Το νέο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις κυκλοφορεί και μοιράζεται στους δρόμους και πόρτα-πόρτα.
Τα κείμενα του φύλλου μπορούν να βρεθούν στον σύνδεσμο: https://apatris.info/topics/issues/50/
ενώ ολόκληρο το φύλλο σε ηλεκτρονική μορφή βρίσκεται εδώ: https://issuu.com/apatris_news/docs/a50_web
apatris.info | apatris@espiv.net
Ακολουθεί το editorial του φύλλου
Μπήκαμε αισίως στο 2022
Χαμένη κάπου ανάμεσα στα social media και στα δελτία των 8, η πραγματικότητα συνεχίζει να περιπλανιέται στους δρόμους και στα μυαλά ψάχνοντας την αλήθεια της. Πέφτει πάνω στη νέα τάξη πραγμάτων, ξεχνιέται λίγο στην εποχή του υδροχόου, βολεύεται από τα προνόμια και πέφτει από τα σύννεφα, γκουγκλάρει για το χάραγμα και το διάβολο μέσα μας. Στοιβάζεται σε λεωφορεία, περιμένει στην ουρά των φαρμακείων για μια βαμβακερή μπατονέτα που θα ανάψει το πράσινο φως. Στρίβει δεξιώς, ακροδεξιώς και παρα-πλεύρης, εγκλωβίζεται σε σύγχρονους αυτοκινητόδρομους και σερφάρει σε σαράντα κύματα. Ακούει στο ράδιο τραγουδιστές να ξεπλένουν βιαστές με μακαρόνια με κιμά, προέδρους ποδοσφαιρικών ομάδων να συμπονούν πλούσιους μαστρωπούς, εργολαβάκια να ζητάν εκατομμύρια για μια τυρόπιτα και γλιστράει στη στροφή από τα σάλια δημοσιογράφων που γλύφουν άριστους νταβατζήδες. Περνά με κόκκινο και τρακάρει. Φοβάται να πάει στο νοσοκομείο και ψάχνει, ψάχνει το φως στο τούνελ, μα παντού σκοτάδι. Στα σχολεία αγκαλιά με την εκκλησία, σκοτάδι. Στο σπίτι χωρίς κασέρι, σκοτάδι. Στη δουλειά χωρίς χαρτιά, σκοτάδι. Σκοτάδι και βία.
Μπήκαμε αισίως στο 2022
Όσες τα καταφέραμε δηλαδή. Οι υπόλοιποι είμαστε απλώς το «κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε» στο καθημερινό τηλεφωνικό μασλάτι δημοσίων παραγόντων. Είτε γιατί είμαστε γυναίκες και το ‘χουμε στο αίμα μας το ροζ πάρτυ, είτε γιατί μας αρέσει το ποδόσφαιρο και το ζητάει ο οργανισμός μας το μαχαίρι, είτε γιατί είμαστε μετανάστριες που βρωμίζουμε τη χώρα, είτε γιατί είμαστε απλώς εργάτες που μας αξίζει το σκλαβιλίκι ρε αδερφέ! Οι ανθρωπιστικές αξίες ονομάζονται απόψεις, τα δημόσια αγαθά συμβιβάζονται ως προϊόντα, τα εργατικά δικαιώματα βαφτίζονται παραχωρήσεις, και οι κοινωνικές αντιστάσεις γκρίνια.
Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και εδώ φαίνεται να υπάρχει μια ανάγκη για αλλαγή. Συνεχίζει και η πραγματικότητα, στο πιο θετικό σενάριο, να ταλαντεύεται να βρει μια λύση. Το δίπολο που διακρίνεται σε μια πολύ γενική μα καθημερινή βάση όμως, μεταξύ live and let die ή live and let live, κάνει «κρα» ακόμα και σε ελεύθερη μετάφραση: Ατομικισμός ή Ατομικισμός;
Μπήκαμε αισίως στο 2022
Όσοι ήμασταν τραγικά τυχεροί καταφέραμε την πρωτοχρονιά να ανταλλάξουμε ευχές για αυτήν την έρμη την πραγματικότητα. Αλλού μύριζε ψητό, αλλού βρώμαγε λιβάνι. Αλλού μπαρούτι, αλλού τσιγάρο. Κάπου ακουγόταν μουσική, κάπου άκρα του τάφου σιωπή. Και κάπου εδώ ξαναμπαίνει μοιραία και πολλές φορές μοιρολατρικά, αυτό το ιστορικό ερώτημα: Ποιοι είμαστε οι εμείς; Ένα ερώτημα για την πραγματικότητα και την ανάγνωση της που πολύ πριν μπούμε στο 2022 και στα 50 φύλλα που αισίως τυπώθηκαν, εμείς οι απάτριδες, τα φρικιά, οι αναρχικές, οι μανάδες και οι αδερφές, οι αγωνιστές, οι απεργοί, οι αρνητές στράτευσης, οι καταληψίες, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές και οι γείτονές σου, βάζαμε και ξαναβάζουμε. Φωνάζαμε και ξαναφωνάζουμε τραγικά τυχεροί και άτυχοι πως «όσο υπάρχει μίσος υπάρχει και ζωή, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή». Συνειδητά οργισμένοι, πως «το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι». Τραυματισμένα αγαπημένοι, πως «δεν είσαι μόνη, σε πιστεύω».
Χεστήκαμε για το «αίσιο» 2022
Αυτές οι φωνές μιλούσαν και μιλάνε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Δεν είναι γραφικές. Δεν είναι ελληνικές, τούρκικες ,αλβανικές, μακεδονικές, γύφτικες. Δεν μασάνε από διαδικτυακά, ψηφιακά και ανορθρογραφικά. Ξέρουν να ψιθυρίζουν τρυφερά, και ξέρουν να κραυγάζουν παθιασμένα: Δεν γαμιέσαι μητσοτάκη. Eίστε όλοι καθάρματα, γιατί το κράτος δεν είμαστε εμείς. Εμείς, έχουμε συλλογική, ταξική και ιστορική μνήμη. Κι ας γκρεμίσουμε επιτέλους πριν χτίσουμε. Κι ας ξεχάσουμε πριν μάθουμε. Όλοι. Όχι μόνο εμείς.
