Ένα ρατσιστικό Υπουργείο Υγείας και Εργασίας
Στις 22 Ιουλίου του φετινού καλοκαιριού πέρασε η τροπολογία για τους εμβολιασμούς, η οποία έδωσε στο υπουργείο υγείας τη δικαιοδοσία ώστε να συμπεριλαμβάνει κλάδους εργαζομένων στον υποχρεωτικό εμβολιασμό «βάσει των υγειονομικών αναγκών». Στην ουσία πρόκειται για διάταξη η οποία δίνει τη δυνατότητα στο υπουργείο Υγείας να ασκεί τα καθήκοντα του υπουργείου Εργασίας. Η τροπολογία ψηφίστηκε από ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, ενόσω υπουργός ήταν ο Β. Κικίλιας.
Η εφαρμογή του νόμου, ωστόσο, βρίσκεται στη δικαιοδοσία του νέου υπουργού Θανάση Πλεύρη. Ο Πλεύρης καλείται επομένως να ασκήσει (ρατσιστική) πολιτική υγείας και εργασίας στη βάση υγειονομικών, κοινωνικών και ταξικών διακρίσεων, κάτι στο οποίο άλλωστε είναι τόσο καλά εκπαιδευμένος σύμφωνα με τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις και τις ιστορικές του αναφορές. Το (ρατσιστικό) κράτος έχει μνήμη και συνέχεια.
Είναι απαρτχάιντ;
Προφανώς η διεύρυνση της υποχρεωτικότητας έκτοτε είναι μονόδρομος. Η αντίδραση του κινήματος απέναντι στη νέα ρύθμιση ήταν να τη χαρακτηρίσει ως ένα νέο υγειονομικό (ή σκέτο!) απαρτχάιντ. Είναι, όμως το απαρτχάιντ εκείνο το ιστορικό παράδειγμα που αντλεί στοιχεία ομοιότητας με το σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως δομικό χαρακτηριστικό του «απαρτχάιντ» ως ιστορικού προηγούμενου είναι η διάκριση, από την οποία άλλωστε ετυμολογείται η λέξη (apart = χωριστός). Και όντως η σημερινή κρατική πολιτική διακρίσεων στη βάση υγειονομικών κριτηρίων είναι μια ρατσιστική πολιτική. Η μεγάλη, όμως διαφορά ανάμεσα στο σήμερα και το τότε βρίσκεται στην ελεύθερη επιλογή.
Σύμφωνα με τις πολιτικές του απαρτχάιντ, η διαίρεση του πληθυσμού ανάμεσα σε λευκούς και μη-λευκούς, άρα και η επακόλουθη κοινωνική και γεωγραφική διαίρεση του νοτιαφρικάνικου εδάφους στις δύο αυτές κατηγορίες, δεν ενσωμάτωνε την ελεύθερη επιλογή της φυλής. Δεν επέλεγες το χρώμα του δέρματος ή της φυλής που γεννιόσουν. Ήταν ένα κληρονομικό στίγμα το οποίο σε ακολουθούσε σε ολόκληρη τη ζωή, και για το οποίο δεν χώραγε διόρθωση ή μεταμέλεια.
Η νέα φρονηματική νόρμα
Η σημερινή κατάσταση με το πιστοποιητικό εμβολιασμού θυμίζει λιγότερο το απαρτχάιντ. Το ελληνικό κράτος δίνει την επιλογή του δωρεάν εμβολιασμού στην επικράτεια του πληθυσμού με πρόσβαση σε ΑΜΚΑ (ή προσωρινό ΑΜΚΑ για μετανάστες), ώστε να αρθούν οι απαγορεύσεις και να επανενταχθεί το άτομο στην φρονηματική νόρμα της συστράτευσης στον πόλεμο ενάντια στον εχθρό, τον κορωνοϊό.
