Κρουαζιέρες, διακοπές μέσα στη χλιδή. Αλλά με τι κόστος για τους εργαζόμενους; Λίγες σκέψεις μετά την εμπειρία μου ως εργαζόμενη στον τομέα αυτό…
-Μάνα, θα πάω στα καράβια!
-Γιατί κορίτσι μου;
-Λόγω ερωτικής απογοήτευσης! Έτσι απάντησα, όχι στη μητέρα μου, αλλά στο λιμενικό όταν πήγα να φτιάξω τα χαρτιά μου.
– Κοροϊδεύετε εσείς, αλλά οι περισσότερες κοπέλες γι’ αυτό μπαρκάρουν, μου απάντησε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί.
Οι στολές στο πλοίο δεν ήταν άσχημες, αλλά ήταν το ακριβώς αντίθετο του κολακευτικού. Ήταν σαν… αυτές που βλέπουμε σε κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που ο κόσμος είναι ντυμένος ομοιόμορφα αδιάφορα, κάτι σαν κολεκτίβα σοσιαλιστικού στιλ. Κι αν νιώθεις έτσι, συντρόφισσα, τι καλό μπορεί να κάνει αυτό στην αυτοεκτίμησή σου; Ούτε ο χώρος μας βοηθούσε. Οι καμπίνες είναι μικρές και χαμηλοτάβανες, καταπιεστικές, εκτός κι αν είσαι υψηλόβαθμος. Αλλά και πάλι, το χαμηλοτάβανο δεν παλεύεται. Φρέσκος αέρας πουθενά, και φινιστρίνι να έχεις αν είσαι τυχερός, εννοείται ότι δεν ανοίγει επ’ ουδενί και ο βόμβος του κλιματισμού συνεχής. Ναι, ο θόρυβος, η έλλειψη ησυχίας, είναι αποπνικτικά. Όχι, δεν θα μπορέσεις ποτέ να γαληνέψεις αν είσαι κουρέλι. Και τέλος, δεν είσαι ποτέ μόνος σου.
Αυτή η σκηνή που ακουμπισμένη στην κουπαστή μπορείς να κλαις στην κουβέρτα ατενίζοντας το πέλαγος, απλώς δεν υπάρχει! Το προσωπικό έχει, αν είναι τυχερό, πολύ συγκεκριμένο χώρο προαυλισμού με αποτέλεσμα να μην είσαι ποτέ μόνος. Και πώς άλλωστε; Εδώ δεν είσαι στην καμπίνα. Ποιος θα σου τύχει, τι χούγια θα ‘χει, θα συμφωνούν τα ωράριά σας… Τουλάχιστον το φαγητό; Ποικιλία, φυσικά. Άλλωστε το πλήρωμα έχει εθνικότητες όλων των ειδών και όλοι πρέπει να βρίσκουν κάτι οικείο: σουτζουκάκια, νουντλς, λαχανικά με κάρι, σπρίνγκρολς, σπανακοπιτάκια, ρύζι, ψαρομπουκιές… Μετά από λίγο έχεις μπουχτίσει. Όχι που τα έχεις φάει όλα. Ούτε καν. Αλλά τα έχεις δει τόσες φορές που είναι σαν να τα ‘φαγες.
Ε τότε θα ‘ναι τα χρήματα. Μπορεί. Δεν είναι πια και τόσο καλά όπως ήταν κάποτε, αλλά είναι καλύτερα από τη στεριά. Αν λάβουμε υπόψιν κι ότι δεν πληρώνεις διαμονή, διατροφή… Αλλά η αλήθεια είναι ότι λόγω του «εγκλεισμού» η πρώτη σου σκέψη σε κάθε λιμάνι είναι «να φάω κάτι ωραίο!». Και ναι, το προσωπικό είναι δεν μόνο ενός συγκεκριμένου επιπέδου. Υπάρχουν και πολύ χαμηλόβαθμοι-χαμηλόμισθοι, συνήθως Αιγύπτιοι, Φιλιππινέζοι, Πακιστανοί. Οι μισθοί τους για κλάματα. Πόσο ακριβώς; Κάπου είχε πάρει το μάτι μου στο λογιστήριο ένα 283,65 δολάρια κι αυτό υπολογισμένο με τυχόν υπερωρίες, επιδόματα και ό,τι άλλο προβλέπεται. Κάποιοι λένε ότι αυτά τα λεφτά, συν πληρωμένη διαμονή και διατροφή, δεν θα τα έβλεπαν ποτέ στη χώρα τους. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι πέρα από την αξία των χρημάτων στη χώρα τους, πρέπει να πληρώνουν για τηλέφωνα ή γραμματόσημα, ίσως τσιγάρα και σίγουρα πόσιμο νερό. Αυτό δεν παρέχεται δωρεάν μέσα στο πλοίο. Μα σε ένα κρουαζιερόπλοιο που προσφέρει υπηρεσίες πολυτελείας…
Ας μην ξεχνάμε πως πια οι κρουαζιέρες είναι πολύ πιο προσιτές απ’ ότι στο παρελθόν. Και πάλι, οι μισθοί των «κάτω» δε θα δίνονταν ποτέ σε ντόπιους εδώ. Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε πως ακόμα και στους μεγάλους, διεθνείς ανθρωπιστικούς οργανισμούς, ο μισθός των εκπατρισμένων υπολογίζεται σύμφωνα με τη χώρα προέλευσης του καθενός, χωρίς κανένα στάνταρ. Όσο για ασφάλιση, ούτε λόγος: για να είναι καλυμμένοι τα πλοία έχουν ξένες σημαίες βλέπεις.
Ουουφφφ… Δύσκολο να υπολογίσεις και να καταλήξεις τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Αλλά να σας πω κάτι; Το οικονομικό κομμάτι είναι κάτι που το ξέρεις απ’ την αρχή και το δέχεσαι ή όχι. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι το καθημερινό. Που τελειώνεις τη βάρδια σου κατάκοπος και δεν μπορείς να μιλήσεις με τους αγαπημένους σου γιατί η σύνδεση του τηλεφώνου είναι δορυφορική. Που δε μπορείς να βάλεις μουσική, γιατί ο συγκάτοικος κοιμάται ή δεν του αρέσει. Που δε μπορείς να μείνεις μόνος. Που δεν έχει αργίες ή ρεπό. Που ζεις μέσα στο ηλεκτρικό φως και τον κλιματισμό. Που έχει κανονισμούς ακόμα και τις ώρες εκτός καθήκοντος. Έτσι είναι η ζωή στο κρουαζιερόπλοιο αγαπητέ μου…
Zωνοδέλφινο
