«…Ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές, δεν εντάσσουμε τους εαυτούς μας σε καμία επίπλαστη κοινότητα και δεν καθοριζόμαστε από εθνικές αυταπάτες. Αντιθέτως, διεκδικούμε τον αυτοκαθορισμό μας με βάση τις ατομικές και κοινωνικές επιλογές μας, τους αγώνες μας και τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Τα σώματά μας δεν είναι αναλώσιμα υλικά για καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, δεν είναι υπολογίσιμα μεγέθη σε καμία μεγάλη ή μικρή εθνική ιδέα, δεν είναι πιόνια κανενός στρατοκράτη, δεν συγκροτούν καμία ομοιόμορφη μάζα, δεν υποτάσσονται σε «άνωθεν εντολές», δεν περιφράσσονται σε κανέναν στρατώνα. Αντιθέτως, λειτουργούν αδιαχώριστα από τη σκέψη μας, τις ιδέες μας, τη συνείδησή μας, τους αγώνες μας, για μία κοινωνία ελευθερίας και όχι μία κοινωνία φυλακή, για μία κοινωνία ίσων απέναντι σε ίσους και όχι για μία κοινωνία αρχηγών και ιεραρχίας, για μία κοινωνία κοινοτήτων και όχι ιδιοκτητών. Απεχθανόμαστε την εξατομίκευση και την αγελοποίηση, τη χειραγώγηση, την αλλοτρίωση και τον κανιβαλισμό, τις διαδικασίες που η εξουσία λατρεύει για να πλάθει χρήσιμους υπηκόους. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να διαθέσουμε τους εαυτούς μας σε κανέναν στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος, σε καμία πατρίδα, στον κόσμο της εξουσίας. Ο κόσμος μας είναι εκείνος της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργικότητας και έκφρασης, ζωντανών διαδικασιών και κοινωνικών σχέσεων, οριζόντιων συνελεύσεων σε πλατείες, γειτονιές, αμφιθέατρα και καταλήψεις. Στους στρατώνες ας κλειστούν τα αφεντικά, οι στρατοκράτες και οι φασίστες. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ. ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ».
Απόσπασμα από τη συλλογική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης,
την οποία συνυπογράφει και ο Δημήτρης Νιώτης
Στις 21 Μαΐου θα διεξαχθεί στο στρατοδικείο Ιωαννίνων η δίκη του ολικού αρνητή στράτευσης Δημήτρη Νιώτη, ο οποίος κατηγορείται για ανυποταξία σε περίοδο ειρήνης. Ο Δημήτρης Νιώτης έχει από το Δεκέμβριο του 2012 αρνηθεί δημόσια την κατάταξή του στον ελληνικό στρατό με μία συλλογική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης. Μαζί με άλλους 4 ολικούς αρνητές στράτευσης αρνήθηκε, όχι απλά την εκπλήρωση της θητείας του, αλλά το σύνολο του στρατού, ως αναπόσπαστο κομμάτι της επιβολής της κυριαρχίας κράτους-κεφαλαίου. Με την κίνηση αυτή εναντιώνεται έμπρακτα και αδιαμεσολάβητα στα συνολικά ιδεολογήματα και αξίες που ο στρατός παράγει, από τον μιλιταρισμό και το εθνικιστικό μίσος, μέχρι τον σεξισμό, την πατριαρχία, την ιεραρχία, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Η άρνηση αυτή είναι ένα ακόμα κομμάτι τού κοινωνικοταξικού αγώνα, από αυτούς που και ο ίδιος είναι συνεπής και παρών ως αναρχικός αγωνιστής. Η έκβαση της συγκεκριμένης δίκης αποτελεί άλλη μια στιγμή του αγώνα, που θα αναδειχτούν όλες οι εκφάνσεις εκείνων που αρνούνται την κυριαρχία στο σύνολό της απέναντι στους πιο πιστούς υποστηριχτές της, δηλαδή τους στρατοκράτες. Παράλληλα, μέσα από τη δημόσια στήριξη και κινηματική αλληλεγγύη ξεδιπλώνονται οι σχέσεις και τα προτάγματα, όχι απλά ενός ατόμου που δικάζεται, αλλά οι αξίες και τα προτάγματα ενός ευρύτερου κινήματος.
