Τα Ζιζάνια έχουν ανακαταληφθεί ξανά. Μετά από 5 μήνες τσιμέντου, διεκδικούμε έναν ανοιχτό χώρο για τη γειτονιά, ένα σπίτι για να στεγάσει κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, αγώνες και αλληλοϋποστήριξη. Διεκδικούμε την ιστορία της αντίστασης που γράφεται μέσα σε αυτούς τους τοίχους τα τελευταία 30 χρόνια. Διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε, γιατί το άνοιγμα ενός κτηρίου σημαίνει πολλά περισσότερα από το να κόβεις μια κλειδαριά (ή να σπας λίγο τσιμέντο), σημαίνει το προχώρημα προς έναν απελευθερωμένο κόσμο, προς την αναρχία. Βάζουμε τη ζωή στο επίκεντρο του αγώνα μας, αρνούμαστε να στριμωχτούμε και να διαγραφούμε από τα κέντρα των πόλεων ή από τις γειτονιές μας. Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που χρησιμοποιεί το κράτος, στην προσπάθειά του να αποκρύψει τη δυνατότητα ενός άλλου κόσμου, και να εξορίσει κάθε έκφραση αντίστασης από την καθημερινή επιβίωση, απορρίπτουμε το κρατικό αφήγημα του νόμου και της τάξης ως προϋποθέσεις για την κοινωνική ειρήνη, και την ψευδαίσθηση ότι τα πάντα πρέπει να καθορίζονται από τα όρια που επιβάλλει ο καπιταλισμός, ότι η ζωή μπορεί να υπάρξει μόνο με όρους κέρδους, παραγωγικότητας, καταναλωτισμού και υποταγής. Δεσμευόμαστε στον αγώνα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον καπιταλισμό, τον ρατσισμό και τα σύνορα, την πατριαρχία, την queerοφοβία και το κράτος. Δεσμευόμαστε να διεκδικήσουμε τους άδειους χώρους και να επαναφέρουμε τη ζωή σε αυτούς, μέσα από την αλληλοϋποστήριξη, χτίζοντας κοινότητες και δίκτυα αντίστασης ενάντια σε όλα όσα σπρώχνουν εμάς και πολλά/ες/ους άλλα/ες/ους στην περιφέρεια. Κάθε φορά θα επιστρέφουμε.
Αποφασίσαμε να πάρουμε πίσω αυτό το κτήριο στη γειτονιά της Βικτώριας. Μια γειτονιά που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν επιταχυνόμενο εξευγενισμό, όπου τα Airbnbs και τα ξενοδοχεία αντικαθιστούν σιγά σιγά τις πολλές και διαφορετικές κοινότητες της περιοχής. Μια γειτονιά όπου οι καταπιέσεις επικαλύπτονται και αλληλοσυνδέονται. Ο ρατσισμός από τους κρατικούς θεσμούς και η καθημερινή παρενόχληση από την αστυνομία, πέρα από τις συχνές επιχειρήσεις σκούπα, δημιουργούν ένα περιβάλλον περιθωριοποίησης. Μια γειτονιά εργατών, μεταναστών/μεταναστριών, αυτών που συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους, που αμείβονται ακόμα πιο χαμηλά από τον γελοίο κατώτατο μισθό της Ελλάδας, και στη συνέχεια αναγκάζονται να πληρώνουν δυσβάσταχτα ενοίκια και υπέρογκα ποσά σε λογαριασμούς ενέργειας. Και ακόμα και αν ακολουθήσουμε αυτόν τον επιβεβλημένο δρόμο της υποταγής, είμαστε ευάλωτα σε έξωση γιατί ο ιδιοκτήτης προτιμά να βγάλει ακόμα περισσότερα κέρδη νοικιάζοντας σπίτια στο airbnb, σε τουρίστες που αδιαφορούν για την πολύπλοκη πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Η μόνη αντίσταση σε αυτή τη βία είναι ο κοινός μας αγώνας παρά τις διαφορές μας. Στη γειτονιά μας η αλληλοϋποστήριξη συμβαίνει καθημερινά, από το μοίρασμα του φαγητού και την υποστήριξη των γειτόνων με τις δουλειές του σπιτιού ή τη φροντίδα των παιδιών, μέχρι τη βασική πράξη της κατανόησης του αγώνα του άλλου αποτρέποντας το να καλεστούν οι μπάτσοι. Τα Ζιζάνια είναι ένα άλλο παράδειγμα αλληλεγγύης στη γειτονιά μας, όπου πιστεύουμε ότι μέσα από τη σύνδεση που δημιουργείται σε έναν απελευθερωμένο κοινωνικό χώρο, μπορούμε να απελευθερωθούμε και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας να υπάρχουμε. Στα Ζιζάνια, λειτουργούσαν διάφορες δομές μέσω των οποίων προσπαθούσαμε να χτίσουμε τις συνδέσεις μας, σε μια προσπάθεια να αλλάξουμε την ατομικιστική νοοτροπία με μια συλλογική προσέγγιση: τα διάφορα μαθήματα γλωσσών και η δομή υποστήριξης για μαθητά σχολείων στη βάση της μη ιεραρχικής εκπαίδευσης, η δομή του χαριστικού παζαριού, η βιβλιοθήκη στην οποία πολιτικά κείμενα ήταν προσβάσιμα σε όλα, και η τακτική βίγκαν κοινωνική κουζίνα στην οποία μαγειρεύαμε και τρώγαμε μαζί, χρησιμοποιώντας δωρεάν τρόφιμα από τη λαϊκή και προσφορές αλληλέγγυου κόσμου.
Κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων χρόνων επισκευάσαμε ακόμη το κτήριο, το οποίο είχε εγκαταλειφθεί από τους νόμιμους ιδιοκτήτες του (την ανώνυμη εταιρεία διαχείρισης και κατασκευής δημοσίων κτηρίων «Κτιριακές Υποδομές»), οι οποίοι, αφού διέταξαν την εκκένωσή μας, έδειξαν την πραγματική τους πρόθεση σφραγίζοντας το και αφήνοντας το να σαπίσει. Σε αντίθεση με αυτούς, εμείς νοιαζόμαστε για τη διατήρηση της κινηματικής ιστορίας του κτηρίου. Προσθέτοντας στις ανακαινίσεις των προηγούμενων πολιτικών ομάδων, επισκευάσαμε την εξωτερική γωνία που κατέρρεε και προκαλούσε ζημιές, περάσαμε μέρες ξύνοντας και βάφοντας την οροφή για να αποφύγουμε τις διαρροές και φτιάξαμε το σύστημα αποχέτευσης.
Επιπλέον, το κτήριο απέκτησε ζωή μέσα από τις πολιτικές ομάδες και συνελεύσεις που διαμόρφωσαν την κοινότητα της κατάληψης. Μια σειρά από συζητήσεις, εκδηλώσεις, προβολές ταινιών και συνελεύσεις άνοιξαν χώρο για διάλογο, διεύρυναν και συνέδεσαν τους πολιτικούς αγώνες και ενίσχυσαν τις συντροφικές μας σχέσεις.
Πιστεύουμε ότι οι δομές αλληλοβοήθειας, οι πρακτικές συντήρησης του κτηρίου και η δημιουργία πολιτικών κοινοτήτων είναι τα πρακτικά και πολύ πραγματικά βήματα για την αντιμετώπιση της δυστοπικής κανονικότητας της σύγχρονης ζωής, μέσω της οικοδόμησης άλλων τρόπων και της ανάδειξης των δυνατοτήτων που ανοίγονται από τη συλλογική αλλαγή και τη συνδημιουργία. Είναι η υπόσχεση να εντείνουμε και να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε την κοινότητά μας και τη σύνδεσή μας με τη γειτονιά.
