Από την ευρώπη των λαών και των πολιτισμών, της ανάπτυξης, της ευημερίας και των κερδών, στην ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, των ισχυρών κέντρων, της οικονομικής εξαθλίωσης και του φασισμού. Φυσικά δεν μας ξενίζει η εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος. Δεκαετίες τώρα οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις με όλες τις αντιφάσεις που πιθανώς τις χαρακτηρίζουν, προέβλεψαν το καταστροφικό αποτέλεσμα της συνένωσης διαφορετικών οικονομιών σε ένα ενιαίο νόμισμα, αλλά και το πολιτισμικό αδιέξοδο μιας υπερκαταναλωτικής ευρώπης σε μία στάσιμη παραγωγικά ήπειρο. Για πολλά χρόνια ο μέσος ευρωπαίος υπέστη καθημερινή πλύση εγκεφάλου. Αναλύσεις επί αναλύσεων, άρθρα, βιβλία, τηλεοπτικές εκπομπές και συνεντεύξεις στόχευαν και στοχεύουν στην παρουσίαση του ευρωπαϊκού οικονομικού μονόδρομου ως αναμφισβήτητη επιλογή του ατόμου.
Χαρακτηριστική στιγμή από τα χρόνια που ξεκίνησε να λειτουργεί η κομπίνα της ΟΝΕ είναι η ομιλία του τότε πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη, στο Ζάππειο το 2000, όπου αναγγέλλει την είσοδο της χώρας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο βασικός εγκέφαλος του εκσυγχρονισμού στην ελλάδα παρουσιάζει σε θεωρητικό επίπεδο όλα τα πλεονεκτήματα και την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, όσα δηλαδή κατέστρεψαν την ελλάδα και την ευρωπαϊκή ένωση…
Κυρίες και κύριοι,
Με την μετάβαση στο ενιαίο νόμισμα η Ελλάδα κλείνει έναν εικοσαπενταετή κύκλο οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων και μετασχηματισμών. Από σήμερα, με τον πιο επίσημο τρόπο, η Ελλάδα εισέρχεται σε έναν νέο κύκλο ανάπτυξης, δυναμισμού και προόδου. Εισέρχεται σε μια νέα εποχή.
Από το 2001, η δραχμή, το νόμισμά μας, το νόμισμα που συνδέεται με τον μόχθο του κάθε Έλληνα, με το εισόδημά του, την αποταμίευσή του, μετατρέπεται σε ΕΥΡΩ. Με απλά λόγια, από την 01/01/2001 το ΕΥΡΩ σημαίνει την σταθερότητα ενός νομίσματος που συμπυκνώνει την οικονομική δύναμη των άλλων 11 εταίρων, της ζώνης ΕΥΡΩ. Ένα νόμισμα με διεθνές κύρος και εμβέλεια.
Για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία η ελληνική οικονομία έχει μπροστά της την προοπτική μιας μακρόχρονης σταθερότητας με αυξημένο βαθμό βεβαιότητας στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής. Αλλάζει το τοπίο. Περιορίζονται οι συναλλαγματικοί κίνδυνοι, το τίμημα των υψηλών πραγματικών επιτοκίων, η αβεβαιότητα για την τύχη της προσωπικής αποταμίευσης ή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης στο νέο περιβάλλον δημιουργούν το υγιές πλεόνασμα για την επέκταση των κοινωνικών πολιτικών συνοχής και αλληλεγγύης. Ταυτοχρόνως η ένταξη στην ΟΝΕ θωρακίζει και προάγει τα εθνικά συμφέροντα, με τη νέα διεθνή θέση της χώρας. Μέσα στην ΟΝΕ έχουμε μια ασπίδα προστασίας από τους κραδασμούς της παγκοσμιοποίησης.
Σε μία Ευρώπη που μετασχηματίζεται γρήγορα, η Ελλάδα βρίσκεται με την ΟΝΕ, στον σκληρό πυρήνα της πρώτης ταχύτητας της Ένωσης. Και πρέπει να παραμείνουμε εκεί.
Η Κυβέρνησή μας δεσμεύτηκε το 1996 να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας με άξονες δράσης τη Σταθεροποίηση, την Ανάπτυξη, την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Την ονομαστική σύγκλιση, την πραγματική σύγκλιση, την κοινωνική σύγκλιση. Είμαστε περήφανοι γιατί πετύχαμε τον δύσκολο τριπλό στόχο, χωρίς να θυσιάσουμε στη διαδρομή μας καμιά πτυχή του.
