Σχετικά με την συνέντευξη στην Άπατρις από «μέλος των ομάδων αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που δραστηριοποιούνται στη Χίο»

Στο φύλλο 36 της εφημερίδας δρόμου Άπατρις (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2017) δημοσιεύσαμε ένα άρθρο με τον τίτλο: «Συνέντευξη με ένα μέλος των ομάδων αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που δραστηριοποιούνται στη Χίο» (https://apatris.info/synentefxi-ena-melos-ton-omadon-allilengyis-stous-prosfyges-pou-drastiriopiounte-sti-chio/). Λίγο καιρό μετά, στις αρχές του Απρίλη, λάβαμε ένα κείμενο κριτικής από συντρόφισσα που δραστηριοποιείται στη Χίο. Το κείμενο αυτό θέτει μια σειρά σοβαρών ζητημάτων επί του περιεχομένου του άρθρου, αλλά προχωράει και πέρα από αυτό, ασκώντας κριτική και στη δομή της εφημερίδας, θέτοντας προβληματισμούς γύρω από το τι σημαίνει «αντιπληροφόρηση», «εφημερίδα δρόμου» κ.α. Λόγω του μεγάλου όγκου του ήταν αδύνατο να δημοσιευτεί σε κάποιο φύλλο της εφημερίδας, ενώ η εσωτερική μας αδυναμία να επεξεργαστούμε συλλογικά (χωρίς να βρισκόμαστε όλοι/όλες στην ίδια πόλη, αλλά μέσω διαδικτύου) ένα ζήτημα που δεν αφορούσε τις βασικές λειτουργίες της εφημερίδας, και τις αρμοδιότητες του τρέχοντος φύλλου (ύλη, στήσιμο κλπ), οδήγησε στο να βρισκόμαστε στη θέση να δημοσιεύουμε το κείμενο αυτό ηλεκτρονικά 9 μήνες μετά, κατόπιν μίας απόπειρας απολογισμού. Ακολουθεί όπως ακριβώς μας το έστειλε η συντρόφισσα. Αφενός, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε ενδεχόμενη παραπληροφόρηση, και είναι στους στόχους μας να είναι η εφημερίδα ένα εργαλείο κινηματικού διαλόγου, όπου δύνανται να συνυπάρχουν μέχρι και «αντικρουόμενα» άρθρα. Αφετέρου, είναι ζητούμενη η κριτική και η γενικότερη αποτίμηση/απολογισμός συντρόφων και συντροφισσών σε σχέση με το εγχείρημά μας. Για τη βελτίωση των σχέσεων και των διαδικασιών μας, προς την οικοδόμηση μιας διαφορετικής κινηματικής νοοτροπίας…

———————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

Στο φύλλο αρ. 36 Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2017 η Άπατρις δημοσιεύει στη σελ.12 «Συνέντευξη με ένα μέλος των ομάδων αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που δραστηριοποιούνται στη Χίο».

Η συγκεκριμένη συνέντευξη η οποία όπως αναφέρει έχει στόχο «να γίνει γνωστή η κατάσταση στην περιοχή όπως και η δράση των συντρόφων σε μια πολύ πιο δύσκολη συνθήκη από αυτές που μέχρι τώρα γνωρίζουμε», (Σημ. 1) μου προκάλεσε ερωτήματα και την ανάγκη να πάρω θέση και να εκφράσω απόψεις και σκέψεις στο συγκεκριμένο θέμα. Επιπλέον αυτή μου η απόφαση, συνδέεται και με το γεγονός ότι η συνέντευξη δημοσιεύεται σε μια εφημερίδα αντιπληροφόρησης, όπως η Άπατρις. Το γιατί εξηγείται μέσα στο κείμενο.

Ο στόχος μου δεν είναι ακριβώς να μιλήσω για την πραγματικότητα ή την αλήθεια. Άλλωστε ποια «πραγματικότητα» και ποια «αλήθεια»; Οι πραγματικότητες και οι αλήθειες είναι πολλές, όσα και τα υποκείμενα που μιλάνε επηρεασμένα από τα «πιστεύω» τους, την οπτική για την ζωή την πολιτική και τα οικονομικά τους συμφέροντα, είτε το αναγνωρίζουν είτε όχι. Όμως δεν είναι όλα ούτε σχετικά ούτε υποκειμενικά. Στο συγκεκριμένο κείμενο, και από αυτά που λέγονται και από αυτά που δεν λέγονται, υπάρχει εσφαλμένη πληροφόρηση και δημιουργούνται λαθεμένες εντυπώσεις για αρκετά ουσιαστικά ζητήματα.

Ξεκαθαρίζω λοιπόν ότι οι απόψεις μου είναι υποκειμενικές επηρεασμένες από τη δική μου οπτική, αυτή της αναρχικής- ελευθεριακής. Μιας οπτικής που περιέχει τόσο την αντίληψη όσο και τη σχέση με τον κόσμο, τους ανθρώπους, την κοινωνία και τη ζωή, αλλά και παλεύει να πραγματωθεί σε μια διαρκή διαδικασία συλλογικοποίησης και αγώνα. Βασική προϋπόθεση αυτού του αγώνα αποτελεί η καταστροφή όλων των τύπων φασισμού. Κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών και των οικονομικών εξουσιών που τους γεννούν. Είτε είναι ο καπιταλισμός, η αγορά και το κράτος του σήμερα, είτε οτιδήποτε επιβληθεί αύριο. Επίσης θεωρώ χρήσιμο να πω, ότι οι απόψεις-σκέψεις μου είναι συνδυασμός της λογικής και του συναισθήματος. Δεν τα διαχωρίζω, όπως δεν διαχωρίζω το σώμα από το πνεύμα και το πολιτικό από το προσωπικό.

Και τέλος να ενημερώσω ότι οι απόψεις πάνω σε αρκετά ζητήματα δεν είναι μόνο θεωρητικές αλλά και βιωματικές. Από αρχές του 2014 μέχρι και τον Αύγουστο του 2016 βρισκόμουνα ξανά στην Χίο και έζησα από κοντά –χωρίς να συμμετέχω σε ομάδα– ό,τι συνέβαινε πάνω στις ζωές των «εκτοπισμένων από τους πολέμους ανθρώπους», σε όλων των ειδών τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και χώρων εγκλεισμού τους, την κατάληψη του λιμανιού, τη στρατιωτικοποίηση που οργανώνεται και επιβάλλεται σιγά-σιγά και τις δράσεις-αντιδράσεις και καταστάσεις που προκάλεσε και προκαλεί στο κοινωνικό πεδίο. Παρ’ ότι δεν ζω πια εκεί, συνεχίζω να έχω σχέσεις και να παρακολουθώ τα γεγονότα που εξελίσσονται στο νησί στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Η συγκεκριμένη συνέντευξη αναδεικνύει για μένα δυο ενότητες. Η μία που αφορά την Άπατρις και η δεύτερη που αφορά τις απόψεις και θέσεις του ανθρώπου που δίνει την συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στη Χίο.

Α) Ενότητα: Σχετικά με την Άπατρις.

Για την ταυτότητα της πλευρά που παίρνει την συνέντευξη: Με βάση την ενημέρωση πολύ γενικά, καταλαβαίνουμε ότι για τη συνέντευξη έχουν ευθύνη κάποια μέλη της Άπατρις, χωρίς να υπάρχει καμιά υπογραφή στο κείμενο -δεν αναφέρομαι σε ονοματεπώνυμο- ή ποια συντακτική ομάδα έχει την ευθύνη. Θεωρώ ότι η απουσία ενημέρωσης για το ποιοι/ποιες έχουν την ευθύνη της συνέντευξης και μάλιστα σαν κεντρικό θέμα της, δεν αντιστοιχεί σε έντυπο αντιπληροφόρησης. Γεγονός που για την συγκεκριμένη εφημερίδα όσες φορές την έχω διαβάσει, νομίζω, αποτελεί εξαίρεση.

Για την ταυτότητα της πλευράς που δίνει την συνέντευξη:

-Τι σημαίνει «ένα μέλος των ομάδων αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες που δραστηριοποιούνται στην Χίο»; Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μέλος σε όλες τις ομάδες αλληλεγγύης; Οι απόψεις του αντιπροσωπεύουν όλες τις ομάδες; Και ποιες είναι αυτές οι ομάδες; Δεν έχει σημασία σε ποια ή σε ποιες ομάδες συμμετέχει; Έχουν όλες τις ίδιες θέσεις, πρακτικές, σχέσεις με τους έγκλειστους, τους θεσμούς και “μ”κ.ο, στο ζήτημα της αλληλεγγύης; Είναι γνωστό σε όλους μας ότι παντού υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφορές έως και εχθρικές ανάμεσα στις ομάδες που δραστηριοποιούνται σε κάθε μέρος. Αυτό ισχύει ακόμα και στη Χίο, στην οποία θεωρώ ότι στις ομάδες που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο θέμα κυριαρχεί η κουλτούρα της φιλανθρωπίας και της θεσμικής «αλληλεγγύης». Εκτός αν θεωρεί ότι αποτελούν τρεις ομάδες αλληλεγγύης, οι τρεις ομάδες που αναφέρει. Ομάδα ρούχων, ομάδα κοινωνικής κουζίνας και μια κοινή συνέλευση με τους εγκλείστους, η οποία δεν υπάρχει πια. Και φυσικά έχει σημασία πως και τι ακριβώς υπήρχε. [Σημ. 2] Αφήνω ασχολίαστο τις περιπτώσεις ανθρώπων που δίνουν συνεντεύξεις και μιλάνε για τόσο σοβαρά ζητήματα, χωρίς να ασχολούνται πραγματικά, αλλά απ’ έξω και περιφερειακά. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ βασική αρχή όποιος/α μιλάει να ξεκαθαρίζει σε ποια ομάδα ανήκει, ποια οπτική έχει, και αν εκφράζει ατομικές ή συλλογικές απόψεις.

 Για την εισαγωγή:[Σημ.1]

-Σύμφωνα με την Άπατρις «Στα μέσα του Δεκέμβρη, μέλη της εφημερίδας sine patria βρέθηκαν σε Χίο και Μυτιλήνη προκειμένου να μοιράσουν στα camps των προσφύγων την τρίγλωσση (αγγλικά, αραβικά, φαρσί) εφημερίδα. [….] Μετά από επικοινωνία με μέλη των τοπικών εγχειρημάτων που στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες, με τους οποίους πραγματοποίησαν από κοινού το μοίρασμα»

1) Με βάση την αφήγηση το μοίρασμα έγινε άνετα και χωρίς προβλήματα. Με τάξη και ασφάλεια.

-Γιατί αποκρύπτεται-αποσιωπάται (δυσκολεύομαι να βρω την κατάλληλη λέξη)η προσαγωγή τριών ατόμων που μοίραζαν την εφημερίδα; Ξεχάστηκε;

Εκτός κι αν είναι ψευδής η είδηση που διάβασα στις 18 Δεκέμβρη στο Indymedia και στον τοπικό τύπο η οποία αναδημοσιεύτηκε σε πάρα πολλά μμε καθώς και στο site των μπατσομπατσίνων (Σημ. 3). Αποτελεί θα ‘λεγα επαναστατική πρωτοτυπία αλλά από την ανάποδη. Πάντα αυτοί που «ξεχνούν, διαστρεβλώνουν και θάβουν» είναι η αστυνομία, όλοι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί και τα μμε. Αν την συγκεκριμένη αφήγηση την διάβαζα σε ένα από τα προοδευτικά έντυπα ή φυλλάδια για τους πρόσφυγες που κυκλοφορούν στο νησί, δεν θα μ’ εντυπωσίαζε. Σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων που δραστηριοποιούνται σε ομάδες αλληλεγγύης στους πρόσφυγες κυριαρχεί η αντίληψη να μην γίνονται καταγγελίες ή αντιδράσεις που θα προκαλέσουν τις αρχές και θα έχει δυσάρεστες συνέπειες για αυτόν/ή που διώκεται. Η αξιοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και η διαλλακτικότητα θεωρούνται η καλύτερη λύση.

Αλλά στην περίπτωση της Άπατρις δεν καταλαβαίνω το γιατί:

Είναι ένα γεγονός άνευ σημασίας; Οι προσαγωγές και Χίο και Μυτιλήνη -που η μία μετατράπηκε σε σύλληψη- και γενικά οι διώξεις και καταστολή σε κάθε δράση που ξεφεύγει από μοίρασμα ρούχων και τροφής, δεν αξίζουν την προσοχή, την ανάδειξη και ανάλυσσήη μας;

Δεν σχετίζεται και δεν αναδεικνύει ένα από τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα όπως είναι, η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης; Η οποία αποτελεί (που δεν αναφέρεται καν σε όλη τη συνέντευξη) αναπόσπαστο κομμάτι και όπλο, ενάντια όσων μάχονται τα στρατοπέδων συγκέντρωσης και τη στρατιωτικοποίηση, τα οποία αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά, κατά τη γνώμη μου, του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σε εξέλιξη; Δεν αποδεικνύει πόσο κατασκευασμένες είναι οι έννοιες του «κλειστού» και «ανοικτού» για ποιους/ες πότε και πού ισχύει;

Αυτή η αποσιώπηση δημιουργεί την απόλυτα λαθεμένη εντύπωση γι’ αυτό που συμβαίνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία αναφέρονται με τον όρο camps. Ότι δηλαδή υπάρχει ελευθερία μέχρι και διακίνησης εντύπων, και μάλιστα εντύπων σαν την Άπατρις, δικαιώνοντας την κυρίαρχη προπαγάνδα που λέει ότι πραγματικά πρόκειται για ανοικτές δομές με προβλήματα αποκλειστικά τις συνθήκες που επικρατούν.

Ταυτόχρονα ακυρώνουν και κάνουν αναξιόπιστο τον λόγο μας σχετικά με τα πολιτικά ζητήματα του πολέμου ενάντια στην αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη, των εξεγέρσεων, των απελάσεων, των βασανισμών και πολλών άλλων μορφών εξόντωσης που καταγγέλλουμε, όχι από τους/τις νεοναζί αλλά από τα κράτη και τις αστυνομίες -στρατούς τους, τις “μ”κ.ο υπό την διοίκηση της μέγα απάτης των κυρίαρχων τύπου «ύπατης αρμοστείας». Με αποτέλεσμα στο πεδίο του αγώνα, ατομικά και συλλογικά, χάνεται το σύνολο εκείνων των στοιχείων, των πλευρών και μεθοδεύσεων που μας είναι χρήσιμα, ώστε να μην βρισκόμαστε συνέχεια πίσω απ’ τις εξελίξεις, να μην βλέπουμε μόνο το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Για τις συγκεκριμένες δε προσαγωγές εξαφανίζονται κι άλλα σοβαρά ζητήματα. Όπως παρουσιάζεται η είδηση των συλλήψεων (Σημ.3) ανάμεσα στα άλλα αναφέρει και τη δήλωση του στελέχους της αστυνομικής διεύθυνσης Χίου, ο οποίος αιτιολογώντας το γιατί αφέθηκαν ελεύθεροι λέει: «δεν έχουν προβεί σε κάποια αξιόποινη πράξη. Δεν προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο, απλά μοίραζαν ένα φυλλάδιο» Μπαίνω στο πειρασμό να πω, ότι η δήλωση μου θυμίζει πιο πολύ συνήγορο υπεράσπισης παρά στέλεχος της αστυνομίας. Αλλά πέρα από αυτό. Πώς αλήθεια μια εφημερίδα σαν την Άπατρις, που γνωρίζουν πολύ καλά, μετατρέπεται σε φυλλάδιο που επιπλέον εκτιμούν ότι δεν έχει κακούς σκοπούς και δεν μπορεί να «ξεσηκώσει τον κόσμο». Λες και πρόκειται για το «ξύπνα» των Ιεχωβάδων. Τελικά δυσκόλεψαν ή καλυτέρευσαν τα πράγματα; Γιατί αν γίνεται διακίνηση τέτοιων φυλλαδίων, μάλλον καλυτέρευσαν.

