Διάλεξε το δηλητήριό σου
Στις 8 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθούν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Υπάρχει κάποιο πραγματικό διακύβευμα και σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση, την οποία θα παρακολουθήσει ολόκληρος ο πλανήτης; Δημοσιεύουμε εδώ αποσπάσματα δυο κειμένων Αμερικανών αναρχικών για τις προεδρικές εκλογές, αλλά και τις εκλογές γενικότερα. Το ένα έχει δημοσιευτεί στο Anarchy: A Journal of Desire Armed (Αναρχία: περιοδικό οπλισμένης επιθυμίας, αρ. φύλλου 77, Ιούνιος 2016), και υπογράφεται από τον Bob Black, ενώ το άλλο είναι κείμενο εργασίας που προτάθηκε από τον Bob D. προς τη First of May Anarchist Alliance (Αναρχική Συμμαχία της Πρωτομαγιάς), της οποίας είναι μέλος κι έχει δημοσιευτεί στο μπλογκ της Συμμαχίας.
Το κείμενο του Bob Black επικεντρώνεται στην κριτική ενάντια στις εκλογές και σε όσους γοητεύονται απ’ αυτές. Γράφτηκε πριν οριστικοποιηθεί η υποψηφιότητα Κλίντον για τους Δημοκρατικούς και ενώ στο προσκήνιο βρισκόταν ο σοσιαλιστής Μπέρνι Σάντερς· το αριστερό προφίλ του Σάντερς είχε οδηγήσει πολλούς αναρχικούς και ριζοσπάστες στη στήριξή του, σ’ ένα σενάριο που μας θυμίζει έντονα το ελλαδικό σίριαλ του ΣΥΡΙΖΑ και της “κυβέρνησης της αριστεράς”… Το κείμενο του Bob D. περιγράφει την τρέχουσα κοινωνική συνθήκη στην καρδιά του καπιταλισμού και κριτικάρει τους υποψηφίους και των δύο κομμάτων του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.
Στο διάολο οι εκλογές τους! Ο Τραμπ και η Κλίντον δεν έχουν τίποτα για σένα
(…) Οι απλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα έχουν πληγεί σκληρά από την οικονομική ύφεση των τελευταίων ετών και, σε γενικές γραμμές, δεν έχουν ανακτήσει τις δυνάμεις τους. Οι θέσεις εργασίας στη μεσαία τάξη έχουν χαθεί, οι καλές αμειβόμενες θέσεις εργασίας της εργατικής τάξης έχουν χαθεί, οι επαγγελματίες και η μικροαστική τάξη έχουν πληγεί. Τα εισοδήματα έχουν μειωθεί, οι νέες θέσεις εργασίας δεν έχουν ικανοποιητικές αμοιβές, παράλληλα παροχές και συντάξεις έχουν περικοπεί, νοικοκυριά έχουν υποστεί κατασχέσεις και οι μικρές επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Όπως είναι φυσικό, αυτό πλήττει την εργατική τάξη, είτε είναι Μαύροι, Λατίνοι, Άραβες, λευκοί ή οτιδήποτε άλλο. Αυτή είναι η πηγή της διάχυτης ανησυχίας και ανασφάλειας.
Οι κυβερνήτες, οι δισεκατομμυριούχοι, οι επιχειρήσεις, η κυβέρνησή τους, οι λίγοι προνομιούχοι, η Γουόλ Στριτ και η καπιταλιστική τάξη, γενικότερα το καπιταλιστικό σύστημα, είναι οι πηγές αυτών των επιθέσεων. Ο Τραμπ μιλά για το εμπόριο, την κυβέρνηση και την εξωτερική ανάθεση των θέσεων εργασίας, αλλά μιλά κυρίως για τους μετανάστες, τους πολίτες χωρίς χαρτιά, τους Μουσουλμάνους κ.ο.κ. Όταν ο Τραμπ αναφωνεί ότι “θα κάνει την Αμερική μεγάλη και πάλι”, εννοεί ότι θα ξανακάνει την Αμερική χώρα των λευκών. (…)
Ο Τραμπ φλερτάρει με τους φασίστες. (…) Αλλά δεν είναι φασίστας, παρόλο που φαίνεται να επηρεάζεται από τα δεξιά εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης, ιδιαίτερα στις επιθέσεις προς τους μετανάστες και το “Άλλο”. Κινητοποιεί, καλεί και απελευθερώνει κάτι που μοιάζει με μαζική βάση του φασισμού σ’ αυτή τη χώρα. (…)
Η Χίλαρι Κλίντον είναι η υποψήφια της Γουόλ Στριτ, των τραπεζών και του status quo. Αντιπροσωπεύει κι άλλη λιτότητα, κι άλλες περικοπές, κι άλλες επιθέσεις στις κοινότητες των έγχρωμων και περισσότερες αστυνομικές δολοφονίες. Στην πραγματικότητα, η εκστρατεία της Κλίντον μοιάζει με παλιότερες των Ρεπουμπλικάνων. (…) το κύριο επιχείρημα της είναι ότι δεν είναι ο Τραμπ. (…) Το Δημοκρατικό Κόμμα υπό τον Ομπάμα και τώρα την Κλίντον έχει οδηγήσει στις αντιεργατικές αλλαγές των τελευταίων 8 ετών. Έχουν διασώσει τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, μετά το κραχ του 2008, ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν κάνει τίποτα για να διασώσουν τους εργαζομένους και τις κοινότητες των έγχρωμων.
