«Ξύπνησες τη βαρύτητα της γης,
σε τραβάει κάτω.
Είναι έρημοι αυτοί οι τόποι,
μα έχεις το βλέμμα ψηλά επάνω»
Σάρκα, «Το πιο επικίνδυνο βλέμμα»
Αυτό το καθεστώς προκειμένου να περάσει τα βάρβαρα μέτρα του, προχωρά όλο και περισσότερο στην τρομοκρατία. Αυτό που συνέβη στις 26 Σεπτέμβρη, μέρα γενικής απεργίας, δεν έχει προηγούμενο στην μεταπολιτευτική ιστορία αυτού του τόπου. Τα ένστολα σκυλιά της ελληνικής «δημοκρατίας», συνέλαβαν στα τυφλά, απροκάλυπτα κόσμο που συγκεντρωνόταν στις περιοχές του για να κατέβει σύσσωμος προς το κέντρο της Αθήνας. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκονταν και ανήλικοι μαθητές, οι οποίοι συνελήφθησαν χωρίς κανένα στοιχείο ή κάποια πρόκληση. Οι συλλήψεις έγιναν μόνο για εκφοβισμό και τρομοκράτηση.
Σαν να μην αρκούσε το πρώτο, οι πραίτορες του καθεστώτος, προχώρησαν σε δημοσιοποίηση φωτογραφιών και διαπόμπευση όσων είχαν συλληφθεί προληπτικά και αναίτια! Εδώ ήταν που ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και έδειξαν μέχρι ποιο σημείο θα χρησιμοποιήσουν την κρατική τρομοκρατία για να επιβληθούν στο κοινωνικό σώμα. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που έβγαλαν (και που φασιστοκάναλα σαν το Mega δημοσιοποίησαν πρόθυμα) ήταν και αυτές μερικών ανήλικων και άλλων νέων ανθρώπων που συνελήφθησαν προληπτικά στην περιοχή του Ζωγράφου. Ο μεγαλύτερος από αυτούς άγγιζε τα 26 χρόνια και ο μικρότερος τα 17. Επρόκειτο δηλαδή για νέα παιδιά και όχι τίποτα «ψημένους από τα χρόνια των αγώνων» επαναστάτες, πόσο μάλλον για μεσήλικες αποφασισμένους «τρομοκράτες». Σχεδόν όλοι οι συλληφθέντες, ηλικίας από 18 έως 26 ετών, που εμφανίζονταν στις φωτογραφίες, είχαν εμφανή σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού, ενώ οι δυο είχαν σπασμένα χέρια. Η καθιέρωση πλέον των μεθόδων της βρετανικής «Σκότλαντ Γιάρντ», όπως και η δημόσια διαπόμπευσή τους όσο αφορά συλληφθέντες σε συγκρούσεις με το καθεστώς της Ελληνικής «δημοκρατίας» είναι προφανής, γιατί γίνεται. Για να τρομοκρατήσει κάθε έναν από εμάς που δεν θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση έχουμε και κάτι ακόμη που φανερώνει τον σαδισμό ενός κράτους, την ίδια την ηλικία των συλληφθέντων. Η κοινωνία του θεάματος, αυτή που έχει εθιστεί στο θέαμα, που η εικόνα αποτελεί για αυτή τη μοναδική απόδειξη του ότι ένα περιστατικό είναι πραγματικό (όχι πάντα βέβαια), μέσα από τις συγκεκριμένες εικόνες είδε τα παιδιά της. Ούτε φάτσες στυλ Πάσσαρη ,ούτε τον «σημαδεμένο», ούτε τον «Μπάμπη τον σουγιά» είδε. Τα παιδιά της είδε να την κοιτάζουν κατάματα (έστω μέσα από τον φακό των μπάτσων), και στέκομαι στη λέξη κατάματα.
Μέσα στις δημοσιευμένες από την ελληνική αστυνομία φωτογραφίες, η κοινωνία βλέπει στα πρόσωπά τους τα ίδια της τα παιδιά, και αυτό αποτελεί ένα σοκ για αυτή. Τα ευθυτενή και χωρίς φόβο βλέμματα αυτών των νέων μιλάνε πολύ περισσότερο από ένα κείμενο. Μιλάνε και φωνάζουνε καθάρια ότι: «κάνουμε αυτό που θα έπρεπε να κάνετε εσείς, γιατί εμείς είμαστε το μέλλον. Για το δικό μας μέλλον παλεύουμε, αφού εσείς ως γονείς μας, έχετε κρυφτεί σαν φοβισμένα τρεμάμενα ποντίκια, κλειδαμπαρωμένα μέσα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών-κελιών σας».
Ποιος άνθρωπος ο οποίος παραμένει ακόμη άνθρωπος και έχει παιδιά στην ηλικία των συλληφθέντων αντέχει να κοιτάξει στα μάτια αυτά τα παιδιά, έστω μέσα από μια εικόνα χωρίς να αισθανθεί ένα σφίξιμο στο στομάχι; Και ποιος από όσους τα κοιτάξουν στα μάτια θα μιλήσει για εγκληματίες, προβοκάτορες, μπάχαλους και παρακρατικούς, χωρίς να νιώσει ένα σφίξιμο στο στήθος για τη δική του αδράνεια σε όσα μας κάνουν δυόμιση χρόνια τώρα;
Αυτές οι φωτογραφίες είναι μια γροθιά στη ψυχή κάθε φοβισμένου μικροαστού που του έχουν ξεσκίσει τη ζωή, που παραμένοντας ανενεργός, μετατρέπεται κλιμακούμενα σε έναν ζωντανό-νεκρό. Είναι μια εφιαλτική εικόνα του παρόντος που θα στοιχειώνει τον ύπνο του.
Το κράτος αυτή τη φορά, πρόσφερε το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε, δημοσιεύοντας φωτογραφίες νέων παιδιών, που ενώ είναι άσχημα κακοποιημένα κοιτάζουν πεντακάθαρα τον φακό χωρίς φόβο, με αποφασιστικότητα σαν να κοιτάζουν κατάματα έναν άνθρωπο.
Αυτές οι φωτογραφίες είναι το «κατηγορώ» της νέας γενιάς εναντίον των δυναστών της και των ίδιων τους των γονιών, που δεν κάνουν αυτά που έπρεπε να κάνουν για τα παιδιά τους, υποχρεωμένοι όχι από κάποιον ανθρώπινο κατασκευασμένα νόμο, αλλά από τον άγραφο νόμο της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Τον άγραφο νόμο που μας θυμίζει ότι έχουμε υποχρέωση να διαφυλάσσουμε και να αγωνιζόμαστε για τη ζωή έναντι του θανάτου. Και όσο υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος για τον οποίο οι λέξεις ελευθερία και αξιοπρέπεια χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, πάντα θα αντηχούν δυνατά τα λόγια του ποιητή:
«Για δες το ερημοπούλι που ‘χει αίμα στο φτερό
Πετά τ’ αψήλου- κι ας είναι λαβωμένο- κόντρα στον καιρό
Έχει τιμή το πέταγμα με κόντρα τον καιρό, κι ας μένεις μόνος»
Ευάγριος Αληθινός