Η δικιά μου εμπειρία στις 12 του Μάρτη 2016 στο συγκεκριμένο «ανοικτό» στρατόπεδο σχετικά με το μοίρασμα φυλλαδίων ήταν εντελώς διαφορετική. Συγκεκριμένα απαγορεύτηκε σε εκτοπισμένους, που έκαναν πορεία, να μοιράσουν το κείμενο τους, με το οποίο ήθελαν να ενημερώσουν τους/τις συγκρατούμενους/νες τους για τα αιτήματά τους. Αυτές που το απαγόρευσαν απειλώντας να καλέσουν την αστυνομία, θέτοντας σε συναγερμό το στρατόπεδο ήταν δύο εργαζόμενες της αμερικάνικης “μ”κο “Samaritan’s Purse”, που έχει αναλάβει τη διαχείριση του στρατοπέδου. Μήπως από τέτοιους ανθρωποφύλακες έγιναν αντιληπτοί και ειδοποίησαν την αστυνομία όπως μας ενημερώνουν τα παπαγαλάκια τους; Κι αν ισχύει αυτή η περίπτωση, δεν έχει σημασία να αποκαλύπτουμε διαρκώς τι σημαίνει εργασία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμα κι αν υπάρχουν εξαιρέσεις;

Άλλη μια παράγραφος από την είδηση εξίσου σημαντική και συνδέεται με την προηγούμενη: «Σύμφωνα με τις πληροφορίες από τον καταυλισμό, δημιουργήθηκε κλίμα ανησυχίας μεταξύ των προσφύγων, επειδή κυκλοφόρησε φήμη για επαναπροώθησή τους στην Τουρκία, κάτι που το προσωπικό διέψευσε και προσπάθησε να τους καθησυχάσει». Επειδή η καλοσύνη, η ανεκτικότητα και ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας μου προκαλούν περισσότερη ανησυχία, για μένα αυτή η τακτική εντάσσεται στην τέχνη της διαχείρισης των κοινωνικών αντιστάσεων, και ειδικά όταν ετοιμάζουν το χειρότερο. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αποπροσανατολίσουν από τους σχεδιασμούς τους, να χαλαρώσουν οι αντιδράσεις και να εξασφαλίσουν συνθήκες συναίνεσης και «ανθρωπιστικής ειρήνης» από άτομα και ομάδες που ασχολούνται και έχουν σχέση με τους έγκλειστους, αλλά και με τους ίδιους τους έγκλειστους. Έτσι ο χρόνος δουλεύει υπέρ τους. Όταν τα σχέδια γίνουν φανερά αυτοί είναι πολύ έτοιμοι για να αντιμετωπίσουν την ανυπακοή και τις αντιστάσεις, και όσοι/σες διαφωνούνπολύ ανέτοιμοι/μες για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική και στρατιωτική καταστολή.

Για τη Χίο το σίγουρο είναι ότι το στρατόπεδο στη Σούδα θέλουν να καταργηθεί. Και αυτό που ετοιμάζουν είναι το στρατόπεδο για τους «παραβατικούς», όπως προπαγανδίζουν για ευνόητους λόγους. Μέρος των παραβατικών βέβαια αποτελούν τα «ταραχοποιά» στοιχεία. Αυτό το «νέο» στρατόπεδο –που επίσης δεν αναφέρεται καθόλου– θέλουν να το φτιάξουν σε τόπους που βρίσκονται έξω από την πόλη. Οι καθυστερήσεις οφείλονται στις αντιδράσεις των γνωστών «κινήσεων κατοίκων», με τον γνωστό επίσης ρατσιστικό-φασιστικό λόγο, και όχι στις αντιστάσεις και δράσεις των αλληλέγγυων. Δεν κρύβουν δε ότι ο στόχος είναι να πάνε όλοι/ες για απέλαση (οι απελάσεις δεν σταμάτησαν ποτέ), όπως λογικά φοβούνται οι εκτοπισμένοι. Αλλά το προσωπικό φροντίζει να τους καθησυχάζει, δηλαδή να βοηθάει τη δουλειά της αστυνομίας και του στρατού. Οι εθελοντές/ντριες ή οι αλληλέγγυοι/ες άραγε τι κάνουν;

Έτσι ακριβώς συνέβη και το καλοκαίρι του 2015 όταν άρχισαν να φτάνουν οι εκτοπισμένοι από τους πολέμους άνθρωποι μαζικά. Το κράτος με όλους τους θεσμούς του, κεντρικά και τοπικά κόμματα και επιχειρηματίες, Ύπατη-απάτη και “μ”κο αξιοποίησαν σε απίστευτα μεγάλο βαθμό υπέρ τους, μέχρι να καταφέρουν να οργανωθούν, όλο αυτό το «κίνημα», στο οποίο κυριαρχούσε η ιδεολογία της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού. Κολακείες και ευχαριστήρια προβάλλονταν στα μμε, από δήμο, αστυνομίες, λιμενικό, κόμματα, παράγοντες, εκκλησία, για το έργο και τις θυσίες των εθελοντών/ντριών, χωρίς φυσικά να κάνουν τίποτα, ενώ παρουσίαζαν τη δομή στον κήπο σαν δημοτική. Από την πλευρά των ανθρώπων που ήταν δίπλα στους εκτοπισμένους ανθρώπους, από τους οποίους ένας σημαντικός αριθμός δούλεψε σκληρά, με την καρδιά του και με τις καλύτερες προθέσεις, δεν υπήρξε ούτε καν σαν λογική η τάση για σύγκρουση και αποκάλυψη του ρόλου των θεσμικών. Οι ελάχιστες φωνές που υπήρξαν αγνοήθηκαν, απομονώθηκαν και συκοφαντήθηκαν. Είναι αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής κουλτούρας της διαχείρισης και φιλικής προς τους θεσμούς, το λιμενικό και την εκκλησία, που δεν υπήρξε αντίδραση και δράση ενάντια στο στρατόπεδο/χοτ-σποτ. Επιπλέον, ακόμα και αλληλέγγυοι/ες είχαν πειστεί από την προπαγάνδα, ότι η Βιάλ/χοτ-σποτ, θα εξασφάλιζε καλύτερες συνθήκες και θα ήταν απλά κέντρο ταυτοποίησης [Σημ.4]. Απαξιώνοντας τα δημοσιεύματα για το στρατόπεδο/Χοτ-Σποτ από τον Φλεβάρη του 2016. Το στρατόπεδο εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 2016. Άμεσα εφαρμόστηκε το δόγμα «της μηδενικής ανοχής» με πρώτο νομικό όπλο την Ποινικοποίηση της Αλληλεγγύης που συνοδεύτηκε από παρακολουθήσεις, απειλές, παρενοχλήσεις, διώξεις, προσαγωγές και συλλήψεις σε όσες και όσους πλησίασαν το στρατόπεδο για να μοιράσουν φαγητό ή τόλμησαν να βγάλουν φωτογραφίες. Λίγους μήνες μετά, το έργο επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο. Και από τις δυο πλευρές. Και του κράτους και των ομάδων που συμπαραστέκονται στους πρόσφυγες. Τι άλλο μπορείς να σκεφτείς από το σοφό απόφθεγμα: «Γλύτωσα από τα λιοντάρια και με φάγαν οι κοριοί»;

Β)Λάθος ενημέρωση στο που έγινε το μοίρασμα και απουσία ενημέρωσης για την αστυνόμευση των στρατοπέδων.

Όπως ενημερώνουν βρέθηκαν στην Χίο «προκειμένου να μοιράσουν στα camps των προσφύγων» και όπου «πραγματοποίησαν από κοινού το μοίρασμα» με τους αλληλέγγυους. Καταλαβαίνει κανείς ότι έγινε το μοίρασμα σε όλα τα στρατόπεδα που ονομάζουν camps, χωρίς να αναφέρουν ούτε πόσα ούτε ποια είναι και τι συνθήκες αστυνόμευσης υπάρχουν. Μια τέτοια ενημέρωση δημιουργείσύγχυση στο αν υπάρχει ή όχι αστυνόμευση.

Στη Χίο υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο στρατόπεδα. Το ένα «ανοικτού τύπου», μέσα στην πόλη, το γνωστό και σαν Σούδα, όπου εκεί μόνο μπόρεσαν να κάνουν μοίρασμα μέχρι να γίνουν αντιληπτοί, και έκαναν τις προσαγωγές. Το συγκεκριμένο φυλάγεται από σεκιούριτι, μισθωτοί/τές της προτεσταντικής οργάνωσης samaritans, και μισθωτούς/ές που προσλήφθηκαν μέσω δήμου με τα γνωστά προγράμματα της «εθελούσιας» δουλείας. Και εντάσσω στη φύλαξη και τους ανθρωποφύλακες με πολιτικά τους μισθωτούς/τές, γιατί μέρος της δουλειάς τους είναι να μην επιτρέπουν την είσοδο σε όσους/ες δεν έχουν δουλειά και άδεια, όπως προανέφερα. Και άτυπα να ρουφιανεύουν ποιος/α κάνει τι. Και το γνωστό «εκτελώ εντολές» και «κάνω την δουλειά μου» το υπερασπίζονται σαν νεοφώτιστοι/στες με περισσότερο πάθος και από τους ανθρωποφύλακες με στολή. Φυσικά παντού και πάντα, υπάρχουν οι εξαιρέσεις και οι άνθρωποι που αντιστέκονται. Επιπλέον όποτε χρειαστεί, γρήγορα και εύκολα φτάνουν τα ματ και άλλες δυνάμεις βίας. Σε αυτό το στρατόπεδο, οι έγκλειστες/στοι έχουν την δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν ενώ υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης από τα έξω, ανάλογα με τις τακτικές αστυνόμευσης. Αλλά δεν αλλάζει την ουσία. Όπως συνέβη τον Δεκέμβρη του 2016, όπου υπήρχε μια δυνατότητα πρόσβασης εθελοντών/ντριών και επαφής με τους εκτοπισμένους-κρατούμενους ανθρώπους. Αλλά από τον Γενάρη του 2017 τελείωσε. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο, στο ότι η εντολή απαγόρευσης χωρίς ανοχή, εφαρμόστηκε μετά το μοίρασμα της Άπατρις.

Το δεύτερο στρατόπεδο με διοικητή στρατιωτικό, βρίσκεται έξω από την πόλη και είναι το γνωστό Χοτ-Σποτ. Σε αυτό δεν έγινε κανένα μοίρασμα. Ακόμα κι αν δεν γίνονταν οι προσαγωγές, σε αυτό λόγω φύλαξης δεν μπορείς καν να πλησιάσεις. Η απαγόρευση ισχύει ακόμα και για τους/τις μισθωτούς των μμε [Σημ.5]. Αυτό το στρατόπεδο που χτίστηκε όπως όλα, με την καταναγκαστική εργασία των φαντάρων [Σημ.6], και εγκαινίασε ο σοσιαλφασίστας υπουργός των στρατιωτικών, μαζί με τα αφεντικά των ελληνικών πετρελαίων παρουσιάστηκε τότε σαν «ξενοδοχείο πολυτελείας». Σήμερα θεωρείται «μαύρη τρύπα» και οι πιστοί/στες του «μικρότερου κακού» που είχαν πιστέψει την προπαγάνδα, ξανά-ανακαλύπτουν πόσο κακές και απάνθρωπες είναι οι συνθήκες. Σε αυτό το στρατόπεδο υπάρχει και πειραματίζεται ένα δίκτυο ιδιωτικών, κρατικών, ντόπιων και παγκόσμιων σωμάτων ασφαλείας και του στρατού. Το οποίο εφαρμόζει την συμπυκνωμένη γνώση, που γέννησε η αποικιοκρατία, οι πόλεμοι, οι κατακτήσεις και γενοκτονίες λαών [παλαιστίνιοι/ες]με πρωταγωνιστή το κράτος του ισραήλ και στηρίζεται στις τεχνολογικές-επιστημονικές «επαναστάσεις» αλλά κυρίως στην συνεργασία της ανθρώπινης μηχανής των «από κάτω» ειδικών και μη.

Στο εσωτερικό του στρατοπέδου: Την ευθύνη για τους εκτοπισμένους από τους πολέμους ανθρώπους έχουν:Ανθρωποφύλακες με στολή από υπουργείο εσωτερικών, ελληνική αστυνομία, στρατός, μισθωτοί/τες από το δήμο και δύο διμοιρίες που ήρθαν στις 1/3/2016 με την κατάληψη του λιμανιού και παρέμειναν εξυπηρετώντας όλες τις ανάγκες εντός και εκτός στρατοπέδων. Επίσης ένας αριθμός από τα ευρωπαϊκά όργανα, όπως ίντερπόλ, αντιτρομοκρατική κλπ. Μαζί έχουμε και τους γραφειοκράτες-μπάτσους/τσινες της υπηρεσίας ασύλου και ταυτοποίησης.

Στους ανθρωποφύλακες, όπως ανέφερα και για το «ανοικτό» στρατόπεδο, προστίθενται και οι μισθωτοί/τες των ανθρωπιστικών στρατών, της υψηλής απάτης και “μ”κ.ο. Την ασφάλεια των οποίων ανέλαβε η ιδιωτική εταιρεία “G4S” [Σημ.7]. Δηλαδή αποτέλεσαν το πρόσχημα για να αναλάβουν ρόλο στα στρατόπεδα, μια απόφαση που είχαν ήδη πάρει. Στην χίο επικαλέστηκαν τις συμπλοκές ανάμεσα σε εκτοπισμένους και τις επιθέσεις «αγανακτισμένων κατοίκων», αλλά βρίσκονται σε όλα τα στρατόπεδα. Εξάλλου από το 7/4/2014 υπήρξε προκήρυξη διαγωνισμού για ανάθεση φύλαξης σε στρατόπεδα. [Σημ.7] Αυτό που είναι χρήσιμο να κρατηθεί, είναι αντίληψη των μισθωτών δούλων- επίσης πολλαπλά ρατσιστικά διαχωρισμένων- ότι η ασφάλεια και οι αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας συνδέονται με αστυνόμευση και καταστολή και ότι δουλεύουν σε camps. Αυτή η ιδέα και αντίληψη δημιουργεί την απαραίτητη τυφλότητα για τους εξουσιαστές, για να μην δουν οι καταπιεσμένοι/νες- εκμεταλλευόμενοι/νες, αυτό που συμβαίνει πραγματικά και ενάντια στους κρατούμενους/νες αλλά και πολύ σύντομα στις ίδιες/ους. Ότι δηλαδή η επιβίωση τους είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τον πόλεμο, τους βασανισμούς, τον πόνο και την εξόντωση των πιο αδύναμων συνανθρώπων τους, αποδεχόμενοι και ίδιες/οι ένα διαρκή εξευτελισμό. Και αυτό αφορά ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων και στη χιο και αλλού. [Σημ.8]

Και τελειώνω με το κεφάλαιο αστυνόμευσης- στρατιωτικοποίησης στα θαλάσσια σύνορα. Το ελληνικό πολεμικό ναυτικό με το ΝΑΤΟ που σε συνεργασία με λιμενικό-ακτοφυλακή-frontex. Με ένα ανθρώπινο δυναμικό, να αξιοποιεί την πλούσια εμπειρία του, σε καθημερινές επιχειρήσεις «διάσωσης» και «αποτροπής» των εκτοπισμένων έχοντας στην διάθεση του ότι έχει να επιδείξει η υψηλή πολεμική τεχνολογία. Το πανεπιστήμιο αιγαίου τμήμα ναυτιλίας δουλεύει τουλάχιστον 2-3 χρόνια τώρα πάνω σε τέτοια προγράμματα αποτροπής και έλεγχου θαλάσσιων Συνόρων.

