Το τώρα
Με την εκκένωση της κατάληψης της Πρυτανείας νωρίς το πρωΐ της Παρασκευής 17/04, στην 46η μέρα της απεργίας πείνας και μετά από 19 μέρες αγώνα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έσπασε ένα ταμπού που έθιξε οποιονδήποτε έχει αριστερή συνείδηση.
Και αυτό δεν ήταν τόσο η κατάλυση του Ασύλου (τοτέμ για την αριστερά και για τη δεξιά) – το οποίο ασφαλώς και δεν αφορά μόνο την ακαδημαϊκή κοινότητα! Ας θυμηθούμε ότι στο Πολυτεχνείο το ’73 όλη η Αθήνα πέρασε από μέσα και σίγουρα δεν σου ζήταγαν στην είσοδο πάσο.
Το πιο σημαντικό ταμπού που έσπασε ήταν η διαχείριση μιας «κρίσης» με όρους θεάματος και η μετατροπή της σε ευκαιρία. Ευκαιρία που άδραξε ως εθνοσωτήριος κυβέρνηση για να δείξει ότι με «πρώτη φορά αριστερά» θα παταχθεί η «ανομία» και όλοι θα συνεχίσουμε μαζί μετά αγαπημένοι.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λοιπόν επέλεξε να εκκενώσει την πρυτανεία την μέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου με μόνο στόχο την επικοινωνιακή εκμετάλλευση του γεγονότος.
Όσοι ήταν κοντά στα γεγονότα ξέρουν ότι ήταν απόφαση άνευ ουσίας καθώς το όλο σκηνικό έβαινε σε εκτόνωση τις επόμενες ώρες αφού το νομοσχέδιο ήταν προφανές ότι θα ψηφιστεί.
Ταυτόχρονα εναντίον αυτού του αγώνα αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας δοκιμάστηκαν νέες τακτικές που ούτε το ημιφασιστικό καθεστώς της κυβέρνησης Σαμαρά τόλμησε να εφαρμόσει. Προληπτικοί αποκλεισμοί όλων των πανεπιστημιακών χώρων στο κέντρο και πλήρης απομόνωση των καταληψιών της Πρυτανείας ώστε ούτε τρόφιμα να μπορούν να περάσουν από τον κλοιό!
Αυτό μάλιστα μετά από προτροπή του παρανοϊκού εφήμερου πρύτανη (με αντιστρόφως ανάλογη σχέση ήθους και αίσθησης μεγαλείου) και νυν βουλευτή επικρατείας λόγω εκδουλεύσεων στη ΝΔ Φορτσάκη, ο οποίος φρόντισε να δώσει δημόσια συμβουλές διαχείρισης της «κρίσης».
Η ενορχηστρωμένη λοιπόν επίθεση κράτους-διαπλεκόμενων ΜΜΕ και ακαδημαϊκών ενάντια στην κατάληψη ξεκίνησε με την ανάσυρση από το οπλοστάσιό τους διαχρονικών μεθόδων όπως οι κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών. Θύμισαν τις τακτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων να ερεθίζουν τα αντανακλαστικά των νοικοκυραίων. Δυστυχώς όμως γι αυτούς, βρισκόμαστε στο 2015 και όχι στο 1985 και η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Το φιάσκο της Πρυτανείας
Με τον τερματισμό της κατάληψης της Πρυτανείας αποδείχτηκε ότι τα σημεία και τέρατα που καταγγέλλονταν βρίσκονταν στη νοσηρή φαντασία των προπαγανδιστών.
Οι τεράστιες καταστροφές που έγιναν μέσα σε αυτές τις δεκαεννέα μέρες ήταν ένα αλφάδι χαραγμένο σε ένα τραπέζι, ενώ ταυτόχρονα, εξαιτίας του μένους των αστυνομικών, προσήχθησαν χωρίς διακρίσεις από τα πέριξ τουρίστες, τοξικομανείς από τη διπλανή πιάτσα, μέχρι και διερχόμενα στελέχη πολυεθνικών, τους οποίους και οδήγησαν στη ΓΑΔΑ. Στις πρώτες του δηλώσεις στο in.gr μετά την εκκένωση, ο ίδιος ο πρύτανης Δημόπουλος αποκάλυψε ότι οι σοβαρές και επείγουσες διαδικασίες που είχαν παρακωλυθεί ήταν η υπογραφή των συμβάσεων για τους ανελκυστήρες και την πυρασφάλεια… Φυσικά με την (κοινή;) λογική Φορτσάκη θα έπρεπε να εφορμήσει ένα τεθωρακισμένο εντός της πρυτανείας μπροστά στον κίνδυνο η σύμβαση για τους ανελκυστήρες να καθυστερήσει στην υπογραφή της.
Για τη σπέκουλα σχετικά με τη σύλληψη του καταδικασμένου για την υπόθεση Μυλωνά, όσο τη ρίχνουν στον ανεμιστήρα τόσο η χυδαία λάσπη θα επιστρέφει πάνω τους. Ο σύντροφος που στοχοποιείται είναι ένα από τα πιο συνεπή και ενεργά πρόσωπα στο κίνημα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, με δημόσια δράση, και έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι τη φιλοξενία των ελληνικών κολαστηρίων. Είναι τιμή λοιπόν ότι στήριξε αυτόν τον αγώνα με ρίσκο στην πρώτη γραμμή της Πρυτανείας.
