάτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από τον IDF.
Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για την πολιτική υπόσταση των δύο αυτών δυνάμεων. Από την μία έχουμε το Ισραήλ: Ιδρύθηκε το 1947 μετά την τραγωδία του ολοκαυτώματος, και έχει εξελιχθεί σε κάτι που, όπως έχει ήδη αναφερθεί αρκετές φορές, είναι ένα απολυταρχικό κράτος με στοιχεία ακραίου μιλιταρισμού και ένα μίνι απαρτχάιντ εντός του· ένα κράτος με υποχρεωτική στρατιωτική θητεία δύο χρόνων για άντρες και γυναίκες· ένα κράτος με ένα πολύ εκλεπτυσμένο σύστημα παρακολούθησης αντιφρονούντων, που συστηματικά προσπαθεί να εξασφαλίσει της θρησκευτική και εθνική καθαρότητα, με εποικισμούς και επίθεση στο αραβικό στοιχείο στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Ως κερασάκι στην τούρτα έρχονται οι δηλώσεις του Υπουργού Δημόσιας Ασφάλειας του Ισραήλ, για τις εθνικιστικές ομάδες που οργανώνουν πογκρόμ κατά των Παλαιστινίων, αποκαλώντας τους «νομοταγείς πολίτες που βοηθούν την αστυνομία στο έργο της». Ποιο έργο της; Λογικό κι επόμενο να λέγεται κάτι τέτοιο βέβαια, καθώς για τον Νετανιάχου –και κάθε, παρόμοιου ήθους, ακροδεξιό σκουπίδι– το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο. Ο Αραβικός πληθυσμός αναπαράγεται με ταχείς ρυθμούς –κατά πολύ μεγαλύτερους από αυτούς των Ισραηλινών– και αυτή η επικείμενη δημογραφική αλλαγή αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά και τη φύση του εκλογικού σώματος. Ήδη στο ισραηλινό κοινοβούλιο μπήκε ένα μειονοτικό αραβικό κόμμα, μόλις λίγους μήνες πριν την αναζωπύρωση των εντάσεων στην περιοχή.
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως μιλάμε για την ίδια πολιτική δύναμη που το 2010 επιτέθηκε σε ανθρωπιστική αποστολή που όδευε προς την Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνοντας εννιά και τραυματίζοντας εξήντα, με το κράτος του Ισραήλ, όπως πάντα, να κάνει λόγο για «πράξη αυτοάμυνας». Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που για ακόμα μία φορά ένα μέλος των παλαιστινιακών υπηρεσιών πρώτων βοηθειών, ονόματι Ραζάν, δολοφονήθηκε από στρατιώτες του ισραηλινού στρατού τη στιγμή που προσπαθούσε να περιθάλψει έναν διαδηλωτή. Μην ξεχνάμε επίσης ότι από το 1967 στον πόλεμο των εφτά ημερών, εκκρεμεί η αποχώρηση των Ισραηλινών από τα Κατεχόμενα. Αλλά αν είσαι ο καλύτερος πελάτης της στρατιωτικής βιομηχανίας, δεν χρειάζεται να υπακούς το διεθνές δίκαιο ούτε τις αποφάσεις του Ο.Η.Ε.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενζαμίν Νετανιάχου, είχε κάθε λόγο να ενεργοποιήσει χρησιμοθηρικά μια σύγκρουση με τους Παλαιστίνιους, γνωρίζοντας το φαινόμενο που ονομάζεται “run around the flag effect”, δηλαδή ότι μια σύγκρουση με έναν εχθρό, ή μία διεθνής κρίση, θα συσπείρωνε το εκλογικό του ακροατήριο, και θα έδινε παράταση στην παραμονή του στην εξουσία. Ο Νετανιάχου έδωσε έναν αγώνα επιβίωσης μετά από τα μπλεξίματα που έχει με τη δικαιοσύνη από τα διαδοχικά σκάνδαλα διαφθοράς. Οι εκλογές τον Μάρτη του ‘21 (οι τέταρτες μέσα σε δύο χρόνια) άφησαν ένα βαθιά διχασμένο Ισραήλ, και τον Νετανιάχου να κρατά μια πύρρειο νίκη, καθώς δεν πέτυχε πλειοψηφία για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Με το τέλος της σύγκρουσης, ο Νετανιάχου έχει χάσει σε όλα τα επίπεδα, καθώς αυτή η εμπλοκή λειτούργησε καταστροφικά σε διπλωματικό, στρατιωτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Όλοι οι αντίπαλοί του ενωθήκαν και συγκρότησαν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας η οποία πήρε το χρίσμα στις 02/06. Ένα συνονθύλευμα από ακροδεξιούς, σοσιαλιστές μέχρι και το αραβικό κόμμα Ραάμ, με ισχνή πλειοψηφία 59-61, που μόνος κοινός τους στόχος είναι να τον εκθρονίσουν από τη δωδεκαετή ηγεμονία του.
