Μια No Politica ποδοσφαιρική ιστορία
Μπορεί μια No Politica ποδοσφαιρική κερκίδα να εκλέξει δήμαρχο στο δεύτερο μεγαλύτερο Δήμο της χώρας;
Το ντοκιμαντέρ “What Politica- Α non political football story ” του Τάσου Αλευρά, ανοίγει ένα θέμα για το οποίο ελάχιστες συζητήσεις γίνονται σε δημόσιο επίπεδο. Παρακολουθώντας την πορεία του Γιάννη Μώραλη προς την κατάκτηση της δημαρχείας Πειραιά, το ντοκιμαντέρ ξετυλίγει μια πραγματκότητα που ξεκινάει από την αύξηση φασιστικών στοιχείων στην κερκίδα του Ολυμπιακού, την επιβολή του “No Politica” μεταξύ των οργανωμένων και τέλος την ξεκάθαρη καθοδήγηση στην επιλογή της ψήφου των αυτοδιοικητικών εκλογών στο πρόσωπο του Γιάννη Μώραλη, ενός καριερίστα ολυμπιακού κι αχυρανθρώπου του Μαρινάκη, ο οποίος εξελέγη δημοτικός σύμβουλος.
Το What politica, το παρακολουθήσαμε στην κατάληψη Στρούγκα στις 6 Σεπτέμβρη, όπου ακολούθησε συζήτηση με το σκηνοθέτη. Όπως παρατήρησε και ο σκηνοθέτης, το “No Politica” είναι σχετικά νεοφερμένο στις ελληνικές κερκίδες και προκύπτει το ερώτημα εάν σχετίζεται με την άνοδο της Χ.Α. στο πολιτικό προσκήνιο.
Αναντίρρητα το κράτος είναι μια πολιτική οντότητα της οποίας οι πολιτικές επιλογές επιρεάζουν άμεσα τις ζωές μας. Όπως κάθε πολιτική οντότητα, έτσι και το κράτος χαρακτηρίζεται από μια ιδεολογία: την εθνική ιδεολογία. Η εθνική ιδεολογία είναι όλες οι ιστορίες που μάθαμε στα κρατικά σχολεία και όλες οι αξίες που αυτά προσπάθησαν να μας περάσουν. Όπως όλες οι ιδεολογίες, έτσι και η κρατική- εθνική ιδεολογία, έχει την ιστορία της, τους πολέμους της, τις αξίες της, τους ήρωές της και διαποτίζει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας στο πλαίσιο της κυριαρχίας της εθνικής αφήγησης. Μια no-politica συνθήκη λοιπόν, είτε πραγματώνεται στο γήπεδο, είτε στη δουλειά, είτε στο σχολείο, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανοχή και αποδοχή στην κρατική-εθνική ιδεολογία. Έτσι δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση που στην κερκίδα του Ολυμπιακού δεν είδαμε πανό για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά βλέπουμε πανο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Όμοια δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση που οι οπαδοί του Ολυμπιακού στην πλειοψηφία τους ανέχτηκαν να στηριχτεί με οπαδικούς όρους η υποψηφιότητα του Μαρινάκη (για να είμαστε ειλικρινείς) στις Αυτοδιοικητικές. Τα ίδια (no) πολιτικά αντανακλαστικά έδειξαν στην πλειοψηφία τους και οι οπαδοί της ΑΕΚ όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα του Μελισσανίδη στη Νέα Φιλαδέλφεια είτε δείχνοντας ανοχή στο “φόβο και την τρομοκρατία” που “σκόρπισε” στη Νέα Φιλαδέλφεια πέρυσι το καλοκαίρι, είτε καλώντας τον κόσμο να ψηφίσει ανάλογα στις εθνικές εκλογές. Τουλάχιστον στη δεύτερη περίπτωση είχαμε την αξιοπρεπέστατη ανακοίνωση από την Original Πάτρας που διαχώρησε τη θέση της. Τα παραπάνω φαινόμενα δυστυχώς δεν αφορούν μια μοναδική ομάδα, αλλά κινδυνεύουν να εκδηλωθούν σε κάθε “οπαδικό” σύνολο ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού, από τη στιγμή που η ομάδα θεωρείται “Οικογένεια” κι ο οπαδός βάζει πάνω απ’ όλα το καλό της οικογένειας.
Ενβίκτις Οναύτις
