Σημειώσεις σχετικά με την ομαλότητα, τη θεωρία των δύο άκρων και την καταδίκη της καταδίκης της βίας…
«Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία».
~Νικολό Μακιαβέλι
I
Η Ιστορία έχει μαύρες τρύπες. Είναι τότε που καταστάσεις, οργανώσεις, άνθρωποι, συνθήκες και βεβαιότητες εμφανίζονται και εξαφανίζονται με τρομακτικές ταχύτητες. Η δημιουργία μιας μαύρης τρύπας έγκειται στην έκρηξη όλων αυτών των αντιφάσεων, που μέχρι τότε συνυπήρχαν. Η ελληνική δημοκρατία της Βαϊμάρης είναι αποτέλεσμα αυτής της έκρηξης που συντελείται αδιάκοπα τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, και η οποία με τη σειρά της είναι επίσης μια προσωρινή κατάσταση. Η επόμενη κατάσταση είναι η επικράτηση είτε της Τάξης είτε του Χάους, αλλιώς είτε της επανάστασης είτε του ολοκληρωτισμού.
ΙΙ
Οι επαναστάσεις γεννάνε δίκαιο, κοινωνικές σχέσεις, τέχνη και φιλοσοφία. Ελλείψει αυτής ακριβώς της επανάστασης είναι που το δίκαιο, οι κοινωνικές σχέσεις, η τέχνη και η φιλοσοφία που ονειρεύεται ο Άδωνις Γεωργιάδης μπορούν θρασύτατα να καταλαμβάνουν αυτόν τον κενό χώρο. Η πολιτική ισχύς του καθεστώτος δεν στηρίζεται σε κανενός είδους ηθική νομιμοποίηση, παρά μόνο στην ύπαρξη και την κατάληψη αυτού του κενού χώρου.
ΙΙΙ
Η εκτέλεση των ναζιστών είτε συμφωνεί κάποιος, είτε διαφωνεί, αναμφισβήτητα αλλάζει το πολιτικό σκηνικό. Πλέον, αστοί ρεφορμιστές πολιτικοί σαν τους συριζαίους δεν νοούνται σαν αριστερό άκρο και έτσι επανατοποθετείται η θεωρία των δύο άκρων στην πραγματική της βάση. Ως συνέπεια, επανατοποθετείται και το κέντρο του πολιτικού φάσματος αριστερότερα από τη χούντα του Σαμαρά.
IV
Κατά τη διάρκεια της Αιγυπτιακής Επανάστασης, οι μάχες με τους περισσότερους νεκρούς έγιναν για την κατάληψη του κεντρικού τηλεοπτικού σταθμού. Αποτελούσε κεντρικό ζήτημα, τόσο το να μεταδώσουν οι επαναστάτες αυτά που ήθελαν, όσο και να σταματήσει να μεταδίδεται το δηλητήριο που ξερνούσαν τα μαντρόσκυλα του καθεστώτος. Πράξεις τέτοιου συμβολισμού όπως το κλείσιμο της πόρτας της ΕΡΤ με χειροπέδες, δεν μπορεί να είναι τυχαίες, λογικά αποτελούν κομμάτι του επικοινωνιακού τρόμου. Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί επίδειξη δύναμης του καθεστώτος, και αυτό φαίνεται από την αιτιολόγησή του ως επαναφορά στην ομαλότητα, που αναγνωρίζει στην κατειλημμένη ΕΡΤ μια πηγή πολιτικής ανωμαλίας. Αυτό με τη σειρά του ορίζει και το πόσο σημαντικό (θα έπρεπε) να ήταν αυτό το κτήριο και η κατάληψή του. Στην υπάρχουσα λανθάνουσα πραγματικότητα, η ΕΡΤ και η αυτοδιαχείρισή της δεν αποτέλεσαν κεντρικό ζήτημα για κανέναν επαναστάτη και για κανέναν αντικαθεστωτικό.
