Οι ζωές των κατοίκων του Κόμματος Φθιώτιδας, πάνω από τα κέρδη των αφεντικών
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2021, μια σφοδρή βροχόπτωση ξύπνησε τους κατοίκους του Κόμματος Φθιώτιδας. Η βροχόπτωση πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε πλημμύρα, η οποία σκέπασε αυλές και αμάξια, εισήλθε στα σπίτια και στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ζώα. Παρ’ όλο που η πλημμύρα δεν στοίχισε τη ζωή ανθρώπων, το σοκ ήταν μεγάλο αφού πολλοί κάτοικοι ακόμα και σήμερα αγωνιούν με τη θέα και τον ήχο της βροχής.
Το Κόμμα είναι ένα χωριό λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ’ τη Λαμία, το οποίο βρίσκεται στις εκβολές του Σπερχειού ποταμού. Η τοποθεσία του το έχει φέρει πολλές φορές αντιμέτωπο με τα νερά του ποταμού τα οποία έχουν ξεχειλίσει και έχουν απειλήσει κυρίως χωράφια, αλλά είναι η πρώτη φορά που τα νερά θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τις ανθρώπινες και μη ζωές καθώς και τα σπίτια των κατοίκων. Η εξήγηση θα μπορούσε να είναι γενικά κι αόριστα η κλιματική αλλαγή ή απλά η εκδήλωση ενός ακραίου καιρικού φαινομένου, αν για ακόμη μια φορά δεν ήταν τα καπιταλιστικά κέρδη η αιτία πίσω από την ανθρώπινη δυστυχία, τα οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζονται από τον κατασκευαστικό κολοσσό ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ. Η συγκεκριμένη εταιρεία και η θυγατρική της «Κεντρική οδός», ανέλαβαν τη μελέτη και την υλοποίηση του οδικού άξονα Ε65 καθώς και του ανισόπεδου κόμβου Λαμίας, έργα τα οποία αποτελούν την αιτία της καταστροφικής πλημμύρας, αφού ο τρόπος που έχουν στηθεί τα μετατρέπει σε ένα τεχνητό φράγμα μην επιτρέποντας τη διέλευση των νερών.
Φυσικά, η εταιρεία δεν θα μπορούσε να προχωρήσει τα έργα αν δεν είχε τις θετικές γνωμοδοτήσεις του υπουργείου υποδομών και της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την υποστηρικτική προς τους καπιταλιστές φύση των κρατικών μηχανισμών. Κατά τη δημιουργία του αυτοκινητοδρόμου πραγματοποιήθηκαν αποστραγγιστικά έργα, τα οποία όπως αποδείχτηκε ήταν για την ασφάλεια των ίδιων των έργων, αγνοώντας πλήρως τις ζωές των κατοίκων, και κάνοντας πράξη το ιδεολόγημα του καπιταλισμού που θέλει τα κέρδη των αφεντικών πάνω από οποιαδήποτε αξία, ακόμα κι όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές. Από την επόμενη ημέρα της πλημμύρας, οι πληγέντες κάτοικοι οργανώθηκαν και ξεκίνησαν έναν αγώνα ενάντια στα έργα της ΤΕΡΝΑ, υπερασπιζόμενοι το χωριό τους και το δικαίωμά τους να συνεχίσουν να μένουν εκεί. Ένα σκέλος του αγώνα των κατοίκων αφορά και την προσφυγή στην αστική δικαιοσύνη για τη διευθέτηση του θέματος, το οποίο θα εκδικαστεί στις 16/02 στο δικαστήριο Λαμίας.
Εμείς ως αντιεξουσιάστριες/ες δεν έχουμε αυταπάτες για τον χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης, αφού αποτελεί έναν απ’ τους βασικούς πυλώνες του συστήματος, βασικό μηχανισμό στη διαιώνιση των ταξικών ανισοτήτων και στην εμπέδωση της κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας. Παρ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσαμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα των κατοίκων, ανθρώπων που οι ζωές τους διασταυρώθηκαν με τα κέρδη των αφεντικών, και που η καπιταλιστική επέλαση απειλεί την καθημερινότητά τους. Οι ντόπιοι πολιτικοί άρχοντες που έχουν πλησιάσει τις κινητοποιήσεις και εμφανίζονται σαν πυροτέχνημα για τις χειραψίες, δεν μπορούν να λύσουν κάτι, αλλά είναι μέρος του προβλήματος οι ίδιοι. Η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη των από τα κάτω, είναι το σημαντικότερο όπλο μας ώστε να ανακόψουμε τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου.
Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές
Αλληλεγγύη στους πλημμυροπαθείς κατοίκους του Κόμματος
Αντιεξουσιαστική συνέλευση Resisto
*Στις 7 Απρίλη, εκδικάστηκε εξ αναβολής η προσφυγή, που οδήγησε στη δικαίωση των κατοίκων, με το δικαστήριο να διατάζει την άμεση εκτέλεση αντιπλημμυρικών έργων.
