Σημειώσεις από την εξωτερική πολιτική της νέας εξουσίας, τον όψιμο ρεαλισμό και τη συνέχεια του κράτους
Η αναγκαιότητα είναι μια ερμηνεία, όχι ένα γεγονός.
~Φρίντριχ Νίτσε
Χορεύοντας με του Λύκους
Στις 11 Μαΐου, ο υπ. Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς χορεύει και τραγουδάει μαζί με διάφορους άλλους ομολόγους του το τραγούδι «We are the world, we are the children» στη σύνοδο κορυφής των υπ. εξ του ΝΑΤΟ. Λίγο πριν είχαν αποφασίσει την ανάληψη στρατιωτικής δράσης στα παράλια της Λιβύης προσχηματικά εναντίον των διακινητών μεταναστών, αλλά πρακτικά εναντίον των πληβείων που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη. Η τοποθέτηση του ελληνικού κράτους – που συμμετέχει σε όλες ανεξαιρέτως τις σφαγές που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί το ΝΑΤΟ με υλική και πολιτική υποστήριξη, έμψυχο δυναμικό, παροχή ενέργειας και μισθοφόρους – σε αυτή την πλευρά του κόσμου εφοδιάζει στους διάφορους πολιτικούς εκπροσώπους με την απαραίτητη αλαζονεία και τον ανάλογο κρετινισμό που χρειάζεται κάποιος αριστερός (;) υπουργός για να τραγουδάει σε παγκόσμια μετάδοση την ίδια μέρα που έχει αποφασίσει στρατιωτική επέμβαση.
*
Ο άνθρωπος που προσκάλεσε στον χορό τον Κοτζιά ήταν ο ομόλογός του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ο Τσαβούσογλου, μεταξύ άλλων, είναι υπεύθυνος ως υπουργός εξωτερικών για το ότι η Τουρκία άφηνε τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους να μπαινοβγαίνουν από τα σύνορά της, για να περιθάλπονται στα νοσοκομεία κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Κομπανί, για τον εξοπλισμό τους με όπλα όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, ενώ επίσης είναι σημαίνον στέλεχος της κυβέρνησης Ερντογάν που αιμοτοκύλησε τους δρόμους τόσο κατά τη διάρκεια των πρόσφατων εξεγέρσεων, όσο και για τη διεξαγωγή των τελευταίων εκλογών όπου το φιλο-κουρδικό αριστερό κόμμα HDP μέτρησε πάνω από δέκα νεκρούς.
*
Κατά τη διάρκεια της συνόδου ο Κοτζιάς διαμαρτυρήθηκε για τις επιπτώσεις που έχει για την Ελλάδα ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, λόγω των χιλιάδων Αφγανών μεταναστών που φτάνουν στα σύνορα. Εκπροσωπώντας την κυβέρνηση πρότεινε τη δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών από το ΝΑΤΟ, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το «πρόβλημα», κατατάσσοντας έτσι τη δυστοπική στρατοκρατία στις προτάσεις της νέας εξουσίας για τη διαχείριση προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.
