«Επίδομα 2.000€ για κάθε Ελληνόπουλο – Βρεφικά είδη και είδη πρώτης ανάγκης για τη μητέρα με ΦΠΑ 11% – Αύξηση αφορολόγητου για κάθε παιδί κατά 1.000€ – Στηρίζουμε τα νέα ζευγάρια να κάνουν τη δική τους οικογένεια στην Ελλάδα».
Προεκλογική δέσμευση Κυρανάκη, βουλευτή της Ν.Δ.
Τα γεύματα και οι αιμοδοσίες μόνο για έλληνες από τη Χ.Α., και οι δεσμεύσεις για επιδόματα μόνο για έλληνες της Ν.Δ., οι κοινές αποστολές στο Καστελόριζο των ΣΥΡΙΖΑ-Χ.Α: Οι πολιτικές συγγένειες της Χ.Α. με τους εκάστοτε κυβερνώντες χαρίζουν πληθώρα παραδειγμάτων. Η προστασία των συνόρων, η διαρκής αναθέρμανση του ελληνοτουρκικού φιλοπολεμικού κλίματος, τα μακεδονικά συλλαλητήρια, οι βραχονησίδες και η ΑΟΖ, τα προνόμια που οφείλει να έχει ο έλληνας πολίτης έναντι του μη. Η κοινή πολιτική ατζέντα του ελληνικού κράτους με τη Χ.Α. φανερώνει την πολιτική σύγκλιση των δυο –φαινομενικά συγκρουόμενων– στρατοπέδων.
Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στον «Ξένιο Δία»
Τον Μάρτιο του 2012 ο υπουργός Προ. Πο, Χρυσοχοΐδης, ανακοινώνει τη δημιουργία 30 νέων κέντρων κράτησης μεταναστών. Λίγους μήνες αργότερα θα ακολουθήσει η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» με στόχο τη σύλληψη και μεταφορά μεταναστών χωρίς χαρτιά στα νεοσύστατα κέντρα κράτησης. Υπό την επιχείρηση αυτή οργανώθηκαν οι περίφημες σκούπες στα αστικά κέντρα, με μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις μεταναστών.
«Τη Νέα Δημοκρατία και την κυβέρνηση τη βόλευε όταν η Χρυσή Αυγή, με τη δράση που έκανε, καθάριζε τους αλλοδαπούς από τις γειτονιές, χωρίς να χρεώνεται πολιτικό κόστος η αστυνομία και η κυβέρνηση».
Ταμύλος, βουλευτής Ν.Δ., 13.11.2013
Ο τότε βουλευτής της Ν.Δ. Ταμύλος, λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δηλώνει ευθαρσώς το όφελος της κυβέρνησης από τις επιθέσεις της Χ.Α. Η ομοιότητα μεταξύ της νόμιμης επιχείρησης «Ξένιος Δίας» με τις «παράνομες» επιθέσεις της Χ.Α. είναι πασιφανής και πλέον ομολογημένη. Οι τωρινοί αντιναζί της Ν.Δ. παινεύονταν για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό για μαζικές συλλήψεις μεταναστών χωρίς χαρτιά, όταν η Χ.Α. πραγματοποιούσε επιθέσεις σε μετανάστες. Υπό οποιοδήποτε πρίσμα, η αναντιστοιχία της ετοιμότητας των κρατικών μηχανισμών –από τη μια απέναντι στις επιθέσεις των τάγματων εφόδου, και από την αλλη σε μετανάστες που το μόνο αδίκημά τους είναι ότι δεν έχουν χαρτιά– βγάζει μάτι. Η ελευθερία κινήσεων της Χ.Α. ήταν ειλημμένη πολιτική επιλογή.
Ο δρόμος προς τις δικαστικές αίθουσες
«Δεν θα υπήρχε δίκη της Χρυσής Αυγής, αν δεν υπήρχε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που έστειλε στον εισαγγελέα όλες τις διάσπαρτες δικογραφίες για τη Χρυσή Αυγή».
ανακοίνωση της ΝΔ για τη δίκη της Χ.Α.
