Το παρακάτω απόσπασμα είναι από κείμενο που βρήκαμε στο Athens indymedia, και μας φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον. Δεν συμφωνούμε αναγκαστικά σε όλα τα γραφόμενα, αλλά οι συγγραφείς θέτουν κάποιους προβληματισμούς με τους οποίους καλό θα ήταν να ασχοληθούμε.
Ολόκληρο το κείμενο θα το βρείτε στο
https://translationcollective.files.wordpress.com/2012/05/iac-greek.pdf
Έξω από την απομόνωση!
Τα τελευταία τρία χρόνια από την «αρχή» της κρίσης, ανακαλύψαμε ορισμένες διαφορές ανάμεσα στα ριζοσπαστικά κινήματα στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα υπάρχει ένας οργανωμένος αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος, που χτίζεται από τα τέλη του ‘70. Ο «χώρος» αυτός έχει τα όριά του, αλλά πάντα σχεδόν προσπαθεί να είναι μέρος των κοινωνικών κινημάτων. Σε κάποιες χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως στη Γαλλία και το Βέλγιο, βρίσκει κανείς μια απομονωμένη ριζοσπαστική αριστερά, που δρα κυρίως στο σκοτάδι, επικεντρώνοντας σε περιορισμένα και μονόπλευρα εγχειρήματα. Στη Γερμανία επίσης, αν εξαιρέσουμε κάποια μικρή ριζοσπαστική δράση, οι ακτιβιστές έχουν αποτύχει στο να συνδεθούν με τις καταστάσεις σε άλλες χώρες. Κοιτώντας τους ριζοσπαστικούς χώρους και κινήματα στην Ευρώπη, θεωρούμε αναγκαίο να καταδείξουμε τα όριά τους και να διατυπώσουμε κριτικές. Βλέπουμε τις ελλείψεις μας και είναι πολυάριθμες.
Πρώτιστα όσον αφορά την κατανόησή μας των καταστάσεων σε διαφορετικές χώρες. Τα μέτρα λιτότητας ψηφίστηκαν στη Μ. Βρετανία πριν από 20 χρόνια. Μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτό και να καταλάβουμε τι ήταν οι διαμαρτυρίες ενάντια στον Νεοφιλελευθερισμό τη δεκαετία του ‘80, και γιατί απέτυχαν να σταματήσουν τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Ελλάδα. Πολλοί Ευρωπαίοι ακτιβιστές «ονειρεύονται» την ελληνική κατάσταση. Κάποιοι απ’ αυτούς καλούν στην επερχόμενη κοινωνική καταστροφή ‒«ας οξύνουμε την κρίση»‒ ώστε να πειραματιστούν με την «αναπόφευκτη» εξέγερση που θα έρθει ως αντίδραση. Για να απαντήσουμε σε αυτό το χαζό σύνθημα πρέπει να θυμίσουμε πως η κοινωνική μιζέρια είναι συνεχές χαρακτηριστικό της Ευρώπης τα τελευταία διακόσια χρόνια, και αυτό έχει πυροδοτήσει κάποιους ξεσηκωμούς μα και πολλά φασιστικά καθεστώτα. Επίσης οι εξεγερσιακές στιγμές στην Ελλάδα δεν μπορούν να κατανοηθούν χωρίς να μελετηθεί η εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, από το τέλος της δικτατορίας στα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Σίγουρα μπορούμε να μάθουμε από τις τακτικές σύγκρουσης στην Ελλάδα, αλλά θα πρέπει να μάθουμε και από την μάτσο νοοτροπία και τις ‒ενίοτε βίαιες‒ συγκρούσεις που υπάρχουν μέσα στον «χώρο». Θα μπορούσαμε να φέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα: Το κίνημα ενάντια στα πυρηνικά στη Γερμανία και τα 30 χρόνια ιστορίας του, τα κοινωνικά κέντρα στην Ισπανία, με την ικανότητά τους να δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς με κατοίκους της περιοχής τους… Ενώ παγκόσμια συμβαίνουν πάμπολλα πράγματα που μας αφορούν, δεν μαθαίνουμε και δεν εμπνεόμαστε σχεδόν καθόλου από αυτά.
Στον δρόμο μας για την εξέλιξη!
Είτε μιλάμε για τους αγώνες ενάντια στις σάπιες δικτατορίες του αραβικού κόσμου, είτε για τους εργατικούς αγώνες στην Κίνα και την Ινδία, την κοινωνική διαμαρτυρία στο Ισραήλ ή την κατάληψη της Wall Street στη Νεα Υόρκη, οι άνθρωποι αυτού του κόσμου σταμάτησαν να βλέπουν το σύστημα ως κάτι ακλόνητο. Πολλά χάσματα ανοίγουν και πρέπει ακόμα να καλυφθούν. Και όπως βλέπουμε τόσο στην ιστορία όσο και σήμερα, υπάρχουν πολλά διαφορετικά ή και αντικρουόμενα πράγματα που μπορούν να θρέψουν τις επαναστάσεις των λαών.
