Πάνε περίπου 2 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η κατασταλτική πολιτική από πλευράς των ελληνικών αστυνομικών δυνάμεων σε βάρος των αγωνιστών του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου (DHKC). Το Λαϊκό Μέτωπο είναι ένα κουρδικό κόμμα αριστερής ιδεολογίας, το οποίο αγωνίζεται για την απελευθέρωση του κουρδικού λαού, προσπαθώντας παράλληλα να συσχετιστεί με τους καταπιεσμένους λαούς της Τουρκίας και της Ελλάδας και παλεύοντας τον κρατικό ιμπεριαλισμό και φασισμό. Ο αγώνας του DHKC φαίνεται να είναι προπαγανδιστικός, με κεντρική θεματική τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία, αλλά συνδέεται κατασταλτικά με αυτόν του DHKR-C.
Το DHKR-C έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο δυναμικές «τρομοκρατικές οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς διεθνώς». Ο αγώνας που διεξάγει είναι ένοπλος, με δυναμικά χτυπήματα στην Τουρκία εναντίον πολιτικών γραφείων και υπουργείων, με πολιτικές δολοφονίες εξτρεμιστών φασιστών, ενώ η οργάνωση μετράει πολλά διεθνή εντάλματα σύλληψης (τόσο από την Τουρκία, όσο και από την ευρωπαϊκή ένωση και τις ΗΠΑ) των αγωνιστών της με την πρόφαση της διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης, και πολλούς φυλακισμένους αγωνιστές σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.
«Ένα κίνημα που κάνει ένοπλο αγώνα, το να αφήσει χωρίς επιφυλάξεις τα όπλα του, σημαίνει τον θάνατό του»
DHKC
Πέρα από το ιδεολογικό περίβλημα του αγώνα, με το οποίο μπορεί κανείς είτε να διαφωνεί, είτε να συμφωνεί, τα μέλη του DHKC (τα οποία στο σύνολό τους αποτελούν πολιτικούς πρόσφυγες και έχουν διεκδικήσει πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα), έχουν δεχθεί εφόδους στα σπίτια τους, στα γραφεία της Επιτροπής Αλληλεγγύης στα Εξάρχεια, έχουν προσαχθεί και βασανιστεί και τελικά μένουν έγκλειστα σε φυλακές σε όλο το μήκος της Ελλάδας. Απώτερος σκοπός των κρατικών μηχανισμών είναι η έκδοσή τους στο κράτος της Τουρκίας, όπου τους περιμένουν εκδικητικές ποινές, κράτηση σε φυλακές υψίστης ασφαλείας (τύπου F) και απομόνωση.
Στην Ελλάδα όλα ξεκίνησαν το 2011, όταν μετά από έκρηξη σε διαμέρισμα στην Τριανδρία Θεσσαλονίκης, η οποία οδήγησε στον ακαριαίο θάνατο του Mehmet Basbag, βρέθηκε εκρηκτική ύλη και προπαγανδιστικό έντυπο υλικό του DHKC και DHKR-C. Την περίοδο εκείνη άρχισε για πρώτη φορά να συζητιέται δημόσια το ζήτημα των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών και οι έρευνες της αντιτρομοκρατικής εντάθηκαν, με αποκορύφωμά τους την απαγωγή Τούρκου αγωνιστή της οργάνωσης από την αστυνομία και τη μεταφορά και έκδοσή του στο κράτος της Τουρκίας. Η συνέχεια της υπόθεσης είναι γνωστότερη. Τον Αύγουστο του 2013, μετά τον εντοπισμό σκάφους που μετέφερε οπλισμό στα ανοιχτά της Χίου και τη σύλληψη 5 αγωνιστών για συμμετοχή στην οργάνωση, η ελληνική αστυνομία βρίσκει στα πρόσωπα των μελών του DHKC την ευκαιρία της να δείξει ότι καταφέρνει καλά να αντιμετωπίζει (και) τη διεθνή τρομοκρατία και να εξαρθρώνει τρομοκρατικές οργανώσεις με διεθνή ένοπλη δράση.
