Δύο είναι τα βασικά μέτωπα του εξελισσόμενου πολέμου στη γη αυτή τη στιγμή: συνεχίζεται ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, και εξελίσσεται ένας νέος μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Είναι πλέον σαφές ότι τα μέτωπα αυτά αντιστοιχούν στις αλλαγές που επιτάσσει η εποχή που τυχαίνει να ζούμε. Ο καπιταλισμός ζητάει θυσίες. Μέσα σε μία δεκαπενταετία (!) συνεχόμενων οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων το καπιταλιστικό μοντέλο εντατικοποιείται επιπλέον. Αποκορύφωμά του είναι σαφώς οι πολεμικές διαμάχες των «μεγάλων» δυνάμεων πολλές φορές μέσω των δορυφόρων τους. Παρ’ όλα αυτά, εάν κοιτάξουμε στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων (όχι μόνο των φτωχότερων όπως η Αθήνα) θα δούμε ένα μοτίβο να ξετυλίγεται μέσα από το ίδιο πρίσμα: φτώχεια, αντιστάσεις, φασισμός και ρατσισμός, αποκομμένες κοινότητες που παίρνουν τις καταστάσεις στα χέρια τους, ακρίβεια, εργασία με τους χειρότερους όρους, και ξεπεσμένες καπιταλιστικές προσφορές που το μελάνι τους δεν γράφει πια.
Δύο απαραίτητες διευκρινήσεις είναι οι εξής. Η πρώτη αφορά το παλαιστινιακό ζήτημα. Είναι μία ακραία επίθεση του ίσως πιο στρατιωτικοποιημένου κράτους στον πλανήτη ενάντια σε μία φυλακή-πόλη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Δεν μπορεί να θεωρηθεί «πόλεμος». Παρ’ όλα αυτά είναι σίγουρο ότι οι δυνάμεις που λυμαίνονται την περιοχή αδιαφορούν για το δίκαιο των παλαιστινίων, αλλά βλέπουν μακρύτερα σε ισορροπίες που ξεπερνούν κατά πολύ τις πολύμορφες αντιστάσεις που έχουν ξεδιπλωθεί σε αυτή τη λωρίδα γης. Έτσι, χωρίς να εξεταστεί το ζήτημα της Χαμάς (άλλωστε οι καλοθρεμμένοι δυτικοί, είναι έτοιμοι σχεδόν σε όλη την Ευρώπη να εκλέξουν ό,τι απόγονο ναζί έχει κάνει κόμμα) στεκόμαστε στο πλάι των παλαιστινίων που αντιστέκονται δεκάδες χρόνια στις σφαγές και την αποικιοκρατία.
Η δεύτερη, αφορά τις καπιταλιστικές ελπίδες στο σήμερα. Είναι προφανές ότι η μηχανή έχει ξανά ζεσταθεί. Η μεσαία τάξη παίρνει τα πάνω της, οι οικοδομές και οι ανακαινίσεις ανθίζουν, τα μαγαζιά ξεπετάγονται δεξιά-αριστερά και η χώρα «ανεβαίνει» βαθμίδες… Σίγουρα. Μία μερίδα του πληθυσμού –και των από τα κάτω– πείθεται ή ακόμη και κερδίζει από αυτές τις ανακατατάξεις πλούτου. Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος που απλώς πουλάει την εργατική του δύναμη ζει κάτι διαφορετικό. Για τους παραπάνω η καπιταλιστική προσφορά έχει: ληγμένο κοινωνικό συμβόλαιο (δημόσια παιδεία, υγεία ή βασικές ανάγκες), εργασία με όρους σκλαβιάς (με τη βούλα του νέου νόμου για τα εργασιακά), ενοίκιο όσο το μεγαλύτερο ποσοστό του μισθού, και σούπερ μάρκετ/λογαριασμοί όσο ο μισθός που περίσσεψε. Και όπως πάντα, με χειρότερους όρους «διαφορετικά» ζει και όσος κόσμος δεν έχει χαρτιά ή είναι στο κοινωνικό περιθώριο. Οι δολοφονίες στα σύνορα ή στα μπλόκα των μπάτσων, η επιβίωση στα camps, ο εγκλεισμός στα ελληνικά κολαστήρια στήνουν σκηνικά φοβερής ασφυξίας για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, που όλο και διευρύνονται.
