Οι νεκροί των ημερών μας είναι τόσες χιλιάδες που χάνουμε το μέτρημα. Τα μέτωπα ανοίγουν, διευρύνονται και δεν κλείνουν. Από τους πολέμους των λίγων μηνών, έχουμε πολέμους διαρκείας σε απόσταση αναπνοής.
Πιο κοντά μας, ο πόλεμος παραμονεύει σε κάθε στροφή. Στα κέντρα των μητροπόλεων, τους επαρχιακούς σκατόδρομους, στα κλειστά σπίτια της οικογενειακής θαλπωρής, τις φυλακές, τα σύνορα ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις εξώσεις, τα νοίκια ή τα καθημερινά έξοδα. Οι κάνες των μπάτσων καίνε. Τα γκλοπς ανεβοκατεβαίνουν. Οι ιδιοκτήτες και τα αφεντικά γλυκαίνονται. Η εξουσιαστική τους μανία τρέχει γρήγορα και περνά πάνω από τα σώματα όσων περισσεύουνε. Το πολιτικό προσωπικό δίνει τη γραμμή, έχει απασφαλίσει. Ιδιωτικά τα πάντα, πράσινο ούτε για δείγμα, άραγμα για κανέναν λόγο, καταστολή και εθνική ιδεολογία με το τσουβάλι.
Μικρές χαραμάδες δείξαν έναν άλλον κόσμο: οι υψωμένες γροθιές στις ταράτσες των «μεγάλων σπιτιών μας», οι εμπρησμοί, τα αυτοκόλλητα ή τα τρικάκια, οι πορείες, οι συγκρούσεις που ακόμη συνεχίζονται, οι εχθροπραξίες που δεν έγιναν ακόμη πράξη αν και ήταν μια ανάσα πριν το «μπαμ» δείχνουν ότι η αντίσταση συνεχίζεται. Ο αγώνας δεν σταματά…
Αν και έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.
Είτε είναι η «νεανική παραβατικότητα», η «οπαδική βία» κοκ, ή ό,τι σκαρφιστεί το κάθε think tank που ελέγχει τη ζωή μας, ένα είναι σίγουρο:
ή θα επιστρέψουμε τη βία στα ανδρείκελα της εξουσίας ή θα βυθιστούμε στην καπιταλιστική άβυσσο. Να βρεθούμε με τον διπλανό και τη διπλανή μας και να απεργαστούμε την καταστροφή του κόσμου της εξουσίας…
Να πεθάνει το κράτος, να ζήσουμε εμείς…