Να αναφέρω και τον αυτονόητο καπιταλιστικό νόμο ότι αυτές οι επενδύσεις για εξόντωση, κοστίζουν τα δις και τρις που ληστεύονται καθημερινά από τους «από κάτω» με τους γνωστούς τρόπους. Από τον πόλεμο της φορολογίας, μέχρι τον πόλεμο των επενδύσεων.

Γ) Γιατί camps και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Ποια στοιχεία και καταστάσεις στηρίζουν το να χαρακτηρίζονται αυτοί οι χώροι εγκλεισμού camps και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως αναφέρονται στην εισαγωγή; Είναι δυο λέξεις που εκφράζουν και μιλάνε για το ίδιο πράγμα; ´Η δεν έχει σημασία η γλώσσα που χρησιμοποιούμε; Ή έμμεσα γίνεται αποδοχή αντιλήψεων του τύπου «τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι φυλακές φυσικής και πνευματικής εξόντωσης ενώ εκεί που φιλοξενούνται σήμερα οι πρόσφυγες, ζουν απλά αναξιοπρεπείς και απάνθρωπες συνθήκες!».

Στην μόνη περίπτωση που μπορούμε να μιλάμε για camps ήταν ο πρώτος καταυλισμός στον κήπο, για όσο καιρό υπήρχε η δυνατότητα να φεύγουν. Αλλά αυτό έχει τελειώσει εδώ και μήνες.

Σήμερα για μένα, ούτε στην χίο ούτε σε ολόκληρη την ελλάδα υπάρχουν camps. Υπάρχουν μόνο στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε μπορούν να μπαινοβγαίνουν είτε όχι οι εκτοπισμένοι κρατούμενοι άνθρωποι. Ούτε η προπαγάνδα για τα προγράμματα «φιλοξενίας» αλλάζουν την συνθήκη. Αντίθετα τα όντα που διαλέχτηκαν και μπήκαν στην κατηγορία των «ευάλωτων» πραγμάτων, αν!, όταν! και όπως τελικά την γλιτώσουν, χρησιμοποιούνται εναντίον των υπόλοιπων που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία. Γιατί νομιμοποιούν την εξόντωση τους, αφού απόμειναν οι παραβατικοί, επικίνδυνοι, τρομοκράτες από τη μια και από την άλλη φτιάχνουν την βιτρίνα των στρατοπέδων της δημοκρατίας και του ολοκληρωτισμού της χρηματιστηριακής αγοράς.

Θα επιμείνω στην κυρίαρχη προπαγάνδα περί «ανοικτής» δομής = καταυλισμού, η οποία στηρίζεται στο ότι οι κρατούμενοι/νες/να όντα μπορούν να μπαινοβγαίνουν. Γιατί δυστυχώς έχει πείσει κι ένα αριθμό ανθρώπων από την κοινότητα αγώνα και αλληλεγγύης. Η ύπαρξη τέτοιων «ανοικτών» στρατοπέδων που βρίσκονται κυρίως μέσα στις πόλεις, όπως της σούδας, δεν είναι πολιτική επιλογή τους. Είναι μια λύση ανάγκης και είναι θέμα χρόνου να καταργηθούν. Επιπλέον αυτή η «ελευθερία» που περιορίζεται στο να μπαινοβγαίνουν δεν τους βοηθάει σε τίποτα στον πραγματικό τους στόχο. Δηλαδή να φύγουν από το νησί. Γιατί ολόκληρο το νησί -όλα τα νησιά – έχουν μετατραπεί σε μια μεγάλη φυλακή. Παρακολουθούνται, ελέγχονται και μπορούν να υποστούν οτιδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή από οποιοδήποτε και οποιαδήποτε. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης μαζί με άλλα ζητήματα ολοκλήρωσης των σχεδιασμών τους, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν ακόμα και από τα στρατόπεδα χοτ-σποτ.

Πάνω ακριβώς σε αυτές τις «ανοικτές» δομές και στον χρόνο που κερδίζουν με την βοήθεια του εθελοντισμού, του κοινωνικού φασισμού και του ανύπαρκτου κινήματος, καταφέρνουν να χτίζουν και να νομιμοποιούν την στρατιωτικοποίηση των τοπικών κοινωνιών απλώνοντας τις περιφράξεις και ενδυναμώνοντας την παρουσία όλων αυτών των αστυνομικών-στρατιωτικών δυνάμεων ντόπιων και παγκόσμιων.

Το «όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης» αναδεικνύει άλλο ένα ζήτημα. Το «όχι στα νησιά φυλακές». Αυτό το τόσο ουσιαστικό και ζωτικό ζήτημα, για τις ζωές όλων εντός και εκτός στρατοπέδων, φαίνεται να μην απασχολεί καθόλου και στο λόγο και στην δράση τους ανθρώπους αυτών των ομάδων. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο, για όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που ανήκουν στις κομματικές, εκκλησιαστικές, στρατιωτικές, κομματικές ομάδες τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς. Το έχουν εντάξει στον εθνικό-πατριωτικό-φασιστικό λόγο τους οι δεξιοί και στον εθνικό-πατριωτικό-αντιδραστικό λόγο τους οι αριστεροί. Και οι δυο συναντιούνται στο εχθρικό -για την ολική απελευθέρωση-αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Αυτά που τα κάνει λοιπόν στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η βασική συνθήκη που βιώνουν. Ίδια ακριβώς σε όλους τους τύπους εγκλεισμού που κατασκεύασαν και κατασκευάζουν.

Δηλαδή η συνθήκη της κατάστασης εξαίρεσης, του αποκλεισμού και της γυμνής ζωής.

 Από νομική άποψη είναι άνθρωποι ανύπαρκτης κατηγορίας, στερημένοι από κάθε κοινωνικό και πολιτικό δικαίωμα. Από ανθρώπινη άποψη είναι μια μη ύπαρξη χωρίς κανένα δικαίωμα στην ατομική και κοινωνική ζωή. Και τέλος, Από οικονομική άποψη είναι ένα αντικείμενο διαρκούς εκμετάλλευσης από πολλαπλά δίκτυα και με πολλαπλούς τρόπους.

Η χρήση λοιπόν, της λέξης camps ανήκει στη γλώσσα της εξουσίας. Είναι ο εξευγενισμένος όρος των Στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να νομιμοποιήσει κοινωνικά αυτούς τους χώρους, μεταθέτοντας το πρόβλημα μόνο στις κακές συνθήκες και στους χρήσιμους «εχθρούς» τους ιδεολόγους φασίστες=χ.α., της σβάστικας. Ένα camps δεν είναι απαραίτητα κακό και επιδέχεται βελτιώσεων. Και κυρίως δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γι αυτό ο κ. Βίτσας και κάθε πολιτικός εργολάβος μπορεί να δηλώνει άνετα «πως ο ελληνικός στρατός από σήμερα έχει αναλάβει να φτιάξει άλλα τρία relocation camps άμεσα στο Κιλκίς, τονίζοντας πως η ελληνική κυβέρνηση έχει σχέδια για τα πάντα, αλλά θέλει πρώτα να δοθεί πολιτική λύση», (26/2/2016). Όσοι/ες κάνουν χρήση της εξουσιαστικής γλώσσας, αναπόφευκτα οδηγούνται σε αδιέξοδα. Γιατί αν υπάρχουν camps, δεν υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άρα αγωνιζόμαστε για κάτι παράλογο. Γιατί δεν μπορεί να καταργηθεί κάτι που δεν υπάρχει!

Έχουν, λοιπόν κάθε λόγο να επιλέγουν να την χρησιμοποιούν και να την επιβάλλουν κυβερνητικοί/ες, θεσμικοί/ες, μμε, οι διαμεσολαβητές της «αλληλεγγύης», φιλάνθρωποι, προστάτες/στριες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι ειδικές/οι των σεμιναρίων πάνω στην διαχείριση των προσφύγων, ο στρατός και η αστυνομία.

Όμως δεν έχουν κανένα λόγο όσοι και όσες παλεύουν ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε κάθε μορφή κυριαρχίας και εξόντωσης των καταπιεσμένων-εκμεταλλευομένων όλης της γης.

Είναι σίγουρα ένα ερώτημα, γιατί τόσο εύκολα και άμεσα μεταφέρονται στην γλώσσα μας προτάγματα λέξεις, έννοιες που κατασκευάζονται από τους εξουσιαστές και συνυπάρχουν ταυτόχρονα με τα αντι-εξουσιαστικά προτάγματα. Ενώ είναι απίστευτα δύσκολο έως αδύνατο να αλλάξουμε λέξεις η να χρησιμοποιούμε λέξεις που μας έχουν επιβληθεί. Καταφέρνοντας και τα δύο, το ίδιο αποτέλεσμα. Να υπονομεύουν τον λόγο μας και να προκαλούν επιπλέον εμπόδια στο να επικοινωνήσουμε τα προτάγματα μας.

Έτσι και στην Άπατρις. Από τη μια χρησιμοποιούνται εύκολα και αβασάνιστα όροι όπως το camps, από την άλλη η συνέντευξη μπαίνει στη θεματική -σταθερή εδώ και εφτά χρόνια-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ: Για τα μέλη των επτά συντακτικών ομάδων, σε όποιο φύλο ανήκουν ή δεν ανήκουν, δεν υπάρχουν Μετανάστριε@ς. Με την γλώσσα, γίνονται αόρατες και αόρατοι οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στο αρσενικό γένος και μάλιστα δυο φορές. Την μια από τον κυρίαρχο πατριαρχικό λόγο και την δεύτερη όταν ξαναγίνονται αόρατε@ς μέσα στον κινηματικό λόγο, που παλεύει για την ορατότητα των έγκλειστων- αποκλεισμένων ανθρώπων. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλη τη συνέντευξη. Υπάρχουν μόνο μετανάστες όχι και μετανάστριες, μόνο αλληλέγγυοι όχι και αλληλέγγυες, μόνο φοιτητές όχι και φοιτήτριες κλπ. Προφανώς όλόες κάνουμε λάθη. Η διαφορά βρίσκεται ότι αναγνωρίζουμε το πρόβλημα και τη σημασία που έχει να αγωνισθούμε για να λυθεί, όπως και τα υπόλοιπα. Βέβαια στην σελ.30 υπάρχει κείμενο μιας «αντιεξουσιαστικής ομάδας γυναικών». Ένα από τα προτάγματα της είναι: «Κάτω κάθε μορφή εξουσίας και ιεραρχίας».

Η γλώσσα δεν είναι μια από αυτές τις μορφές εξουσίας και από τις πιο βασικές;

ΣΗΜ.1:εισαγωγή:Στα μέσα του Δεκέμβρη, μέλη της εφημερίδας sine patria βρέθηκαν σε Χίο και Μυτιλήνη προκειμένου να μοιράσουν στα camps των προσφύγων την τρίγλωσση (αγγλικά, αραβικά, φαρσί) εφημερίδα. Μετά από επικοινωνία με μέλη των τοπικών εγχειρημάτων που στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες, με τους οποίους πραγματοποίησαν από κοινού το μοίρασμα, αποφάσισαν να πραγματοποιηθεί μια συνέντευξη προκειμένου να γίνει γνωστή η κατάσταση στην περιοχή όπως και η δράση των συντρόφων σε μια πολύ πιο δύσκολη συνθήκη από αυτές που μέχρι τώρα γνωρίζουμε.

ΣΗΜ.2:Την κάλυψη βασικών αναγκών όπως ρούχα, φαγητό κλπ. και τις αντιστάσεις για τις συνθήκες, τα θεωρώ σημαντικά και μέρος της Αλληλεγγύης. Αλλά όπως και για όλα το ερώτημα είναι αν «μένεις σ’ αυτό» «πώς γίνεται;» με «ποιού/ες γίνεται;» αν στοχεύει στις ρίζες των προβλημάτων ή στην πρόσκαιρη μερική αντιμετώπιση τους.

Σημ.3: Από Indymedia: Χίος

Ενημέρωση από μοίρασμα της εφημερίδας Sine Patria/Χωρίς Πατρίδα/دون وطن

από “@” 18/12/2016 10:15 μμ. «Μοιράστηκε σήμερα στον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο η εφημερίδα. Οι 3 σύντροφοι που τη μοίραζαν προσήχθησαν και αφέθηκαν ελεύθεροι αργά το απόγευμα. Οι προσαγωγές έγιναν “αργά”, σε φάση που οι περισσότερες εφημερίδες είχαν ήδη μοιραστεί, επομένως θεωρούμε πως το μοίρασμα ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Ενημερωτικά, αυτή τη στιγμή, στη Σούδα πραγματοποιείται καθιστική διαμαρτυρία από τους μετανάστες, σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς δεν υπάρχει ρεύμα ούτε και νερό».

Από τον τοπικό έντυπο-ντερνετικό τύπο που αναδημοσιεύουν πάρα πολλά έντυπα όλων των ειδών. Από «αστραπάρις» (οι σημειώσεις δικές μου)

Χίος: Ελληνες μοίρασαν την εφημερίδα «Sine Patria» σε καταυλισμό -3 συλλήψεις [εικόνες]

Τρία άτομα, όλοι Έλληνες, προσήχθησαν στην διεύθυνση αστυνομίας Χίου από τον καταυλισμό της Σούδας, όπου λίγο μετά τις 4 το απόγευμα τα Κυριακής, 18 Δεκεμβρίου 2016, μοίραζαν τεύχη της εφημερίδας «Sine Patria» (Χωρίς πατρίδα), στα αγγλικά και ενδεχομένως και σε άλλες γλώσσες (αραβικά και φαρσί).Οι τρεις Έλληνες που μπήκαν στον καταυλισμό και μοίραζαν την εφημερίδα, έγιναν αντιληπτοί, ειδοποιήθηκε η αστυνομία και οι αστυνομικοί της υποδιεύθυνσης ασφαλείας τους μετέφεραν στο κτίριο της διεύθυνσης αστυνομίας Χίου. Από στέλεχος της αστυνομίας Χίου έγινε γνωστό ότι οι τρεις κρατούνται έως ότου εξακριβωθούν τα στοιχεία τους και εν συνεχεία θα αφεθούν ελεύθεροι, καθότι δεν έχουν προβεί σε κάποια αξιόποινη πράξη. «Δεν προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο, απλά μοίραζαν ένα φυλλάδιο», τονίζεται χαρακτηριστικά από στέλεχος της διεύθυνσης αστυνομίας Χίου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες από τον καταυλισμό, δημιουργήθηκε κλίμα ανησυχίας μεταξύ των προσφύγων, επειδή κυκλοφόρησε φήμη για επαναπροώθησή τους στην Τουρκία, κάτι που το προσωπικό διέψευσε και προσπάθησε να τους καθησυχάσει. Ανάλογο περιστατικό συνέβη την προηγούμενη Πέμπτη και στην Λέσβο, στο hot spot της Μόριας, όπου προσήχθησαν δύο άτομα στην αστυνομία και ο ένας εξ αυτών παραπέμφθηκε στο αυτόφωρο με την κατηγορία της «διατάραξης δημόσιας υπηρεσίας». Εκεί, όμως, επρόκειτο για είσοδο σε χώρο που φυλάσσεται από το ελληνικό κράτος και δεν αφορά ανοικτή δομή, όπως είναι η Σούδα, στη Χίο».