Γιατί όμως πρέπει να πάμε τόσο μακριά, στα νότια της Αφρικής για να βρούμε ένα ιστορικό ανάλογο, όταν η σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους έχει να μας προσφέρει τέτοιο πλούτο διακρίσεων, αποκλεισμών και διώξεων; Το ελληνικό παράδειγμα των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων μάς χαρίζει τόσο πολλά συμπεράσματα, ώστε το ταξίδι στη μακρινή Αφρική τελικά να μοιάζει αχρείαστο.
To πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων
Το μεταπολεμικό κράτος της δεκαετίας του 1920 μέχρι τη μεταπολίτευση καθορίστηκε από το βαθύ ρόλο του στρατού στη ρύθμιση της κοινωνικής ζωής. Ο Ν. Αλιβιζάτος στο βιβλίο «Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922-1974: Όψεις της ελληνικής εμπειρίας» (1983) εξηγεί τον τρόπο που οι φιλελεύθεροι συνταγματικοί θεσμοί είχαν αλλοιωθεί και αποδυναμωθεί από την εκτελεστική εξουσία, και πώς η θέσπιση έκτακτων μέτρων που λειτουργούσαν τακτικά και πάγια παράλληλα με το Σύνταγμα (το ονομάζει «παρασύνταγμα») διέκριναν τους πολίτες σε «υπόπτους» και «υγιώς σκεπτόμενους», βάση των κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων.
Κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διάκριση διαδραμάτισε το Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων, το οποίο λειτουργούσε παράλληλα με τη Δήλωση Νομιμοφροσύνης για τους χαρακτηρισμένους ως κομμουνιστές. Και τα δύο κρατικά έγγραφα θεσπίστηκαν το 1938 επί Μεταξά, ίσχυσαν μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974, και λειτουργούσαν ως ενυπόγραφες αποδείξεις του εθνικού φρονήματος των πολιτών.
Το πιστοποιητικό ήταν αλληλένδετο με τον Ατομικό Φάκελο, ο οποίος περιείχε λεπτομερείς πληροφορίες για την προσωπική και οικογενειακή ζωή πολιτών ύποπτων για συμμετοχή ή στήριξη του ΔΣΕ και του ΚΚΕ. Για τη συλλογή τους συνέδραμαν κρατικοί υπάλληλοι ή πολίτες, συνεργάτες του καθεστώτος. Η έκδοση ενός πιστοποιητικού προϋπέθετε τη μελέτη του φακέλου από την αρμόδια αρχή (την αστυνομία ή τον στρατό) και δίχως αυτό οι «μη εθνικόφρονες» ανάμεσα σε άλλα έχαναν το δικαίωμα εργασίας στο δημόσιο, μεταβίβασης περιουσίας, έκδοσης διπλώματος οδήγησης, λήψης υποτροφιών ή φοίτησης στο πανεπιστήμιο.
Από τον επικίνδυνο πολίτη στον εσωτερικό εχθρό
Μέχρι το 1974 όταν και καταργήθηκε, το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων λειτούργησε ως ένας αποτελεσματικός μηχανισμός κατασκευής επικίνδυνων πολιτών. Η Ν. Πανουργιά στο τελευταίο κεφάλαιο του εξαιρετικού της βιβλίου «Επικίνδυνοι πολίτες: η ελληνική αριστερά και η κρατική τρομοκρατία» (2009) εντοπίζει τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό που με αλλά λόγια περιγράφεται ως συνέχεια του κράτους. Στην ίδια γραμμή σκέψης θα συστοιχηθούμε κι εμείς με το παρόν κείμενο. Αναζητούμε ιστορικές αναλογίες – όχι ταυτοσημίες.
Αναζητούμε τις δημόσιες ρητορικές και τους τεχνικούς τρόπους που το κράτος ιστορικά κατασκευάζει και διαχειρίζεται πληθυσμούς ως «επικίνδυνους πολίτες», δηλαδή ως τους εσωτερικούς εχθρούς που απειλούν το «συλλογικό καλό», όπως αυτό ορίζεται από το κράτος.
«Είμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό»
Στο πολεμικό ανακοινωθέν της 17ης Μαρτίου 2020, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως «είμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό». Μας απαγόρευσε την κυκλοφορία και μας κάλεσε να συστρατευτούμε στον κοινό σκοπό. Ενάμιση χρόνο μετά από επαναλαμβανόμενα lockdowns και άγρια καταστολή στον δρόμο, το κράτος φέρνει την υποχρεωτικότητα του εμβολίου μέσα από τη θεσμοθέτηση ενός νέου πιστοποιητικού.
Ο Χρ. Φιλιππίδης στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Είμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό: Πανδημία, βιοπολιτική και αντιεξέγερση» (2020) υποστηρίζει πως ο τρόπος που τα κράτη διαχειρίστηκαν την πανδημία ήταν εξαρχής μια αντιγραφή των ασύμμετρων συγκρούσεων και των στρατηγικών αντιεξέγερσης που έχουν εφαρμοστεί σε Αφγανιστάν, και Ιράκ. Δίχως να αρνείται την ύπαρξη της πανδημίας, ισχυρίζεται πως στήριξαν τη ρητορική τους γύρω από την έννοια του αόρατου εχθρού, ώστε «μέσα από τη χρήση μιας αντεστραμμένης αναλογίας που παρομοιάζει τον νέο ιό με εξέγερση, και την ιατρική διαχείριση με αντιεξέγερση» (σ. 31) οι στρατηγικές ενάντια στον κορωνοϊό να στοχεύσουν πρώτα και κύρια τον ίδιο τον πληθυσμό και το κοινωνικό περιβάλλον.
Η συνεχής εφαρμογή μέτρων για την επιτήρηση της «κοινωνικής αποστασιοποίησης», ως τον κύριο τρόπο αντιμετώπισης της μεταδοτικότητας του ιού, καταδεικνύει ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο του δόγματος Νόμος και Τάξη. Ποια καλύτερη απόδειξη ότι το κράτος είναι σε πόλεμο ενάντια στον πληθυσμό και όχι ενάντια στον ιό; Ποιες όμως είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές του τότε με το σήμερα;
Το σημερινό ψηφιακό πιστοποιητικό και η σημασία του
Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων φαντάζουν σήμερα ως υπενθύμιση ενός σκοτεινού κρατικού παρελθόντος. Ωστόσο, η εμφάνιση της ψηφιακής εποπτείας στη διαχείριση της πανδημίας αποτελεί εικόνα από ένα δυστοπικό μέλλον, το οποίο συναντά το παρελθόν και ξεπερνά τις αδυναμίες του.
Η ψηφιακή μορφή του πιστοποιητικού ανοίγει μια επικίνδυνη πόρτα όπου ευαίσθητα προσωπικά ιατρικά δεδομένα βρίσκονται ξαφνικά εκτεθειμένα σε δημόσια και ιδιωτική θέα. Δεν είναι μόνο ότι ο έλεγχος των «χαρτιών» μας γίνεται πλέον όχι μόνο από τους μπάτσους, αλλά από οποιονδήποτε πολίτη, ακυρώνοντας ταυτόχρονα το ιερό του ιατρικού απορρήτου –κυριολεκτικά– εν ριπή οφθαλμού.
Το ψηφιακό πιστοποιητικό προϋποθέτει την ύπαρξη μιας «ψηφιακής υποδομής», δηλαδή ενός ψηφιακού ατομικού φακέλου που συγκεντρώνει προσωποποιημένα δεδομένα υγείας –τον Ατομικό Ηλεκτρονικό Φάκελο Υγείας– και ο οποίος μέσω του ΑΜΚΑ είναι προσβάσιμος σε γιατρούς, ασφαλιστικά ταμεία και ιδιωτικές ασφαλιστικές. Ο φάκελος αν «συνεργαστεί» με λοιπές κρατικές βάσεις δεδομένων (π.χ. μέσω του ΑΦΜ) ή ιδιωτικές (π.χ. τραπεζικούς λογαριασμούς) μπορεί να καταστεί ένα πραγματικός θησαυρός πληροφορίας με τεράστια αξία για όποιον τον κατέχει.
