Ο Γ. Κ. έκανε δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης τον Οκτώβριο του 2009 όντας ανυπότακτος από τον Μάη του ίδιου χρόνου. Παράλληλα προσπάθειες μπάτσων και στρατονόμων να δημιουργήσουν ένα κλίμα πίεσης στον κοινωνικό του περίγυρο ώστε να τον αναγκάσουν να παρουσιαστεί, δεν έπιασαν τόπο. Πράγμα που οι εξουσιαστές δεν άφησαν να περάσει έτσι. Τον Ιανουάριο του 2011 ασκήθηκε μήνυση εις βάρος του από τον εισαγγελέα στρατοδικείου Ιωαννίνων, και κλήθηκε δύο φορές να δώσει εξηγήσεις στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του όσον αφορά την ανυποταξία του. Δεδομένου ότι γι’ αυτήν την υπόθεση δεν είχε να πει κάτι περαιτέρω στις αρχές από αυτά που ήδη είχε δηλώσει στην επιστολή του, δεν εμφανίστηκε.
Έπειτα από αυτή τη διαδικασία ο εισαγγελέας προχώρησε στην απαγγελία κατηγοριών (ανυποταξία σε ειρηνική περίοδο) και αναμένεται να οριστεί η ημερομηνία του στρατοδικείου. Ο ίδιος έχει πάρει την απόφαση να παρουσιαστεί στο στρατοδικείο δίνοντας το πολιτικό στίγμα της δίωξής του, στηριζόμενος από την αλληλεγγύη των συντρόφων του, και όσων καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται μόνο για προσωπική του υπόθεση κι επιλέγουν να σταθούν στο πλάι του.
Με αφορμή τη δίωξη του ολικού αρνητή στράτευσης Γεράσιμου Κορωναίου ξεκινάμε με μια διαπίστωση που μόνο τυφλοί δε μπορούν να δουν: Ο στρατός (κάθε στρατός, κάθε κράτους) είναι ένας δολοφονικός μηχανισμός που υπάρχει για να σκοτώνει οργανωμένα και μαζικά για τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Αυτών την ύπαρξη υπερασπίζεται με κάθε τρόπο και κανενός άλλου. Ανέκαθεν αυτό που έκανε ο στρατός ήταν αφενός να διασφαλίζει την εκμεταλλευτική οργάνωση της κοινωνίας στο εσωτερικό της χώρας, και αφετέρου να είναι το βασικότερο εργαλείο των εκάστοτε εθνικών αφεντικών, στην κόντρα τους με τα υπόλοιπα αφεντικά προκειμένου να αποκτήσουν μια καλύτερη θέση στους διεθνείς συσχετισμούς εξουσίας. Εξηγούμαστε. Αν και ο πιο σημαντικός λόγος ύπαρξης του στρατού θεωρείται η προστασία της χώρας από τον εξωτερικό εχθρό, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τις περισσότερες φορές, δηλαδή με δεδομένη την ύπαρξη του στρατού εφευρίσκονται συνεχώς εξωτερικοί κίνδυνοι προκειμένου να δικαιολογείται η ύπαρξή του μαζί με όλο τον παρασιτικό μηχανισμό που συντηρεί. Λίγα ιστορικά παραδείγματα αρκούν. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε π.χ. ποιον εξωτερικό κίνδυνο πήγε να αντιμετωπίσει ο ελληνικός στρατός στην Ουκρανία το 1917 (πέρα από το να βοηθήσει τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη να καταπνίξουν τη ρώσικη επανάσταση, και να πάρει τα ανάλογα εδαφικά οφέλη) ή στην Κορέα το 1953 (καθώς πέφτει λίγο μακριά για να απειλήσει τα ελληνικά σύνορα) ή το 1974 στην Κύπρο που ελληνικό και τουρκικό κράτος τσακώνονταν ποιος θα καταλάβει το νησί. Και για να ‘ρθουμε στα πιο πρόσφατα ας αναφέρουμε τον ελληνικό στρατό που έχει