V
Η ασθενής αντίδραση στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δείχνει και την κατάσταση που βρίσκονται οι διάφοροι πολιτικοί χώροι. Η σύγκριση με τον Δεκέμβρη του ‘08 τονίζει ότι ο αναρχικός χώρος αδυνατεί πλέον να παίξει τον ρόλο του πυροκροτητή κοινωνικών εκρήξεων. Η οπισθοχώρηση της εμπροσθοφυλακής του κοινωνικού κινήματος σημαίνει είτε ότι θα εμφανιστεί μια νέα εμπροσθοφυλακή, είτε ότι θα υποχωρήσει συνολικά όλο το κίνημα, και μέσω αυτού θα συντηρητικοποιηθεί όλη η κοινωνία.
VI
Στους σημερινούς διαχειριστές του καθεστώτος υπάρχει μια αλαζονεία που συναντά κανείς μόνο σε εντελώς δικτατορικά καθεστώτα, όπου οι κυβερνώντες απλά δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη δημοτικότητά τους, ούτε για την υστεροφημία τους, ούτε για την οργή που συσσωρεύεται. Ακραίο δείγμα αυτής της αλαζονείας είναι η εκκένωση της ΕΡΤ μια μόλις μέρα μετά την ψήφιση τροπολογίας με την οποία χαρίζονται οι υπάρχουσες τηλεοπτικές συχνότητες στους εφοπλιστές-μεγαλοκαναλάρχες.
VII
Η προφυλάκιση των χρυσαυγιτών, εκτός από ξεκαθάρισμα λογαριασμών εντός του καθεστώτος, αποτελεί και κομμάτι μιας τακτικής που το βαθύ κράτος έχει εφαρμόσει και στο παρελθόν. Ο νεοφασίστας Καλέντζης φυλακίστηκε για 12 χρόνια τη δεκαετία του ’80 για βόμβες σε κινηματογράφους και ενώ τον είχαν ρουφιανέψει όλοι οι σύντροφοί του – πολλοί εκ των οποίων αποδείχτηκαν κυπατζήδες. Κάνοντας την (αυτο)κριτική του ο αμετανόητος φασίστας θα αναγνωρίσει ότι φυλακίστηκε προκειμένου ο Καραμανλής να μετατοπιστεί πλασματικά προς το κέντρο, εν μέσω κριτικής για την ανύπαρκτη αποχουντοποίηση στον στρατό και τους μπάτσους. Η θεωρία των δύο άκρων ή αλλιώς στρατηγική της έντασης αποτελούσε πάντα καλό χαρτί για τη δεξιά και την ακροδεξιά, που προφανώς δεν έχει πρόβλημα να φυλακίσει όσους χρήσιμους ηλίθιους χρειάζεται.
VIII
Η κοινωνία του θεάματος ξέρει να τονίζει ό,τι χρειάζεται να τονιστεί, και να περνάει στα μονόστηλα ό,τι δεν μπορεί να κρύψει εντελώς. Έτσι, το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης εκατοντάδων καλάσνικοφ και ενός ναζιστικού πολεμικού μουσείου, μαφιόζος Πάλλης, είναι στην παρανομία, περνάει στα ψιλά. Η ίδια η υπόθεση του Πάλλη, συνεκδότη της ελεεινής εφημερίδας του ελεεινού Αναστασιάδη, (θα έπρεπε να) αποτελεί τεράστιο πολιτικό γεγονός από τη στιγμή που (θα έπρεπε να) είναι δεδομένο ότι αυτοί οι τύποι αποτελούν εντολοδόχους ενός σημαντικού κομματιού της αστικής τάξης. Αυτό το κομμάτι είναι οπλισμένο και έτοιμο για εμφύλιο και χούντα.
ΙΧ
Η ενέργεια στο Νέο Ηράκλειο και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έγινε, ανεξαρτήτως της πολιτικής ή μη απάντησης που θα δώσουν οι ίδιοι οι ναζί, εμπεριέχει σίγουρα μια σοβαρή προβληματική. Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες, πλέον μπορεί να πάρει άλλα χαρακτηριστικά, με τους πρώτους να έχουν όπλα και τους δεύτερους πέτρες και μολότοφ. Από την άλλη πλευρά ήταν αναμενόμενο ότι μετά από οχτακόσιες και πλέον ρατσιστικές επιθέσεις, η Χ.Α. θα δεχόταν πίσω ένα ποσοστό της βίας που ασκούσε.
