«Οι επεμβάσεις στις καταλήψεις είναι απαραίτητες για να δείξουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με άλλες ομάδες, μεταξύ των οποίων μαχητικά συνδικάτα που μπορούν να εμποδίσουν τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά για αντιδημοφιλείς οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας».
~ανώνυμος κυβερνητικός αξιωματούχος σε δηλώσεις του
στην εφημερίδα New York Times στις 20/1/13)
Οι παραπάνω δηλώσεις αποκαλύπτουν εν μέρει τον πραγματικό σκοπό της κρατικής επίθεσης που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, στις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Με την αυγή του 2013, το ελληνικό κράτος έχει παραιτηθεί εντελώς από το μέχρι άλλοτε προνόμιό του των κοινωνικών παροχών, το οποίο διασφάλιζε τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, όπως η παιδεία, η υγεία, τα κοινωνικά αγαθά ανεμπόδιστα προς όλους/ες (ρεύμα-νερό), οι συγκοινωνίες, τα επιδόματα ανεργίας, οι συντάξεις, οι αξιοπρεπείς μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα προς όφελος των εργαζομένων. Αυτό που ονομάζουμε ελληνικό κράτος έχει μετατραπεί σε ένα κράτος χωροφύλακα, που η μοναδική του εργασία και υποχρέωση είναι η διασφάλιση των κερδών της αυτοκρατορίας του χρήματος, και η υποχρεωτική μετατροπή των μεσαίων και κατωτέρων τάξεων του λαού σε σύγχρονους Είλωτες. Το κράτος όχι μόνο δεν είναι πια σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, (αυτές που προκύπτουν από τους όρους του άλλοτε «κοινωνικού συμβολαίου»), αλλά κάνει κομμάτια ότι μπορούσε να εγγυάται τουλάχιστον την επιβίωση. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας τεράστιας απάτης που λέγεται δημόσιο χρέος. Φυσικά για να γίνει αυτό το κράτος πρέπει να απαλλαγεί και από ορισμένα «ενοχλητικά κουνούπια». Αυτά δεν είναι άλλα από τον κόσμο που συνεχίζει να αγωνίζεται και να αντιστέκεται στις επιταγές του. Η διαπίστωση είναι πια ο κανόνας: Η μοναδική αρμοδιότητα που έχει απομείνει στο κράτος είναι η αστυνομική καταστολή. Η μοναδική δικλείδα ασφαλείας του κράτους είναι να σπέρνει τον φόβο, την απελπισία και την ανασφάλεια. Τα χειρίζεται πολύ αποτελεσματικά, επενδύοντάς τα μ’ ένα είδος βιβλικής καταστροφής. Μας λέει με κάθε μέσο και τρόπο ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα αν δεν συμμορφωθούμε στις διαταγές του. Και όλα αυτά προκειμένου οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του να στραγγίξουν και την τελευταία σταγόνα από τη δεξαμενή της επιβίωσης, προς τον απύθμενο λάκκο του ελλείμματος που έσκαψαν οι τραπεζικές αγυρτείες. Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να προσφέρουμε τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε τη χρεωκοπία ενός κράτους που όχι μόνο δεν υπηρετεί πια τους πολίτες, αλλά ως βρυκόλακας τούς ρουφά το αίμα για να ταΐσει τα πλοκάμια του παγκόσμιου τραπεζικού κήτους;
Η δύναμη της αδράνειας λειτουργεί εναντίον μας. Η κοινωνία της προόδου που υποσχόταν η παντοδυναμία της αγοράς δημιούργησε ανέχεια και μοναξιά. Από την άλλη, μπορούμε και να επωφεληθούμε από το σοκ που θα προκαλέσει η κατάρρευση του συστήματος και η αποσύνθεση του κράτους, να αξιοποιήσουμε τον πειρασμό να κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορα της εμπορευματικής μιζέριας.
Να κάνουμε αυτό που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια, όσοι και όσες αντιστέκονται σε μία ασπρόμαυρη ζωή ζωγραφίζοντας πολύχρωμα τοπία. Και τα τοπία αυτά δεν είναι άλλα από το κάθε αυτοοργανωμένο εγχείρημα που προτάσσει την ισότιμη, ελεύθερη, δημιουργική και χωρίς καταναγκασμούς ζωή απέναντι στην πειθαρχία και την υποχρέωση του «Υπηρετείν».
Η κοινωνία που έρχεται δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να ξαναπιάσει και να αναπτύξει τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, τις καταλήψεις κτηρίων και γης, τις αγροτικές κολεκτίβες, τα κοινωνικά κέντρα, τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία . Όλες αυτές τις πράξεις και όλους αυτούς τους τόπους και τρόπους που η ιστορία των ανθρώπων μάς δίδαξε. Από την Κομμούνα του Παρισιού μέχρι τις ελευθεριακές κοινότητες της επαναστατικής Ισπανίας, εγχειρήματα τα οποία θεμελίωσαν στην αυτονομία του ατόμου την αναζήτηση μιας αρμονίας, όπου η ευτυχία όλων θα είναι αλληλένδετη και αλληλέγγυα με την ευτυχία του καθένα και της καθεμιάς. Μην έχουμε όμως την αυταπάτη ότι η απελευθέρωση εδαφών της εμπορευματικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία ελεύθερων ζωνών, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα θα καταργούν τα δικαιώματα του εμπορίου και του κέρδους, θα επιτευχθούν δίχως κλυδωνισμούς και συγκρούσεις. Όπως και τότε έτσι και τώρα καλούμαστε για μία ακόμη φορά να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι δούλοι. Να επιδείξουμε την ευτυχία όχι ως αποτέλεσμα ενός καταναλωτικού δανείου, αλλά ως τη δυναμική τού να ενεργείς με τους άλλους. Γιατί ευτυχία είναι εκείνη η στιγμή όπου για να κάνεις μια κοινωνία περισσότερο δίκαιη, μάχεσαι, κινητοποιείσαι, ελπίζεις μαζί με άλλους. Ζεις μέσα από τους άλλους.
Ευάγριος Αληθινός
