Οι Oλυμπιακοί Αγώνες ολοκληρώθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Η πατροπαράδοτη εκεχειρία δεν τηρήθηκε, αλλά μάλλον δεν είναι η πρώτη φορά, γι’ αυτό και κανείς δεν εξεπλάγη.
Η «νέα σεζόν» προς το παρόν δεν έχει φέρει αναπάντεχες εξελίξεις. Η περιβόητη «προσφυγική κρίση» συνεχίζεται. Μπορεί η τηλεόραση να έκανε διάλειμμα, εστιάζοντας με κάθε δυνατό τρόπο στη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών, άνθρωποι όμως συνεχίζουν να βρίσκονται «παγιδευμένοι» στην Τουρκία, στα ελληνικά hot-spots και στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις «ευγενικές παροχές» της Ευρώπης-φρούριο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ρατσιστικό αμόκ κορυφώνεται σε διάφορα μέρη της χώρας με πρωτοστάτες ένα μάτσο μαλάκες στο Ωραιόκαστρο: «αποφασίστηκε ομόφωνα η μη ένταξη – τοποθέτηση των παιδιών των προσφύγων στον χώρο του σχολείου μας. Σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε στην κατάληψη του σχολικού κτιρίου» ανακοινώνει με ναζιστική έπαρση το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων τους 5ου δημοτικού σχολείου Ωραιόκαστρου.
Στη Μυτιλήνη, η ακύρωση της τακτικής έπαρσης της σημαίας από άγημα του στρατού ήταν το πρόσχημα για τη μάζωξη κάθε λογής φασιστών απέναντι σε «αναρχικούς και λαθρομετανάστες». Με τα χάδια των μπάτσων τα αποβράσματα περιφέρθηκαν για λίγες ώρες στο νησί. Κανείς δε μιλά όμως για τις πονηρές αγκαλιές μπάτσων και ακροδεξιών. «Η Μόρια καίγεται». Η κυρίαρχη ρητορεία -και όχι μόνο- δε νοιάζεται για τις χιλιάδες κόσμου που φιλοξενούσε. Μόνο για το ποιος την έκαψε…
*
Στην άλλη γωνιά του κόσμου, στις πρωτοκλασάτες ΗΠΑ, χιλιάδες φυλακισμένοι έχουν ξεκινήσει απεργία ενάντια στις συνθήκες σκλαβιάς εντός των φυλακών. Κάποιοι δεν παρουσιάζονται για την καταναγκαστική εργασία, ενώ άλλοι παράλληλα βρίσκονται και σε απεργία πείνας.
Και αν αναρωτιέται κανείς «τι σχέση μπορεί να έχουν οι απεργοί στις αμερικάνικες φυλακές με τις χιλιάδες μεταναστών που συρρέουν στην Ευρώπη», η απάντηση είναι προφανής. Οι μεν έχουν ήδη περάσει τα όρια της νομιμότητας· οι δε αντιμετωπίζονται ως λαθραίοι άνθρωποι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε μία δυτική κοινωνία, που ο δημόσιος λόγος φλερτάρει αδιάκριτα με τον ακροδεξιό βόρβορο. Το κοινό μοτίβο που αχνοφαίνεται είναι απλό: άνθρωποι παρανομοποιημένοι με την κρατική βούλα, χωρίς ή με ελάχιστες δυνατότητες διεκδικήσεων, αντιδράσεων και αντιστάσεων, λουκούμι στα χέρια των αφεντικών για την πιο στυγνή αφαίμαξη.
Βέβαια, αυτή την περίοδο μόνο οι εκλογές απασχολούν την αμερικάνικη -αλλά και τη διεθνή- «κοινή γνώμη». Δεν πειράζει· φάτε σκατά· τζάμπα είναι· κερνάνε τα κράτη!
*
Πίσω στα δικά μας τώρα: Η δολοφονία του Pellumb Marnikollaj μέσα στο Α.Τ. Πατησίων στις 3/8 πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Θα ήταν έτσι αν ο νεκρός ήταν Έλληνας χωρίς «ποινικό μητρώο»; Σχεδόν δύο μήνες μετά, οι παιδόφιλοι σαδιστές μπάτσοι στο 4ο Α.Τ. Ομόνοιας κακοποιούν 5 προσφυγόπουλα ηλικίας 12-14 ετών. Και ακόμα κάποιοι μιλάνε για «παλικάρια που κάνουν απλά τη δουλειά τους». Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Η εργατική εκμετάλλευση εντείνεται με σταθερούς ρυθμούς. Κάποιοι γραφικοί ουρλιάζουν για την ιδιωτικοποίηση του νερού, για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, για τις μπάρες στα ΜΜΜ, για τα μέτρα που έρχονται. Και μέσα σε όλα, ο δύστυχος κύριος Καλογρίτσας αδυνατεί να πληρώσει την πρώτη δόση για την καναλάδεια. Ιστορίες για αγρίους στον Νότο των Βαλκανίων
*
Η κατάσταση θα ήταν πράγματι τόσο ζοφερή όσο περιγράφεται παραπάνω, αν δεν υπήρχαν κάποιες και κάποιοι που ονειρεύονται έναν κόσμο πιο υγιή και καθημερινά παλεύουν γι’ αυτόν. Αντίσταση στα σχέδια του κεφαλαίου – ενάντια στην τσιμεντοποίηση του πάρκου στο Ρουφ αλλά και στα σχέδια κράτους με την συγκάλυψη της δολοφονίας του P. Marnikollaj στο ΑΤ Πατησίων. Αυτοοργάνωση της έκφρασης – από την θεατρική ομάδα Buffonata και τη μουσική συλλογή «35» ως το διήγημα για την εκκένωση της κατάληψης στέγης Acta et verba. Αλληλεγγύη – στους απανταχού εξεγερμένους όλου του κόσμου, από τις Σκουριές μέχρι το ZAD, την Ινδία και τα βάθη των αμερικάνικων φυλακών. Αξιοπρέπεια-για να μη ζήσουμε σα δούλοι.
Η συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί θέληση και πίστη. Οι καθημερινές αρνήσεις μας αποτελούν το πρόσφορο έδαφος προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Στα σωματεία βάσης, στα στέκια και τις καταλήψεις μας, στον δρόμο, στις δομές αλληλεγγύης χτίζουμε σχέσεις ισότιμες, χτίζουμε συλλογικά τον κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε.
Να οργανωθούμε. Να λιώσουμε το Κεφάλαιο και τον πολιτισμό του. Για την αναρχία…
Συντακτική ομάδα Αθήνας