Χ
Ο επικοινωνιακός τρόμος από πλευράς καθεστώτος αυτόματα οδηγεί την αγωνιζόμενη κοινωνία σε θέση άμυνας. Οι παραλογισμοί της εξουσίας μάς επιστρέφουν στις εποχές των ευτελών νοημάτων. Η κοινωνική σύγκρουση πλέον γίνεται με απλοϊκούς όρους. Αριστεροί εναντίον δεξιών, δημοκράτες εναντίων χουντικών, τίμιοι εναντίων απατεώνων.
XI
Η ρεφορμιστική αριστερά της Ελλάδας ποτέ δεν διακρινόταν ούτε για τη μαχητικότητά της, ούτε για την πυγμή της. Μάλλον διακρινόταν από μια τάση προς κάθε είδους συμβιβασμού. Ένας τέτοιος μικρός συμβιβασμός διαπράχθηκε μετά τα γεγονότα στο Νέο Ηράκλειο και την αποτίμηση του γεγονότος ως χτύπημα ενάντια στη δημοκρατική ομαλότητα, τις χάρες τις οποίες απολαμβάνουν οι χιλιάδες αυτόχειρες, οι δεκάδες χιλιάδες νεοάστεγοι και τα εκατομμύρια των ανέργων. Είναι άλλο πράγμα η καταδίκη της βίας, την οποία ο Σύριζα έτσι κι αλλιώς δεν ασκεί, και άλλο πράγμα η επίκληση της ομαλότητας, στο όνομα της οποίας προσπαθεί να χτίσει η δεξιά την κοινωνική συναίνεση για την επέλαση της χούντας. Η ομαλότητα που θα φέρει εκλογές, και δια μέσου αυτών την εξουσία στον Σύριζα, και η ομαλότητα που θα φέρει ολοκληρωτισμό, φτώχεια και επενδύσεις–πλιάτσικο σαν αυτές στις Σκουριές, διαφέρουν μόνο στα μυαλά των αφελών συριζαίων που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Στο χωράφι της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας δεν φυτρώνει σοσιαλδημοκρατία, μόνο φασισμός.
XII
Στην κεντρική ομιλία του εναντίον της πρότασης μομφής, ο επικεφαλής του καθεστώτος μέμφθηκε τη ρεφορμιστική αριστερά γιατί «ονειρεύεται επαναστάσεις και δεν αφήνει τον κοσμάκη στα βάσανά του». Όλο το μεγαλείο της σαδιστικής καθεστωτικής ιδεολογίας συνοψίζεται σε αυτήν ακριβώς τη φράση.
XIII
Εάν μια αρετή των εξεγερμένων, των επαναστατών, των κινηματιών, αυτών που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνική κατάσταση πρέπει να είναι ότι λένε τα πράγματα με το όνομά τους, ότι δεν ιεραρχείται η σκοπιμότητα πάνω από την αλήθεια, τότε η μαρξιστική αριστερά δεν ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες. Εγκλωβισμένοι σε σχήματα όπου ο οποιοσδήποτε νους λογικά θα ασφυκτιούσε, οι διάφοροι ηγέτες και ηγετίσκοι των πολυάριθμων αριστερών κομμάτων, αποφάνθηκαν ότι η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών αποτελεί σίγουρα προβοκάτσια, απλά και μόνο επειδή δεν χωράει στα μαρξιστικά σχήματα και δεν ταιριάζει με τις θεωρίες τους. Για τη σημερινή εκδοχή της μαρξιστικής αριστεράς, η σκοπιμότητα υπαγορεύει την αλήθεια και ολόκληρες παράμετροι της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας δεν υπάρχουν. Η αδυναμία προσαρμογής στη νέα κατάσταση αντιμετωπίζεται με μια αγκίστρωση στην τρισάθλια τωρινή φάση και του κινήματος και της κοινωνίας. Αυτού του είδους η συντήρηση λόγω αδυναμίας και ανετοιμότητας, ειδικά όταν αποκρύπτονται οι αιτίες της, είναι ενδεικτική του δρόμου που θα ακολουθήσουν οι αριστεροί σύντροφοι. Ο μαρξισμός σε αυτή του την εκδοχή αποτελεί τον θρίαμβο της ήττας, της μιζέριας και της συντήρησης πάνω στην επανάσταση.