Είμαστε ίσως η μόνη χώρα που μπαίνουμε στην ΟΝΕ χωρίς όχι απλώς να μειώσουμε, αλλά αυξάνοντας σταθερά τις κοινωνικές δαπάνες. Παραλάβαμε το 1993 μια οικονομία με ελλείμματα και ανισορροπίες σε όλα τα μέτωπα. Έχουμε σήμερα μία οικονομία που χαρακτηρίζεται από σταθερότητα, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σημαντικές επενδύσεις, αυξανόμενη ευημερία και ευοίωνες προοπτικές. Τα αποτελέσματα είναι θεαματικά.
Η επίτευξη των οικονομικών στόχων δεν είναι μια «λογιστική» κατάκτηση ή μία «στατιστική» επιτυχία, είναι μια κοινωνική κατάκτηση. Ωφελεί άμεσα τους πολίτες. Ο χαμηλός πληθωρισμός προστατεύει το λαϊκό εισόδημα. Τα χαμηλότερα επιτόκια εξασφαλίζουν περισσότερη απασχόληση.
Στην περίοδο που ακολουθεί πρέπει να δώσουμε τη μάχη της τεχνολογίας, της γνώσης, της καινοτομίας, μιας νέας επιχειρηματικότητας. Με έμφαση στην ανταγωνιστικότητα, την εκπαίδευση, την ικανότητα προόδου σε συνθήκες εντεινόμενου ανταγωνισμού αλλά και νομισματικής σταθερότητας.
Η ανάπτυξη δημιουργεί το υγιές πλεόνασμα που ολοκληρώνει τις πολιτικές κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Οι ασθενέστεροι είναι αυτοί που περισσότερο θα ωφεληθούν στο νέο περιβάλλον. Αυτό εγγυάται η πολιτική που προτείνουμε.
Η στρατηγική που έχουμε σχεδιάσει στις επενδύσεις, τις υποδομές, την τεχνολογική καινοτομία, στην εκπαίδευση, στον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα μετατρέπεται σε μια ολόπλευρη μάχη κατά της ανεργίας, μια Εθνική Πολιτική Απασχόλησης.
Η Κυβέρνησή μας πιστεύει ότι τίμησε τη δέσμευσή της έναντι του ελληνικού λαού τον Σεπτέμβριο του 1996, και φέρνει σήμερα την ισχυρή Ελλάδα, ως ισότιμο μέλος στην πρώτη ταχύτητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι εκλογές της 9ης Απριλίου θα οδηγήσουν σε μια νέα κυβέρνηση. Η χώρα χρειάζεται στις 10 Απριλίου μια κυβέρνηση ισχυρή. Με καθαρή λαϊκή εντολή ώστε να αντλήσει τα μεγαλύτερα οφέλη από την διαπραγμάτευση της αίτησης ένταξης.
Χρειάζεται μα ισχυρή κυβέρνηση με αποσαφηνισμένη στρατηγική στη νέα εποχή.
Οι Έλληνες πετύχαμε πολλά. Όλοι μαζί μπορούμε περισσότερα. Εύχομαι στην πορεία των χρόνων που έρχονται, όλοι μαζί να οδηγήσουμε την Ελλάδα ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο μακριά.
Αθήνα, 9 Μαρτίου 2000, Κώστας Σημίτης
Το γεγονός ότι βασικό στέλεχος του οικονομικού επιτελείου της τότε κυβέρνησης Σημίτη ήταν ο σημερινός (μη εκλεγμένος) πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμας είναι τουλάχιστον φαιδρό. Οι ίδιοι άνθρωποι που μας παρουσίασαν την εθνική αναγκαιότητα του ευρώ είναι οι ίδιοι που θέλουν να μας σώσουν από την κατάρρευσή του, και να επιβάλλουν τη συνεχιζόμενη εξάρτησή μας από αυτό. Όλο δηλαδή το αστικό σκυλολόι που καρπώθηκε τα προσωρινά κέρδη της χρηματοπιστωτικής φούσκας του ευρώ έρχεται σήμερα να μας μιλήσει πάλι για τα οφέλη της ευρωπαϊκής συμμαχίας υπό την ομπρέλα της εθνικής ενότητας.