Σημ.4: Η επιβολή της καταγραφής και ταυτοποίησης, είναι μέρος της συνθήκης εξαίρεσης από τις πιο βίαιες. Καταγράφονται βιομετρικά και υπάρχουν βαριές ποινές και βασανιστήρια σε όσους εκτοπισμένους ανθρώπους αρνούνται. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τους πολιτικούς/κες κρατούμενους/νες. Σε πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην ευρώπη έχουν εξεγερθεί οι έγκλειστοι/στες για αυτό το ζήτημα. Ο μεγάλος βαθμός βίας και απανθρωπιάς στις συνθήκη του στρατοπέδου είτε το εξαφανίζει μέσα στο γενικό των στρατοπέδων είτε το προβάλλει σαν θετικό, όπως γίνεται από την πλευρά της θεσμικής-κομματικής-φιλάνθρωπης «αλληλεγγύης». Στην χίο και ομάδα αλληλεγγύης και δημοτικές παρατάξεις της αριστεράς έχουν σαν αίτημα τους. «Να γίνει ανοικτό κέντρο το Χοτ-Σποτ και να παραμείνει κέντρο ταυτοποίησης».

ΣΗΜ.5: Αναφέρεται σε ρεπορτάζ για το στρατόπεδο χοτ-σποτ της Ιωάννα Μπρατσιάκου 30/11/2016 στο NEWS247: «Το Hot Spot στην περιοχή του παλιού εργοστασίου της ΒΙΑΛ το διαχειρίζεται το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και πρέπει να ζητήσεις άδεια για να μπεις. Αν σου απαντήσουν, θα απαντήσουν αρνητικά. Πολλοί δημοσιογράφοι, βουλευτές, κομματικοί προσπάθησαν να μπουν και δεν τα κατάφεραν. Έχει γίνει κάτι σαν “μαύρη τρύπα” η ΒΙΑΛ. Μπορείς όμως να έρθεις σε επαφή με Χιώτες που εργάζονται εκεί»…

Σημ.6 Η εμπλοκή του στρατού και η επιβολή της καταναγκαστικής εργασίας στους στρατιώτες, είναι επίσης μια συνθήκη και ένα ουσιαστικό στοιχείο που αγνοείται ή περνάει στα ψιλά στον λόγο που στρέφεται ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά ακριβώς γι αυτό είναι σημαντικό στοιχείο στο γιατί αυτοί οι άγονοι τόποι δυστυχίας και θάνατο, είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια ότι υπήρξε και υπάρχει αντίσταση από το «δίκτυο σπάρτακος» και ανυπακοή στο να δουλέψουν στο χτίσιμο στρατοπέδων. Αλλά αυτό για μένα είναι χαρακτηριστικό του αυταρχικού κομμουνισμού και του αριστερού πατριωτισμού. Δεν στρέφονται ενάντια στην ύπαρξη των στρατών, σε μια οργανωμένη κοινωνία, και δημιουργούν την αυταπάτη ότι στον καπιταλισμό, ο στρατός και η αστυνομία μπορούν να εκδημοκρατιστούν, μέσω συνδικαλισμού. Από μια Α/Α οπτική έχει μια επιπλέον αξία η προβολή του, στην ενδυνάμωση του λόγου ενάντια στην ύπαρξη των στρατών και στην ιδεολογία ότι ο εθνικός στρατός, με τα παιδιά του λαού, μπορεί να ανατρέψει υπερ του «λαού» τα σχέδια των κυρίαρχων.

Σημ.7 G4S Από omnia t.v 07 Απρ 2014 | 12:13 «Σύμφωνα με το EUobserver η Βρετανική εταιρία G4S, η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας στον κόσμο είναι μεταξύ των εταιρειών που θα διαγωνιστούν για να αναλάβουν τη φύλαξη των κέντρων «φιλοξενίας» μεταναστών στο Παρανέστι Δράμας, στην Κόρινθο και στην Ορεστιάδα. Χωρίς να έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους οι ιδιωτικές εταιρείες «παροχών ασφαλείας» ας δούμε ποια είναι η μεγαλύτερη από αυτές: Στις βασικές υπηρεσίες της G4S περιλαμβάνονται «επανδρωμένες υπηρεσίες ασφαλείας » οι οποίες παρέχουν εκπαιδευμένους και επιλεγμένους υπαλλήλους ασφάλειας. Η εταιρεία παρέχει επίσης «συστήματα ασφαλείας », όπως έλεγχο εισόδου, CCTV, συναγερμούς εισβολέων, πυρανίχνευση, βίντεο και τεχνολογία για την κατασκευή συστημάτων ασφαλείας. Οι «υπηρεσίες παρακολούθησης και αντίδρασης» είναι μια άλλη βασική υπηρεσία, όπου η G4S παρέχει περιπολικά ασφάλειας, υπηρεσίες αντιμετώπισης και υπηρεσίες λήψης συναγερμού και παρακολούθησης. Η G4S παρέχει επίσης «υπηρεσίες ασφαλείας εγκαταστάσεων» που περιλαμβάνουν την ολοκληρωμένη παροχή υπηρεσιών σε μεγάλες περιοχές ή οικόπεδα για εμπορικούς πελάτες και κυβερνήσεις. Η G4S παρέχει επίσης ηλεκτρονική σήμανση και παρακολούθηση κρατουμένων στο σπίτι τους ή στην κοινότητα (βραχιολάκι). Η εταιρεία παρέχει λειτουργίες υποστήριξης των αστυνομικών δυνάμεων. Επίσης, η G4S διαχειρίζεται κέντρα κράτησης ανήλικων και ενήλικων σε ότι έχει να κάνει με τις εγκατάστασης και των ανθρώπων που κρατούνται μέσα σ’ αυτές. Αυτό περιλαμβάνει τη διαχείριση κέντρων που χρησιμοποιούνται και για την κράτηση των αιτούντων άσυλο. Η συνοδεία των κρατουμένων είναι μια άλλη βασική υπηρεσία. H G4S μεταφέρει τους κρατουμένους και τους αιτούντες άσυλο μεταξύ των δικαστηρίων, των αστυνομικών τμημάτων και των κέντρων κράτησης. [2]

ΣΗΜ.8:Τις συνθήκες ασφαλείας σχολιάζει και η Ilaria Siggia, η οποία από τον περασμένο Απρίλιο που βρίσκεται στη ΒΙΑΛ έχει γίνει μάρτυρας πολλών περιστατικών, από συμπλοκές μεταξύ προσφύγων έως «αγανακτισμένους κατοίκους» που μπλόκαραν την μεταφορά των κοντέινερ που θα στέγαζαν τα γραφεία της EASO: «Έχουμε λάβει επιπλέον μέτρα ασφαλείας, έχουμε μια ιδιωτική εταιρία ασφάλειας που φυλάσσει την περιοχή που εργαζόμαστε ως EASO. Η αστυνομία είναι διαρκώς παρούσα και έχουμε επίσης δημιουργήσει ένα διαδικτυακό γκρουπ όπου συζητάμε ζητήματα ασφάλειας και ενημερωνόμαστε σε πραγματικό χρόνο για ό,τι συμβαίνει. Η ασφάλεια είναι πάντα μια ανησυχία γιατί έχουμε βιώσει μια σειρά από δύσκολες καταστάσεις στη ΒΙΑΛ, αλλά τη δεδομένη στιγμή φαίνεται ότι τα πράγματα είναι πιο διαχειρίσιμα. Όπως μπορείς να δεις, δεν είναι ένα κλειστό καμπ, οι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, υπάρχει λεωφορείο και οι πρόσφυγες που μένουν στη Σούδα έρχονται εδώ για να καταγραφούν».30/11/2016 στο NEWS247.

Β. ΕΝΟΤΗΤΑ: Η κατάσταση στη Χίο και η κατάληψη του λιμανιού:

Πριν μπω στα ζητήματα της συνέντευξης, θέλω να διευκρινίσω τα παρακάτω:

–Η Χίος και κάθε «Χίος» δεν είναι ένα πράγμα. Κατά την γνώμη μου πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε γενικά και αφηρημένα για χίο/σάμο/ κλπ ή χιώτες/σαμιώτες.

Εδώ και δεκαετίες δεν υπάρχει τόπος στην ελλάδα που να μην κατοικούν άνθρωποι που ήρθαν από αλβανία ή άλλους τόπους, οι οποίοι ή γιατί δεν μπορούν ή γιατί δεν θέλουν δεν έχουν αυτές τις ταυτότητες όπως π.χ οι ρομά στους οποίους η ρατσιστική συνείδηση δεν τους αναγνωρίζει την ελληνική υπηκοότητα.

Είναι καιρός, να επιμείνουμε περισσότερο σ’ αυτούς τους ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς και να κάνουμε ορατούς τους άλλους συγκατοίκους που δέχονται ρατσισμό και εκμετάλλευση, ώστε να μην τρέφουμε τον αντιδραστικό τοπικισμό ο οποίος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και στήριγμα του εθνικισμού. Ειδικά στην επαρχία το παραμύθι της ενότητας για το «καλό» του τόπου το οποίο ταυτίζεται με ανάπτυξη, επενδύσεις και επιχειρηματικότητα και συμφέρει όλους/ες γενικά και αφηρημένα, έχει καλλιεργηθεί πολύ καλά. Και στο θέμα των εκτοπισμένων ανθρώπων, απολαμβάνουμε τους καρπούς του. Γιατί είναι καλοδεχούμενη η θανατηφόρα καταστροφή -για ανθρώπους και φύση- της ανάπτυξης και των επενδύσεων, αλλά όχι οι άνθρωποι που εκτοπίστηκαν από όλων των ειδών τους πολέμους.

Στον κοινό τόπο που κατοικούμε, δεν μπορεί να υπάρχουν ντόπιοι /ποιες και ξένοι/νες. Αλλά συγκάτοικοι/κες, με ή χωρίς χαρτιά, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, σε όποια γη κι αν έλαχε να γεννηθούν. [ΣΗΜ.1]

–Η κριτική και η κατάθεση άλλων οπτικών και πλευρών για τα ίδια ζητήματα δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι η ευθύνη για τα πολύμορφα και πολύπλευρα προβλήματα που βιώνουμε σχετικά με αυτό το μεγάλο πολιτικό-κοινωνικό ζήτημα, βαραίνει αποκλειστικά την πλευρά η οποία στηρίζει τη λογική της διαχείρισης και του «μικρότερου κακού».

Ούτε θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτές τις ομάδες είναι ίδιοι, ή δεν βλέπουν ή δεν καταλαβαίνουν ή ότι δεν μπορούμε να αγωνιστούμε μαζί. Έχουμε -κατά τη γνώμη μου- εξίσου ευθύνη, όσες/οι/α ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να υπερασπιστούμε τις αρχές και τις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και των άλλων σχέσεων από μια αναρχικής-ελευθεριακή-αντιεξουσιαστική η όποια άλλη οπτική εκφράζει το κάθε υποκείμενο της δράσης, στο τι υπάρχει ή δεν υπάρχει. Και σ’ αυτό το πεδίο αγώνα, όπως σε κάθε πεδίο αγώνα, υπάρχει ανάγκη να ξαναπιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, να βρούμε την δύναμη να αποδομήσουμε την δικιά μας κανονικότητα και τάξη, τα δικά μας αυτονόητα και δεδομένα και να θέσουμε ξανά ερωτήματα π.χ

Γιατί για άλλη μια φορά η κρίση του συστήματος, τα αρνητικά από τους πολέμους, λειτουργεί υπέρ του, με την θέληση της πλειοψηφίας των καταπιεσμένων- εκμεταλλευομένων ακόμα και εντός των κοινοτήτων αγώνα;

Γιατί μέσα από διαδικασίες αυτοοργάνωσης ενισχύεται η κουλτούρα της ανάθεσης, τα κόμματα που την στηρίζουν και στηρίζονται σ’ αυτή;

Γιατί η γνώση και η μνήμη της κριτικής παράδοσης, όλων των αυτόνομων αγώνων ενάντια στα αυταρχικά και εξουσιαστικά χαρακτηριστικά, κομμάτων, ιδεολογιών και κρατικών συστημάτων σοβιετικού τύπου, που πολέμησαν κάθε μορφή ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, εξασθενεί, χάνεται ή παραμένει μειοψηφική και αιρετική; Και πολλά ακόμα που μπορούν να προστεθούν.

Νομίζω ότι πολλές από τις απαντήσεις βρίσκονται μέσα στα πεδία των αντιστάσεων εν κινήσει, καθώς και στα περιεχόμενα τους και στους τρόπους που εκφράζονται.

Ο ρόλος του μύθου και η δυναμική του στην διάχυση και αποδοχή του εξουσιαστικού λόγου.

Η παρουσία των εκτοπισμένων από τους πολέμους ανθρώπων στον τόπο της χίου, προσάρμοσε στις περιστάσεις δυο μύθους. Ο ένας για να αδειάσει από την ουσία της την Αλληλεγγύη και ο άλλος για να φρεσκάρει το σαρακοφαγωμένο ιδεολόγημα του «περιούσιου λαού», της κομματικής-κοινοβουλευτικής θρησκείας.

Α)«κίνημα αλληλεγγύης»

Ο πρώτος μύθος για το «κίνημα της αλληλεγγύης» αναδύθηκε το καλοκαίρι του 2015, όταν έφταναν μαζικά οι εκτοπισμένοι άνθρωποι και πραγματικά δέχθηκαν την βοήθεια και τις προσφορές ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων. Αυτό συνέβηκε τόσο στις παραλίες που έφταναν, με το γνωστό τρόπο, όσο και στον καταυλισμό του κήπου όπου τους πήγαιναν για να μείνουν. Εκφράστηκε ένα διάχυτο συναίσθημα φιλανθρωπίας και ανοχής, βοηθούμενο από όλους τους κρατικούς και εκκλησιαστικούς θεσμούς, από τα μμε, που σκόπιμα το καλλιεργούσαν, με εργαλείο το θέαμα, που έχει την δύναμη να χειρίζεται τα συναισθήματα των θεατών.

Σ’ αυτό καθοριστικό ρόλο έπαιξε: Ότι αρχικά έφευγαν και πίστευαν ότι έτσι θα συνεχιζόταν, ότι ήταν χρήσιμοι/μες στους απροετοίμαστους κρατικούς μηχανισμούς, ότι αντιπροσώπευαν το στερεότυπο του πρόσφυγα και ειδικά λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης των πρώτων εκτοπισμένων από συρία μπορούσαν να κερδοσκοπήσουν. Μύθος και λήθη πάνε μαζί. Ανάλογα πως και γιατί κατασκευάζεται: Έτσι γρήγορα ξέχασαν ότι αυτή την περίοδο οργιάζει η «ειρηνική» βία της αγοράς, όπου οι εκτοπισμένοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν πελάτες και μπαίνουν στην κατηγορία των “καλών» σε αντίθεση με τους φτωχούς/χές από άλλες χώρες που ήταν από τότε οι «επικίνδυνοι-κακοί-βρώμικοι» «λαθρομετανάστες».

Ταξιτζήδες, ξενοδόχοι, ταξιδιωτικά γραφεία, έμποροι κάθε είδους, έπεσαν πάνω τους να αρπάξουν ό,τι τους άφησαν τα κυκλώματα των δουλεμπόρων και δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος ο αριθμός τους. Στήνονται επιχειρήσεις από τα σωσίβια, που μετατρέπουν σε τσάντες και ότι άλλο μπορούσε να πουληθεί, για να προωθήσουν την «υπόθεση των προσφύγων».