To Σ.Τ.Ε. και η σύνδεση της ιδιωτικοποίησης του νερού με το ρεύμα
«Ακόμη και η βροχή» είναι ο τίτλος της δραματικής ταινίας που μιλάει για την ιδιωτικοποίηση του νερού στην Βολιβία. Ο τίτλος αναφέρεται στην απαγόρευση της συλλογής του νερού της βροχής καθώς τα δικαιώματά του είχαν πουληθεί στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης, και αυτό αποτελούσε εμπόρευμα της εταιρίας. Η ταινία πιθανότατα θα μπορούσε να έχει αποτελέσει έμπνευση της κυβέρνησης για το νέο νομοσχέδιο για το νερό. Καθώς το Σ.Τ.Ε. προστατεύει αποκλειστικά τη διακίνηση του νερού, το κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του κοιτάζοντας αυτόν τον φυσικό πόρο που βρίσκεται στις γεμάτες με νερό λίμνες. Γιατί όμως το νερό εντάσσεται στην ρυθμιστική αρχή ενεργείας; Η απάντηση μάλλον κρύβεται στα υβριδικά έργα ενέσιμων πηγών ενέργειας και πιο συγκεκριμένα στα υδροηλεκτρικά εργοστάσια που εδράζονται στα φράγματα που συγκρατούν το νερό.
«Ήταν πρωί προς μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής (7 Οκτωβρίου) όταν στην Ελλάδα ανεμογεννήτριες και υδροηλεκτρικές τουρμπίνες κατέρριπταν ένα ρεκόρ. Αθόρυβα, χωρίς φωτάκια να αναβοσβήνουν και χειροκροτήματα. Επί πέντε ώρες διασφάλισαν, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, την πλήρη ενεργειακή επάρκεια της χώρας με πράσινη ενέργεια». ~Newmoney.gr
Παραδοσιακά τα φράγματα χρησιμεύουν για την αποθήκευση της ενέργειας για περίπτωση ανάγκης. Δηλαδή, σε μια περίοδο ελλείμματος ενέργειας μπορείς να απελευθερώσεις νερό, το οποίο με τη σειρά του, κινούμενο προς χαμηλότερο υψόμετρο, κινεί τις υδροηλεκτρικές τουρμπίνες που παράγουν το ρεύμα. Η παραπάνω τεχνολογία χρησιμοποιείται επίσης στις υβριδικές επενδύσεις στις Α.Π.Ε. για την αποθήκευση της παραπανήσιας ενεργειας, καθώς όταν υπάρχει περίσσευμα, αντλίες ανεβάζουν το νερό σε υψηλότερες σε υψόμετρο λίμνες, για να απελευθερωθεί όταν υπάρχει ζήτηση ενεργείας και να κινήσει τις υδροηλεκτρικές τουρμπίνες. Τι συμβαίνει όμως όταν η ενέργεια μπαίνει στο χρηματιστήριο; Η τιμή της κιλοβατώρας υπολογίζεται από τον ακριβότερο πόρο, εν προκειμένω το φυσικό αέριο, και η τιμή αυτή ισχύει για όλους τους πόρους, άρα και το νερό, πριμοδοτώντας την αισχροκέρδεια στον φυσικό πόρο του νερού ως ενεργειακού πλέον πόρου. Έτσι, παραδείγματος χάριν, ας φανταστούμε ότι ξαφνικά ακριβαίνει η τιμή του φυσικού αερίου, και μετά με τη σειρά της η τιμή της κιλοβατώρας, και ότι τις λίμνες και τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια τα ελέγχει ένας ιδιώτης που θέλει να επιτύχει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, τότε θα απελευθερώσει το περισσότερο δυνατό νερό. Δεδομένου ότι η μεγαλύτερη ποσότητα νερού που καταναλώνουμε αποθηκεύεται σε λίμνες, μπορούμε να φανταστούμε ότι μια ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση του πόρου του νερού, και ειδικότερα της σύνδεσης αυτού του νερού με το ρεύμα, μπορεί να οδηγήσει σε λειψυδρία και αύξηση της τιμής του νερού. Έτσι, οι δήμοι που μπορεί να ελέγχουν ακόμη την εμπορία του νερού σύμφωνα και με τις αποφάσεις του Σ.Τ.Ε. θα αναγκάζονται να αγοράσουν ακριβότερο νερό ή να επενδύσουν πολλά παραπάνω χρήματα στην ανεύρεσή του μέσω γεωτρήσεων, με αποτέλεσμα να μετακυλήσουν το κόστος στους δημοσίους παρόχους, και εμείς να βλέπουμε το νερό να ακριβαίνει, και την ποιότητά του να χειροτερεύει δραματικά.
Foreign_Voice