στρατοπεδεύσει στα Βαλκάνια προστατεύοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις, την επέμβαση στην Αλβανία την άνοιξη του 1997 προκειμένου να βοηθήσει στην κατάπνιξη της εκεί εξέγερσης, τις φρεγάτες που περιπολούν στον περσικό κόλπο, τους μισθοφόρους δολοφόνους στο Αφγανιστάν, που συνεισφέρουν στην «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία (δηλαδή στο μακέλεμα των εκεί πληβειακών μαζών), τις ελληνικές φρεγάτες στη Σομαλία που μαζί με τα άλλα δυτικά κράτη κάνουν τον βίο αβίωτο στους εκεί καταπιεσμένους, διασφαλίζοντας πως η οικονομική τους λεηλασία και ο περιβαλλοντικός τους θάνατος θα συνεχίζουν επ’ αόριστον. Βέβαια ακόμα κι όταν ισχύει ότι ο στρατός προστατεύει τα σύνορα, εμείς πάλι δεν θεωρούμε πως έχουμε κανένα καθήκον να τα υπερασπιστούμε. Γιατί ο δικός μας ο εχθρός βρίσκεται μέσα στα σύνορα και είναι η κάθε μορφής εξουσία και εκμετάλλευση, γιατί τρέφουμε μπόλικο μίσος όχι για τους εθνικούς εχθρούς που μας υποδεικνύουν τα σχολεία, αλλά για οποιονδήποτε χωρίζει τους εκμεταλλευόμενους σε αντίπαλα στρατόπεδα και τους βάζει να αλληλοσφάζονται για συμφέροντα ξένα προς αυτούς. Γιατί στην τελική αυτό ακριβώς είναι τα σύνορα, συμφωνίες μεταξύ των ανθρωποδιοικητών, που αφού έστειλαν τους υπηκόους τους να σφαχτούν μεταξύ τους, στη συνέχεια μοίρασαν τη λεία τους χαράζοντας λεπτές γραμμές πάνω στους χάρτες.
Αν κάπου λέει αλήθεια ο στρατός είναι πως υπάρχει για να διασφαλίζει την ειρήνη. Και αυτό κάνει. Διασφαλίζει την ταξική και κοινωνική ειρήνη, δηλαδή τον καθημερινό πόλεμο χαμηλής έντασης που βιώνουν οι από κάτω αυτής της κοινωνίας, διασφαλίζει πως κάποιοι λίγοι θα μπορούν να ζουν από την εκμετάλλευση όλων των υπόλοιπων. Κι όταν αυτός ο πόλεμος οξύνεται και οι από πάνω νιώθουν πως απειλούνται, στέλνουν τον στρατό να καθαρίσει. Δεν ξεχνάμε την επταετία της χούντας, όπου οι στρατιωτικοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην ανάπτυξη του ελληνικού κεφαλαίου, η οποία είχε απειληθεί από τους σκληρούς ταξικούς αγώνες της δεκαετίας του ‘60. Δεν ξεχνάμε πως ο στρατός έχει λειτουργήσει ως απεργοσπαστικός μηχανισμός με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις απεργίες των σκουπιδιάρηδων το 1991, όπου οι φαντάροι μάζευαν τα σκουπίδια από τους δρόμους, και τις απεργίες των λεωφορειατζήδων την ίδια χρονιά, όπου τα στρατιωτικά οχήματα είχαν αντικαταστήσει τα λεωφορεία (δείχνοντας ξεκάθαρα πως ο στρατός είναι εδώ και για να πολεμήσει οποιοδήποτε εργατικό αγώνα που ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος). Και για να μην πηγαίνουμε πολύ πίσω στον χρόνο ας θυμηθούμε τις απειλές του ελληνικού κράτους για επέμβαση του στρατού στην κοινωνική εξέγερση του δεκέμβρη το 2008, ή την άσκηση Καλλίμαχος στις αρχές του Φλεβάρη, όπου στρατιώτες εκπαιδεύονται στην καταστολή διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων (τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό).