Χούντα και Σταθερότητα
Στις 29 Απριλίου Τσίπρας και Αναστασιάδης, πρωθυπουργοί Ελλάδας και Κύπρου αντίστοιχα, δίνουν τα χέρια με τον χασάπη της Αιγύπτου στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, και ο Τσίπρας χαρακτηρίζει την Αίγυπτο «πυλώνα σταθερότητας». Λεπτομέρεια της συνάντησης που δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα είναι ότι ο στρατηγός Αλ Σίσι ήρθε στη εξουσία με πραξικόπημα, κατάργησε τις πολιτικές ελευθερίες και το κοινοβούλιο, ενώ μετά την ανάληψη της εξουσία από μέρους του τα δικαστήρια ξεκίνησαν μια σειρά καταδικαστικών –εκατοντάδων εκ των οποίων σε θάνατο– αποφάσεων κατά χιλιάδων διαδηλωτών με κατηγορίες που αφορούν την επανάσταση κατά του Μουμπάρακ. Επίσης ο Αλ Σίσι «εκλέχτηκε» πρόεδρος με το γελοίο και προφανώς χαλκευμένο ποσοστό των 96,9% των ψήφων, επί των ημερών του έγινε η μεγαλύτερη σφαγή στη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου τον Αύγουστο του 2013, στην Ραμπά Αλ Ανταουίγια με πάνω από 2000 νεκρούς και 20000 τραυματίες, και επί των ημερών του επίσης ο καθεστωτικός όχλος του Μουμπάρακ επανήλθε στον κρατικό μηχανισμό ενώ ο ίδιος ο Μουμπάρακ αφέθηκε ελεύθερος, και ο εκλεγμένος Μ. Μόρσι καταδικάστηκε σε θάνατο. Στις κοινές τους δηλώσεις Τσίπρας, Αναστασιάδης και Αλ Σίσι τόνισαν ότι θα συνεργαστούν στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και του βίαιου εξτρεμισμού – κατηγορίες που μεταξύ άλλων αποδίδονται κατά συρροή από το καθεστώς της Αιγύπτου στους αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές που συλλαμβάνονται, βασανίζονται και εν τέλει καταδικάζονται σε πολυετείς φυλακίσεις και σε θάνατο.
*
Ανάμεσα στα άλλα που δήλωσαν οι Τσίπρας, Αλ Σίσι και Αναστασιάδης είναι και η στήριξή τους στον πρόεδρο της Υεμένης, στηρίζοντας ταυτόχρονα και την επέμβαση δέκα αραβικών κρατών που διαπράττουν μεταξύ άλλων και εγκλήματα πολέμου. Σε αυτήν την περίπτωση τα προσχήματα περισσεύουν, και η συνέχεια του κράτους και της εξωτερικής πολιτικής επέβαλε την αντίφαση και την υποκρισία: Ο αραβικός συνασπισμός που επιχειρεί να αποκαταστήσει τη δημοκρατία στην Υεμένη αποτελείται από μοναρχικά καθεστώτα (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Ιορδανία) και τη δικτατορία της Αιγύπτου, ενώ επικεφαλής της επέμβασης είναι η θεοκρατική μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας. Αναγνωρισμένος σκοπός όλων αυτών των δημοκρατικά ευαίσθητων κρατών, που τον αναγνωρίζει και η ελληνική κυβέρνηση, είναι να επαναφέρει στην εξουσία έναν πρόεδρο που εκλέχτηκε μέσω μιας εκλογικής διαδικασίας στην οποία ήταν και ο μόνος υποψήφιος.
*
Η συνεργασία με την αιγυπτιακή εκδοχή του φασισμού και με το κράτος του Ισραήλ δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη βουτιά των νέων εξουσιαστών στα βαθιά νερά της real politik, και της συνέχειας του ελληνικού κράτους. Η νέα εξουσία, έχοντας δηλώσει πέντε χιλιάδες φορές ότι δεν σκοπεύει να συγκρουστεί με το βαθύ κράτος, παραλαμβάνει αυτούσιες τις συμφωνίες της προηγούμενης κυβέρνησης, και πετάει στα σκουπίδια ροζ ανθρωπισμούς, ανθρώπινους καπιταλισμούς και δημοκρατικές ευαισθησίες. Έτσι, η χάραξη ΑΟΖ με τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την νοτιοανατολική μεσόγειο, και η στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, κρίνεται πιο σημαντική από τις ζωές εκατομμυρίων παλαιστίνιων και αιγυπτίων που αποτελούσαν, τα χρόνια της ευημερίας μέσω των αγώνων τους, τον λόγο ύπαρξης της ιδεολογικά χρεοκοπημένης ρεφορμιστικής αριστεράς. Οι νεκροί της Αιγύπτου δεν μιλάνε, αλλά ακόμα και εάν το έκαναν, οι φωνή τους θα επικαλύπτεται από τις πατριωτικές κορόνες της νέας εξουσίας που ανακάλυψε την αξία της γεωπολιτικής πάνω σε πτώματα.
