Στις αρχές Αυγούστου ξεκίνησε το master plan κράτους, αφεντικών, δημάρχου και μπάτσων για τη γειτονιά των Εξαρχείων. Τα Εξάρχεια αποτελούν στόχο με πολλαπλές ερμηνείες, από τη μία για το κράτος και τα επιτελεία του, και από την άλλη για τον κόσμο του Αγώνα, αλλά και τα άτομα και τις ομάδες που ζούνε ή δραστηριοποιούνται εκεί. Ναι μεν τα Εξάρχεια αποτελούν ένα εν πολλοίς ειδικό παράδειγμα μέσα στην πόλη, παρ’ όλα αυτά η εικόνα που παρουσιάζουν από τον Αύγουστο και μετά είναι εικόνα από το μέλλον.
Η πόλη, ειδικότερα η μητρόπολη της Αθήνας, μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε πόλη μόνο-για-πλούσιους. Η εξάπλωση των μαγαζιών σε κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου, η στρατοπέδευση των μπάτσων σε διάφορα σημεία, η εγκατάσταση τεράστιων εργοταξίων στις λιγοστές πλατείες που υπάρχουνε σε κάποιες γειτονιές (ενδεικτικά πλατεία Κυψέλης, πάρκα στο Γαλάτσι επί της Βεΐκου, κομμάτι της πλατείας Πρωτομαγιάς, ακόμη και η πλατεία Κολωνακίου ή το πάρκο Ριζάρη) είναι τα νέα σύνορα για όποιον άνθρωπο δεν έχει το αντίτιμο τού να καθίσει σε κάποιο κατάστημα.
Εξάρχεια, κίνημα, αντιστάσεις και επίδικο
Όπως προαναφέρθηκε τα Εξάρχεια είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι μία γειτονιά που φέρει ένα ειδικό ιστορικό βάρος όσον αφορά τους αγώνες και τα κινήματα της σύγχρονης εποχής. Από το Πολυτεχνείο του ‘73, στη δολοφονία Καλτεζά το ‘85, τις καταλήψεις του Πολυτεχνείου, τα φοιτητικά του ‘06-’07, τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε το ‘08, τα Εξάρχεια έχουν παίξει ως τόπος σημαντικό ρόλο στα γεγονότα.
Συμπύκνωσαν τα υποκείμενα που απάρτιζαν τα γεγονότα, και τους δώσανε τον χώρο να εξελίξουν την όποια δράση τους ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει. Αυτή την ιστορία, αλλά και κάθε άλλη στιγμή αγώνα που έχει εκτυλιχτεί στη γειτονιά αυτή, όπως συγκρούσεις με την αστυνομία, καταλήψεις μεταναστριών και μεταναστών, πολιτικών εγχειρημάτων, διαδηλώσεις, καλέσματα και αφισοκολλήσεις, επιχειρεί τώρα το κράτος να την ξεριζώσει.
Έτσι, η ύπαρξη ακόμη περισσότερων ειδικών ομάδων μπάτσων, σε μία γειτονιά όπου ήδη ήταν πάρα πολλοί οι μπάτσοι, είναι το όχημα εν τέλει ώστε να εμπεδωθεί η ανάγκη του κράτους να σβήσει, έστω και σε επίπεδο διακηρύξεων και δηλώσεων, η σπίθα της αντίστασης.
Μητροπολιτικό κέντρο και «φιλετοποίηση» για τα επιχειρηματικά συμφέροντα
Το ευρύτερο κέντρο δίνεται στο κεφάλαιο για εκμετάλλευση. Η βιομηχανία της χώρας είναι ο τουρισμός. Οι τουρίστες είναι εκατομμύρια τον χρόνο, και για να εξυπηρετηθούν χρειάζονται ακόμη περισσότερο χώρο. Έτσι, η ακτίνα του λεγόμενου κέντρου, όπου θα εξαπολύεται η καπιταλιστική και κρατική επίθεση, θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Εδώ και χρόνια βλέπουμε εικόνες αυτής της στρατηγικής. Πλάκα, Μοναστηράκι, Σύνταγμα για αρχή, Κουκάκι και Πετράλωνα στη συνέχεια. Τώρα, Εξάρχεια, πλατεία Θεάτρου και συνεχίζουμε γρήγορα προς Κυψέλη και αλλού.
Έτσι, συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, πέρα από αμιγώς κινηματικά κομμάτια που συσπειρώνονται γύρω από την ιστορικότητα της γειτονιάς, υπάρχουν και κομμάτια ανθρώπων που οι ζωές τους απαξιώνονται και γίνονται αβίωτες επειδή ζούνε στη γειτονιά. Οι αυξήσεις ενοικίων, η μετατροπή της γειτονιάς σε τουριστική attraction, οι εξώσεις κατοίκων, ο περιορισμός του χώρου, οι αυξήσεις στις τιμές, ο συνεχής αστυνομικός έλεγχος, και όχι μόνο, αποτελούν σημάδια της εκδίωξης κάθε κοινωνικού και ταξικού στοιχείου που δεν ταιριάζει με το νέο επιβεβλημένο πρόσωπο της γειτονιάς.