Αυτές τις συνδέσεις και τις συντροφικές σχέσεις δεν μπορούν να μας τις πάρουν. Αυτό το ξέρουμε καλά αφού ακόμα και μετά την εκκένωση του κτηρίου, συνεχίσαμε να συμμετέχουμε στους αγώνες, διεκδικώντας τους δρόμους της γειτονιάς μας, κάνοντας κοινωνικές κουζίνες και προβολές ταινιών στην πλατεία, διαδηλώνοντας ενάντια στην επίθεση στους δημόσιους και ελεύθερους χώρους, σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη, και πιο πρόσφατα με την οργισμένη πορεία για τη δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν στο Α. Τ. του Άγιου Παντελεήμονα τον Σεπτέμβριο. Ο βασανισμός και τελικά η δολοφονία του Μοχάμεντ πριν από 2 μήνες δεν είναι καν το τελευταίο γνωστό παράδειγμα βίας σε αυτό το διαβόητο αστυνομικό τμήμα που συνδέεται στενά με τα πογκρόμ της χρυσής αυγής πριν από 10 χρόνια. Η προσπάθεια συγκάλυψης από τους αστυνομικούς, οι οποίοι αρνήθηκαν να ενημερώσουν την οικογένεια παρά την επιμονή του αδελφού του, αποκαλύφθηκε περαιτέρω όταν ο Mia Harizul βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί του στο Α. Τ. της Ομόνοιας μόλις 10 ημέρες αργότερα. Αυτοί είναι οι μπάτσοι της γειτονιάς μας. Είναι αυτοί που στέκονταν επί μήνες έξω από το κτήριο προστατεύοντας ένα άδειο κουτί. Είναι αυτοί που παρενοχλούν καθημερινά τους γείτονές μας, και είναι υπεύθυνοι για τον εγκλεισμό ανθρώπων στις φυλακές για μήνες μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά. Μέσα από την ανακατάληψη σηματοδοτούμε τη μνήμη του Mohamed Kamran και του Mia Harizul, όλων όσων άλλων δεν έχουμε μάθει τα ονόματά τους και κάθε κρατούμενου στα κέντρα κράτησης και στα ρατσιστικά κολαστήρια των αστυνομικών τμημάτων.
Σε αυτή την απόφαση να ξανακαταλάβουμε το σπίτι μας δεν μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε τις δυναμικές απαντήσεις που έδωσαν οι καταλήψεις τα τελευταία χρόνια. Στο Κουκάκι, στη Ντουγρού στη Λάρισα, στη Libertartia στη Θεσσαλονίκη, στον Ευαγγελισμό στο Ηράκλειο Κρήτης, στα Προσφυγικά, στο Ὰνω Κάτω, στο Στέκι Πολυτεχνείου και σε πολλούς άλλους χώρους, απαντήσεις που εκτός από αποτρεπτικές για τη συνέχεια εκκενώσεων ήταν δράσεις/πράξεις που μας έδωσαν κουράγιο να συνεχίσουμε. Ειδικά σε σχέση με την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου, τον προηγούμενο μήνα, παρακολουθήσαμε να εξελίσσεται μια εκδικητική απόφαση/καταδίκη για τα συντρόφια της ανακατάληψης της Ματρόζου 45, με τα ίδια να αντιμετωπίζουν μια ποινή φυλάκισης 77 μηνών σε πρωτόδικο βαθμό.
Η σημερινή ανακατάληψη των Ζιζανίων είναι εν μέρει αφιερωμένη και σε αυτά συντρόφια. Είναι αφιερωμένη σε κάθε συντρόφι που τολμά να ονειρεύεται έναν κόσμο ενάντια στο υπάρχον. Ο νέος ποινικός κώδικας στοχοποιεί ανθρώπους με ρατσιστικά και ταξικά κριτήρια, αλλά, πέρα από τις υλικές επιπτώσεις που έχει για τα φτωχά άτομα, έχει επίσης σκοπό να τρομοκρατήσει και να αναστείλει τις αντιδράσεις μας και να προκαλέσει τον φόβο μέσα μας. Ως εκ τούτου, η ανακατάληψη του κτηρίου είναι επίσης μια ξεκάθαρη δήλωση κατά των εκδικητικών και προκατειλημμένων δικαστηρίων του κράτους, μια πράξη διάσπασης του φόβου που προσπαθούν να επιβάλουν.
Τοποθετούμε το κέντρο του αγώνα μας στη γειτονιά μας, και σε σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε καθημερινά, ωστόσο αναγνωρίζουμε ότι κάθε είδους καταπίεσης που αντιμαχόμαστε/πολεμάμε λειτουργεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, και ως εκ τούτου, στρέφουμε το βλέμμα μας σε όλους τους αγώνες που διεξάγονται ανά την Γη, αναγνωρίζοντας την πολυμορφία τους, και διεκδικώντας την απελευθέρωση κάθε καταπιεσμένου ατόμου, κοινότητας ή περιοχής σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.