Η «ψηφιακή» ολοκλήρωση του κράτους
Η ολοκλήρωση του κράτους περνά αναγκαστικά μέσα από τη διαλειτουργικότητα των κρατικών υπηρεσιών και φορέων. Ο «τσάρος» της ψηφιακής μετάβασης, υπουργός Κυριάκος Πιερακάκης, σε συνέντευξή του στην Καθημερινή (19/01/2020) διακήρυξε ότι στρατηγική της δημόσιας διοίκησης για τα επόμενα 2 χρόνια είναι η επίτευξη της «διαλειτουργικότητας των συστημάτων». Στόχος είναι το ΑΦΜ να αντικαταστήσει τον αριθμό ταυτότητας, και να λειτουργεί πλέον ως ενιαίος και μοναδικός αριθμός ταυτοποίησης κατά την αλληλεπίδραση του πολίτη με το κράτος και τις επιχειρήσεις.
Σε ό,τι αφορά στον τομέα της Υγείας και του Φαρμάκου, η χρήση τεχνολογιών τεχνητής νοημοσύνης για την αξιοποίηση των διαφορετικών τύπων δεδομένων υγείας, και μεγάλων συνόλων δεδομένων (big data) που συλλαμβάνονται μέσω φορητών συσκευών για την αποτίμηση της συμπεριφοράς και τη πρόβλεψη της μελλοντικής κατάστασης υγείας –σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο– αποτελούν κεντρική επιλογή της υπάρχουσας επιχειρησιακής στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μέσω του European Health Data Space, και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων μέσω του Data Analysis and Real World Interrogation Network.
Το πέρασμα της αμερικανικής εταιρείας διαχείρισης δεδομένων Palantir από την Ελλάδα, μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες εταιρείες στον κόσμο, καταδεικνύει το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό βάθος των ζητημάτων που ανακύπτουν μέσα από τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και των υπηρεσιών του.
Το πιστοποιητικό εμβολιασμού ως κρατικό έγγραφο
Διευκρίνηση σημαντική: αναφερόμαστε στο πιστοποιητικό ως κρατικό έγγραφο, και όχι στην ιατρική πράξη του εμβολιασμού ή στο εμβόλιο καθ’ εαυτό. Ο κόσμος που δεν εμβολιάζεται το κάνει για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ζήτημα είναι να δούμε πώς και γιατί η κρατική προπαγάνδα μεταφράζει την εναντίωση στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού ως άρνηση στη συστράτευση, και ως εθνική και κοινωνική προδοσία.
Από την πρώτη μέρα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα η κυρίαρχη προπαγάνδα παρουσίαζε τους συγκεντρωμένους (ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης) ως αντιεμβολιαστές και αρνητές, όπως τον χειμώνα όποιους έσπαγαν τη καραντίνα, τους ονόμαζε αρνητές και ψεκασμένους. Άρα δεν είναι η ιατρική πράξη του εμβολιασμού στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης, ούτε το πιστοποιητικό, το οποίο ως ιατρικό έγγραφο θα έπρεπε άλλωστε να είναι απόρρητο.
Στο κέντρο της διαμάχης βρίσκεται το υγειονομικό φρόνημα, δηλαδή το αν συστρατευόμαστε με το κράτος και τους «στρατηγούς» του. Εκεί είναι το κλειδί στην αναλογία ανάμεσα στο σήμερα και το χθες. Βρίσκεται στη φρονηματική διάσταση του πιστοποιητικού, ως κρατικό έγγραφο το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα το διαβατήριο για την κοινωνική ενσωμάτωση, ή για τον αποκλεισμό ως εν δυνάμει ή πραγματικού μολυσματικού στοιχείου.
