Εν μέσω της κακοκαιρίας με το όνομα «Μήδεια» όσα σχολεία ήταν ανοιχτά λόγω covid-19, κλείνουν όπου χρειαζόταν. Παρ’ όλα αυτά μαθητές, μαθήτριες και προσωπικό, υποχρεούνται να κάνουν «κανονικά» μάθημα μέσω τηλε-εκπαίδευσης.
Λίγο καιρό πριν ψηφίζεται το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στα πανεπιστήμια, με την εξεταστική περίοδο να είναι στην κορύφωσή της. Έτσι, πολλοί φοιτητές και πολλές φοιτήτριες δίνουν αρκετά μαθήματα, καθώς υπάρχουν αντικειμενικές ευκολίες να περαστούν με δεδομένες τις συνθήκες που διαμορφώνονται.
Με αφορμή την κακοκαιρία λοιπόν, μία ημέρα ή παραπάνω που τα παιδιά θα είχαν την ευκαιρία να παίξουν, να ξεκουραστούν, να ξεφύγουν, μετατρέπεται μέσω της τηλε-εκπαίδευσης σε άλλη μία κανονική ημέρα. Ας αναλογιστούμε ότι στη θέση της κακοκαιρίας «Μήδεια» θα μπορούσαν να βρίσκονται άλλες «κωδικές ονομασίες», όπως «Καταλήψεις», «αποκλεισμοί και μπλοκάρισμα πανεπιστημιακών χώρων», «σαμποτάζ», «απεργία στα ΜΜΜ», «ακατάλληλες εγκαταστάσεις».
Μπορεί να φτιαχτεί μία μεγάλη λίστα τέτοιων κωδικών ονομασιών. Σκοπός αυτής της λογικής είναι να απομακρύνει τα υποκείμενα από τα πεδία –άρα και πιθανά πεδία αγώνα– που δραστηριοποιούνται – αγωνίζονται.
Έτσι, αναπόφευκτα κατανοούμε, ότι όταν μαθητές και μαθήτριες δεν βρίσκονται καν, όταν φοιτήτριες δεν συζητάνε με τους εργολαβικούς εργάτες, όταν οι φοιτητές δεν συναναστρέφονται με τις διοικητικές υπαλλήλους, ότι οι σχέσεις χάνονται, τα υποκείμενα απομακρύνονται.
Η τηλε-πραγματικότητα που επιβάλλεται είναι δυστοπική. Αφοπλίζει τις υπάρξεις μας, νεκρώνει τις σχέσεις μας, αποδυναμώνει τους αγώνες μας, μετατρέπει τα τοπία που κινούμαστε σε εχθρικά (εγκατάσταση καμερών, μικροφώνων, τουρνικέ). Τέλος, νιώθουμε μόνοι και μόνες και κυρίως αδύναμοι και αδύναμες σε ό,τι κυριεύει τις ζωές μας. Γιατί, εάν το νόημα είναι να μένουν τα νομοσχέδια στα χαρτιά, τι γίνεται εάν εφαρμόζονται ήδη εν μέρει;
καρόσι
υγ: Οι σχολές είναι τα μόνα μέρη για τα οποία το lockdown έχει ανακοινωθεί ήδη μέχρι το τέλος του εαρινού εξαμήνου, χωρίς περαιτέρω δικαιολογίες.