Στην παρούσα κατάσταση, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις ριζοσπαστικές μας θέσεις ενάντια στον καπιταλισμό. Όπως δείχνει το κίνημα Occupy, τα μέτρα λιτότητας θα κάνουν πολλούς ανθρώπους να κριτικάρουν το σύστημα ή και να ξεσηκωθούν ενάντιά του. Το χάσμα ανάμεσα στους ριζοσπάστες και σε πολλούς απλούς ανθρώπους βρίσκεται ίσως περισσότερο στην αντίληψη πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να προσφέρει ελευθερία και ευτυχία, και πως αυτά μπορούν να πραγματωθούν με άλλον τρόπο από τον καπιταλιστικό.
Το ζήτημα είναι το πώς θα αναπτύξουμε τις ριζοσπαστικές προοπτικές μας έξω από τους «χώρους» μας. Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να χτίσουμε ξανά ένα κόμμα, το «καλό» αυτή τη φορά. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε ενάντια στο εθνικό κράτος που βρίσκεται πιο κοντά μας ως στόχος. Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να χτίσουμε την πέμπτη διεθνή, μαζεύοντας όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου σε μια υπερεθνική δομή. Ή… μπορούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε στρατηγικά. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε τοπικές και διεθνείς προοπτικές και εκστρατείες. Μπορούμε να δοκιμάσουμε να επεξεργαστούμε σχέδια για μακροπρόθεσμους αγώνες, και να οργανώσουμε τα μέσα για να τους πραγματοποιήσουμε. Μπορούμε να μάθουμε από τις εμπειρίες σε άλλες χώρες και από την ιστορία ‒ και μερικές φορές η ιστορία δεν είναι πολύ καιρό πριν. Δείτε τη γενική απεργία στις 12 Φεβρουαρίου (και πολλές άλλες) στην Ελλάδα, το κίνημα No-TAV στην Ιταλία, την πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο. Την άμυνα του Ungdomshuset (Youthhouse) στη Δανία, και την καμπάνια anti-castor στη Γερμανία. Τα μόνα κοινά στοιχεία σε όλα αυτά τα σχετικά πετυχημένα κινήματα είναι ο εξεγερσιακός τους χαρακτήρας, και το γεγονός πως πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι ένωσαν τις δυνάμεις τους. Αν ληφθεί αυτό υπόψιν είναι ξεκάθαρο πως ο μόνος τρόπος να καταφέρει ο κόσμος να νικάει είναι να δεχτεί διαφορετικές οπτικές και τρόπους δράσης, και να μπορεί να δουλεύει και να βαδίζει πλάι με αυτούς που θα μπορούσε να κριτικάρει. Χρειαζόμαστε τους διαλλακτικούς ανθρώπους όσο αυτοί χρειάζονται εμάς.
Πέρα από ευκαιρίες για στιγμές ξεσηκώματος, ένας σημαντικός στόχος για μας είναι να μπορούμε να δημιουργούμε νέους δεσμούς διεθνούς αλληλεγγύης. Ο καπιταλισμός είναι παντού και τα κέντρα λήψης αποφάσεων μπορούν να είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το μέρος που επιδρούν. Ακόμα και η «δική σας» κυβέρνηση, αυτή που σας τυραννάει περισσότερο (είτε μιλάμε για πολιτικούς, είτε για τραπεζίτες), πιθανότατα δεν βρίσκεται καν στη χώρα σας. Το ευρωπαϊκό θαύμα! Άρα, αν θέλουμε να πολεμήσουμε αποτελεσματικά την κυριαρχία, θα πρέπει να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το κτήνος, και να μπορούμε να μεταδώσουμε αυτή τη γνώση. Προς το παρόν οι διαδικασίες συνδιάλεξης των αγωνιστών στην Ευρώπη είναι ακόμα υπανάπτυκτες: Από τις ριζοσπαστικές ομάδες, κάποιοι έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα ή την Τυνησία για λίγο μπαχαλοτουρισμό, μα ελάχιστες ομάδες να έχουν πειραματιστεί με πιο οργανωμένες συνεργασίες. Σίγουρα μας λείπουν τα εργαλεία και οι χώροι για να μπορούμε να συντονίζουμε την αντίσταση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και να μεταδίδουμε την ιστορία και τις εμπειρίες μας. Επιπλέον χρειάζεται να βρούμε τις συνδέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές διεργασίες στην Ευρώπη. Πρέπει να μαζευτούν πληροφορίες για το πώς κρατικοί θεσμοί ή εταιρίες που δρουν διεθνώς, είναι ενεργές σε διαφορετικές χώρες ώστε να διατηρούν την καπιταλιστική τάξη. Το δημόσιο στην Ελλάδα ξεπουλιέται. Ο ΟΤΕ πάει στην γερμανική Telecom, η ΕΥΑΘ ιδιωτικοποιείται από τη διεθνή εταιρία Veolia, το αεροδρόμιο της Αθήνας στην hochtief, το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco, και οι αυτοκινητόδρομοι, ο σιδηρόδρομος και άλλα θα ακολουθήσουν. Για να μπορούμε να δείχνουμε αλληλεγγύη ή και σε περίπτωση ‒ας είμαστε φιλόδοξοι‒ διεθνών εγχειρημάτων, υπάρχουν πάντα στόχοι που είναι πιο ευαίσθητοι και λιγότερο προστατευμένοι απ’ τις πρεσβείες. Ας σκεφτούμε «την» κρίση, την καταστολή των μεταναστών, τις οικολογικές καταστροφές και, και, και… Πολλές δομές και εταιρίες μπορούν να αναφερθούν σε αυτά τα θέματα. Είναι απλά θέμα αρχικά έρευνας, ώστε να ανακαλυφθούν οι δεσμοί σε διαφορετικές χώρες, και έπειτα συντονισμού για να αναλάβουμε δράση. Άσχετα με το αν αυτές οι δράσεις θα έχουν μορφή καταλήψεων, άμεσων δράσεων, αντάρτικου αντιπληροφόρησης ή μπλοκαρισμάτων, οι ιδέες και τα πρότυπα για την αντίσταση μπορούν να είναι πολλά και να ποικίλουν.
