Οι κοινωνικοί αποκλεισμοί από τον χώρο της περίθαλψης άρχισαν να εντείνονται από τα τέλη του 2008-αρχές του 2009. Το περίφημο πεντάευρο και το κλείσιμο ραντεβού μέσω 1515/1535 (το οποίο προϋποθέτει ότι ο άνθρωπος που προσπαθεί να κλείσει το ραντεβού δεν έχει πρόβλημα ομιλίας, δεν έχει πρόβλημα ακοής και επίσης μιλάει άπταιστα την ελληνική) προεκτάθηκαν μέσα σε 4 χρόνια σε καταβολή αντιτίμου μέχρι και για προληπτικές εξετάσεις (Θεαγένειο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης), σε αδυναμία των (ακόμα και άλλοτε εύρωστων) ταμείων να καλύψουν τις φαρμακευτικές ανάγκες των ασθενών, στο ευφάνταστο εύρημα του κουπονιού υγείας (voucher), στην εντυπωσιακή αναβάθμιση του 5ευρου σε 25ευρο, σε συγχωνεύσεις και σε κλείσιμο κεντρικών και περιφεριακών νοσοκομείων. Κάποια από αυτά τα μετατρέπουν σε πολυϊατρεία και κέντρα ημέρας, κάποια τα μετονομάζουν σε ξενώνες ανακουφιστικής φροντίδας ή κέντρα αποκατάστασης, και κάποια απλά τα κλείνουν.
Οι δομές ψυχικής υγείας έχουν καταρρεύσει. Οι χρονίως ψυχικά πάσχοντες που είχαν μπει σε προγράμματα αποασυλοποίησης επιστρέφουν μαζικά προς εγκλεισμό σε ψυχιατρεία, τα οποία καλούνται να επαναλειτουργήσουν ως άσυλα. Η ψυχοθεραπεία (με την απαξίωση των κέντρων ψυχικής υγιεινής) γίνεται ξανά είδος πολυτελείας, και η αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών που δεν χρήζουν νοσηλείας είναι σχεδόν αποκλειστικά φαρμακευτική. Οι τοξικομανείς τοποθετούνται σε έναν φαύλο και αέναο κύκλο εξάρτησης (μεθαδόνη), με δομές όπως το 18 άνω να κυνηγιούνται με διάφορα μέσα μέχρι να αναγκαστούν σε παύση.
Σε αυτήν τη συγκυρία, στην οποία το κράτος μεθοδικά και μεθοδευμένα παραμορφώνει τα νοσοκομεία σε χώρους στάθμευσης ατόμων με χρόνιες παθήσεις ή σε αλυσίδες fast-health, την ασφάλιση σε έννοια που προκαλεί άγχος και την υγεία σε κακιά αρρώστια, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που καλούνται να εργαστούν σε συνθήκες αγριότητας. Οι ελλείψεις στο προσωπικό είναι τεράστιες τόσο λόγω των περικοπών στον αριθμό των οργανικών θέσεων, αλλά και λόγω της μεγάλης μετανάστευσης επαγγελματιών υγείας στο εξωτερικό τα τελευταία δύο χρόνια. Και όλα αυτά, τη στιγμή που το 37, 51% των γιατρών στην Αθήνα το 2012 ήταν άνεργοι.
Οι ειδικευόμενοι εφημερεύουν απλήρωτοι για μήνες, ενώ στις δομές ψυχικής υγείας η εργασία έχει καταστεί «εθελοντική». Τα απαραίτητα αναλώσιμα υλικά έχουν γίνει πολύτιμα (από το να συνιστάται οικονομία μέχρι και στα γάντια, έως το να μην μπορεί να γίνει αγορά των απαραίτητων υλικών για τον έλεγχο του μεταγγιζόμενου αίματος) και οι ρυθμοί εργασίας συνεχώς εντείνονται. Υπάρχουν αγροτικά ιατρεία που καλύπτουν 2000 άτομα και λειτουργούν με έναν αγροτικό γιατρό, ο οποίος εργάζεται όλη μέρα, κάθε μέρα και χωρίς να έχει απαραίτητα άμεση πρόσβαση σε οργανωμένη μονάδα περίθαλψης. Το κατοχυρωμένο νομικά ρεπό μετά από τις 24ωρες εφημερίες δεν δίνεται στους ειδικευόμενους και τους αγροτικούς σε όλα τα νοσκομεία ή τα κεντρα υγείας.
Οι συνθήκες είναι παραπάνω από ευνοϊκές για την ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας της υγείας. Φτηνό εργατικό δυναμικό, γηροκομεία, πτωχοκομεία και άσυλα για τους μη έχοντες και γυαλιστερά μάρμαρα στην είσοδο για όποιον έχει και μπορεί. Ο διαχωρισμός ασθενή-εργαζόμενου στην υγεία είναι δυστυχώς πολύ έντονος και καλλιεργείται σε κάθε ευκαιρία. Ώστε να μην συναντηθούμε ποτέ στη βάση των αναγκών μας. Για να μην βρούμε ποτέ κοινές λύσεις στα προβλήματά μας. Ή συνεχίζουμε χώρια ή θα τους κάνουμε καλά όλοι μαζί.
Η υγεία είναι μια κοινωνική ανάγκη που την έχουν κάνει εμπόρευμα.
Η ιατρική δεν είναι λειτούργημα, είναι μισθωτή εργασία.
Σ.