XIV
Η διαχείριση της εκτέλεσης των δύο ναζιστών από τα Μ.Μ.Ε πραγματοποιήθηκε με φόντο την εθνική συμφιλίωση. Το ερώτημα που μένει είναι, τι είδους κοινωνία είναι αυτή που αποδέχεται ως στερεότυπο ότι ο ναζισμός είναι μια διαφορετική άποψη, τα μπραβιλίκια απλά μια δουλειά και τα τάγματα εφόδου μια ακραία επιλογή πολιτικοποίησης.
XV
Η ακατάσχετη προβοκατορολογία βασίζεται κυρίως σε ψέματα, χοντροκομμένες γενικεύσεις και ιστορικές παραχαράξεις. Η στρατηγική της έντασης, όταν και όπου εφαρμόστηκε, είχε ως θύματα αθώους και τυχαίους πολίτες. Αυτός είναι και ο μόνος σίγουρος τρόπος για να τρομοκρατηθεί ο πληθυσμός. Όταν σκοτώνονται μάχιμοι είτε της μιας είτε της άλλης πλευράς, δεν τρομοκρατείται κανένας, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να γίνει αίτημα της κοινής γνώμης και λαϊκή απαίτηση το τέλος της βίας και η δια καθεστωτικού ροπάλου ειρήνευση.
XVI
Η αντιχρυσαυγίτικη εκστρατεία του Σαμαρά σήμανε τη δημιουργία της μεγάλης ακροδεξιάς. Ο Καρατζαφέρης και ο Πλεύρης που επανεμφανίστηκαν, ο Άνθιμος και ο Αναστασιάδης που είναι πάντα παρόντες, ο Φράγκος που ετοιμάζεται, οι Δελτάδες που κάνουν τη δουλειά τους, οι κυπατζήδες και οι αντιτρομοκρατικάριοι που παρακολουθούν και βασανίζουν, οι χρυσαυγίτες που δεν φυλακίστηκαν, ο Λαζαρίδης, ο Μπαλτάκος και ο Κρανιδιώτης που κυβερνάνε, και ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος και ο Βαρδινογιάννης που κυβερνάνε πραγματικά, αποτελούν τον εθνικό κορμό που παραμένει ασύλληπτος. Και θα παραμένει ασύλληπτος γιατί είναι η ουσία της αστικής δημοκρατίας, η δικλείδα ασφαλείας όταν ο ίδιος της ο ρόλος ξεπερνιέται.
ΧVII
Μετά τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Π. Φυσσά τον Σεπτέμβρη, τώρα είχαμε μικρο-συγκρούσεις στη Γερμανία και τη Σουηδία μεταξύ φασιστών και αντιφασιστών με αφορμή την εκτέλεση των δύο ναζιστών. Η ελληνική πραγματικότητα αρχίζει να εκρήγνυται πλέον σε όλη την Ευρώπη.
ΧVIIΙ
Οι επαναστάσεις είναι η ατμομηχανή της Ιστορίας. Η καταδίκη της βίας όταν στην επιβάλλουν σαδιστικά οι αφέντες είναι η καταδίκη της επανάστασης, και μέσω αυτής της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας, είναι η καταδίκη της ζωής της ίδιας, η επικράτηση τη αργού καθημερινού θανάτου. Είναι η δημιουργία εκείνης της μαζικής ψυχολογίας που εάν επικρατήσει δεν υπάρχει γυρισμός, και που είναι στο χέρι μας να την αποτρέψουμε. Η ιστορία δεν κάνει κύκλους, και στην ελληνική δημοκρατία της Βαϊμάρης ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα.
Βαγιάν