Τώρα πώς θα εξηγούταν αυτή η στροφή; Η αλήθεια είναι ότι τα λεγόμενα της Ν.Δ. ενέχουν τη μισή αλήθεια. Δηλαδή, αφενός πως είναι όντως περίεργο ότι δεν είχαν κατατεθεί μέχρι τη δολοφονία του Π. Φύσσα οι δικογραφίες μαζεμένες, αφετέρου ότι υπάρχει σημαντική εξάρτηση του τι οδηγείται και τι όχι στα αστικά δικαστήρια από την εξουσία και τις κυβερνήσεις. Ο φάκελος που κατατέθηκε λόγω των Δένδια-Σαμαρά –κατά τα λεγόμενά της ΝΔ– μάλλον πιο πολύ μοιάζει με μαζεμένα άπλυτα για έναν εν δυνάμει σύμμαχο αλλά και έναν πιθανό εχθρό, παρά για την επιτέλεση του δημοκρατικού τους καθήκοντος.
Η Χ.Α. ξέφυγε, γι’ αυτό και την καταδικάζουν έκτοτε. Τι σημαίνει αυτό; Όχι ότι έκανε κάποιο τραγικό λάθος επί του περιεχομένου, απλά έκανε το λάθος το οποίο συσπείρωσε την αντίπερα όχθη. Όταν η εθνική αφήγηση της Ν.Δ. συνέπιπτε με της Χ.Α., η πολιτική καταδίκη της μιας ήταν εύκολο να πάρει μαζί και την άλλη. Έπρεπε ως εκ τούτου να εμφανιστεί πλέον η δεξιά, όχι ως έμμεσος υποστηρικτής που κατανοεί τα αιτήματα εκείνης της μπάντας, άλλα ως ο από πάντα πολέμιός της, ακόμα και αν τόσο οι πράξεις της όσο και τα λεγόμενά της, τη διαψεύδουν διαρκώς.
Από εκεί και πέρα ανέλαβε η δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και άλλοι να αποστερήσουν το ιδεολογικό υπόβαθρο της Χ.Α., θολώνοντας τις κοινές θέσεις και πρακτικές με αυτές των κυβερνήσεων τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Ν.Δ. (βλέπε εκκένωση μεταναστευτικών καταλήψεων, μακεδονικό, πλατεία Βικτώριας, κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.λπ.).
«Εμένα ποτέ δεν με συνέφερε η Χ.Α. να είναι στις εκλογές για να κόβει ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία»
~Κ. Μπογδάνος
Η πολιτική σύγκλιση μάλλον δεν κρύβεται, και ούτε θέλει άλλωστε. Αντ’ αυτού επιχειρείται ο διαχωρισμός της πολιτικής διάστασης της Χ.Α. Το δικαστήριο άλλωστε είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να γειωθεί η δράση της Χ.Α .απλά σε ποινικά κολάσιμες πράξεις. Η αντιστοιχία λοιπόν εκτρέπεται από το πολιτικό επίπεδο στο νομικό, δομώντας τον προστατευτικό ιστό γύρω από της νόμιμες πράξεις του ελληνικού κράτους.
Το ξέπλυμα που επιχειρείται είναι διπλό. Πρώτα πρώτα υποβαθμίζεται η δράση της Χ.Α. ως απλά έκνομη, αγνοώντας την πολιτική διάστασή του φασισμού -που τι να κάνουμε, είναι και το κυρίαρχο στοιχείο του– και ξεπλένει όλη τη βία του ελληνικού κράτους, στρώνοντας τον δρόμο για μετατόπιση των κυβερνητικών (και μη) πολιτικών δεξιότερα.