Όσο αφορά την Παλαιστίνη και τη Χαμάς; Το Στάρ Τρεκ στο επεισόδιο “The High Ground” πολύ εύστοχα θέτει το ερώτημα «δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τρομοκρατία μπορεί να είναι μια αποδεκτή πορεία δράσης, όταν όλες οι άλλες εναλλακτικές έχουν αποκλειστεί;». Το ερώτημα στη συγκεκριμένη συνθήκη, η οποία επί του παρόντος δεν είναι η κοινωνική επανάσταση, αλλά δυστυχώς η φονταμενταλιστική μουσουλμανική εκδοχή της, δεν είναι εύκολο. Παρά ταύτα, μετά τη λίγο πολύ διάλυση της Φατάχ, και τη συνεχή και αδυσώπητη καταπίεση των Παλαιστινίων, η κυριαρχία της Χαμάς είναι μια ατυχής, αλλά φυσική απόρροια της ιστορίας. Σίγουρα, όμως, και η εμπλοκή δυνάμεων, όπως του καθεστώτος Ερντογάν, δεν γίνεται με καθόλου αγαθούς σκοπούς, καθώς το παλαιστινιακό ζήτημα θεωρείται προνομιακό πεδίο ανταγωνισμού για την ηγεμόνευση μεταξύ αντιμαχόμενων δυνάμεων του μουσουλμανικού κόσμου.
Όσοι λοιπόν προσπαθούν εμμονικά να υπεκφύγουν αναφερόμενοι στην πολυπλοκότητα του ζητήματος, και την κακή βία που καταδικάζεται από όπου και αν προέρχεται, είναι το λιγότερο αφελείς, και στη χειρότερη συμπράττουν στην αποενοχοποίηση ενός συστήματος μεθοδευμένης καταπίεσης και περιθωριοποίησης ενός ολόκληρου πληθυσμού, και στη συνεχή προσπάθεια αφανισμού του αραβικού στοιχείου στην περιοχή. Και εν αντιθέσει με τις ακραίες φωνές που προσφεύγουν στον αντισημιτισμό όταν φλέγεται η Γάζα, η αλληλεγγύη και στήριξη στον παλαιστινιακό αγώνα επιβίωσης, όταν προέρχεται από ένα γνήσιο αντιφασιστικό αίσθημα και δεν είναι απόρροια γεωπολιτικών και φονταμενταλιστικών επιδιώξεων, είναι δίκαιη.
Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλη μερίδα προοδευτικών και αριστερών πολιτών ισραηλινής καταγωγής, εντός και εκτός των τειχών, είναι ενάντια στην πολιτική του ισραηλινού κράτους. Προτείνουν έμπρακτες δράσεις, όπως το οικονομικό μποϊκοτάρισμα της μιλιταριστικής μηχανής, ως έναν τρόπο παρεμπόδισης των επιδιώξεων των «γερακιών» της πολιτικής ζωής του Ισραήλ, και πολλές φορές υφίστανται συκοφαντικές επιθέσεις και διώξεις γι’ αυτή τη στάση.
Παρά λοιπόν την κήρυξη εκεχειρίας –μετά από διεθνή κατακραυγή των φρικαλεοτήτων από το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης– ο αγώνας των Παλαιστινίων δεν έχει τελειώσει, και δυστυχώς φαίνεται αναπόφευκτο ότι οι μαζικές δολοφονίες άμαχων θα επαναληφθούν.
Μέχρι λοιπόν να συντριβεί το απαρτχάιντ, η μισαλλοδοξία και ο φονταμενταλισμός, ο αγώνας δεν τελειώνει.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Αρσέν Λου(μ)πέν και annares