Οι ουκρανοί Ναζί είναι φίλοι μας
Στις 14 Μαΐου προσγειώνεται στο Ελ. Βενιζέλος ένα αεροπλάνο που μεταφέρει τραυματίες Ουκρανούς στρατιώτες προκειμένου να τύχουν της απαραίτητης περίθαλψης στα εδώ νοσοκομεία. Οι Ουκρανοί είναι μέλη της Εθνικής Φρουράς, ενός ειδικού σώματος στρατού που υπακούει στο υπουργείο εσωτερικών της Ουκρανίας, και δημιουργήθηκε από τις ακροδεξιές ομάδες αυτοάμυνας του Μαϊντάν – ομάδες σαν αυτές που πρωτοστάτησαν στη σφαγή της Οδησσού. Ο βασικός λόγος δημιουργίας της Εθνικής Φρουράς είναι η ανάγκη του νέου καθεστώτος για πολιτικά προσδιορισμένες στρατιωτικές μονάδες, προκειμένου να φέρει εις πέρας τον εμφύλιο, αφού τα μέλη του τακτικού στρατού χωρίς να έχουν πάρει θέσει στην αλλαγή εξουσίας δεν είχαν και την πρόθεση να πολεμήσουν. Η Εθνική Φρουρά, που είναι αυτή που φέρει εις πέρας την λεγόμενη «Αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην Ανατολική Ουκρανία», ενσωμάτωσε και τα περισσότερα από τα αυτόνομα φασιστικά και νεο-ναζιστικά ένοπλα τάγματα που είχαν δημιουργηθεί στην Ουκρανία από οργανώσεις όπως ο ναζιστικός Δεξιός Τομέας, ο αρχηγός του οποίου πρόσφατα διορίστηκε σύμβουλος του υπουργείου Άμυνας, η οργάνωση Ουκρανός Πατριώτης και άλλες μικρότερες όπως το Σοσιαλ-Εθνικό Κόμμα, και η οργάνωση Λευκό Σφυρί. Κομμάτι της Εθνικής Φρουράς αποτελεί και το περιβόητο τάγμα «Αζόφ», δημιούργημα του ολιγάρχη Κολομόισκι, η ναζιστική σύνθεση του οποίου είναι ξεκάθαρη και δεν αποκρύφτηκε ποτέ. Σήμερα, η Εθνική Φρουρά εκπαιδεύεται από την 173η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία του ΝΑΤΟ για να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στη νέα επίθεση που σχεδιάζει να εξαπολύσει το ουκρανικό καθεστώς.
*
Οι συμμαχίες της νέας εξουσίας υπαγορεύονται κατά γράμμα από την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. Συνεπώς όταν οι ευρωπαϊκές αξίες συναντάνε τον ναζισμό, ταυτόχρονα η νέα εξουσία ανακαλύπτει στο καθεστώς του Κιέβου έναν σταθερό σύμμαχο του οποίου μάλιστα στηρίζει την εδαφική ακεραιότητα – δήλωση του Υπ. Εξωτερικών τον Φλεβάρη– παίρνοντας θέση στον εμφύλιο που μαίνεται. Το άμεσο επόμενο βήμα είναι αυτό που ήδη κάνει σιγά-σιγά η νέα εξουσία, προσφέροντας υλική υποστήριξη με την περίθαλψη των στρατιωτών της Εθνικής Φρουράς. Σε επόμενο χρόνο εάν χρειαστεί θα τους αποστείλει στολές, καύσιμα και όπλα, όπως κάνει η αμερικάνικη κυβέρνηση και η Ε.Ε., και όπως θα απαιτήσει η ρεαλιστική εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν οι νέοι εξουσιαστές.