Η ολική άρνηση στράτευσης αποτελεί μία πρακτική, αλλά ταυτόχρονα και ένα πρόταγμα εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες στον ελλαδικό χώρο, για όσους επιλέγουν να σταθούν εκτός και απέναντι στον πιο βίαιο μηχανισμό του κράτους. Πρόκειται για μία πολιτική επιλογή, που αρνείται τον στρατό ολοκληρωτικά, χωρίς να αναγνωρίζει από το κράτος την παραχώρηση δικαιωμάτων και διευθετήσεων ως προς την «αποφυγή» της θητείας με έναν πιο δημοκρατικό ή πλάγιο τρόπο. Ένας ολικός αρνητής στράτευσης δεν αποδέχεται το θεσμικά αναγνωρισμένο δικαίωμα της αντίρρησης συνείδησης, αλλά ούτε και δέχεται να εκτίσει εναλλακτική θητεία, που δεν είναι τίποτα άλλο από απλήρωτη και εκδικητική εργασιακή εκμετάλλευση. Και αυτό γιατί θεωρεί ότι δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντι στην πολιτεία, την οποία και θα πρέπει να «ρυθμίσουν» με κάποιο τρόπο, μην αποδεχόμενος στην ουσία καμία επιβαλλόμενη ιδιότητα «πολίτη» σε έναν άνισο κόσμο ιεραρχίας και εκμετάλλευσης. Το ίδιο το πρόταγμα έρχεται σε ευθεία ρήξη με τη συνολική κυρίαρχη προπαγάνδα, και αποδομώντας την, ξανατοποθετεί τα σώματα και τις συνειδήσεις των καταπιεσμένων εκεί που πραγματικά ανήκουν. Η εθνική αφήγηση προσπαθεί δεκαετίες τώρα να μας πείσει ότι οι «από κάτω» έχουμε τα ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά μας επειδή έτυχε να κατοικούμε στο ίδιο γεωγραφικό σημείο, και ότι μέγιστο ηθικό μας καθήκον είναι να σκοτώσουμε τους «από κάτω» στα γειτονικά κράτη, και να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα των εδώ και εκεί αφεντικών. Όλο αυτό το αισχρό παραμύθι είναι που φτύνει κατάμουτρα η ολική άρνηση στράτευσης, ξαναφτιάχνοντας την ιστορία από την αρχή: οι καταπιεσμένοι δεν πολεμάνε για τα αφεντικά τους, δεν σκοτώνουν τους γείτονες-καταπιεσμένους, απεναντίας αγωνίζονται με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα χτίζοντας έναν άλλο, καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, από αυτόν που μας πέταξαν μέσα.
Το τελευταίο διάστημα οι διώξεις σε αρνητές στράτευσης μεταβάλλονται ή και αναβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο. Μέχρι και το 2002 όπου άρθηκε επίσημα και η κατάσταση μερικής επιστράτευσης, που είχε κηρυχτεί από το 1946 (!), ο στρατός αντιμετώπιζε τους ανυπότακτους με αυτόφωρα και φυλακίσεις, αφού η ανυποταξία ήταν σε βαθμό κακουργήματος. Από το 2002 και έπειτα το ελληνικό κράτος πέρασε σε «περίοδο ειρήνης», με την ανυποταξία να αποτελεί πλέον πλημμέλημα, και οι ολικοί αρνητές καλούνται σε δίκη χωρίς να φυλακίζονται. Παρόλα αυτά, από το 2011 παρατηρούμε μια εκ νέου αναβαθμισμένη καταστολή προσπαθώντας να αναχαιτίσουν με οποιονδήποτε τρόπο τις δεκάδες χιλιάδες ανυπότακτων και λιποτακτών. Έτσι, εγκαθίδρυσαν για πρώτη φορά την επιβολή χρηματικού προστίμου 6000 ευρώ σε όποιον κηρύσσεται ανυπότακτος, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία διαδικασία εκδίκασης. Αυτό ενδεχομένως να αποτελέσει και ένα νέο μοτίβο καταστολής που θα απλωθεί σε ευρύτερα αντιστεκόμενα κομμάτια, κάτι που η εμπειρία από το εξωτερικό το επιβεβαιώνει (π.χ. στην Ισπανία η μέθοδος επιβολής προστίμων από τους μπάτσους χωρίς δίκη σε διαδηλωτές είναι ευρύτατη!). Στην περίοδο της οικονομικής εξαθλίωσης, με την οποία έρχεται αντιμέτωπο ευρύτατο τμήμα της κοινωνίας, τα πρόστιμα μπορούν να αποτελέσουν το νέο γκλομπ του μπάτσου και το άλλου-τύπου δακρυγόνο απέναντι σε όσους αρνούνται τις επιταγές της εξουσίας, οδηγώντας αγωνιστές σε οικονομική ομηρία. Κάτι το οποίο ούτως ή άλλως συμβαίνει με τα κάθε λογής χαράτσια, μόνο που αυτά επιβάλλονται με πρόσχημα όχι την καταστολή και εκδίκηση, αλλά τη «σωτηρία του κράτους και της πατρίδας».