Ο κόβιντ ως πολιτικός εχθρός
Το πιστοποιητικό ως κρατικό έγγραφο αποτελεί εργαλείο φρονηματικής ομογενοποίησης του πληθυσμού, στο πλαίσιο ενός πολέμου που διεξάγεται εντός των συνόρων της χώρας. «Εκείνος που δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» (κατά Ματθ. ιβ΄,30), είπε ο Ιησούς αναφερόμενος στον Σατανά. Το επανέλαβε ο George W. Bush τον Σεπτέμβριο του 2001 μετά την κήρυξη του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία. Υπάρχει πιο καλοδιατυπωμένο πολεμικό δίλημμα, ώστε να επαναδιατυπώνεται τόσο συχνά και τόσο αποτελεσματικά;
Τότε, τα μετεμφυλιακά χρόνια, ήταν ο κίνδυνος των συμμοριτών και οι ιδέες του κομμουνισμού που απειλούσαν το έθνος. Σήμερα είναι όσοι κατηγορούνται ως «ψεκασμένοι και αρνητές», ακόμα και αν ασκούν κριτική στην επιστήμη ή θέτουν αμφιβολίες ως προς την ουδετερότητα που διατρανώνουν τα επιστημονικά επιτελεία. Είναι οι ιδέες του αντιεπιστημονισμού που απειλούν τα κράτη, αλλά και τη λυδία λίθο του καπιταλισμού: την ορθολογικότητά του.
Τι είναι τελικά αυτό που διακρίνει το χθες με το σήμερα, και πού σπάει η αναλογία; Η απάντηση βρίσκεται στις σφαίρες που συγκροτούν το δίπολο των αντιμαχόμενων ιδεολογιών. Τότε ήταν πολιτική σφαίρα υπό υγειονομικούς επικαθορισμούς, δηλαδή οι κομμουνιστοσυμμορίτες ως κοινωνικός ιός, σήμερα είναι η επιστημολογική σφαίρα με πολιτικούς επικαθορισμούς, δηλαδή ο Covid19 ως πολιτικός εχθρός.
Ένας νέος εσωτερικός εχθρός
Η σημερινή διχοτόμηση φίλος/εχθρός διαπερνά διαγώνια το πολιτικό φάσμα και σπάει άλλες παραδοσιακές διχοτομήσεις. Πιο συγκεκριμένα, σχεδόν σύσσωμες οι δυνάμεις της αριστεράς και μέρος του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου φαίνεται πως έχουν ταχθεί στην πλευρά του άκριτου επιστημονισμού, με ειρωνικό αποτέλεσμα η ακροδεξιά και η εκκλησία να παίρνει τα σκήπτρα των αντιστάσεων απέναντι στην υποχρεωτικότητα. Οι συγκρούσεις του καλοκαιριού και του φθινοπώρου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δυστυχώς επιβεβαιώνουν το αληθές του λόγου…
Ωστόσο, ακόμα και αν οι συγκεντρώσεις δεν είχαν καλεστεί από τους φασίστες, εκτιμούμε πως ο κόσμος της αριστεράς/αντιεξουσίας θα κρατούσε επιφυλακτική στάση, υπό τον φόβο μην χαρακτηριστεί ως συνωμοσιολόγος, ψεκασμένος κ.λπ. – με αποτέλεσμα για κάποιους/ες να λειτουργεί έως και ανακουφιστικά το γεγονός ότι οι συγκεντρώσεις μαζεύουν φασίστες. Μια ματιά στα σόσιαλ μίντια είναι αρκετή, όπου κάποιοι/ες δεν διστάζουν να πουν ότι «Να! Σας τα λέγαμε, δεν είναι αριστεροί οι αρνητές, αλλά ακροδεξιοί».