*
Η συμμετοχή της νέα εξουσίας στον παγκόσμιο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μετάλλαξης ενός πολιτικού χώρου. Μπορεί σε γενικές γραμμές η αντι-ιμπεριαλιστική αφήγηση να μην είναι πλέον δημοφιλής στην κοινωνία, αποτελούσε όμως σημαντική αναφορά διαφόρων τάσεων εντός του κυβερνώντος κόμματος, όπως αντίστοιχα και αριστερά κόμματα χαρακτηρισμένα ως τρομοκρατικές ομάδες αποτελούσαν φαντασιακά πρότυπα για διάφορες –κυβερνητικές πλέον– αριστεροπατριωτικές γκρούπες. Ταυτόχρονα, η υιοθέτηση της ιδεολογίας του ΝΑΤΟ αποτελεί σημαντική μετάλλαξη στο πεδίο των συμβόλων, που στη θεαματική κοινωνία καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη φύση της νέας εξουσίας και της κοινωνικής της βάσης.
Πρώτη φορά μαντρόσκυλο της Ε.Ε.
Στις 13 Μαΐου πραγματοποιείται εκδήλωση με τη συμμετοχή του Υπ. Δημόσιας Τάξης, Πανούση, των προκάτοχων του Δένδια, Χρυσοχοΐδη, Οικονόμου, Φλωρίδη καθώς και διάφορων πρώην υπουργών, κυπατζήδων και άλλων «αρμόδιων» κρατικών λειτουργών με θέμα «την απειλή του φανατικού Ισλάμ». Σε όλη την εκδήλωση όλοι ανεξαιρέτως οι ομιλητές μίλησαν αποκλειστικά και μόνο για το μεταναστευτικό ζήτημα, εξομοιώνοντας έτσι τους πρόσφυγες με την τρομοκρατική απειλή, και τη frontex με γραμμή άμυνας απέναντι στον τζιχαντισμό που προσπαθεί να εισβάλει στην Ευρώπη.
*
Η πολιτική στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης, ένα κράμα πατριωτισμού, τυχοδιωκτικών επιλογών και όψιμου ρεαλισμού, όπως και οι υποτιθέμενες απειλές για τζιχαντιστές που θα κατακλύσουν την Ευρώπη εάν ανοίξει η Ελλάδα τα σύνορα, είναι αποκλειστικά και μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι συζητήσεις μεταξύ των αστικών τάξεων διαφορετικών κρατών, και αντίστοιχα και του πολιτικού προσωπικού του γίνεται με απείρως σοβαρότερους πολιτικούς και οικονομικούς όρους από ότι παρουσιάζεται στους τηλεθεατές.
*
Η πολιτική της νέας εξουσίας στο μεταναστευτικό είναι ένα ακόμα δείγμα της αδιέξοδης λύσης του ρεφορμισμού. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εν τέλει δεν έκλεισαν, οι μπάτσοι στη Λέσβο συλλαμβάνουν αλληλέγγυους που μεταφέρουν με τα αυτοκίνητα τους πρόσφυγες, και ο Πανούσης επαναφέρει το πρότυπο του εγκληματία/εσωτερικού εχθρού –και πλέον και του εν δυνάμει τρομοκράτη–, για τους μετανάστες με πληθώρα δηλώσεών του από τον πρώτο μήνα. Η διαχείριση του μεταναστευτικού κατά αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται από την ιστορική αναγκαιότητα: Οι μετανάστες θα πρέπει να δαιμονοποιηθούν για να πεθαίνουν ευκολότερα στα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, για να βυθίζονται τα καράβια τους –που προφανώς δεν βουλιάζουν από μόνα τους– από το λιμενικό τους, και εν τέλει για να αιτιολογηθεί στην κοινή γνώμη ο πόλεμος που εκκολάπτεται στα παράλια της Λιβύης και ο βομβαρδισμός των μεταναστευτικών ροών.
Βαγιάν