Από την άλλη μεριά, τους τελευταίους 3-4 μήνες έχουμε μια πρωτοφανή μεθόδευση με χρήση αυτόφωρης διαδικασίας για συλλήψεις ανυπότακτων, διαδικασία η οποία είναι εντελώς μετέωρη νομικά (εφόσον πρόκειται για αδίκημα πλημμεληματικού χαρακτήρα), όπως συνέβη με τους Μπάμπη Ακριβόπουλο και Νίκο Καρανίκα. Η κορύφωση ήρθε με τη σύλληψη, κράτηση σε τμήμα για πολλές ώρες και μεταγωγή σε άλλη πόλη και δίκη του αρνητή στράτευσης Μενέλαου Εξίογλου, τη στιγμή που 4 μήνες πριν είχε καταδικαστεί για το ίδιο αδίκημα (με βάση το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο η ανυποταξία αποτελεί διαρκές αδίκημα, αφήνοντας έτσι περιθώρια στους στρατοκράτες να δικάζουν ξανά και ξανά για το ίδιο αδίκημα!).
Μέσα στην καθολική συστημική κρίση, η κυριαρχία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε εφεδρεία τής χρειαστεί για να αντεπεξέλθει στις έκτακτες συνθήκες μιας πιθανής γενικευμένης κοινωνικής ανυπακοής και εξέγερσης. Σε αυτό το σενάριο ο στρατός είναι έτοιμος να επιβάλει αλλά και να διατηρήσει την ομαλότητα για την επέλαση του καπιταλισμού πάνω στα κεφάλια των υπηκόων. Έχοντας από καιρό εκπαιδευτεί, είναι σε ετοιμότητα να επέμβει στο «εσωτερικό» όποτε αυτό του ζητηθεί, είτε μόνος του -και όχι αναγκαστικά με κληρωτούς φαντάρους- είτε σε μικτά κλιμάκια με μπάτσους. Τα παραδείγματα, όπως με την εξέγερση του 2008, όπου ήταν σε πλήρη ετοιμότητα για πιθανή επέμβαση καταστολής της εξέγερσης, καθώς και η περιβόητη άσκηση Καλλίμαχος στο Κιλκίς, που βγήκε στη δημοσιότητα, αποδεικνύουν ότι τα προσχήματα για δήθεν υπεράσπιση ανύπαρκτων κοινών εθνικών συμφερόντων μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν. Παράλληλα, η κρίση φέρνει και θα φέρει ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και τη νοτιοανατολική μεσόγειο. Ο ελληνικός στρατός θα κληθεί να προστατεύσει τα οικονομικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, ξεπερνώντας με ευκολία τα «εθνικά σύνορα». Τα τελευταία σενάρια, με αφορμή την κρίση, για εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο αιγαίο, και τα ζητήματα που προκύπτουν από τις λεγόμενες ΑΟΖ θα του δώσουν αυτόματα έναν αναβαθμισμένο ρόλο ως εγγυητή σταθερότητας στην ευρύτερη ζώνη, η οποία θα πρέπει να διατηρηθεί για το συμφέρον, σίγουρα όχι των υπηκόων του ελλαδικού χώρου, αλλά του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.
Η άρνηση στον στρατό είναι η άρνηση συστράτευσης στις γραμμές του ταξικού εχθρού, είναι η άρνηση του ίδιου του συστήματος που γεννά τις κρίσεις, τα μνημόνια, την ανέχεια και τη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας. Είναι ένα ακόμα κομμάτι των αρνήσεών μας απέναντι στο καθεστώς, απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Τη στιγμή που το κράτος χτυπά κάθε φωνή αντίστασης, διαλύει ή απαγορεύει διαδηλώσεις, ποινικοποιεί ή επιτάσσει απεργούς, εκκενώνει και στοχοποιεί καταλήψεις, δεν θα μπορούσαμε παρά να σταθούμε στο πλευρό των αρνητών αυτού του κόσμου, να στηρίξουμε έμπρακτα με την αμέριστη αλληλεγγύη μας τον ολικό αρνητή στράτευσης Δημήτρη Νιώτη, αλλά και όλους όσοι επιμένουν να αντιστέκονται και να αγωνίζονται.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΩΤΗ
που δικάζεται από το ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ στις 21/05/13
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Συνέλευση της Κατάληψης Ευαγγελισμού