Η προσπάθεια της τρόικα και της κυβέρνησης ΓΑΠ να μας πείσουν ότι για το ελληνικό κραχ ευθύνονται η πολυπλοκότητα του ελληνικού κράτους, οι κρατικές επιχειρήσεις, η σπατάλη δημοσίου χρήματος, οι μισθοί, οι συντάξεις, όλες δηλαδή οι κοινωνικές δαπάνες, μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως γελοία ρητορεία. Γιατί αν φταίει το ελληνικό κράτος για το κραχ που υπέστη, τότε πρέπει να φταίει και το ιταλικό, το ισπανικό, το πορτογαλικό, το ιρλανδικό κ.ο.κ. Σαν πολλά «μη λειτουργικά και σπάταλα» κράτη δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά;
Σε αντίθεση λοιπόν με τα λεγόμενά τους επιβεβαιώνεται η άποψη ότι όλα αυτά τα κράτη λειτούργησαν και λειτουργούν άψογα, και εφαρμόζουν κατά γράμμα τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Πολιτικές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των τραπεζών και των εξουσιαστικών δομών της κάθε κοινωνίας, και προφανώς εναντίων όλων μας.
Από το 1996 που παίρνει σάρκα και οστά το όραμα της ΟΝΕ, όλα όσα αφηγείται το δίδυμο σημίτη-παπαδήμου υλοποιούνται… Χρηματοπιστωτική ανάπτυξη βασισμένη σε λογιστικές εξισώσεις, χαμηλός πληθωρισμός βασισμένος σε λογιστικές εξισώσεις, παραγωγική ανάπτυξη σε λογιστικές εξισώσεις, αύξηση εθνικού κατά κεφαλήν εισοδήματος βασισμένο σε λογιστικές εξισώσεις, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη βασισμένη σε λογιστικές εξισώσεις, και όσο για την κοινωνική ευημερία και τις ευοίωνες προοπτικές, αυτές και αν ήταν βασισμένες σε λογιστικές εξισώσεις. Όταν λοιπόν αυτό το οικονομικό θαύμα βασίζεται σε λογιστικές εξισώσεις για τις οποίες υπεύθυνοι είναι οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις τους, πώς είναι δυνατόν να μη λειτουργούν τα κράτη; Η απάντηση είναι απλή, τα κράτη λειτουργούν άψογα, αλλά δεν λειτουργούν προς το συμφέρον του συνόλου. Κανένα κράτος δεν δημιουργήθηκε για την προστασία του κοινωνικού συνόλου, ειδικότερα τα σύγχρονα αστικά ευρωπαϊκά κράτη που υπάρχουν για να διασφαλίσουν τη λειτουργία του καπιταλισμού και τη διανομή των κερδών στην αστική τάξη, καταπιέζοντας και ληστεύοντας το κοινωνικό σύνολο. Δεν τα έχουν καταφέρει άψογα;
Η ευρωπαϊκή ένωση δημιουργήθηκε από την αρχή με το σκεπτικό της ύπαρξης ενός ισχυρού κέντρου αποφάσεων, και ενός συνόλου συνεργαζόμενων δορυφόρων που θα το τροφοδοτούν. Αυτό συμπεραίνεται από τους εξής 4 κεντρικούς άξονες της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής:
- διαλύθηκε η παραγωγική ικανότητα των χωρών του νότου, ενώ ταυτόχρονα εντάχθηκαν στην εε οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που ισοσκέλισαν την παραγωγική πτώση με τη δική τους υπερπροσφορά φθηνής εργασίας και χαμηλού κόστους παραγωγής.
- δημιουργήθηκε υπερσυσσώρευση κεφαλαίου από τα τραπεζικά trust και από τις χρηματιστηριακές φούσκες σε όλες τις αγορές, παρασύροντας και διαλύοντας όλα τα εθνικά αποθέματα. Τράπεζες και χρηματαγορές υφάρπαξαν ότι απέμεινε από το κοινωνικό κράτος.
- η αναπτυξιακή πολιτική της εε, με τις επιδοτήσεις και τα πακέτα, αλλοίωσε το κεϋνσιανό μοντέλο προσφοράς και ζήτησης, σε ελεγχόμενη προσφορά και κατευθυνόμενη ζήτηση. Επιδοτήθηκαν χώρες για να σταματήσουν την παραγωγική τους δραστηριότητα, και από την άλλη δανειοδοτήθηκαν για την εισαγωγή προϊόντων.
- η ανεργία σε όλη την ευρώπη παρουσίασε σταδιακή αύξηση λόγω συρρίκνωσης της παραγωγικής δραστηριότητας, της στροφής προς τις υπηρεσίες, και υπό το φόβο ύπαρξης πληθωρισμού στο ενιαίο νόμισμα.
Μοναδικός στόχος για όλες τις κυβερνήσεις είναι η προστασία του κέρδους των τραπεζικών ιδρυμάτων και της αστικής τάξης, διαιωνίζοντας την εκμετάλλευση των λαών και ενισχύοντας τις εξουσιαστικές κοινωνικές δομές.