Εν τέλει, στην ηγεσία της Χ.Α. αποδόθηκαν μόνο κατηγορίες σύστασης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση. Με τη μη συμπερίληψη αυτουργίας, φυσικής ή ηθικής, στις δράσεις της Χ.Α. –τουλάχιστον κατά την αντίληψη του γράφοντος- αφήνεται το περιθώριο για αθώωσή τους στο εφετείο. Η ανεπάρκεια της δικογραφίας, όπως και η αρχική σύστασή της, αποτελεί πολιτική επιλογή των κυβερνώντων. Η αθώωση θα ‘ναι το μέσο νομιμοποίησής τους στο κοινωνικο-πολιτκό πεδίο. Από ‘κει και πέρα, η τελική απόφαση στο εφετείο θα κριθεί από τη χρησιμότητα της Χ.Α. ως αθώοι ή ένοχοι. Χθες «συνέφεραν» στις πλατείες, στα τηλεοπτικά πάνελ και τη βουλή, σήμερα ένοχοι, αύριο;
Θεωρία των δύο άκρων
Η προσπάθεια απονοηματοδότησης του πολιτικού πλαισίου της Χ.Α. επαναφέρει στο προσκήνιο τη θεωρία των δύο άκρων. Η σύνδεση εν τέλει επιτελείται σε επίπεδο δικονομικό αντί για πολιτικό, καθώς είναι το μόνο αποκούμπι της πολιτικής των εκάστοτε κυβερνώντων, όταν δεν μπορούν να καταδικάσουν την ακροδεξιά για την πολιτική της δράση, αλλά δεν μπορούν παράλληλα να το αφήσουν και ασχολίαστο λόγω κεντρικότητάς του στην πολιτική σκηνή. Η θεωρία των δύο άκρων έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε αυτό το δίπολο, βάζοντας στο ίδιο κάδρο τη βία των φασιστών με την κοινωνική αντιβία. Αυτό βέβαια οφείλει να μπει και υπό το πρίσμα της «καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται», καθώς μόνο έτσι μπορεί να σταθεί· φράση η οποία πολύ βολικά αποσιωπά τη νόμιμη βία του κράτους, και την καθημερινή πολυεπίπεδη βία στους από κάτω.
Ευέλικτα ωράρια με μισθούς πείνας, επισφάλεια, πλειστηριασμοί, ξυλοδαρμοί από μπάτσους. Η κρατική βία διαπνέει όλη την καθημερινότητα των από κάτω. Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει δομηθεί πάνω στη διαρκή άσκηση και απειλή της βίας. Εν αντιθέσει, η αντιβία των από κάτω έρχεται να απαντήσει στη καθημερινή βία που δέχονται. Δεν είναι ο σκοπός αλλά ένα από τα μέσα των καταπιεσμένων για να σταθούν αξιοπρεπώς απέναντι στην καθημερινή επίθεση στις ζωές τους.
Η αποσιώπηση της κρατικής βίας, όσο και η θεωρία των δύο άκρων, επιχειρεί να αποθεώσει την κρατική βία –ως μη βία εν τέλει– και να υποσκάψει την κοινωνική αντιβία, αντιστρέφοντας τη σχέση αιτίου αποτελέσματος. Η αντιβία δεν είναι το αίτιο της πολυεπίπεδης καπιταλιστικής βίας, αλλά το αποτέλεσμά της.
Η κοινωνική αντιβία πάντα ενοχλούσε το κράτος, για αυτό και τώρα προσπαθεί να τη συνδέσει με τη βία των φασιστών. Μάταια βέβαια..
Τέλος του καπιταλισμού ή «αυτοκατάργηση» της δημοκρατίας;
«Αλλά γιατί όχι μετά όμως, μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην τη δεχτούμε να υποστηρίξει –όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως συνέβη χθες στη Νορβηγία– να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία. Άρα έχουμε μπροστά να ξάσουμε πολύ μαλλί».
