Ο Αύγουστος του 1969 ήταν ένας αρκετά γεμάτος μήνας τόσο για τον διεθνή όσο και για τον εγχώριο τύπο. Η διοργάνωση του φεστιβάλ του Γούντστοκ, οι δολοφονίες από την “οικογένεια” του Τσαρλς Μάνσον, καθώς επίσης και οι σοβαρές συγκρούσεις που λάμβαναν χώρα στο “ελεύθερο Ντέρι” της βόρειας Ιρλανδίας, ήταν μερικές από τις ειδήσεις που γέμιζαν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών φυλλάδων. Ειδήσεις που φιγουράριζαν δίπλα στις χρυσές επιφυλλίδες για το τεράστιο έργο της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπαδόπουλου, όπως το χτίσιμο της Πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου που έδειχναν ότι τίποτα δεν ήταν ικανό να χαλάσει την εικόνα της δικτατορίας. Χάος, αναρχία και χίπιδες στο εξωτερικό, ησυχία, τάξη και ασφάλεια στο εσωτερικό. Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν την 16η Αυγούστου έσκασε σαν κομήτης στα ειδησεογραφικά γραφεία η είδηση ότι ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής με δρομολόγιο Αθήνα- Αγρίνιο- Ιωάννινα έπεσε θύμα αεροπειρατείας.
Πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης ιστορίας ήταν ο γιατρός Βασίλης Τσιρώνης με την οικογένεια του, οι οποίοι κατέλαβαν το αεροπλάνο και το ανάγκασαν να προσγειωθεί στη γειτονική Αλβανία. Στόχος του Τσιρώνη ήταν από τη μία να καταγγείλει με αυτόν τον τρόπο τη δικτατορία και από την άλλη να καταφέρει να διαφύγει από την Ελλάδα αυτός και η οικογένειά του αφού το κυνήγι που είχε υποστεί από τις αρχές, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων και δράσης του, είχε καταστεί ανυπόφορο. Το αεροπλάνο, ιδιοκτησία του μεγάλου και τρανού Αριστοτέλη Ωνάση, το οποίο κατέληξε στην γείτονα χώρα θα τύχει θερμής υποδοχής από τo αλβανικό καθεστώς, παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας ήταν αρκετά τεταμένες λόγω του ψυχροπολεμικού κλίματος και τελικά θα του επιτραπεί να επιστρέψει στην Ελλάδα την επόμενη ημέρα.
Όσον αφορά τους αεροπειρατές της πτήσης, θα ακολουθήσουν την πορεία που είχαν και οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες της περιόδου πηγαίνοντας στη Σουηδία στην οποία ωστόσο δεν θα εφησυχαστούν παρά το γεγονός ότι το Σουηδικό κράτος θα τοποθετήσει αμέσως τον Τσιρώνη σε ένα νοσοκομείο της Στοκχόλμης και θα συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία.
Το συγκεκριμένο γεγονός λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτέλεσε γροθιά στο στομάχι για την δικτατορία κλονίζοντας την εικόνα. Η οικογένεια Τσιρώνη κατάφερε με αυτή την κίνησή της αρχικά να κατακεραυνώσει το καθεστώς της 21ης Απρίλη, να αποδείξει ότι ακόμα και ο πιο σκληρός διαχειριστής της εξουσίας, αυτός που φαντάζει ανίκητος, μπορεί τελικά να χτυπηθεί από τους καταπιεσμένους και μάλιστα με ποικίλους τρόπους, ενώ τέλος έδειξε ότι σε μία, φαινομενικά τουλάχιστον, μουδιασμένη χώρα υπήρχαν ακόμα κάποιοι άνθρωποι που δεν είχαν πειθαρχήσει ή υποταχτεί στα όπλα των συνταγματαρχών.
Τραμπάκουλας