Εκείνη την περίοδο άρχισαν να φτάνουν και οι εθελοντές/ντριες τα μέλη των διάφορων οργανώσεων και “μ”κο που επίσης βοηθάνε. Παράλληλα στήνονταν επιτόπου και οι επιχειρήσεις “μ”κο μέσω διαδικτύου. Αναφέρω για την ιστορία, μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα που ξέρω. Μία μάνατζερ από ευρωπαϊκό κράτος, στρατολογούσε από τη μια «νέους/ες, εθελόντριες/ντές- νέος τύπος ιεραποστόλου τουρίστα/στριας» από την ευρώπη και τους έστελνε στο νησί στις «ομάδες διάσωσης» και από την άλλη στρατολογούσε ντόπιους/πιες με τις απαραίτητες ειδικότητες. Μία ξενοδόχα να τους κοιμίζει, διασώστες/στριες κλπ. Αμέσως φορούσαν σαν καλοί/λες μισθοφόροι τα απαραίτητα χρωματιστά γιλέκα και το οικόσημο της οργάνωσης.

Και δημιουργούσαν το καλό παράδειγμα του «ανθρωπιστή-ειρηνιστή».

Όλα τα παραπάνω λοιπόν, δεν έχουν καμιά σχέση με «κίνημα» και πολύ περισσότερο με «κίνημα αλληλεγγύης» που προπαγανδίζεται από τα δεξιά και τ’ αριστερά και την πλειοψηφία των ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά στους εκτοπισμένους. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά, τις αξίες και το πνεύμα της φιλανθρωπίας, που είναι εχθρικό στα χαρακτηριστικά, στις αξίες και το πνεύμα της αλληλεγγύης. Γιατί αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει έξω από διαδικασίες που προωθούν σχέσεις ισοτιμίας, έξω από τις διαδικασίες του αγώνα ενάντια στις σχέσεις εξάρτησης, υποταγής και συντήρησης της τάξης και ασφάλειας που προωθεί η φιλανθρωπία. Ένα «κίνημα αλληλεγγύης» δεν φασιστικοποιείται ενεργά ή παθητικά λίγους μήνες μετά και δεν στρέφεται ενάντια στους αλληλέγγυους/ες. Αντίθετα ένα «κίνημα αλληλεγγύης» έχει την δύναμη να αγωνιστεί σε κάθε μορφή κοινωνικού και κρατικού φασισμού. Το τι πραγματικά ήταν αυτό το «κίνημα» φαίνεται ξεκάθαρα στις ανακοινώσεις των οπαδών της φιλανθρωπίας της ανάπτυξης και της προόδου, που για ευνόητους λόγους το ταυτίζουν με την αλληλεγγύη. [Σημ.2]

Β)Ο «δημοκρατικός» λαός της χίου είναι ο δεύτερος μύθος που μετατρέπει το λαό σε ένα “πράγμα-ον” πέρα και έξω από τους ανθρώπους που τον αποτελούν και φοράνε στην πραγματικότητα τα ρούχα των ιδεολογιών τους. Αυτό το ον είναι ταυτόχρονα, κοσμοπολίτης, δημοκρατικό με αγωνιστικές παραδόσεις και συντηρητικό, ωχαδελφιστής, φιλοχρήματο κλπ. Αλλά οι αριστεροί/ρες με τον μύθο γράφουν ιλαροτραγωδία. [Σημ.3]

Το ον «χιώτικος λαός» έχει αγνή ψυχή, «που το γεμίζουν με ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο», είναι ανυποψίαστο που το «παρασύρουν στην παγίδα του ρατσισμού και φασισμού». Και το πιο φοβερό! Οι νεοναζί αποκλειστικά «παραβιάζουν το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας!» Αυτά τα σύγχρονα τέρατα, με τις φοβερές δυνατότητες, αποτελείται -όπως δηλώνουν- από μια ομάδα 50-60 στρατευμένων νεοναζί, που στην πλειοψηφία τους είναι νεαρής ηλικίας. Ταυτόχρονα, είναι μπράβοι, αποβράσματα, ηλίθιοι και ανώμαλοι.

Από που ξεφύτρωσαν; σε ποια κοινωνία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν; αποτελεί το μυστήριο της υπόθεσης. Και γιατί ήταν διαφορετικοί όταν μόλις πριν λίγα χρόνια πολλοί από αυτούς ψήφιζαν, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, και κάποιοι/ποιες ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ;

Τέτοιες «άλογες» λογικές συναντιούνται συχνά στο λόγο των “αντιφασιστών/στριων” και των ομάδων για τους πρόσφυγες, οι οποίες αδυνατούν να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως:

Γιατί ο «λαός» διαθέτει τη θέληση να υπερασπιστεί την δημοκρατία -όπως λένε- και δεν διαθέτει θέληση να μην παρασύρεται από τους λίγους «παράφρονες» και εγκληματίες;

Γιατί οι μάζες δεν πείθονται από τα λαϊκά τους προγράμματα και αφήνονται να παρασύρονται και να πείθονται από τα φασιστικά προγράμματα; Με ποιο τρόπο τελικά το κράτος, το κεφάλαιο, το σύστημα, οι πολιτικές των κυβερνήσεων γεννούν τον φασισμό; όπως ταυτόχρονα καταγγέλλουν. Δια του ψεκασμού ή δια της αποκαλύψεως;

Οι θεσμοί της οικογένειας, της εκπαίδευσης, του στρατού, η θρησκεία, η ιεραρχία, η ηθική της εργασίας, η κακοποίηση που ασκούν σωματικά και ψυχικά, η δύναμη να επιβάλλουν οι κυρίαρχοι την ιστορία τους και να ορίζουν την μνήμη των υπηκόων τους και άλλα πολλά, γιατί υπάρχουν; Τι ρόλο παίζουν και για ποιόν;

Δεν είναι αυτός ο «δημοκρατικός και μπλα-μπλα λαός», ο οποίος στην πλειοψηφία του:

Στις εκλογές του 2015 ψήφισε μαζικά το «δεξιό» κόμμα των καπιταλιστών και των μνημονίων τους, για να υπερασπιστεί τις καταθέσεις του. Την πιο ισχυρή αξία του απανθρωποιημένου-μηχανιστικού πολιτισμού μας. Μέσα σ’ αυτό τον «δημοκρατικό λαό» δεν κυκλοφορεί ένας μεγάλος αριθμός μεγάλων/μικρών αφεντικών, από τα χειρότερα, σε όλων των τύπων εκμετάλλευσης/καταπίεσης;

Εδώ και δώδεκα χρόνια που υπάρχει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην χίο με εκτοπισμένους που ονομάζουν «λαθρομετανάστες», ήταν αδιάφορος. Κι αν συγκρατούσαν την εχθρότητα τους ήταν γιατί βρίσκονταν μακριά και αόρατοι/τες.

Υπηρετεί με δουλοπρέπεια τους εφοπληστές-σύγχρονους αγάδες- και όλοι μαζί προοδευτικοί/κες και μη υμνούν και προβάλουν καθημερινά τα γενεαλογικά δέντρα και αρχοντικά τους και τις «ευεργεσίες» όλων των αφεντάδων νεκρών και ζωντανών;

Και τέλος για να μην ξεχνιόμαστε: Πώς μπορεί να εξηγήσει αυτό το ιδεολογικό κατασκεύασμα, πώς οι κάτοικοι που ήρθαν σαν «μετανάστες/στριες» και είχαν κοινά βιώματα με τους νέους εκτοπισμένους ενώ συνεχίζουν να δέχονται τον κοινωνικό ρατσισμό, στην πλειοψηφία τους ή παραμένουν αδιάφοροι ή όταν τους δόθηκε ευκαιρία συμπεριφέρθηκαν ρατσιστικά; [Σημ.4].

Σ’ αυτές τις πράξεις και σε πολλές άλλες που θα μπορούσαν να αναφερθούν, δεν ανιχνεύουν, κανένα ρατσιστικό, φασιστικό δηλητήριο;

Η υιοθέτηση τέτοιων μύθων που παρερμηνεύουν και παραμορφώνουν την πραγματικότητα, οδηγεί σε πολλά αδιέξοδα και λάθη, θεωρητικά και πρακτικά όσους/σες θέλουν πραγματικά να αλλάξουν και την ζωή των έγκλειστων ανθρώπων και την δική τους. Κι αυτά τα δυο δεν διαχωρίζονται γιατί αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοτροφοδοτούνται.

Ο άνθρωπος που δίνει την συνέντευξη δεν ξεφεύγει από αυτή την λογική.

Τα παρακάτω παραδείγματα αποδεικνύουν ότι αυτή η λογική δημιουργεί μια μνήμη επιλεκτική, που υπηρετεί την αφήγηση της σύγχρονης μορφής του ολοκληρωτισμού και παράγει την λήθη σε εκείνα τα στοιχεία που μας είναι χρήσιμα να καταλάβουμε την λογική του.

Α)Για το soli-cafe: Στην συνέντευξη η μόνη επίθεση που αναφέρεται ενάντια στο soli-cafe, είναι η μολότοφ των νεοναζί [Σημ.5]. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή.

Το «αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αλληλεγγύης» soli-cafe, από (10-1-2016) που έγινε η πρώτη σύλληψη μέχρι της (19/4/2016) που έγινε η εισβολή και μία προσαγωγή διαλύθηκε από το Κράτος. Ενώ τα μέλη του όλο αυτό το διάστημα δέχθηκαν την πολύμορφη περιποίηση των κρατικών σωμάτων ασφαλείας. Έχουμε, δύο φορές συλλήψεις, καθημερινή παρακολούθηση, παρενοχλήσεις και προσαγωγές για εξακρίβωση με τις ανάλογες απειλές «να μείνουν μακριά από χοτ-σποτ και πρόσφυγες». Σημαντική στήριξη στο έργο καταστολής έδωσε ένας από τους ταξικούς φορείς των αφεντικών του νησιού «το επιμελητήριο» με την απαίτηση να γίνει έλεγχος από υπηρεσίες υγιεινής. [Σημ6] Οι στρατευμένοι νεοναζί, έριξαν μία μολότοφ και έκαναν ζημιές την βδομάδα της κατάληψης του λιμανιού, ξεκάθαρα σαν άτυπα μέλη της ασφάλειας, με στόχο την τρομοκράτηση των ανθρώπων, που στήριζαν τον αγώνα των έγκλειστων και για να προετοιμάσουν την εισβολή.

Β)Το περιστατικό με το στέλεχος της Κομισιόν: Είναι αυτή η λογική, που εξηγεί γιατί ξεσηκώθηκε τόσος σάλος για τον «Ακροδεξιό και τραμπούκο μισθωτό-οδηγό του Ολλανδού επιτρόπου, αρμόδιου για την εφαρμογή της Συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκία για το προσφυγικό και όχι για τον ίδιο τον επίτροπο, γι αυτό που κάνει και σε τι συμβάλλει». [Σημ.7]

Δηλαδή το αφεντικό μέρος της ελίτ των αξιωματούχων, που πληρώνεται χιλιάδες ευρώ μαζί με όλα τα άλλα παράσιτα για να εφαρμοστεί μια συμφωνία που εξοντώνει καθημερινά και μαζικά εκτοπισμένους από τους πολέμους ανθρώπους, δεν είναι ούτε επικίνδυνος ούτε φασίστας και παραμένει άνθρωπος. Δεν προκαλεί καν τα ίδια συναισθήματα οργής και μίσους, με αυτά που προκαλούν οι νεοναζί. Και φυσικά θεωρείται νίκη η απόλυση του νεοναζί, και ακόμα περισσότερο αν την δουλειά την καταλάβει ένας αριστερός/ρή ή αναρχικός/ή ή αντιφασίστες/στριες. Τώρα τι μπορεί να σημαίνει αυτή η δημοκρατικότητα και η ευαισθησία προς τ’ αριστερά στις προσλήψεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι ένα μεγάλο θέμα, ανοικτό για ψάξιμο και συζήτηση.

Γ) «Η άλλη κατηγορία ανθρώπων»: Σχετικά με μια από τις μεγαλύτερες και μαχητικές πορείες που έγινε στον τόπο της Χίου στις 28 Σεπτεμβρίου του 2016, ενάντια στους εκτοπισμένους ανθρώπους, διαβάζουμε στην συνέντευξη ότι πρόκειται απλά για «ξεβολεμένους πρώην πασόκους» [Σημ.8]. Όχι, δεν ισχυρίζομαι ότι όσοι/σες συμμετείχαν είναι το ίδιο, ότι δεν έχουν διαφορές και ταυτίζονται σε ατομικό επίπεδο με τους νεοναζί. Αλλά απέχει πολύ από το να μην βλέπεις ότι στα αιτήματά τους κυριαρχούσε ο εθνικιστικός-πατριωτικό-φασιστικός λόγος και ότι όσες/οι βρέθηκαν εκεί και το επέλεξαν και συμφωνούσαν. Ας δούμε ποιοι είναι οι οργανωτές της «Παγχιακής επιτροπής αγώνα» και κάποια αιτήματά τους. Οι οργανωτές-καθοδηγητές: Μέλη, στελέχη, οπαδοί των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» και της εκκλησίας. Ένα βασικό στέλεχος της είναι ο αντιπεριφερειάρχης, κ. Καρμαντζής, που δηλώνει πως γουστάρει το σύνθημα των καταδρομέων, «καλός τούρκος- νεκρός τούρκος» στέλεχος της Ν.Δ, των έφεδρων αξιωματικών, της εκκλησίας και συναγωνιστής του Σ. Καλλεντερίδη πρώην πράκτορα της ΕΥΠ, που παρέδωσε [με απόφαση κυβέρνησης πασοκ]τον Οτσαλάν. Και παράγοντες που πρωταγωνιστούν στις επιτροπές κατοίκων και τις περιπολίες, κάποιοι/ες βρέθηκαν και στον αγανακτισμένο όχλο στην κατάληψη του λιμανιού, και δεν αφήνουν ευκαιρία σε ραδιόφωνα-τηλεόραση φέις-μπουκ, να μην ουρλιάζουν για τους κλέφτες, φονιάδες και βιαστές μετανάστες. Αλλά το ατού τους που το τοποθέτησαν στο κέντρο της «ακομμάτιστης» βιτρίνα τους –σαν κεντρικό ομιλητή– ήταν ο τύπος που προέρχεται από τον προοδευτικό χώρο της οικολογίας και του αντιρατσισμού [Σημ 9]. Μαζί του είδαμε και πολλούς άλλους τύπους και τύπισσες που μπορεί να έτρωγαν και σουβλάκια στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ ή να βρέθηκαν στα νιάτα τους και σε αριστερά-φοιτητικά σχήματα. Αυτό το φαινόμενο, άραγε, δεν είναι πιο ανησυχητικό και προβληματικό;

Η πορεία δεν προέκυψε καθόλου ξαφνικά και αυθόρμητα. Σχεδιάστηκε και οργανώθηκε τους «ακομμάτιστους» εθνικιστικοπατριώτες, βυζαντινολάγνους, ελληνονορθόξους, δεξιό-αριστερούς. Υπήρξε πάντα άλλη μια μορφή φασισμού, χωρίς σβάστικα.

Από τον Απρίλη του 2016, πηγαινοέρχονται στην χίο, καλλεντερίδης και καραμπελιάς [Σημ.10] για να διδάξουν στο σύγχρονο «κρυφό σχολειό» το ελληνορθόδοξο βυζαντινό πνεύμα του δικέφαλου αετού που κινδυνεύει από την μουσουλμανοποίηση.