Ο Πανούσης σε ρόλο Gustav Noske
Κάτι που σίγουρα κάνει εντύπωση ακόμη και στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι το παιχνίδι που παίζει η κυβέρνηση με τα σώματα ασφαλείας αλλά και με τη διαχείριση του νεοναζιστικού μορφώματος εντός και εκτός βουλής.
Στο πόστο λοιπόν του υπουργού δημόσιας τάξης διορίζεται ένας εξοκοινοβουλευτικός μη εκλεγμένος πολιτικός καριέρας προερχόμενος από την αποτυχημένη αριστερά του τίποτα, τη ΔΗΜΑΡ. Είναι στην διακριτική ευχέρεια του κάθε πρωθυπουργού ποιόν θα τοποθετήσει. Το ότι επιλέχθηκε ο Γ. Πανούσης, οροθετεί και την κατεύθυνση της πολιτικής της κυβέρνησης στο ευαίσθητο ζήτημα της διαχείρισης της δημόσιας τάξης.
Ο συγκεκριμένος λοιπόν πολιτικός, ο προερχόμενος από την τιποτένια αριστερά, αρχικά υποδύθηκε τον φιλελεύθερο δημοκράτη που θέλει να κάνει διάλογο με όλους. Στη συνέχεια όμως δεν άργησε να δείξει ποια είναι η πολιτική κληρονομιά που κουβαλάει στην πλάτη του. Αυτή η κληρονομιά είναι καταγεγραμμένη στο DNA της ξεφτιλισμένης σοσιαλδημοκρατίας. Η πολιτική διαχείρισης της ήττας και της τήρησης ίσων αποστάσεων ήταν το πρόσφορο έδαφος ιστορικά για την άνθιση του ακροδεξιού φαινομένου και ενθάρρυνε τη ριζοσπαστικοποίηση του στο δρόμο. Ήταν αυτή που έπνιξε την εργατική τάξη στο αίμα σέρνοντάς την στον Α’ Π.Π. και προετοίμασε την επιβολή των ναζιστών και των φασιστών στην εξουσία. Σήμερα παραμένει η ίδια.Όταν λοιπόν δεν μπορείς να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις, τότε έχουμε καταστάσεις όπως στην πολύπαθη Χαλκιδική, όπου ξανά οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι έφαγαν ξύλο – αυτή την φορά όμως από τα δημοκρατικά ροζ ΜΑΤ του Πανούση. Οι σύγχρονοι ταγματασφαλίτες των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ-ΔΕΛΤΑ-ΕΒΓΑ κλπ απόκτησαν πια αριστερό πολιτικό προϊστάμενο-κολαούζο με περγαμηνές και φυσικά αυτό καθόλου δεν τους εμπόδισε να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δηλαδή να τραμπουκίζουν και να τρομοκρατούν.
Το χτες
Επειδή σήμερα είναι σύνηθες φαινόμενο η επίκληση στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης θα ήταν καλό να υπενθυμίσουμε τη σφαγή των Σπαρτακιστών το 1918, όχι γιατί επιχειρείται να υπάρξει αντιστοίχιση των γεγονότων, αλλά γιατί οι ομοιότητες και οι διαφορές στην ιδιοσυγκρασία προσώπων μάς βοηθούν να επεξεργαστούμε καλύτερα την σημερινή κατάσταση.
Η αποτυχημένη επανάσταση των Σπαρτακιστών
Το 1918 με την επανάσταση του Νοέμβρη αναδύθηκε το νέο καθεστώς με την καθαίρεση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β’ λόγω της επικείμενης ήττας της Γερμανίας στο πεδίο της μάχης. Οι ανταρσίες που ξεκίνησαν τον Οκτώβρη του 1918 στις ναυτικές βάσεις της Γερμανίας είχαν σαν αποτέλεσμα η ιμπεριαλιστική κυβέρνηση να αρχίσει να καταρρέει. Σε αυτή την κυβέρνηση πρωταγωνιστικό ρόλο είχε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) που ήταν υπέρ του πολέμου. Οι εξεγερθέντες ήταν εμπνευσμένοι από την Οκτωβριανή επανάσταση που έγινε στην Ρωσία τον προηγούμενο χρόνο. Το κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί είχε αφήσει ανοιχτά όλα τα πιθανά ενδεχόμενα.
Στις 9 Νοέμβρη ο Karl Liebchent ανακηρύσσει τη δημιουργία της Ελεύθερης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας στο Βερολίνο. Τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς συμμετέχει στην ίδρυση των Σπαρτακιστών, πρόδρομου φορέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD). Μετά από μια γενική απεργία με ένοπλες συγκρούσεις στο δρόμο τον Γενάρη του 1919, το ΚΚ Γερμανίας μαζί με το USPD (διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος) συμμετέχουν στη δημιουργία επαναστατικής επιτροπής. Τότε είναι που αρχίζει η μεγάλη αντιπαράθεση εντός της Επαναστατικής Επιτροπής μεταξύ αυτών που διεκδικούν μια νέα κοινωνία με ρεφορμιστές που έχουν ξεκινήσει ήδη διαβουλεύσεις με τον Friedrich Ebert, αρχηγό του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και αρχηγού της κυβέρνησης.