Τι κάνουμε και γιατί;
Το ζήτημα είναι να σταματήσουμε να βλέπουμε το πιστοποιητικό εμβολιασμού ως ιατρικό έγγραφο, ακόμα και αν έχει και αυτή τη μορφή. Επίσης, πρέπει να ξεχωρίσουμε την κριτική ενάντια στην υποχρεωτικότητα, από την κουβέντα για την αποτελεσματικότητα ή όχι του εμβολίου.
Αν θέλουμε να δούμε τις επικίνδυνες δυνατότητες που διανοίγονται μέσα απ’ τη διεύρυνση της υποχρεωτικότητας, θα πρέπει να δούμε το πλαίσιο εντός του οποίου ήρθε στη ζωή μας. Και αυτό είναι ένα πλαίσιο ΠΟΛΕΜΟΥ. Γι’ αυτό άλλωστε είναι άκυρη κάθε σύγκρισή με την υποχρεωτικότητα του παιδικού εμβολιασμού. Γιατί κανένας υπουργός δεν απαγόρεψε στα ανεμβολίαστα παιδιά π.χ. για μαγουλάδες το να κυκλοφορούν ή να ταξιδεύουν στο εξωτερικό, δεν έκλεισε τους παιδικούς σταθμούς προληπτικά, και δεν ανακοίνωσε έκτακτα μέτρα στην τηλεόραση.
Από πέρσι τον Μάρτη βρισκόμαστε σε πόλεμο. Όχι, όμως, μόνο ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό. Βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας ψυχροπολεμικής περιόδου. Στο κέντρο της αντιπαράθεσης είναι οι διεθνείς εμπορικοί, τεχνολογικοί και στρατιωτικοί ανταγωνισμοί με το βάρος του ενδιαφέροντος να πέφτει στη διαμάχη μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α. Οι περιφερειακοί διακρατικοί ανταγωνισμοί διαρκώς οξύνονται, ξαναμοιράζεται η τράπουλα. Προφανώς, αυτό αφορά τόσο την Ευρώπη, όσο και την Ελλάδα.
Ο διεθνής εμπορικός πόλεμος αναβιώνει τον προπολεμικό προστατευτισμό της δεκαετίας του ’30. Ο εμπορικός πόλεμος εκείνης της εποχής ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την επιβολή δασμών στο πλαίσιο του νόμου Σμουτ-Χόλεϊ. Η ιστορία μάς έδειξε πως ήταν μια καταστροφική επιλογή για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης του ’29, που οδήγησε στην όξυνσή της και την αποσταθεροποίηση των νομισματικών, πολιτικών και κοινωνικών σταθερών. Μετά ήρθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος…
Δεν θα θέλαμε να κάνουμε ιστορικές αναγωγές δίχως τεκμηρίωση, ειδικά για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Ωστόσο, αν οι πόλεμοι διευρυνθούν, έστω και πάρουν στρατιωτικά ή ψηφιακά χαρακτηριστικά, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι η κρατική διαχείριση του κορωνοϊού αποτέλεσε το μεγαλύτερο πρόγραμμα εκπαίδευσης του πληθυσμού σε εμπόλεμες συνθήκες που έχει υπάρξει ποτέ παγκοσμίως.
Ελπίζουμε να μην φτάσουμε εκεί. Όπως και να ‘χει, αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε απέναντι στα κρατικά διατάγματα τα οποία μας προετοιμάζουν για σφαγή, ακόμα και αν διατείνονται για το ακριβώς αντίθετο.
Η εναντίωση στην κρατική εντολή και την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού είναι μέρος αυτής της αντίστασης. Είναι μια μορφή της αμφισβήτησης της υπεροχής του κράτους να διατυπώνει και να επιβάλει διλήμματα. Διαφορετικά θα πολεμάμε και εμείς έναν «αόρατο εχθρό». Μόνο που δεν θα είναι ένας ιός, αλλά η τύφλα μας που θα φταίει.
Melvin & Emil_