Στη δεύτερη διευκρίνηση θα σταθούμε παραπάνω. Όχι τυχαία. Το ζήτημα της Παλαιστίνης αναλύεται περισσότερο στις σελίδες που προηγούνται. Πέρα από αυτό, η ευκολία αναζήτησης λύσεων, πρακτικών κ.λπ. σε ένα μέρος τόσο μακριά από εδώ, φαντάζει πάντα ευκολότερη από τα «δικά μας».
Έτσι, είναι οξύμωρο να υπάρχουν τόσο μικρές αντιδράσεις ενάντια στο εργατικό νομοσχέδιο του Αδ. Γεωργιάδη που ψηφίστηκε πριν κάποιους μήνες. Ενώ ο καπιταλισμός και το κράτος σου λένε «δούλεψε μέχρι να πεθάνεις» οι αντιστάσεις δεν ήταν στο ύψος των περιστάσεων.
Το ζήτημα των αντιστάσεων είναι ίσως το σημαντικότερο στις εποχές που ζούμε. Η συνέχεια της αντίστασης, όπως δείχνουν και παραδείγματα που πιθανά δεν μας καλύπτουν 100% είναι μονόδρομος. Όσο υπάρχει αγώνας, όσο υπάρχει αντίσταση, κοινότητα και αλληλεγγύη μπορούμε να πιστεύουμε στη διέξοδο από αυτά που ζούμε. Υπάρχουν παραδείγματα που σημειώνουν συχνά και με την πρώτη ευκαιρία τη διέξοδο των αγώνων, ενάντια στο αδιέξοδο της παραίτησης στην καπιταλιστική λερναία ύδρα (εργασία, μιζέρια, κατανάλωση).
Στο Παρίσι πληθώρα ανθρώπων αντιστέκονται τα τελευταία τέσσερα με πέντε χρόνια σε οτιδήποτε αναδιαρθρώνει τις ζωές τους. Τα επίσημα, και μη, συνδικάτα ή τα κίτρινα γιλέκα και οι εξεγερμένοι άραβες ενάντια στην καταπίεση που βιώνουν διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερο μωσαϊκό συνεχών αντιστάσεων και κύκλων αγώνων.
Πιο κοντά, στην Αθήνα οι αντιφασιστικές συγκεντρώσεις για το μνημόσυνο των ναζί του Ν. Ηρακλείου, η ανακατάληψη του κοινωνικού κέντρου Ζιζάνια στη μεταναστευτική γειτονιά της Βικτώριας και της κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο, αλλά και οι πολύμορφες κινήσεις που έχουν απλωθεί σε όλη την επικράτεια για την υπεράσπιση των υπολοίπων καταλήψεων που δέχθηκαν επιθέσεις (στέκι Άνω-κάτω, στέκι Καλιαρντά, στέκι Πολυτεχνείου) δηλώνουν ότι η αντίσταση δεν μπορεί να σταματήσει. Ακόμη, η υπεράσπιση σειράς δημόσιων χώρων όπως η πλατεία Εξαρχείων, το πάρκο Δρακοπούλου ή ο λόφος Στρέφη συνεχώς εξελίσσονται και δεν σταματούν παρά τη λύσσα της εξουσίας να τους απονοηματοδοτήσει. Ο αγώνας όσο δύσκολος και να είναι θα δοθεί, τα νοήματα της αλληλεγγύης και της αντίστασης δεν είναι κενά.
Κουβαλάνε μέσα τους έναν νέο κόσμο και καλούμαστε να δώσουμε μάχες γι’ αυτόν.
καρόσι