Έτσι, παρά τον δήθεν «αντιαμερικανισμό-αντιδυτισμό τους» υπερασπίζονται με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, το βασικό ιδεολόγημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Δηλαδή, το δόγμα «ασφάλειας» και του πολέμου ενάντια στην «τρομοκρατία και τον ισλαμισμό». Πολύ πονηρά διαχωρίζονται από τους συναγωνιστές/στριες της εθνικοπατριωτικής πλέμπας των ακραίων της χ.α. Για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις μιλάνε για «αφιλοκερδή φιλανθρωπία και ανθρώπινο πόνο που βάζει σε κίνδυνο την υγεία τους» και καταλήγουν σε αιτήματα που είναι ίδια με τους νεοναζί. Όπως:

Να μην υπάρχουν χοτ-σποτ και κέντρα κράτησης γιατί αυτό που ενδιαφέρει είναι να μην υπάρχουν «πρόσφυγες/μετανάστες/στριες». Τώρα με ποιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί, με πνιγμούς, απελάσεις, εξοντώσεις «δεν μας νοιάζει» όπως ουρλιάζουν. Όχι στον παράνομο εποικισμό από χιλιάδες μετανάστες. Σύμφωνα με τις διατάξεις του ΟΗΕ, αποτελεί έγκλημα κατά του χιώτικου λαού. Όχι στην αυθαιρεσία, στην υποβάθμιση της εθνικής μας κυριαρχίας μας και στις γκρίζες ζώνες. Και καταλήγουν στο γνωστό καταφύγιο κάθε υπερταξικού απατεώνα. Είμαστε όλοι ενωμένοι, είμαστε ακομμάτιστοι, αγαπάμε χίο.

Η κατάληψη του λιμανιού: Διαβάζοντας την απάντηση σχετικά με την κατάληψη του λιμανιού, διαπιστώνω ότι λείπουν πολλές βασικές πληροφορίες ή είναι αποσπασματικές και με λάθη, που όχι μόνο το θέμα δεν γίνεται γνωστό αλλά αγνώριστο [Σημ.11]. Αναρωτήθηκα αν βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος και αν ζήσαμε το ίδιο γεγονός. Όταν όμως διάβασα «το δεν ξέρω αν υποκινήθηκε από κάποιους» και το παράπονο του «συντρόφου» που ο κακός «κουφός δήμος» απέρριψε τις υπηρεσίες τους, «για να εκτονώσουν την κατάσταση» για να «τους πάρουμε εμείς, να τους πάμε, όπου είναι να πάνε», κατάλαβα ότι βρεθήκαμε μεν στο ίδιο γεγονός, αλλά σε άλλες/απέναντι πλευρές, δε! Γιατί έχουμε εντελώς διαφορετική άποψη για το τι είναι αλληλεγγύη και ποια σχέση χτίζει με τους εκτοπισμένους και μάλιστα αγωνιζόμενους ανθρώπους. Αναρωτιέμαι -ναι έχω πολλές απορίες- πώς τέτοιες απόψεις για την «αλληλεγγύη», και γκρίζες πληροφορίες για ένα αγώνα, αντιμετωπίζονται σαν να είναι φυσικά και αυτονόητα και δεν προκαλούν -το ελάχιστο- κάποια ερωτήματα:

«Τι εννοείς, υποκινήθηκε; Γιατί να υποκινηθεί;» ή

«Τι σημαίνει για αλληλέγγυους/ες να εκτονώσουν την κατάσταση αγώνα;»

Πώς βίωσα τον συγκεκριμένο αγώνα και οι απόψεις μου.

Αρχικά, η κατάληψη του λιμανιού κράτησε εφτά μέρες -ούτε 10, ούτε 15- από 1/4/ μέχρι τα ξημερώματα 8/4 του 2016. Δεύτερο, το νησί δεν έμεινε χωρίς λιμάνι. Άλλο ένα ψέμα που αφήνεται να υπάρχει, για να δικαιολογείται η κοινωνική καταστολή.

Από την πρώτη βραδιά της κατάληψης, τα πλοία έφευγαν από το δεύτερο λιμάνι του νησιού, που υπάρχει ήδη πρόταση και σχέδιο για να γίνει το κύριο λιμάνι. Αυτό δεν μειώνει τη σημασία και αξία του αγώνα. Σε κάθε περίπτωση έφερε αναστάτωση, ειδικά στους μαγαζάτορες που θέλουν το λιμάνι στην πόλη, αλλά η κύρια αιτία της επίθεσης ήταν ο ίδιος ο αγώνας. Ο αγώνας που μετατρέπει τα θύματα σε αγωνιζόμενους ανθρώπους που σηκώνουν κεφάλι και δεν αρκούνται στην ελεημοσύνη.

Η βασική αιτία της απόδρασης ήταν η ψήφιση της συμφωνίας των ευρωπαϊκών κρατών και της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ με το τουρκικό κράτος. Με την συμφωνία ήθελαν να εγκαινιάσουν τις μαζικές απελάσεις καταργώντας και τους προηγούμενους δικούς τους διαχωρισμούς (πρόσφυγες, οικονομικοί-μετανάστες/στριες) και την συγκέντρωση των στρατοπέδων στα σύνορα μακριά από τα κράτη της ευρώπης.

Γι αυτό τα κύρια αίτημα τους ήταν: «Λευτεριά» (freedom) και «όχι τουρκία» (No Turkey) και να φύγουμε αθήνα-ευρώπη. Οι κακές συνθήκες, που δεν διαφέρουν από τις σημερινές, και οι συμπλοκές που ξέσπασαν ανάμεσα στις εθνικότητες αφγανών και σύριων, διευκόλυναν και ενδυνάμωσαν την απόφαση τους, να αποδράσουν αλλά δεν αποτελούσαν τότε αιτίες. Για να καταλάβουμε τα γεγονότα πιο συνολικά, όχι όπως βολεύει τους από πάνω και κάποιους/ποιες «από τα κάτω», παραθέτω ένα συνοπτικό ημερολόγιο.

6-7 του Φλεβάρη: κατατίθεται το νομοσχέδιο για την δημιουργία των Hot-Spot, κέντρα κράτησης σε Χίο, Λέσβο, Σάμο, Λέρο, Κω, Σχιστό, Διαβατά.

16 του Φλεβάρη τα εγκαίνια της φυλακής με την παρουσία του στρατιωτικού Υπουργού Καμμένου. Και επίσης «Τις πόρτες του για τους πρώτους 70 πρόσφυγες άνοιξε σήμερα το κέντρο καταγραφής και φιλοξενίας προσφύγων, […] στελέχη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες τους οδήγησαν στο εσωτερικό του κτηρίου προκειμένου να γίνει η καταγραφή και η ταυτοποίησή τους. Κατά την είσοδο στελέχη του οργανισμού NRC τους παρέδωσαν τα χαρακτηριστικά βραχιολάκια με τον αριθμό τους ενώ τους προσφέρθηκε εμφιαλωμένο νερό. Ανάλογη προβολή χαίρουν και τα Ελληνικών Πετρελαίων (με 46% Λάτσης και Κράτος) για την μεγάλη τους προσφορά των οικίσκων του στρατοπέδου και το σακίδιο με τα “καθρεφτάκια”».

18 του Μάρτη: Υπογράφεται η συμφωνία

21 του Μάρτη: έφτασαν οι τούρκικες συμμαχικές δυνάμεις, έξι τούρκοι μπάτσοι, με σκοπό να επιβλέψουν την διαδικασία απέλασης ή «επανεισδοχής» όπως ονομάζουν.

24 του Μάρτη: Η αστυνομία μέσω της εφημ. Πολίτη, ενημερώνει ότι οι απελάσεις ξεκινούν 4 Απρίλη, η Αστυνομική διεύθυνση Χίου έχει συντάξει 1.200 αιτήματα επανεισδοχής στη γείτονα χώρα.[….] και μόνο ένας! έκανε αίτηση ασύλου από τους 1245 που βρίσκονταν κρατούμενοι/νες τότε στο στρατόπεδο. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε δυο ζητήματα: Πρώτο ότι μέσα σε ένα μήνα πετάχτηκαν στο στρατόπεδο με ανώτερη χωρητικότητα 900 ατόμων, 1245 άτομα. Σίγουροι ότι το κρουαζιερόπλοιο “απελάσεις-εξόντωση” θα πηγαινοέρχεται χωρίς πρόβλημα και θα τελειώσουν σύντομα. Και δεύτερο το παιχνίδι με τις απελάσεις που έπαιζαν στους εκτοπισμένους/κρατούμενους ανθρώπους. Δεν είχαν ούτε προσωπικό, ούτε καν αιτήσεις για άσυλο και αυτό που παρουσίασαν σαν επιλογή των κρατούμενων ήταν το αδιέξοδο που οδηγούσαν οι όροι των διάφορων συμφωνιών. Είχαν δυο επιλογές: Ή αίτηση για άσυλο, που σήμαινε παραμονή στην ελλαδα, ή απέλαση. Γεγονός που μπλόκαρε τους έγκλειστους/στες γιατί δεν ήθελαν κανένα από τα δύο. Αλλά δεν ενημέρωναν φυσικά, ότι η αίτηση για άσυλο, τους έδινε την δυνατότητα του χρόνου- εξέτασης, επανεξέτασης, κλπ-που είχαν άμεσα ανάγκη. Η προσπάθεια ενημέρωσης από κάποιους/ποιες εξαιρέσεις μελών “μ”κο, καταστάλθηκε και διώχθηκαν. Από εκείνη την μέρα ξεκινά μια προσπάθεια να γίνει ενημέρωση από αλληλέγγυους/ες, παράνομα φυσικά. Γι αυτό όλο αυτό το διάστημα η επιτήρηση και η καταστολή αυξάνεται.

Βράδυ Πέμπτης 31 του Μάρτη: προκαλούνται συγκρούσεις μέσα στις ασφυκτικά βίαιες άθλιες συνθήκες εγκλεισμού, του φόβου και της απόγνωσης που προκαλούν οι ειδήσεις για απέλαση, που συμβάλλουν στο να οξυνθεί η σύγκρουση ανάμεσα στα άτομα από αφγανιστάν και συρία που διεκδικούν το δικαίωμα του «πρόσφυγα». Εκείνο το βράδυ γίνονται εκτεταμένες καταστροφές στα κλουβιά που κρατούνται. Αυτά τα δύο -μικρός αριθμός μπάτσων και η εκρηκτική κατάσταση- διευκολύνει την απόδραση, την οποία εκείνη την στιγμή τη θεώρησαν σαν λύση εκτόνωσης. Αλλά οι μπάτσοι δεν μπορούσαν να ξέρουν τι θα ακολουθούσε, και προφανώς οι αιχμάλωτοι/ες δεν τους ενημέρωσαν για τα σχέδιά τους.

1 του Απρίλη: Το πρωί της παρασκευής ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, πολλές οικογένειες και γυναίκες μόνες με παιδιά, βγήκε από το στρατόπεδο με κατεύθυνση την πόλη, απόσταση 7 χμ. περίπου. Στην αρχή ήταν περισσότεροι/ρες από συρία και μέχρι το απόγευμα αυξήθηκαν οι άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων. Τους συνόδευαν δυο μπατσικά της τροχαίας, για να διευθετούν την κυκλοφορία, ήταν το μοναδικό που μπορούσαν να κάνουν, για αυτό το πλήθος ανθρώπων. Και σίγουρα δεν είχαν δυνατότητα να τους αναγκάσουν να πάνε στην σούδα. Αυτό το γεγονός είναι σημαντικό γιατί εδώ πάνω στηρίχτηκε το ψεύδος και η σπέκουλα για «υποκινητές, την αστυνομία!» και μάλιστα από μέρους της αριστεράς, την ανταρσυα [Σημ.12]. Ενώ οι αυλικοί του συριζα, ακολούθησαν την πεπατημένη κάθε εξουσίας. Υποκινητές είναι οι «δήθεν αλληλέγγυοι».

Αυτές τις εφτά ημέρες ξεδιπλώθηκε ένα όργιο, βίας, καταστολής και εκβιασμών κυρίως στους αγωνιζόμενους-εκτοπισμένους ανθρώπους και σε αλληλέγγυους/ες, που κορυφώθηκε με το διώξιμο τους από το λιμάνι. Η ασφαλίτικη παρουσία ήταν πολυάριθμη, παντού και ασφυκτική. Απαγόρευαν την διανομή φαγητού, σαν μέτρο πίεσης, συνελάμβαναν όσους έβρισκαν μόνους τους, σε δρόμους γύρω από το λιμάνι, πήγαιναν ακόμα και στο νοσοκομείο, με αποτέλεσμα άτομα σοβαρά τραυματισμένα να αρνούνται να πάνε νοσοκομείο. Φυσικά όλοι οι συλληφθέντες- ήταν κυρίως άνδρες νεαρής ηλικίας-κακοποιούνταν στο τμήμα και τους πήγαιναν ξανά στρατόπεδο ή για απέλαση. Μισθωτές/οι των “μ”κο,- με λίγες εξαιρέσεις πάντα-κάθε μέρα προσπαθούσαν να τους πείσουν πόσο καλά θα είναι στην σούδα ή να για να πάνε σε άλλο στρατόπεδο, που το παρουσίαζαν τέλειο. Όπως συνέβηκε με κάποια άτομα που πείστηκαν να πάνε στην Λέρο, για να βρουν σε ένα έρημο τόπο ένα ερείπιο και να δεχθούν τη ρατσιστικόφασιστική επίθεση κατοίκων.

Μια από τις πιο βίαιες και βάρβαρες επιθέσεις αυτού του πολιτισμού αποτέλεσμα των συνόρων και των κρατών είναι οι απελάσεις. Στις 4 Απρίλη προγραμμάτισαν την πρώτη μέρα απέλασης, με έγκλειστους που δεν κατάφεραν να αποδράσουν.

Υπάρχει μια ποιοτική διαφορά να μιλάς για αυτήν την βαρβαρότητα από το να την ζεις. Ξημερώματα, σκοτεινά ακόμα, βλέπαμε σαν θεατές από μακριά καμιά τριανταριά άνθρωποι που βρεθήκαμε εκεί, ανθρώπους με χειροπέδες μαζί με τους μπάτσους της φροντεξ, να ανεβαίνουν στο τούρκικο πλοίο. Άνθρωποι σκιές, αόρατοι, γυμνοί, χωρίς ίχνος προστασίας.

Όλα τα παραπάνω ήταν έργο του κράτους με την συνεργασία του δήμου και των “μ”κο. Τα χωρίς στολή μέλη της χ.α. δεν είχαν σχέση.

Το κόμμα της χ.α. και τα μέλη της άρχισαν να παίζουν ρόλο όταν το αποφάσισε το κράτος με την σιωπηλή ανοχή και κάποιων θεσμικών, για να πετύχουν το στόχο τους. Στις πρώτες μέρες παρά τα καλέσματα που έκαναν, εμφανίζονταν ελάχιστοι και δεν είχαν δυνατότητα να κάνουν κάτι.

Η σχεδιασμένη συνεργασία τους που τους έδωσε την δυνατότητα και δύναμη να δράσουν χωρίς να φοβούνται τίποτα ξεκίνησε από Κυριακή 3 του απρίλη, παραμονή της απέλασης, όταν βάζουν σε μια αποθήκη-στα ταμπάκικα-τους ανθρώπους που θα απέλαυναν το επόμενο πρωί. Εκεί τους δίνεται ευκαιρία να οργανώσουν διαμαρτυρία των αγανακτισμένων-οι οποίοι χτυπήθηκαν από τις δυο διμοιρίες ματ που είχαν φτάσει λόγω κατάληψης- και να αρχίσουν να οργανώνονται, φτάνοντας στην διαμαρτυρία έξω από το δήμο στις 6 του απρίλη και τις επιθέσεις στο soli-cafe. Έτσι την επόμενη μέρα στις 7 του απρίλη, είχαν φτιάξει την απαραίτητη κατάσταση και τις ομάδες κρούσης για την τελική λύση εκκένωσης του λιμανιού.