Πέρα από όλα τα παραπάνω, ο στρατός μέσω της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας επιτελεί κι έναν άλλο ρόλο. Γιατί πέρα από τις βλακείες που κατά καιρούς ακούγονται περί κατάργησης της θητείας και του κληρωτού στρατού, ο στρατός είναι παρών και σακατεύει σωματικά, διανοητικά και ψυχολογικά χιλιάδες νεολαίους που είναι αναγκασμένοι να χαραμίσουν κάποιους μήνες από τη ζωή τους σε κάποιο στρατόπεδο (ειδικά με την τελευταία αλλαγή του στρατολογικού νόμου ο χακί καταναγκασμός ενισχύεται ακόμα περισσότερο). Σκοπός της στρατιωτικής θητείας είναι η ομαλή ένταξη στην κοινωνία και η αποδοχή της υπάρχουσας βαρβαρότητας, προσπαθώντας να φτιάξει ανθρώπους πειθήνιους και φοβισμένους. Πώς; Αρχικά μέσω της με κάθε τρόπο προσπάθειας για εμπέδωση του παραλογισμού της ιεραρχίας (να αποδέχεσαι ως κάτι φυσικό ότι κάποιοι είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους) και για αποδοχή της δουλοπρέπειας και του κανιβαλισμού. Η βασική αρχή για την επιβίωση μες στο στρατόπεδο είναι να γλύφεις τους ανώτερούς σου, και να πατάς όποιον είναι κάτω από σένα (οποιαδήποτε ομοιότητα με την εκτός στρατού ζωή δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική). Μετά έχουμε την ακόμα μεγαλύτερη εμπέδωση της πειθαρχίας, καθώς τα πληκτικά 6ωρα στα σχολικά κελιά υπό την επίβλεψη καθηγητάδων και διευθυντάδων ακολουθούνται από τις σκοπιές και τις υπηρεσίες στο στρατόπεδο υπό την επίβλεψη των καραβανάδων, για να δώσουν τελικά τη θέση τους στα βασανιστικά 8ωρα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς υπό την επίβλεψη του εργοδότη και των ρουφιάνων του. Μαθαίνοντας να ρυθμίζεις τον χρόνο σου και να διαθέτεις την ενέργειά σου σύμφωνα με τα συμφέροντα άλλων και όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες σου. Σε όλα αυτά προστίθενται οι καθημερινοί εξευτελισμοί ώστε να χάσεις κάθε έννοια αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας, η απόλυτη ομοιομορφία ώστε να ισοπεδωθούν τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου και να γίνεις άλλο ένα γρανάζι στην κιμαδομηχανή του στρατού, η εμπέδωση ενός διαρκούς φόβου για κάθε σου «παράπτωμα» (όπως π.χ. οι αγυάλιστες αρβύλες και ό,τι άλλο σκεφτούν οι κομπλεξικοί καραβανάδες και η μιλιταριστική βλακεία), ο χλευασμός κάθε ανθρώπινης αδυναμίας και το σκότωμα οτιδήποτε ανθρώπινου έχει μείνει μέσα σου (αφού μόνο έτσι θα είσαι έτοιμος να σκοτώσεις και να σκοτωθείς για τα αφεντικά), και φυσικά η εθνικιστική πόρωση και το ρατσιστικό μίσος για τα ταξικά μας αδέρφια που έτυχε να γεννηθούν σε κάποια άλλη χώρα. Αποκομμένος για κάποιους μήνες από φιλίες, ερωτικές σχέσεις και οικεία πρόσωπα, μαθαίνοντας να ζεις μόνο με άντρες με αποτέλεσμα να ισχυροποιούνται τα όποια σεξιστικά και πατριαρχικά στερεότυπα προωθεί αυτή η κοινωνία. Και όλα αυτά σε έναν χώρο περιφραγμένο που λίγα έχει να ζηλέψει από μια φυλακή.
Μετά από όλα αυτά καθόλου δε μας παραξενεύει που πολλοί δεν αντέχουν και αυτοκτονούν κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Αντίθετα, μας γεμίζει οργή η προσπάθεια να αποδοθούν αυτές οι αυτοκτονίες στην αδύναμη προσωπικότητα του τάδε φαντάρου ή σε ερωτικές απογοητεύσεις αποκρύβοντας αυτό που στην ουσία είναι, δηλαδή κρατικές δολοφονίες καθώς είναι η ανυπόφορη και καταπιεστική καθημερινότητα της θητείας που ευθύνεται για αυτές τις ζωές και κανένας άλλος.
Παρ’ όλα αυτά, όπως κάθε καταναγκασμός έτσι και ο χακί εκβιασμός έρχεται αντιμέτωπος με την άρνησή του καθώς δεν είναι και λίγοι αυτοί που δεν έχουν καταπιεί τις εθνικιστικές ντόπες, και δεν είναι διατεθειμένοι να χαραμίσουν κάποιους μήνες από τη ζωή τους βαρώντας προσοχές στον κάθε μαλάκα καραβανά. Μια από αυτές τις μορφές άρνησης είναι και η ολική άρνηση στράτευσης, δηλαδή η δημόσια συνειδητή πολιτική επιλογή η οποία αρνείται τόσο τη στρατιωτική θητεία όσο και τον θεσμό του στρατού στο σύνολό του, με χαρακτήρα άμεσης ρήξης με τον κρατικό μηχανισμό, επιδιώκοντας να βάλει το ζήτημα της άρνησης στράτευσης με κινηματικούς όρους.