Έτσι, εξαπολύει ολόκληρη καμπάνια ερευνών, η οποία καταλήγει τον Ιανουάριο του ’14, στον εντοπισμό διαμερίσματος στο Γκύζη στην Αθήνα, όπου υπήρχε οπλισμός και υλικό της οργάνωσης του DHKR-C. 4 Κούρδοι συλλαμβάνονται και κατηγορούνται μεταξύ άλλων, για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, ενώ τα τουρκικά και ελληνικά καθεστωτικά μέσα οργιάζουν ότι «επιτέλους βρέθηκε και κρατείται στην Ελλάδα ο αρχηγός του DHKR-C», ο οποίος συνδέεται με τη δολοφονία του μεγαλοβιομήχανου της αυτοκινητοβιομηχανίας «τογιότα» στην Τουρκία (επίθεση που όντως ανέλαβε το DHKR-C).
Ποιος είναι ο φημολογούμενος αρχηγός του ένοπλου σκέλους της οργάνωσης; Ο Χουσείν Τεκίν, στην πλάτη του οποίου έχει πέσει το βάρος της μίσθωσης του σπιτιού στην Τριανδρία όπου συνέβη η πρώτη έκρηξη, αλλά και της εμπλοκής στην υπόθεση του σκάφους στη Χίο. Ο Τεκίν είναι ένας άνθρωπος με έντονη κινηματική δράση στη Θεσσαλονίκη για αρκετά χρόνια. Η δράση του ίδιου και των συντρόφων του, μέσω της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους σε Τουρκία και Κουρδιστάν, ανέδειξε ανοιχτά την κατασταλτική βαρβαρότητα των τουρκικών σωφρονιστικών μηχανισμών, τις υποθέσεις βασανισμού και εξόντωσης αγωνιστών, τους περίπου 2500 θανάτους κρατουμένων μέσα στις τουρκικές φυλακές.
Το DHKR-C αποτελεί για το τουρκικό κράτος στόχο βασικής προτεραιότητας και γι’ αυτό το λόγο ασκεί διπλωματικά πιέσεις για τη μετακίνηση των αγωνιστών του στην Τουρκία προκειμένου να εκδικαστούν. Μέχρι στιγμής, ίσως λόγω της ύπαρξης πολιτικού ασύλου, η έκδοση των συλληφθέντων δεν έχει συμβεί. Αυτό βέβαια, δεν μπορεί να σημαίνει ότι στις ελληνικές φυλακές οι κούρδοι αγωνιστές χαίρουν καλύτερης αντιμετώπισης. Αντίθετα, έχουν ήδη καταγγείλει το ξυλοδαρμό τους από δεσμοφύλακες του Κορυδαλλού κατά την προσπάθειά τους να τους μεταγάγουν. Άλλωστε, στις φυλακές της Νιγρίτας είναι που συνέβη ο βασανισμός μέχρι θανάτου του Ιλία Καρέλι, στις φυλακές του Κορυδαλλού είναι που έγιναν οι εισβολές από τα ΕΚΑΜ στα κελιά και οι ξυλοδαρμοί κρατουμένων, μετά την απόδραση από τις φυλακές Τρικάλων, στις ελληνικές φυλακές είναι που τώρα προωθείται η μείωση των αδειών και των επισκεπτηρίων, το ηλεκτρονικό βραχιολάκι, η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας για τους πολιτικούς και «αντιδραστικούς» κρατούμενους.
Η σωματική και ηθική εξόντωση των κρατουμένων και κυρίως αυτών που αγωνίζονται εντός των τειχών, αυτών που η διοίκηση των φυλακών αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα, αυτών που διατηρούν ανατρεπτική πολιτική δράση και λόγο, είναι τακτική που χρόνια χρησιμοποιούν παγκοσμίως και χωρίς εξαίρεση τα σωφρονιστικά συστήματα των χωρών. Είτε πρόκειται για δημοκρατίες, είτε για σοσιαλισμούς και μοναρχίες, όλα τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού ενσωματώνονται συσσωρευμένα στην πολιτική διαμόρφωσης των φυλακών. Εκεί που οι φωνές είναι δύσκολο να ακουστούν, εκεί που η κρατική δικαιοσύνη στοιβάζει «περίσσιους και άχρηστους για την κοινωνική δομή» ανθρώπους, εκεί γίνεται ορατή όλη η καταπίεση, η βία, ο πνευματικός ευνουχισμός χωρίς κόστος για την κυριαρχία.
Όμως είτε στην Τουρκία, είτε στις ελληνικές φυλακές, η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους κρατούμενους είναι αυτονόητη, αδιαπραγμάτευτη και συνεχής.
ανεμόσκαλα