Στα γεγονότα στην αρένα της δημοκρατίας, από τις 7 μέχρι τα ξημερώματα στις 8 του Απρίλη, δεν χρειάζεται να αναφερθώ αναλυτικά. Έχουν καταγραφεί πιο πολύ και πιο αναλυτικά. Μια και μπορούν πιο εύκολα να γίνουν θέαμα και να προκαλέσουν «σοκ» και ενδιαφέρον. Θέλω μόνο να αναφερθώ στις προσαγωγές. Του ενός αλληλέγγυου, που έγινε αφού τον «έσωσαν» από 15-20 νεοναζί που τον ξυλοκοπούσαν και προσπαθούσαν να τον ρίξουν στην θάλασσα και των δέκα αγωνιζόμενων

ανθρώπων, που θεωρήθηκαν υποκινητές των επεισοδίων. Οι έξι άνθρωποι που βρεθήκαμε έξω απ’ το λιμενικό για αλληλεγγύη, είδαμε τους ανθρώπους αυτούς τραυματισμένους από το ξύλο. Αυτή η βία όπως και οι άνθρωποι που την βιώνουν παραμένει συνήθως αόρατη.

Θέλω να επιμείνω -σε αντίθεση με αυτό που παρουσιάζεται συνολικά από κομματικούς και μη- ότι αν και ήταν καθοριστικός ο παράγοντας των νεοναζί, παρέμεναν όργανα. Αυτοί που αποφάσιζαν και είχαν την ευθύνη του συντονισμού της επιχείρησης, με τους ασφαλίτες να αποτελούν κοινή ομάδα με τους νεοναζί, ήταν ο διοικητής της ασφάλειας και η υπολιμενάρχης. Επίσης καθοριστικό ρόλο είχε: Ο δήμος με τους εκπροσώπους του, τον δήμαρχο-τον καλό χριστιανό και τεχνοκράτη- και τους συμβούλους του και η σιωπηρή συναίνεση της πλειοψηφίας των κατοίκων. Αυτή η απουσία δημιουργεί το απαραίτητο καύσιμο για να κινηθεί η υπόλοιπη μηχανή.

Ο ρόλος των κομμάτων, ομάδων και ανθρώπων της εξουσιαστικής «αλληλεγγύης» που βρέθηκαν κοντά στους εκτοπισμένους-αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Στο λιμάνι από την πρώτη μέρα βρέθηκε ένας μικρός αριθμός ανθρώπων. Σε πιο σταθερή βάση, αν θυμάμαι καλά, δεν ξεπερνούσε τους 50. Πόσοι/ες πραγματικά δούλεψαν είναι μια άλλη ιστορία. Και άλλοι τόσοι περίπου, που περνούσαν να δουν «τι γίνεται». Και στον συγκεκριμένο αγώνα, τα πατερναλιστικά και εχθρικά χαρακτηριστικά της εξουσιαστικής μορφής της «αλληλεγγύης» έγιναν πιο φανερά. Αυτή την αλληλεγγύη, υπερασπίστηκαν το «κκε», η «ανταρσυα» και η «χιακή συμπολιτεία» του «λαε» και άνθρωποι με ένα-δυο παράγοντες που συμμετείχαν στην δομή του κήπου, όπως επιβεβαιώνει και το μέλος τους που δίνει την συνέντευξη [Σημ.11]. Όλοι τους ταράχτηκαν και ενοχλήθηκαν από αυτό τον αγώνα που τους ξεπερνούσε και ξέφευγε από την ρητορεία της θυματοποίησης πάνω στην οποία στηρίζουν χρόνια την συμπαράστασή τους. Ταυτόχρονα έφερνε τους κομματικούς, σε σύγκρουση με ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων τους, που θεώρησαν εχθρικό αυτόν τον αγώνα, αφού οι ευεργετούμενοι, «τους παίρνουν το νησί τους, αναστατώνουν την ζωή τους και είναι αχάριστοι προς τους ευεργέτες τους».

Γι αυτό η κατάληψη του λιμανιού θεωρήθηκε μεγάλο πρόβλημα ώστε κατέληξαν ότι υποκινήθηκε από την αστυνομία [Σημ.12] για να στρέψει το «δημοκρατικό χιώτικο λαό» εναντίον των προσφύγων. Υιοθετώντας την λογική κάθε διαχειριστή που λέει ότι, οι αγώνες φέρνουν και δεν λύνουν προβλήματα. Γι αυτό και δεν τον στήριξαν ποτέ, δεν αντιμετώπισαν ποτέ τους εκτοπισμένους σαν αγωνιζόμενους ανθρώπους αλλά σαν απελπισμένους και επιδεικτικά αγνόησαν τα αιτήματα και τις επιθυμίες τους και προώθησαν τα δικά τους.

Ο δικός τους αγώνας γινόταν όπως δήλωναν για την ειρηνική και ασφαλή αποχώρηση των προσφύγων, για να πάνε σε ασφαλή μέρος. Το ασφαλή μέρος ήταν η επιστροφή στα στρατόπεδα της σούδας και χοτ-σποτ, που τώρα ονομάζουν κολαστήρια.

Για αυτό τον «καλό σκοπό» συνεργάστηκαν με τον δήμο, πήραν ομόφωνες-ομόψυχες αποφάσεις, για την αποχώρηση, -εκτόνωση του αγώνα- ενώ οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι μέχρι την τελευταία στιγμή αρνούνταν να υποχωρήσουν. Λίγες ώρα πριν πει την περίφημη φράση ο σύγχρονος ρωμαίος δήμαρχος, «ή γυρίζετε στα κλουβιά σας ή σας δίνω σ’ αυτούς» αντιπροσωπεία των εκτοπισμένων δήλωνε στο δήμαρχο «δεν φεύγουμε, αν δεν φέρετε πλοίο να φύγουμε».

Κι όλοι οι πατερούληδες, ταξιθέτες του ταξικού αγώνα, ξέχασαν ότι όταν οι αγωνιζόμενοι/νες, επιμένουν να συνεχίσουν τον αγώνα, δεν μπορεί να υπάρξει «ειρηνική αποχώρηση». Κι όμως, υποκριτικά την άλλη μέρα, έκαναν αντιπολιτευτικού τύπου επιθέσεις στον «κακό» δήμαρχο, στην κυβέρνηση (ηθική αυτουργός) και στον ακροδεξιό οχετό. [Σημ.13]

Ήταν ακριβώς τέτοιες αντιλήψεις και συμπεριφορές που με οδήγησαν να μην συμμετέχω στην διαχειριστική συνέλευση του κήπου, όπου η αυτοοργάνωση ταυτιζόταν με την τακτοποίηση και το μοίρασμα, φαγητού και ρούχων και οι αποφάσεις παίρνονταν από κάποια άτομα και απαγόρευαν το «μπλέξιμο» των εκτοπισμένων ανθρώπων στα πόδια τους.

Μια συνέλευση, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο, μπορούσαν να έχουν άτομα, τα οποία ταυτόχρονα ήταν σύμβουλοι του δημάρχου, πρώην στελέχη-σύμβουλοι του συριζα και μέλη της ομάδας “αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, λάθρα;”.

Και η ιστορία φυσικά δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται με την οργάνωση της άλλης μορφή της καταστολής την «ειρηνική» που στοχεύει, όπως και η στρατιωτική, να χτυπήσει την καρδιά των αντιστάσεων. Σχεδιάζουν μαζί με τους εξουσιαστές, με τα ανάλογα οφέλη-με ή χωρίς χρήματα- και συμμετέχουν στα εγχειρήματα κάνοντας δουλειά από τα μέσα. Και το χειρότερο; το έργο αυτό το φέρουν εις πέρας, «σύντροφοι/ισσες». Ένα μήνα ακριβώς -13/5/16-μετά τις φοβερές καταγγελίες και ανακοινώσεις, επανήλθε η κανονικότητα. Ζήτω ο χρήσιμος εχθρός οι νεοναζί που ενώνει και ξεπλένει. Εκπρόσωπος της «λάθρα;» μαζί με εθελοντές/ντριες, κάθονται στο ίδιο τραπέζι με δήμαρχο, το διοικητή της ασφάλειας, την υπολιμενάρχη και άλλους πολλούς από τα εξουσιαστικά ιερατεία, σε εκδήλωση στο πανεπιστήμιο, για να συζητήσουν «ΕΚΤΑΚΤΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ Νέες μορφές εθελοντισμού μέσα από τις σύγχρονες εξελίξεις. 21:30 Προσφυγικό» [Σημ.14].

Αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη: Σ’ αυτό τον σημαντικό αγώνα, υπήρξαν δέκα με δεκαπέντε άνθρωποι, που χάρηκαν γι’ αυτό τον αγώνα και διαχωρίστηκαν από αυτές τις πρακτικές.

Όμως -κατά τη γνώμη μου- λόγω αριθμού των ανθρώπων και απουσίας οργάνωσης-η αλληλεγγύη τους περιορίστηκε στην υλική και ψυχολογική στήριξη. Δεν μπόρεσε να πάρει τα ουσιαστικά επιθετικά χαρακτηριστικά της, ώστε ο αγώνας των έγκλειστων, να μετατραπεί σε κοινό αγώνα, με τους αλληλέγγυους/ες, που έχουν κοινά αιτήματα. Αλλά σ’ αυτόν τον αγώνα, μιλώντας πάντα προσωπικά, δεν έδωσα μόνο αλλά πήρα -ίσως πιο πολλά- μαθήματα οργάνωσης και αξιοπρέπειας σε πολύ δύσκολες και εχθρικές, για τις έγκλειστες/στους συνθήκες.

Αυτές τις εφτά μέρες, είδα, άκουσα, συναισθάνθηκα, τους πραγματικούς «υποκινητές» αυτού του αγώνα. Την οργή, τον πόνο για την αδικία, για τα βάσανα, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τα ψέματα, που τους συνοδεύουν σ’ αυτό το μακρύ ταξίδι επιβίωσης, το πάθος και την ελπίδα για να φτάσουν στον τόπο που θέλουν, αλλά και την απόγνωση ότι η βία της απέλασης είναι θάνατος. Προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν εκείνη την ώρα. Και κάθε μέρα ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που το πραγματοποιούν. Ευτυχώς δεν ήταν- «υποκινητές» οι «αλληλέγγυοι/ες» γιατί ο «ρεαλισμός» τους και η «γνώση του νησιού» θα τους απέτρεπε από αυτή την μορφή αγώνα.

Έχω επίγνωση ότι δεν πάλευαν για να ρίξουν το σύστημα, και άλλα πολλά σε σχέση με τα κοινά και τις διαφορές μας, αλλά δεν βρίσκω άλλο πιο γόνιμο έδαφος από τους αγώνες, για να χτιστεί η ενότητα των καταπιεσμένων και η κριτική συνείδηση, προϋπόθεση για μια επαναστατική συνείδηση. Τα δικά μου συμπεράσματα; Οργάνωση, και πάλι οργάνωση, που να οδηγεί σε αυτοοργανωμένους αυτόνομους αγώνες. Οργάνωση που να μας βγάζει από το μεγάλο αδιέξοδο, να είμαστε καταδικασμένοι/νες/να η ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μας να συρρικνώνονται σε αιτήματα, και η λύση τους να εξαρτάται από τα αφεντικά, τα κράτη και όποια άλλη εξουσία φτιάχνουν.

Τελικά κέρδισαν ή έχασαν από αυτό τον αγώνα; Νομίζω ότι είναι λάθος ένα τέτοιο ερώτημα. Τα κέρδη και τα χασίματα υπολογίζονται με βάση ένα σύνολο και σύνθετων ζητημάτων, που δεν αφορά το τώρα αλλά και το μετά και σίγουρα από τους ανθρώπους που έκαναν τον αγώνα. Εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι ότι: Αν επέλεγαν άλλη μορφή διαμαρτυρίας -π.χ. κλείσιμο δρόμου- θα τους έκλειναν εύκολα ξανά μέσα- και θα υλοποιούσαν το σχέδιο των απελάσεων χωρίς πρόβλημα.

Με την κατάληψη του λιμανιού, κατάφεραν:

Να σταματήσουν τις άμεσες μαζικές απελάσεις. Να τους υποχρεώσουν να ανοίξουν την διαδικασία του ασύλου και να δώσουν μια παράταση χρόνου που ήλπιζαν ότι μπορεί να αξιοποιήσουν. Όπως και έγινε. Μετά από λίγο το τουρκικό κράτος μπλοκάρισε την εφαρμογή της συμφωνίας. Και το πιο ουσιαστικό. Οι αγώνες ειδικά μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το μοναδικό όπλο, για να ξεφύγουν από την θανατηφόρα παραίτηση που στοχεύουν, με την σωματική και πνευματική εξόντωση. Όλα, όσα αναφέρονται, συνέβησαν και συμβαίνουν, σε ένα τόπο αυτής της γης, τη Χίο. Αλλά.

Η «Χίος» για όποιο ανθρώπινο ον, έχει τη θέληση να δει, να ακούσει, να οσμιστεί αυτό που συμβαίνει, είναι ένα σκληρός καθρέφτης για να δει, όλους τους τόπους και τους “μη τόπους” που υπάρχουν ή πάνε να δημιουργηθούν.

Σημειώσεις Β ενότητας:

Σημ.1: 31 Μαρτίου αυτοπυρπολύθηκε ένας σύριος έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης χοτ-σποτ της χίου. Το μεγάλο πρόβλημα της πλειοψηφίας των υπηκόων ήταν ότι «η πυρπόληση σύριου μετανάστη, τσουρουφλίζει το νησί. Γιατί χάνεται η τουριστική σεζόν».

Σημ.2: ΔΣΧ (δικηγορικός σύλλογος χίου) η Χιακή Κοινωνία – μια κοινωνία ανεκτικότητας – εξυπηρέτησε από τον Ιούνιο του 2015 (και παλιότερα ) εθελοντικά και σε πνεύμα αλληλεγγύης μαζί με τη Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Τοπική Αστυνομία, το Λιμενικό – Πυροσβεστική, τη Μητρόπολη Χίου, με τον Ερυθρό Σταυρό, τον Ιατρικό και λοιπούς επιστημονικούς συλλόγους, φορείς και σωματεία και με τους εν τοις πράγμασι εθελοντές φυσικά πρόσωπα και πολίτες, όλες τις ανάγκες αυτών των δοκιμαζομένων ανθρώπων [..] Γ.Π Χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Άνθρωπος της μητρόπολης και κήρυκας του «θείου λόγου»: «Προσωπικά, διαπίστωσα την αλληλεγγύη και τη φιλανθρωπία του Χιώτικου λαού με την έναρξη του προσφυγικού. Διοργάνωσα, σαν τμήμα Πρόνοιας του Δήμου, 32 μεγάλες αποστολές τροφίμων, ειδών πρώτης ανάγκης, ενδυμάτων, υποδημάτων, κλπ. Ντύσαμε και ταΐσαμε πάνω από 15.000 πρόσφυγες-μετανάστες. Είχα περί τους 60 εθελοντές σε εβδομαδιαία βάση. Ο λαός καθημερινά έφερνε πράγματα που διοχετεύαμε στους πρόσφυγες. Όμως, όταν η παροδικότητα έτεινε να μετατραπεί σε μονιμότητα και η προσφυγιά να ταυτιστεί με τη λαθρομετανάστευση, ο λαός σταμάτησε να είναι αλληλέγγυος. Όταν εμφανίστηκαν στοιχεία προκλητικής παραβατικότητας ο λαός αντέδρασ».