Ένας από αυτούς που επέλεξαν αυτόν τον δρόμο είναι ο αναρχικός Γεράσιμος Κορωναίος, ο οποίος σε γράμμα του προς το στρατολογικό γραφείο της Πάτρας μεταξύ άλλων αναφέρει: «Δηλώνω ότι δεν επιθυμώ να καταταγώ στον στρατό ούτε να έχω καμία επαφή με αυτήν την δομή του εξουσιαστικού συστήματος, δεν επιθυμώ καμία εναλλακτική θητεία ούτε καν να εμφανιστώ ενώπιον σας για κάποιου είδους απαλλαγή… Επιλέγω τον δρόμο της ολικής άρνησης ως αναρχικός που δεν θέλει ούτε να περάσει απ’ έξω από κάποιο στρατόπεδο, ούτε να ‘ρθει σε επαφή με χακί-ζώα για κανέναν λόγο παρά μόνο απέναντί τους και πάντα με εχθρική στάση».
για τον ρόλο του στρατού…
Θεωρούμε πως η υπόθεση του ολικού αρνητή στράτευσης Γ. Κ. δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά όλους αυτούς και αυτές που παλεύουν για να πάρουν πίσω τη ζωή τους, και συνεχίζουν να αντιστέκονται στις μικρές και μεγάλες εξουσίες που προσπαθούν να μας επιβληθούν με κάθε τρόπο θέλοντας να μας πείσουν πως κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
Η άρνηση του Γ. Κ. αποκτάει και μια παραπάνω αξία στις εποχές που ζούμε. Κι αυτό γιατί σε εποχές που η εθνική ομοψυχία και οι «θυσίες για το καλό της πατρίδας» προωθούνται με κάθε τρόπο από το κράτος, τα αφεντικά και τους ρουφιάνους τους, κάποιοι επιλέγουν να φτύνουν έμπρακτα αυτά τα ιδεολογήματα που προσπαθούν να ενώσουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, και αντί γι’ αυτό να προτάσσουν την ταξική σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά. Σε εποχές που ο μιλιταρισμός προσπαθεί να απενοχοποιηθεί κοινωνικά, θέλοντας να μας πείσει πως όσοι επιλέγουν το επάγγελμα του μπάτσου, του καραβανά, του σεκιουριτά «κάνουν απλά άλλη μια δουλειά» και δεν είναι ρουφιάνοι και τσιράκια των αφεντικών, είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να καταδεικνύεται ο δολοφονικός και εξουσιαστικός ρόλος των παραπάνω, και να προτάσσεται όχι μόνο η άρνηση να γίνουμε κομμάτι τέτοιων μηχανισμών αλλά και να βρούμε τρόπους να τους χτυπήσουμε.
Είναι για όλους αυτούς τους λόγους που στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον Γ. Κ. και σε όποιον επιλέγει τον δρόμο της ολικής άρνησης στράτευσης. Είναι για αυτούς τους λόγους που θεωρούμε πως η υπόθεσή του αφορά πολλούς περισσότερους από εμάς. Κάνοντας πάντα ξεκάθαρο πως η άρνηση της θητείας και του στρατού δεν πηγάζει από κάποιον αφελή ειρηνισμό αλλά είναι απόρροια των ανοιχτών λογαριασμών που έχουμε με το εκμεταλλευτικό σύστημα, βασικός υπερασπιστής του οποίου είναι ο στρατός. Κάνοντας ξεκάθαρο πως ακόμα κι αν καταργηθεί η θητεία δεν θα εκλείψουν οι λόγοι να πολεμάμε τον στρατό και το σύστημα που αυτός στηρίζει. Μέχρι να απαλλαγούμε μια και καλή από δαύτο.
Α Λ Λ Η Λ Ε Γ Γ Υ Η
στον ολικό αρνητή στράτευσης Γεράσιμο Κορωναίο
και σε όσους διώκονται για την επιλογή τους να μην υπηρετήσουν
Αναρχικοί/ές, αντιεξουσιαστές/τριες, αυτόνομοι/ες,
σύντροφοι/ισσες ενάντια στον στρατό
Πάτρα, Απρίλης 2011