Κάθε όνειρο και οικοδόμηση της απελευθέρωσης σε μια γωνιά της γης είναι ένα απαραίτητο βήμα προς μια πλήρη και συλλογική απελευθέρωση. Τότε είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε. Να σταθούμε αλληλέγγυα με όσες/α/ους πολεμούν την καταστροφή και τη σκληρότητα. Να σταθούμε αλληλέγγυες/α/οι με την Παλαιστινιακή Αντίσταση απέναντι στο αποικιοκρατικό apartheid του Ισραήλ,τους ριζοσπαστικούς Κουρδικούς αγώνες για αυτόνομο κοινοτισμό, τον αγώνα στην Τσιάπας και τους Ζαπατίστας, τη φεμινιστική επανάσταση στο Ιράν, καθώς και τους φεμινιστικούς και queer αγώνες σε όλο τον πλανήτη.
Τα πεδία μάχης είναι πολλά και τα μέσα του αγώνα ακόμη περισσότερα, όταν το επιλέγουμε. Γι’ αυτό, απ’ το δικό μας μετερίζι του αγώνα, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την απώλεια του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη που αγωνίστηκε χρησιμοποιώντας πολλά από αυτά τα μέσα, χάνοντας τη ζωή του για έναν κόσμο απαλλαγμένο από κάθε είδους καταπίεση, έναν κόσμο βασισμένο στο αναρχικό όραμα. Παραμένει στη μνήμη και τις καρδιές μας, μαζί μας σε κάθε αγώνα, και μας οπλίζει με ιδέες και κουράγιο για να συνεχίσουμε. Στέλνουμε όλη μας την αλληλεγγύη στις συντρόφισες Μαριάννα και Δήμητρα και στον σύντροφο Δημήτρη που προφυλακίστηκαν στο πλαίσιο της κατασταλτικής επιχείρησης που ποινικοποιεί τις συντροφικές σχέσεις, και στον σύντροφό μας Νίκο που μπήκε στη φυλακή λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων και των επικοινωνιακών παιχνιδιών του κράτους. Και σε όσα διώκονται για την υπόθεση.
Όσο κι αν προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, ο φόβος δεν κουρνιάζει μέσα μας, γίνεται οργή και δημιουργία. Η μόνη απάντηση στην αντίστασή μας από το κράτος είναι η καταπίεση. Αλλά αυτό αποκαλύπτει μόνο τον φόβο τους ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος στον οποίο δεν μας ελέγχουν αυτοί, αλλά εμείς παίρνουμε στα χέρια μας τις ζωές μας. Ένας κόσμος όπου υποστηρίζουμε η μία τον άλλο, και δεν μισούμε το ένα την άλλη, και στον οποίο στόχος μας δεν είναι το κέρδος και το χρήμα αλλά η πραγματική ζωή. Οι καταλήψεις είναι μέρος αυτού του αγώνα και με την ανακατάληψή τους αντιστεκόμαστε και δείχνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά.
Οι καταλήψεις εκφράζουν την δίψα για ελευθερία. Όσο και να προσπαθούν, δεν μπορούν να εκκενώσουν την επιθυμία μας να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας. Από τα τσιμέντα πάντα φυτρώνουμε ξανά.
Οπότε ας πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Ας ξανασυναντηθούμε στις καταλήψεις, τους δρόμους και τις πλατείες, σε συλλογικές κουζίνες ή σε συγκρούσεις ενάντια στην «κανονικότητά» τους. Να συναντηθούμε στα μονοπάτια ενός Δεκέμβρη που δεν τελείωσε ποτέ – για να ανακαλύψουμε ξανά με συντροφικότητα, πάθος και φαντασία ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος. Και ότι αυτός ο κόσμος είναι στα χέρια μας για να τον δημιουργήσουμε.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ.
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
10,100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΖΙΖΑΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Κοινότητα Κατειλημμένου Κοινωνικού Κέντρου Ζιζάνια
