Τον Νοέμβρη του ’11 συνέβησαν κάποια πάρα πολύ περίεργα πράγματα. Μια μέρα μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου, και κάποιες βδομάδες μετά το ξύλο σε όλες τις παρελάσεις της χώρας και την 48ωρη γενική απεργία του Οκτώβρη, ο Υπουργός Άμυνας, Μπεγλίτης, καλεί στο γραφείο του όλη την ηγεσία του στρατού, τους ξηλώνει όλους και αμέσως μετά παραιτείται. Είχε προηγηθεί επίσης μαζική εισβολή χιλίων και πλέον απόστρατων στο υπουργείο Άμυνας μια εβδομάδα πριν. Το πώς και το γιατί παραμένουν αναπάντητα μέχρι σήμερα, και το γεγονός αντιμετωπίζεται σαν να μην συνέβη ποτέ, ενώ ο ίδιος ο Μπεγλίτης έχει αρκεστεί να επαναλάβει μονότονα σε διάφορες συνεντεύξεις ότι στην Ελλάδα δεν πήγε να γίνει πραξικόπημα. Εμβληματική φυσιογνωμία των ξηλωμένων στρατηγών, είναι ο ακροδεξιός αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Φράγκος.
Έξι μήνες μετά και ενώ στις εκλογές του Μαΐου έχουν καταρρεύσει τα δύο μεγάλα κόμματα, διορίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα στις πιο αμφίρροπες εκλογές των τελευταίων ετών. Υπουργός Άμυνας κόντρα σε κάθε λογική και χωρίς να δοθεί καμία απολύτως εξήγηση για την προηγούμενη αποπομπή του, διορίζεται ο φασίστας Φράγκος.
Λίγες μέρες μετά θα γαβγίσει:
«Όπως είπα και προηγουμένως στα στελέχη μας, δεν είναι τα υλικά αγαθά αλλά είναι οι ηθικές αξίες, ο πολιτισμός, η Ιστορία μας, οι παραδόσεις μας, οι οποίες μας επιτρέπουν να παραμείνουμε όρθιοι. Και θα σταθούμε όρθιοι. Για ένα πράγμα θέλω να διαβεβαιώσω σήμερα, από τη θέση του Υπηρεσιακού Υπουργού Εθνικής Αμύνης. Εύχομαι να λειτουργήσει η Δημοκρατία και με αμεσότητα να παραδώσω στον αιρετό Υπουργό Άμυνας. Θέλω να σας πω κάτι όμως. Μην αμφιβάλλετε για τις δυνατότητες του Ελληνικού Στρατού. Το επαναλαμβάνω και πάλι. Ναι μεν δύναμη αποτροπής, αλλά ισχυρή, σιωπηλή στρατιωτική δύναμη που εάν απαιτηθεί θα κάνει εκκωφαντικό θόρυβο».
Το ποιος είναι στην πραγματικότητα αυτός ο τύπος και τι ρόλο βαράει, ή τι ακριβώς συνέβη τον Νοέμβρη δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αυτό που μπορούμε να ξέρουμε είναι ότι από μεριάς του καθεστώτος είναι όλα τα ενδεχόμενα στο τραπέζι, και για όλα τα ενδεχόμενα προετοιμάζεται. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια σοβαρή διαδικασία επανασυγγραφής της πρόσφατης ιστορίας έτσι ώστε να προσομοιάζει στις εθνικόφρονες αφηγήσεις. Έτσι στο νέο βιβλίο της Στ’ δημοτικού, ο Μεταξάς έρχεται να σώσει την Ελλάδα από το χάος κατά τον νεοδημοκράτη συγγραφέα του αλλά και κατά το υπουργείο που το ενέκρινε, ενώ η ελεεινή παραφιλολογία σχετικά με τους νεκρούς της χούντας μπορεί να προέρχεται από τη Χ.Α, στηρίζεται όμως και από μεγάλο κομμάτι της Ν.Δ. Ταυτόχρονα διάφορα στημένα ή όχι γκάλοπ θέτουν επί τάπητος το ερώτημα εάν ήταν καλύτερα στη χούντα ή τώρα, με το τώρα να υποκρύπτει μια υποτιθέμενη αριστερή διακυβέρνηση όπως ονομάζεται η 20ετία του Πασόκ, η χρεωκοπία της οποία δίνει και το ηθικό προβάδισμα στη χούντα.
Η λογική του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης αναπαράγεται και εμπεριέχεται σε μια διάχυτη κοινωνική φλυαρία για μεγάλους ηγέτες που δεν υπάρχουν σήμερα. Στα λαϊκά παραμύθια που σερβίρονται ως επίσημη ιστορία, η αστική δημοκρατία πάντα έκανε διαλλείματα προκειμένου να κηδεμονευτεί από κάποιον πολιτικό ή στρατηγό και να επανέρθει στον σωστό δρόμο. Ο, υπεράνω κομμάτων και πολιτικών, εθνικός ηγέτης αποτελούσε μια επιλογή που κατά καιρούς μπορούσε να διαπεράσει οριζόντια το πολιτικό φάσμα. Σε αυτό το θυμικό προσπαθεί ανεπιτυχώς να πατήσει ο Σαμαράς για να εμφανιστεί ως σωτήρας της χώρας, όπως και οι επίδοξοι δικτατορίσκοι. Στη ακραία εκδοχή αυτής της κοινωνικής παθογένειας αναφέρεται και η ιστορική αποκατάσταση του Μεταξά.
Το καθεστώς προσπαθεί να αλλάξει το «υπέρ άνω όλων η δημοκρατία» με το «υπέρ άνω όλων η πατρίς» και για να το κάνει χρειάζεται τις κατάλληλες αφηγήσεις. Ο Βενιζέλος, ο Τρικούπης και ο Παπανδρέου ανταποκρίνονται στα πρότυπα της ανάπτυξης του ελληνικού κεφαλαίου και όχι στη σωτηρία της πατρίδος από κομμουνιστές, τούρκους και άλλους, συνεπώς και είναι δευτερεύοντες προσωπικότητες στην εθνικόφρονα αφήγηση . Από εδώ και πέρα η πινακοθήκη των ηρώων του έθνους θα έχει τον Μεταξά, τους ταγματασφαλίτες και τον Γρίβα, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο και τον άγνωστο χουντικό χωροφύλακα. Και σε βάθος χρόνου τον Παπαδόπουλο, τον Πλεύρη, τον Φράγκο, τον Ντερτιλή και τον Μιχαλολιάκο…
Βαγιάν