Οι εθνικές οικονομίες κατέρρευσαν λόγω της ανεξέλεγκτης χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας των funds, υπό κρατική εποπτεία και επιλογή! Φτάσαμε σε σημείο οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι να αξιολογούν, με ιδιωτικοεπιχειρηματικά κριτήρια, οικονομίες κρατών! Επόμενο στάδιο; Φασισμός.
Ξεκίνησε από την ιρλανδία, δοκιμάστηκε στην πορτογαλία και αναζητείται σε ελλάδα, ιταλία και ισπανία. Τεχνοκράτες αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση των κρατών με σύμπραξη σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων και φασιστών. Οι ίδιοι τεχνοκράτες που πραγματοποίησαν την ένωση των ευρωπαϊκών αγορών, αναλαμβάνουν την υπεράσπιση του έργου τους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κυβέρνηση, ο ΛΑ.Ο.Σ στην εξουσία, και στον θρόνο ένας τραπεζίτης. Με το ιδρωμένο βλέμμα στους εξεγερμένους, τα κόμματα του μνημονίου ενώνουν τις δυνάμεις τους για δεύτερη φορά σε έναν χρόνο, προς επίτευξη του στόχου της ισοπέδωσης κάθε εργασιακού και κοινωνικού κεκτημένου. Καμία ανοχή στη διαφορετική άποψη και σιωπή προς οτιδήποτε αντίθετο. Η ισλανδία αλήθεια γιατί συνεχίζει και υπάρχει; Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε να εκδιώξει την κυβέρνηση που επιδίωκε ΔΝΤ, εθνικοποίησε τις μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν δημιουργήσει αυτές στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία, και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του συντάγματος, και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες.
Στην ελλάδα μισθοί, συντάξεις, αποταμιεύσεις, παροχές, ακίνητα και μέλλον, όλα υποθηκευμένα στους δανειστές, που θα μας γλιτώσουν από μία χρεοκοπία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Επινόησαν μάλιστα ένα haircut (κούρεμα) στο δημόσιο χρέος ύψους περίπου 50δις για να μας δανείσουν επιπλέον 130δις έως το 2013, κάτι το οποίο ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά θα έχει πραγματικά αποτελέσματα, αφού στην ουσία μεγαλώνει το χρέος και ανανεώνει τη οικονομική δέσμευση. Σε μία οικονομία όπου πλέον κανένας δεν πληρώνει κανένα, η προλεταριακή βάση της κοινωνίας καλείται να υποστεί φτώχεια και εξαθλίωση, μέσω της ανεργίας που θα αγγίζει περίπου το 30% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Ενώ συνεχίζονται οι επιδρομές στα υπάρχοντα εισοδήματα της εργατικής τάξης μέσω των έκτακτων εισφορών και των αυξανόμενων έμμεσων και άμεσων φόρων. Αντίθετα, το κεφάλαιο όχι μόνο δεν φορολογείται, αλλά επιβραβεύεται με ατομικές συμβάσεις εργασίας, επιδοτήσεις εισφορών και χαριστικές ρυθμίσεις χρεών. Φυλακίζονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και προσωρινά βέβαια, διάφορα λαμόγια για χρέη προς το δημόσιο, τη στιγμή που άλλοι κλέφτες του δημοσίου συνεχίζουν την εξαγωγή δις ευρώ προς τις ελβετικές τράπεζες.
Δεν γίνεται να υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι από τη σύγκρουση του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού με τον γερμανικό, μπορεί μία τρίτη χώρα να βγει κερδισμένη. Πόσο μάλιστα όταν στη σύγκρουση αυτή παίρνουν επίσης μέρος αμερικάνοι, ρώσοι και κινέζοι. Ο καπιταλισμός, ως το διάδοχο στάδιο της φεουδαρχίας, ό,τι είχε να προσφέρει ως οικονομικό σύστημα με κοινωνικές επιρροές το έδωσε, και το αντίτιμο που έλαβε ήταν υπερβολικά μεγάλο, σαν τις φούσκες που δημιούργησε. Κανένας «άλλος» κόσμος δεν είναι εφικτός μέσα στα καπιταλιστικά πρότυπα και στα κρατικά στερεότυπα… ο καπιταλισμός ευτυχώς δεν είναι μονόδρομος, οι κοινωνίες των ανθρώπων άντεξαν πολλά πάνω στη γη, και αυτή η μάχη θα είναι νικηφόρα, γιατί η ισχύς πάντα βρίσκεται εν τη ενώσει.
Πίσω αστοί, ρουφιάνοι, βολεμένοι – Εμπρός της γης οι κολασμένοι
thecure
