Μας περιμένουν στο μπαλκόνι
23 Ιούλη μπαίνουμε στον τριακοστό χρόνο από την πολιτική δολοφονία του αναρχικού συντρόφου Χριστόφορου Μαρίνου από τα ΕΚΑΜ με κυβερνητική εντολή. Οι εξωδικαστικές θανατικές εκτελέσεις κοινωνικών αγωνιστών, με κυβερνητικές αποφάσεις στη διάρκεια του παρόντος πολιτικού καθεστώτος, αποσκοπούσαν στην εξασφάλισή του μπροστά στον κίνδυνο ανάδυσης ενός ανοιχτού ανατρεπτικού κινήματος. Η δολοφονία Μαρίνου έγινε για να κλειδώσει στο αναρχικό κίνημα τα πολιτικά αποτελέσματα που είχε παράξει η δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα (7 Οκτώβρη 1987), την εσωτερίκευση της στρατιωτικής τρομοκρατίας και τον διαχωρισμό από την ανατρεπτική πάλη.
Ο σύντροφος Χριστόφορος ήταν δίπλα στον Μιχάλη στην τελευταία μάχη του. Η έξοδος του Πρέκα σε ένα μπαλκόνι με τα πιστόλια ψηλά, το ορμητικό αντάμωμα με το εκτελεστικό απόσπασμα, αντί της διαπραγμάτευσης μίας παράδοσης, αποτέλεσε ένα ατσάλινο πολιτικό μήνυμα, ένα κάλεσμα που θα αντηχεί μέχρι τον θάνατο του κράτους και του κεφαλαίου: Tο αναντίστρεπτο ιστορικό πέρασμα στην ανυποχώρητη επαναστατική πάλη. Ως αιχμάλωτο, οι δολοφόνοι του συντρόφου του Μαρίνου τον χειρίστηκαν για να εμπεδώσουν το τρομοκρατικό παράγγελμά τους. Οι κοντινοί του ξεπουλήθηκαν στους τακτικισμούς. Εκείνοι που καταλάβαιναν τι παίζεται πολιτικά, απομακρύνθηκαν προς τα πίσω από το πέρασμα που διανοίχτηκε με την έξοδο της Καλογρέζας. Οι άλλοι βρήκαν ευκαιρία να κανιβαλίσουν τους στοχοποιημένους από το κράτος για να θάψουν ό,τι είχε αναφορά στον ανατρεπτικό αγώνα. Ο ίδιος ο Μαρίνος ξαναζωντάνεψε το πέρασμα. Όταν τον απήγαναν στην Βουλγαρία ανέτρεψε την κυριαρχία των βασανιστών του. Ξαναβγήκε στους δρόμους σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Αγκάλιασε τους νεότερους αγωνιστές όσο κανείς άλλος. Ξαναοπλίστηκε. Συγκρούστηκε με την εσωτερικευμένη τρομοκρατία και τα πολιτικά προϊόντα της και τελικά καθάρισε το πέρασμα από τους υποκριτικούς σχετικισμούς. Έκτοτε όλοι απέκτησαν γνώση ότι οι δύο κόσμοι είναι ασυμφιλίωτοι: Μπροστά από το πέρασμα η επανάσταση που αναφύεται παλεύοντας και ματώνοντας. Πίσω η βόλεψη στον πολιτισμό που σαπίζει.
Ιούλη στις 11 είχε δολοφονηθεί και ο γιατρός Τσιρώνης (1978). Σε ένα μπαλκόνι και ετούτος ο ανυποχώρητος επαναστάτης, με το όπλο στο χέρι και τον λαό στην καρδιά. Αυτά τα μπαλκόνια είναι η πόρτα του σπιτιού μας.
Η διάβαση κρατήθηκε ανοιχτή μέχρι σήμερα. Η αναρχία άνθισε στην ελεύθερη πλευρά της ιστορίας. Μα το πέρασμα στέκεται εκεί για κάθε τώρα, όχι για την αναπόληση της μοσχοβολιάς των περασμένων ανθών. Αυτές τις τρεις δεκαετίες οι τύραννοι έχουν αφινιάσει, οι θάλασσες και η γη κοκκίνησαν σαν την φωτιά, οι αλυσίδες έγιναν δυσβάσταχτες, η μία πάνω στην άλλη σκίασαν τον ουρανό. Το έθνος των αφεντικών είναι σε πόλεμο, χρειάζεται περισσότερη δουλειά και το ανθρώπινο πλεόνασμα στη χωματερή. Οι μάζες ξυπνούν, γυμνές παλινδρομούν μπρος πίσω. Οι άρπαγες οπορτουνιστές της αριστεράς και της δεξιάς κάνουν τη γύμνια των μαζών νέα πολιτική υπεραξία.
Σε μια γειτονιά σήμερα, στην εξέδρα των προπυλαίων και στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο αύριο, το μπαλκόνι του γιατρού, του Μιχάλη και του Χριστόφορου, περιμένουν με λαχτάρα την αγκαλιά ενός οπλισμένου δάσους. Οι κραυγές της ιστορίας θα δώσουν ρυθμό στην πορεία. Να αποδεσμευτούν οι σύντροφοι από τη φρουρά του μπαλκονιού. Θα αφήσουν ένα πανό στο κάγκελο, γραμμένο στο πόδι με την πέτρινη υπομονή τους, σημείωμα για τους αργοπορημένους: «ΚΙΝΗΣΑ ΠΑΛΙ».
Γουίλεμ ο Καπετάνιος
Είδα τον Γουίλεμ την προηγούμενη βδομάδα ανάμεσα στους εργάτες του UNITED FARMER WORKERS OF AMERICA, έξω από ένα αγρόκτημα, απέναντι στους δεσμοφύλακες της αμερικάνικης αποικίας. Πήρε τη θέση ενός αδελφού που έμελλε να μαρτυρήσει κάτω από τις μπότες του ICE. Πριν 4 μέρες, 19 Ιούλη, στην επέτειο της επίθεσής του σε μια φυλακή μεταναστών στην Ουάσινγκτον, μου έστειλε μήνυμα. Αρμάτωσε ένα πλοίο στη Μπαρμπαριά. Πήρε το κρητικό τουφέκι του και έχει σαλπάρει για να πυρπολήσει τα κότερα και τις κρουαζιέρες, τα πεντάστερα κάτεργα και τα κλαμπάκια στο ελληνικό μπουρδέλο των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών χωροφυλάκων τους. Κεφάλαιο ο κοινός ήλιος, το νερό των αποστερημένων, η άμμος της ακοινωνικής ερήμου, το ματωμένο αλάτι της Μεσογείου, ο ιδρώτας των εργατών που καλούνται να μην σηκώσουν κεφάλι για να μην σφαχτούν σαν τους βάρβαρους του Νότου. Ζημιογόνες ροές από τους λεηλατημένους τόπους εισβάλουν στο μπουρδέλο. Χαλάνε την εν Χριστώ αρμονία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Ναι Καπετάνιε! Ρεσάλτο από τη Γαύδο μέχρι τον Βόρειο Πόλο, να μη μείνει κολυμπηθρόξυλο από τη δισχιλιετή ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Να φέρουμε την ξαστεριά Καπετάνιε μου.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