Όπως και να ‘χει είναι ξεκάθαρο πως αν δεν προσπαθήσουμε να οργανωθούμε με τέτοιο τρόπο, αν δεν εντατικοποιήσουμε τις συνδιαλλαγές μας και δεν αποκτήσουμε μια παγκόσμια οπτική του συστήματος, δεν θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε δικό μας προγραμματισμό. Θα συνεχίζουμε να περιμένουμε το επόμενο αυθόρμητο κίνημα, με το ρίσκο να περιμένουμε υπερβολικά πολύ επιβεβαιώνοντας τον μύθο του «δεν υπάρχει εναλλακτική» στον καπιταλισμό. Σε αυτούς τους καιρούς λιτότητας και λαϊκών εξεγέρσεων, πρέπει οπωσδήποτε να πάμε τους τρόπους οργάνωσης και δράσης μας σε άλλο επίπεδο.
… Από το Βερολίνο στη Νέα Υόρκη, από την Τυνησία στην Αθήνα, όλα γίνονται δυνατά. Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι αντεθνική και συμπαγής. Η παρούσα κατάσταση μάς δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε ‒ μεταξύ μας, με άλλους ανθρώπους, με συναδέλφους ή γείτονες. Η ευκαιρία για κουβέντα πάνω στο πώς να κάνουμε κριτική στον καπιταλισμό μπορεί να προκύψει παντού. Η εξήγηση παραμένει η ίδια. Οι συγκρούσεις σε τοπικό επίπεδο πρέπει να απλωθούν, έτσι ώστε να μην υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα. Έτσι ώστε οι ιδέες και οι πρακτικές που μας συνδέουν να γίνουν πραγματικοί δεσμοί. Έτσι ώστε να φτάσουμε στην αλλαγή που στοχεύουμε.
Μετά από μια χρονιά εξεγέρσεων, το 2012 προσφέρει μια ευρεία ποικιλία ευκαιριών να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να δράσουμε: Μια πρώτη προσπάθεια θα είναι η ευρωπαϊκή μέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό στις 31 Μαρτίου. Θα γίνουν δράσεις σε διαφορετικές πόλεις και χώρες, και μια μαζική κινητοποίηση θα λάβει χώρα στη Φρανκφούρτη, την πόλη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο «κέντρο του τέρατος» όπως γράφουν Γερμανοί σύντροφοι. Την Πρωτομαγιά άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο θα βγουν στους δρόμους, ενώ από τις 16 Μαΐου στη Φρανκφούρτη, ομάδες στην Γερμανία σχεδιάζουν μια πανευρωπαϊκή κινητοποίηση για οργανωθεί ένα μεγάλο μπλοκάρισμα της πόλης, και να συνεχίσει να ασκείται πίεση στους διαχειριστές της κρίσης. Πάντως δεν είναι μόνο τα καλεσμένα γεγονότα ή οι «παγκόσμιες μέρες δράσης» που έχουν σημασία. Συνέπεια και επιμονή είναι οι λέξεις! Είτε είναι μια επίθεση στην Ε.Κ.Τ., η κατάληψη μιας γειτονικής σας οικοδομής ή μια παρέμβαση αντιπληροφόρησης σε ραδιόφωνο, δράσεις μπορούν και θα πρέπει να γίνονται κάθε μέρα ‒και νύχτα‒ για να ξεπεράσουμε αυτό το δολοφονικό, εξουσιαστικό σύστημα!
Να περάσουμε από πάνω του όλες-οι μαζί!
Διεθνής Αυτόνομη Επιτροπή ενάντια στην καπιταλιστική κανονικότητα