Ο Karl Liebchent με την Rosa Luxembourg αποχωρούν από την Επαναστατική Επιτροπή. Ο Ebert, την ίδια στιγμή που συνδιαλέγεται με την επιτροπή, προετοιμάζει και τη σφαγή τους και καλεί τον Υπουργό Άμυνας της κυβέρνησής του, Gustav Noske, να λάβει μέτρα. Ο Noske μετά από τις εντολές του Ebert, αναλαμβάνει δράση. Κινητοποιεί τα παραστρατιωτικά σώματα των βετεράνων Freikorps και μαζί με τον στρατό διατάζει να πνίξουν την εξέγερση στο αίμα. Εκατό πολίτες και δεκαεφτά μέλη των Freikorps νεκροί είναι ο τελικός απολογισμός των οδομαχιών. Η Rosa Luxemburg και ο Karl Liebchent συλλαμβάνονται από τα Freikorps και μετά από βασανιστήρια εκτελούνται και ξεφορτώνονται τα σώματά τους. Τους επόμενους μήνες χιλιάδες επαναστάτες θα βασανιστούν και θα δολοφονηθούν σε όλη την Γερμανία.
Τα Freikorps ήταν οι δυνάμεις που στη συνέχεια θα μετασχηματιστούν στα τάγματα εφόδου SA και θα στηρίξουν την άνοδο των ναζί στην εξουσία το 1933.
Θα πει κανείς τι σχέση έχει αυτό με το σήμερα; Τώρα έχουμε δημοκρατία και αριστερή κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει σε δυο βάρκες που όλο και αποκτούν απόσταση μεταξύ τους. Από τη μία πλευρά ο κόσμος του αγώνα, ο οποίος έβαλε πλάτη και τρώει ξύλο και τρομοκρατία για να αλλάξει η κατάσταση προς ένα καλύτερο αυτεξούσιο μέλλον. Από την άλλη πλευρά το παπαδαριό, με τις κοιλάρες και τα χρυσαφικά, η υγιής επιχειρηματικότητα του ΣΕΒ και του Μαρινάκη, καθώς και ο συρφετός της μαύρης αντίδρασης που εκφράζει το «πατριωτικό» μπλοκ στην Ελλάδα, αυτοί που θέλουν να μείνουμε στο χτες. Όλοι μαζί, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να ενωθούμε στο όνομα της εθνικής σωτηρίας. Δεν μπορείς όμως να ικανοποιήσεις και τις δύο πλευρές ταυτόχρονα.
Δεν γίνεται να δικαιωθούν οι κάτοικοι των Σκουριών και την ίδια στιγμή να προχωρήσει η επένδυση του Μπόμπολα και των υποτακτικών του. Και όπως είπε και ο ίδιος ο Noske της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, «αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει σε νεκρούς».
Ο κ. Πανούσης λοιπόν ηγείται ενός σώματος το οποίο πιο πολύ έχει σχέση με παραστριωτική οργάνωση παρά με σώμα ασφαλείας. Από τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα μέχρι και την τυφλή εφόρμηση σε γριούλες και διαδηλωτές, έχουν δείξει τα διαπιστευτήριά τους. Κερασάκι στην τούρτα είναι η αποδεδειγμένη υποστήριξη που έδωσαν με πάνω από 50% στο ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Άξιος επικεφαλής αυτού του μηχανισμού είναι ο υπουργός Πανούσης. Το μόνο που σίγουρα δεν έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν να ξηλώσει το μηχανισμό και τα κέντρα του βαθέος κράτους που τον διαχειρίζονται. Το μέλημά τους αντιθέτως ήταν ο κατευνασμός των νοικοκυραίων και το τάϊσμά τους με το σανό που προσφέρουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Σε μια αντιστοίχιση λοιπόν με το χτες, είναι μαθηματικά σίγουρο ότι σε ενδεχόμενη αναταραχή και εκτροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει μέσω των ίδιων των μηχανισμών που αυτή τη στιγμή πιστεύει ότι διαχειρίζεται. Και αυτή η κατάρρευση θα τους πάρει όλους μπάλα. Ο επικίνδυνος υπουργός Πανούσης είναι πιο πιθανό να παίξει το ρόλο ενός Noske στο όνομα της μπάσταρδης δημοκρατίας τους παρά να σταθεί στο πλευρό του αγώνα.
Ένα βασικό ερώτημα που παραμένει είναι εάν αυτοί που δείχνουν ανοχή ή υποστήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ παρόλες τις διαφωνίες, δέχονται να βάζουν στο ίδιο κάδρο τη Rosa Luxemburg με τον Gustav Noske.
*Φυσικά για τις ευθύνες του κινήματος αλληλεγγύης θα υπάρξει ξεχωριστό άρθρο
anarres