Μπάμπης Παπαδημητρίου 11.9.2013
Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε διάφορες χώρες, και ο ανασχηματισμός του καπιταλιστικού οικοδομήματος έχουν επέλθει με πολλούς τρόπους. Με το Δ.Ν.Τ. και αστικοδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα από το 2010, με στρατιωτικές δικτατορίες όπως στη Χιλή επί Πινοτσέτ, την αργεντινή επί Βιδέλα και πολλά άλλα παραδείγματα. Σήμερα, φαίνεται να περιστέλλονται ελευθερίες επ’ αφορμής κορωνοϊού, περνώντας παράλληλα πληθώρα νομοσχεδίων, ποινικοποιώντας τον αντίλογο, απαγορεύοντας τις συναθροίσεις και την κυκλοφορία το βράδυ κ.λπ.* Η ιστορία δείχνει ότι εκεί που τα βρίσκει σκούρα η δημοκρατική διαχείριση της εξουσίας, αυτοκαταργείται. Δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά κανόνα στη δημοκρατική διακυβέρνηση. Είτε το πούμε χούντα, είτε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είτε φασισμό.
Η αναφορά στον ανεπτυγμένο ευρωπαϊκό βορρά στη δήλωση του Μπ. Παπαδημητρίου δεν είναι τυχαία. Η Ν.Δ. επανειλημμένα έχει δείξει ότι μέγιστο διακύβευμα στην πολιτική της είναι η ανάπτυξη. Η εφαρμογή των μνημονίων και των επιταγών του κεφαλαίου για αναδιάρθρωση των ταξικών σχέσεων στο σύνολό τους τότε· το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, η καταρράκωση των εργασιακών κεκτημένων, η αστική νομιμότητα τώρα. Η σοβαρότερη Χ.Α. λοιπόν, δεν είναι αυτή που θα σταματούσε τις ρατσιστικές επιθέσεις, τις εθνικιστικές κορώνες περί προτεραιότητας των ελλήνων, τα γεύματα μόνο για έλληνες. Είναι αυτή που θα έβαζε ως κεντρικό στόχο την ανάπτυξη. Όπως και να ‘χει άλλωστε, όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να τα κάνει νόμιμα και δημοκρατικά από τις κυβερνητικές θέσεις.
Συνοψίζοντας…
Η Χ.Α. δεν αποτελούσε μόνο ένα τάγμα εφόδου που βόλευε το ελληνικό κράτος. Ήταν ένας από τους συμμάχους του στη διαχείριση της κρίσης των ταξικών σχέσεων και των μνημονιακών ταραχών, που ήρθαν μετά την καπιταλιστική κρίση.
Υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κρατικό μηχανισμό (σχέσεις Μπαλτάκου με Χ.Α., ποσοστά Χ.Α. στην ΕΛ.ΑΣ., δήλωση περί πιθανής κοινοβουλευτικής συνεργασίας Ν.Δ.-Χ.Α. κ.λπ). Εν αντιθέσει, η κοινωνική αντιβία επιχειρεί να αναχαιτίσει τις επιθέσεις τόσο του κράτους όσο και των φασιστών.
Από την ιδεολογική ταύτιση, τόσο για τα προνόμια των ελλήνων έναντι των μη, τη σαφή ταύτιση με τις επιδιώξεις του ελληνικού κράτους, τις επιθέσεις στις πλατείες του κέντρου της Αθήνας από μπάτσους και φασίστες, ως τους βασανισμούς στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, ένα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο: Η νόμιμη βία του κράτους, με την παράνομη βία των φασιστών, αποτελούν πορείες παράλληλες. Για αυτό και οι απαντήσεις δεν δόθηκαν και δεν θα δοθούν πότε από τους κρατικούς μηχανισμούς.
*Οι κρατικές αντιφάσεις είναι ένα ζήτημα για άλλο κείμενο. Παρόλ’ αυτά μερικές διευκρινήσεις είναι αναγκαίες σε αυτό το σημείο. Σίγουρο είναι πως οι κυβερνήσεις προτιμούν να μειώσουν τις ελευθερίες, παρά να «σπαταλήσουν» χρήματα. Προτιμούν καραντίνα ενός μήνα, αν έτσι έρθουν τουρίστες το καλοκαίρι. Προτιμούν να πεθάνει κόσμος λόγω στραγγαλισμού των συστημάτων υγείας παρά να τα στηρίξουν οικονομικά. Αυτό λοιπόν κάνουν και τώρα.
βινις