(…) Δεν υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός για τους εργαζόμενους σε αυτή τη χώρα εκτός από την καταστροφή του συστήματος της λευκής ανωτερότητας, η οποία είναι συνυφασμένη με το καπιταλιστικό σύστημα. (…)
Bob D.
http://m1aa.org/?p=1203
Για τη Σοσιαλδημοκρατία και τις Εκλογές
Έφτασε πάλι η εποχή, όπου μετά από τέσσερα (ή οκτώ) χρόνια, οι προεδρικές εκλογές γίνονται “οι σημαντικότερες της εποχής μας”. Οι κλόουν μπορεί να είναι διαφορετικοί, όμως το τσίρκο παραμένει το ίδιο: συμπλήρωση κενών θέσεων στο Ανώτατο Δικαστήριο, επαναφορά του δικαιώματος στην άμβλωση, πόλεμοι στο εξωτερικό και στοχευμένες δολοφονίες, ο αυξανόμενος πληθυσμός των φυλακών, η επέκταση του κράτους της επιτήρησης… (…)
Η χρονιά των προεδρικών εκλογών θα ήταν κατάλληλη για να επισημανθούν και να επικριθούν οι πολλές σκόπιμες ανεπάρκειες αυτού που συνιστά την Αμερικανικού τύπου δημοκρατία: η σχεδόν ολοκληρωτική επικέντρωση στα θρησκευτικά ζητήματα· οι αυτόκλητοι Υπερυποψήφιοι· η προέλευση του Εκλεκτορικού Σώματος από την εποχή της δουλείας· η συνεχιζόμενη διάβρωση των διατάξεων περί δικαιωμάτων ψήφου· η υπέρμετρη εστίαση στις πολιτείες με αμφίρροπο αποτέλεσμα· οι δικαστικές αποφάσεις για την πολιτική διαφήμιση· για να μην αναφέρουμε τον παραλογισμό του να έχεις ένα δικομματικό σύστημα που αρνείται την αναλογική εκπροσώπηση… Αντί γι’ αυτό, οι υπέρ του Σάντερς αναρχικοί συναινούν σε γυμνασιακό επίπεδο, στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, στην εσωτερικά αντιφατική μυθολογία του κανόνα της πλειοψηφίας με μια ψήφο ανά άτομο και την (υποτιθέμενη) πλήρη συμμετοχή του μέσου πολίτη στη διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων. Θα του δείξουμε του κράτους!
(…) Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους Αμερικανούς αναρχικούς, ειδικότερα τους ακτιβιστές, είναι ότι μεγάλο μέρος τους παραμένει προσηλωμένο σε κάποια μορφή αριστερισμού. Απ’ την απορρόφησή τους σε δράσεις που υπερασπίζονται κάποια αόριστη έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης μέχρι τη δράση τους ως άμισθοι κοινωνικοί λειτουργοί, πολλοί Αμερικανοί αναρχικοί συνεχίζουν να βυθίζονται στο στρατηγικό βούρκο της ντεφάκτο σοσιαλδημοκρατίας, εργαζόμενοι διαρκώς για να εμπλουτίσουν τις χειρότερες πτυχές του νεοφιλελεύθερου μεταβιομηχανικού καπιταλισμού. (…) Δε σημαίνει ότι οι δράσεις που παρέχουν τροφή και καταφύγιο είναι άχρηστη ή μη βοηθητικές· πολλοί άνθρωποι που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να αποσπάσουν ένα βασικό επίπεδο επιβίωσης στον πάτο της καπιταλιστικής πυραμίδας σίγουρα εκτιμούν τη βοήθεια. Αλλά το να προσποιούμαστε ότι οι δράσεις αυτές είναι οι σπόροι του νέου μέσα στο κέλυφος του παλιού είναι μια αυταπάτη. Όπως το δικαίωμα ψήφου. Οι περισσότερες οργανωτικές δομές και διαδικασίες λήψης αποφάσεων σε τέτοιου είδους δράσεις τείνουν να αντικατοπτρίζουν τις χειρότερες εκφάνσεις πρακτικά όλων των ποικιλιών της Αριστεράς, όπως τον πατερναλισμό, τη γραφειοκρατία και το θεσμοποιημένο αυταρχισμό.
Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, ως αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του καλού πολίτη, δεν μπορεί να διαχωριστεί απ’ αυτό. Ίσως να υπάρχει κάποιο δελεαστικό υπόλειμμα του πατριωτισμού που απέμεινε από τα μαθήματα Πολιτικής Αγωγής του γυμνασίου, κάποια μορφή υποταγής στο όλο θέμα του “δικαιώματος του αναφέρεσθαι για την ικανοποίηση καταγγελιών”. Για κάποιους λόγους, πολλοί αναρχικοί συνεχίζουν να έχουν αυταπάτες για την ανταπόκριση των εκλεγμένων νόμιμων αντιπροσώπων των πολιτών των ΗΠΑ· γι’ αυτό ακόμη οργανώνονται και συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες με αιτήματα τα οποία δικαιολογούνται με λόγο περί δικαιωμάτων. Και είναι κρίμα που πολλοί αναρχικοί φαίνεται πως δεν μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό να στηρίξουν πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν μετριοπαθή πρόοδο μέσα στα όρια του νόμου.
Bob Black
http://anarchymag.org/2016/06/on-social-democracy-and-elections/
μετάφραση: Μεταφραστική ομάδα Άπατρις