Σημ.3: Η «Πρωτοβουλίας Πολιτών Χίου για κινηματική δράση, ρήξη με τις πολιτικές της Ε.Ε. και της κυβέρνησης»(κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ)θα συμβάλει με τις απόψεις της και την κινηματική της δράση στην ανάπτυξη του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιρατσιστικού και δημοκρατικού κινήματος και θα συνεχίζει να αγωνίζεται: Ένα νησί δημοκρατικό που πρέπει να ξεπεράσει άμεσα το σοκ από τις προκλήσεις και την τρομοκράτηση των φασιστών και να διεκδικήσει ξανά την αξιοπρέπεια του βασιζόμενο στην πλούσια αγωνιστική, ανθρωπιστική και πολιτισμική του παράδοση. ΛΑΣ-ΚΚΕ:Ο χιώτικος λαός να μην αφήσει το ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο να μολύνει την ψυχή του. ΤΕ Χίου του ΚΚΕ «καλεί το Χιώτικο λαό να συνεχίσει να δείχνει τη γνήσια αλληλεγγύη του, να είναι σε επαγρύπνηση, να εκφράσει τη διαμαρτυρία του απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση με κάθε τρόπο. Να μην πέσει στην παγίδα του ρατσισμού, και να οργανώσει την πάλη του συνολικά απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης-ΗΠΑ-ΕΕ, που γεννά τη φτώχεια την ανεργία, τον πόλεμο. ΣΥΡΙΖΑ-ΧΙΟΥ Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι Χιώτες που όλα αυτά τα χρόνια έχουν δείξει έμπρακτη αλληλεγγύη, ανθρωπιά και αγάπη περίσσια προς τους ταλαιπωρημένους και κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες, δεν έχουν αλλάξει ξαφνικά και έγιναν ρατσιστές. Χιακή Συμπολιτεία.(ΛΑΕ)Η ομόφωνη ψήφιση δηλώνει την αποφασιστικότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων του νησιού να υπερασπίσουν τη δημοκρατία και την ανθρωπιά από ομάδες που θέλουν να τους παρασύρουν στο φασισμό και το ρατσισμό. Τις απειλές και τη βία αυτών των ομάδων τις είδαμε στα επεισόδια που προκάλεσαν πριν και κατά τη διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου.

Σημ.4: Αρκετές φορές, κάτοικοι που ήρθαν από Αλβανία, υπέγραφαν κείμενα ενάντια στους «μετανάστες/στριες και πρόσφυγες». Ενώ το σύνολο των ρομά τους βλέπει εχθρικά γιατί «το κράτος, δίνει σ’ αυτούς λεφτά. Κι εμείς που είμαστε έλληνες δεν μας προσέχει».

Σημ.5: Μας έχει μεταφερθεί ότι οι φασίστες έχουν φτιάξει πολιτοφυλακές. Ισχύει αυτό;-Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζω εάν έχουν δράση, υπήρξαν όμως αρκετές φορές που βγήκαν στους δρόμους, παριστάνοντας ότι φυλάνε το νησί, ενώ έχουν χτυπηθεί πρόσφυγες επανειλημμένα, οι οποίοι πλεόν κατ’ ανάγκη βγαίνουν μόνο νύχτα και ποτέ μόνοι τους και πάντα πολλοί μαζί. Κατά τα άλλα και εμείς έχουμε απειληθεί από τέτοιες ομάδες ενώ και σε μια δομή, το soli-cafe, έχουν ρίξει μολότοφ. Για τί αριθμό μιλάμε;-Οι ενεργοί φασίστες στο νησί είναι ένας αριθμός 40 με 45 άτομα.

Σημ.6: 1 Γενάρη: Η πρώτη σύλληψη Ισπανού εθελοντή από το soli cafe. για κατασκοπεία!, επειδή φωτογράφιζε σκάφη της Φροντεξ και του Λιμενικού. Ξεκινά η στοχοποίηση του soli cafe.23 του Φλεβάρη: Γίνονται συλλήψεις ξανά εθελοντών/ντριων από την αυτοδιαχειριζόμενη δομή αλληλεγγύης soli-cafe-επειδή προσπάθησαν να δώσουν τρόφιμα στους φυλακισμένους στο στρατόπεδο/«Χοτ-Σποτ» στην ΒΙΑΛ και να βγάλουν φωτογραφίες και κυρίως γιατί αρνούνται να δώσουν τα στοιχεία τους και να καταγραφούν σαν εθελοντές/ντριες σε κάποια “μ”κο.3 Μαρτίου: Το Επιμελητήριο Χίου -ένας από τους φορείς των επαγγελματιών- καταγγέλλει τις κοινωνικές κουζίνες του νησιού [..]προς τη διεύθυνση υγιεινής και απαιτεί να γίνει έλεγχος και να κλείσουν γιατί δεν πληρούν τους όρους υγιεινής και «ανησυχούν» για τους πρόσφυγες! Κι όπως διευκρινίζει μετά, ο στόχος ήταν το soli-cafe[…]Τρίτης,19/4 κατόπιν «ανώνυμης καταγγελίας» για «περίεργες δράσεις και δραστηριότητες» (!) το Soli Cafe αναποδογυρίστηκε» από τα αρμόδια όργανα, λουκέτα έσπασαν, τσαγιέρες ερευνήθηκαν, ενώ βρέθηκαν και 2,5 γραμμάρια κάνναβης στην κατοχή ενός προσώπου[..]Να σημειώσω επίσης ότι το soli cafe, έχει κάποιες ιδιαιτερότητες με τον τρόπο που δημιουργήθηκε και πως εξελίχθηκε, που δεν μπορούν να αναφερθούν σ’ αυτό το κείμενο.

Σημ.7: Θες να μας πείς κάτι για το περιστατικό με το στέλεχος της Κομισιόν [9]; –Τι να πω; Αυτό ήτανε φοβερό. Το πρωτοπαλίκαρο της Χρυσής Αυγής, οδηγός αυτού του ανθρώπου. Ο άνθρωπος που έχει χτυπήσει πρόσφυγες, μικρά παιδιά και αλληλέγγυούς. Δεν υπάρχει κάτι να πω.

Σημ.8: «Αυτή η πορεία ήταν από άλλη κατηγορία της κοινωνίας μας. Πρώην πασόκοι και νυν νεοδημοκράτες που κάτι συνέβη στο νησί και τους ξεβόλεψε. Αυτοί ήταν σε μια λογική ότι αναγνωρίζουν ότι οι πρόσφυγες έρχονται από πόλεμο αλλά από την άλλα έλεγαν: και εμείς τι φταίμε να τους έχουμε μέσα στην πόρτα μας».

Σημ.9: Από ομιλίες στην συγκέντρωση: «Τα χωριά μας έχουν μετατραπεί σε γκέτο παραβατικών με τους κατοίκους να αγωνιούν καθημερινά. Κάτοικοι απειλούνται με μαχαίρια όταν διανοηθούν να προστατέψουν την περιουσία τους, μετανάστες υπό την επήρεια αλκοόλ τρομοκρατούν οδηγούς και πετροβολούν διερχόμενα οχήματα», ανέφερε στην ομιλία της η εκπρόσωπος της Επιτροπής Αγώνα των Καμποχώρων. […] «Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον καταυλισμό της Σούδας, διαβιούν σε άθλιες συνθήκες με ότι αυτό συνεπάγεται για τη δημόσια ασφάλεια και υγεία. Οι κάτοικοι αντιμετωπίζουμε σημαντικά προβλήματα από τη γειτνίασή μας, που ξεκινούν από την καταστροφή και υποβάθμιση περιβάλλοντος,» Η εκπρόσωπος της Επιτροπής Αγώνα των κατοίκων του Κάστρου.

Σημ.10: Κυριακή 3 Απριλίου 2016 εκδήλωση στο Ομήρειο για το προσφυγικό-μεταναστευτικό με θέμα «Οι εξελίξεις στη Συρία—κουρδικό-Προσφυγικό» θα μιλήσει ο Σάββας Καλεντερίδης. Θα παρουσιαστούν χάρτες και διαφάνειες. Θα προλογίσει ο αντιπερεφερειάρχης Σ. Κάρμαντζης. 16 Απριλίου 2016: Το Σάββατο στο Αμφιθέατρο του Παν/μιου Αιγαίου, στις 19.30, σε μια εκδήλωση που συνδιοργανώνουν η Επιτροπή Διασύνδεσης του Πανεπιστημίου με την Χιακή Κοινωνία «Γιάννης Καράλης» και ο Σύλλογος Πολιτικών Μηχανικών Χίου, θα παρουσιαστεί το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «1821: Η παλιγγενεσία».

Σημ.11: Θες να μας αναφέρεις για την καταληψη του λιμανιού γιατί δεν είναι γνωστό σαν γεγονός;–Η κατάληψη του λιμανιού έγινε γιατί οι συνθήκες στη ΒΙΑΛ ήταν άθλιες στην κυριολεξία. Κάποιες φορές οι πρόσφυγες έμεναν πεινασμένοι για μέρες, κάποιες χωρίς νερό, από όσο δηλαδή μπορούσαμε να μάθουμε και εμείς αφού η ΒΙΑΛ ήταν ένα κλειστό στρατόπεδο. Εμείς προσπαθούσαμε να μπούμε μέσα αλλά δεν μας άφηναν, έγιναν και κάποιες διαμαρτυρίες, μέχρι που οι πρόσφυγες είπαν: πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο. Έτσι έγινε η κατάληψη του λιμανιού. Τώρα αν υποκινήθηκε συγκεκριμένα από κάποιους, εμείς σαν ομάδα αλληλέγγυων δεν μπορέσαμε να το μάθουμε, τέλος πάντων, η συγκεκριμένη κίνηση ήταν κάτι πολύ σημαντικό τότε για το νησί. Το να μείνει το νησι χωρίς λιμάνι για δέκα και δεκαπέντε μέρες ήταν πολύ μεγάλο γεγονός. Εμείς τότε προσπαθήσαμε μιλώντας κυριολεκτικά σε κουφούς ανθρώπους, όπως και κουφός ήταν και ο δήμος πιο συγκεκριμένα, προτείναμε κάποιες λύσεις για να εκτονωθεί η κατάσταση αλλά δεν πετύχαμε κάτι. Και κάποια στιγμή γίνεται το μπάμ. Δηλαδή εμφανίζονται φασίστες, οι οποίοι είναι συγκεντρωμένοι, πετάνε εκρηκτικά, κροτίδες, στους πρόσφυγες, η αστυνομία εθελοτυφλεί, επιτίθενται σε εμάς, που είχαμε χτυπηθεί, τραυματιστεί και η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη στην κυριολεξία. -Έχει κάνει ο δήμος ρατσιστικές δηλώσεις; [……] -Όχι. Αλλά όταν ο δήμαρχος στα γεγονότα του λιμανιού μας είπε: «ή έρχεστε μαζί μου ή σας δίνω σε αυτούς» εννοώντας τους φασίστες, κάτι σημαίνει αυτό. Αυτή η φράση λέει κάτι. Εμείς τότε του λέγαμε να μην εξαγριώνει την κατάσταση, ότι «άσε μας θα τους πάρουμε εμείς (σημ. εννοεί τους πρόσφυγες), να τους πάμε όπου είναι να πάνε» αλλά συναντήσαμε τοίχο.

Σημ.12: Η Τ.Ε. Χίου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αφορμή τη δράση της Χρυσής Αυγής στη Χίο τις τελευταίες ημέρες σημειώνει τα εξής: [..] Τα γεγονότα της Χίου δείχνουν ότι υπήρχε καλά οργανωμένο σχέδιο με στόχο τη μεταστροφή των κατοίκων εναντίον των προσφύγων: Αποσιωπάται ότι η Αστυνομία ήταν αυτή που συνόδευσε τους πρόσφυγες από τη ΒΙΑΛ στο λιμάνι της Χίου, προκειμένου να δημιουργηθεί πρόβλημα που δημιουργήθηκε! Επισυνάπτουμε βίντεο στο οποίο αποδεικνύεται ότι η Αστυνομία και με τη συνοδεία περιπολικών οδήγησε τους πρόσφυγες στο λιμάνι, ενώ θα μπορούσε να τους οδηγήσει στο χώρο της Σούδας ή του ΔΗΠΕΘΕ” Και από τους σφουγγοκωλάριους της εξουσίας. Από την άλλη οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μην επιτρέπουμε σε «δήθεν αλληλέγγυους» να εκμεταλλεύονται τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους με παραπλανητικές ελπίδες, όπως το άνοιγμα των συνόρων ή και σε προτροπές για κλείσιμο λιμανιών και δρόμων. ΣΥΡΙΖΑ ΧΙΟΥ:13/4/2016

Σημ.13: ΚΚΕ-ΛΑΣ: Μπράβοι της νύχτας, κλεφτρόνια, επίορκοι στρατιωτικοί και αξιωματικοί του στρατού, μια μικρή ομάδα αγανακτισμένων «καθώς πρέπει» επαγγελματιών, μαζεύτηκαν υπό την σκέπη των χρυσαυγιτών για να καθαρίσουν το λιμάνι. Η Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ, έγκαιρα έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας διά του Θανάση Παφίλη κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, στον υπουργό Δημόσιας Τάξης για τη βαριά ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί από τους φασίστες και που εμπόδιζε την ασφαλή και ειρηνική αποχώρηση των προσφύγων, όπως ομόφωνα είχε αποφασίσει το δημοτικό συμβούλιο και γι αυτό παρευρισκόμαστε εκεί με τα στελέχη μας με γνώμονα την προστασία των προσφύγων και τη μετάβασή τους σε ασφαλέστερο χώρο. Η Χιακή Συμπολιτεία: «Η υλοποίηση της απόφασης θα είναι και η καλύτερη προστασία από κάθε απόπειρα να αξιοποιηθεί η προσφυγική κρίση και η κρίση από τις πολιτικές των μνημονίων για πολιτικά οφέλη ομάδων με ιδεολογικές αναφορές και δράση που παραβιάζουν το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας και ανατρέπουν την θετική εικόνα του νησιού με βάση τη μέχρι σήμερα αλληλεγγύη σε όσους δικαιούνται προστασία».

Σημ.14: ΘΕΜΑΤΙΚΗ 2: ΕΚΤΑΚΤΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ Νέες μορφές εθελοντισμού μέσα από τις σύγχρονες εξελίξεις 20:00 – 21:30 Προσφυγικό Τοποθετήσεις από:-Δημήτριο Καράλη, Αντιδήμαρχο Δήμου Χίου– Γεώργιο Κεβόπουλο, Διοικητή Τμήματος Ασφαλείας Χίου– Ειρήνη Αργύρη, Υπολιμενάρχη Χίου-–  Λίτσα Αρσενοπούλου, Γενική Συντονίστρια Εθελοντών Χίου – – Δημήτριο Τσούχλη, Εκπρόσωπο ΛΑΘΡΑ-–  Sebastien Daridan, Εκπρόσωπο Νορβηγικής ΜΚΟ NRC, Μαρία Ζουμίδη, Ανθρωπιστική – Σύμβουλος NRC–– Μαρία Λαβίδα, Εκπρόσωπο από «Γιατροί του Κόσμου»– Αργυρώ Καστάνια – Σαλιάρη, Εκπρόσωπο από Ερυθρό Σταυρό Χίου-– Αντώνη και Μιχάλη Βορριά, Διασώστες– Φώτη Παπαδόπουλο, Αλληλέγγυο Χίου, φοιτητής

Ρ.Κ.
ΡΕΘΥΜΝΟ 2017