Αυτά είναι τα στοιχεία που καθιστούν τα Εξάρχεια ένα ειδικό παράδειγμα της κυριλοποίησης, αλλά και της αντίστασης σε αυτήν. Αποτελούν ένα ειδικό παράδειγμα, αλλά τα στοιχεία της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης αποτελούν κοινό τόπο για μια σειρά γειτονιών. Όπου ζούμε το βλέπουμε, τίποτα δεν μένει στο απυρόβλητο της επίθεσης, και το μόνο που μας μένει είναι η αντίσταση σε αυτό. Ο κόσμος που στηρίζει τον αγώνα για τα Εξάρχεια έχει πάρει αυτήν την απόφαση, και προκαλεί ζητήματα στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου με όσες δυνάμεις έχει.
Ανάπτυξη, ανάπλαση και άλλα παραμύθια
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν με μία αναφορά στην ανάπλαση και την ανάπτυξη. Και οι δύο αυτές έννοιες έχουν καθοριστεί πλήρως από το πλαίσιο που χρησιμοποιούνται, και ενώ είναι έννοιες «θετικές», δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς χρησιμοποιούνται κυρίως για να πετύχουν άλλους σκοπούς.
Η ανάπτυξη είναι μία έννοια που έχει να δώσει μόνο στα αφεντικά. Επίσης, η ρητορική που τη θέτει ως εθνική, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη, καθώς όπου βλέπουμε «εθνικές» προσπάθειες, μυρίζει αίμα των από τα κάτω. Οι έννοιες αυτές είναι διαταξικές και πατάνε πάνω στα προλεταριακά στρώματα για να μεγαλώσουνε και άλλο τα κέρδη τους.
Έτσι, η μόνη υποχρέωση που έχουμε απέναντι στις αναπλάσεις και την ανάπτυξη είναι να τις σαμποτάρουμε με κάθε ευκαιρία.
Μπάτσοι, μπάτσοι και επιπλέον μπάτσοι
Είναι τόσο προφανές ότι όλα όσα γίνονται, είναι δυνατόν να γίνουν μόνο λόγω της ύπαρξης εκατοντάδων μπάτσων στη γειτονιά των Εξαρχείων. Από μόνο του αυτό αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα. Η υλοποίηση σχεδίων με την παρουσία μπάτσων είναι ένα ζήτημα που τίθεται στον κάθε ένα και την κάθε μία, εάν θέλει να συμβιώνει με αυτά τα υποκείμενα. Τίθεται, με τρόπο κάθετο και σαν τομή, το δίλημμα τού αν θα είμαστε με τους ανθρώπους ή με τα σκουπίδια.
Έτσι, οι υπερασπιστές των έργων, της ανάπλασης του μετρό ή του λόφου Στρέφη, θα πρέπει κάθε φορά να αναλογίζονται ότι διαλέγουν και μεριά στο παραπάνω δίλημμα, συμπορευόμενοι με τα σκουπίδια.
Στον αντίποδα της παρουσίας δεκάδων μπάτσων δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι έχουν σημειωθεί δεκάδες επιθέσεις εναντίον τους. Οι μπάτσοι είναι γενεσιουργός αιτία αντίστασης. Έτσι, σε μία στρατιωτική ζώνη, όπως είναι η πλατεία Εξαρχείων και ο λόφος Στρέφη, υπάρχει ένα πλήθος κόσμου που τους επιτίθεται. Οι επιθέσεις παίρνουν διάφορες μορφές, στα πλαίσια πορειών, καταδρομικών, αλλά και πιο αυθόρμητων παρεμβάσεων λόγω της διάχυτης δυσαρέσκειας που επικρατεί.
Τέλος, στη γειτονιά των Εξαρχείων συντελείται μία μάχη. Είναι σημαντικό ότι στις μάχες υπάρχουν δύο μεριές. Πολλοί άνθρωποι, είτε πολιτικοποιημένα υποκείμενα και ομάδες, είτε κάτοικοι που εκδιώκονται από τη γειτονιά τους, είτε θαμώνες και χρήστριες της γειτονιάς, έχουν συσπειρωθεί και δίνουν τον αγώνα για να στηθεί ανάχωμα στην κρατική και καπιταλιστική λαίλαπα που καταπίνει όλη την πόλη. Είναι στοίχημα όλων μας να εξαπλωθούν οι μάχες και εκεί που δεν φαίνονται χρήσιμες, ή αναγκαίες. Εκεί που η ανάπτυξη και η ανάπλαση ακόμα φαίνονται καλές και θετικές. Από τα Εξάρχεια μέχρι τον Κολωνό, από το Κουκάκι μέχρι τη Φιλαδέλφεια, να γίνει όλη η πόλη ένα πεδίο –δικών μας– μαχών.
Ανάπλαση σημαίνει φτωχοί/ές εκτοπισμένοι/ες
καρόσι
