«Σας ενημερώνουμε ότι σύμφωνα με την 240/5/Γ2/1519/1985 απόφαση του ΥΠΕΠΘ απαγορεύεται κάθε ομιλία πολιτικού περιεχομένου προς μαθητές ή εκπαιδευτικούς μέσα στον χώρο του σχολείου από εκπροσώπους κομμάτων, φορείς συλλογικών οργάνων ή άλλα πρόσωπα. Παρακαλείσθε να φροντίσετε για την πιστή τήρηση της ανωτέρω απόφασης».
Το παραπάνω κείμενο στάλθηκε από την Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ηρακλείου Κρήτης σε όλα τα σχολεία (δημόσια και ιδιωτικά) του νομού με τη μορφή εγκυκλίου, δηλαδή επίσημης κρατικής διαταγής. Με περίσσια υποκρισία και κρυμμένο πίσω από το μεσαίο δάχτυλο της αστικής νομιμοφροσύνης, το Υπουργείο Παιδείας, ξεθάβει την παραπάνω εγκύκλιο του 1985 και εγκαινιάζει τη νέα σχολική χρονιά εξαγνίζοντάς τη από κάθε υποψία μελλοντικής αντίστασης, δαιμονοποιώντας τον πολιτικό λόγο! Αν όμως δεχτούμε την υπόθεση ότι το επίπεδο εμπιστοσύνης που δείχνει το επίσημο κράτος απέναντι στους πολίτες του μαρτυρά και την ποιότητα της δημοκρατίας εντός του, τότε έχουμε μια θαυμάσια ευκαιρία να αντιληφθούμε το προφανές. Η πολιτική φίμωση και η νομική κατοχύρωσή της αποτελεί την παραδοσιακή και ολομέτωπη κατασταλτική μορφή φραγμού της ελευθερίας της έκφρασης από το κράτος. Ονομάζεται «κατασταλτική λογοκρισία» και είναι ο ιστορικός και πάγιος αντίπαλος της ελευθερίας του ατόμου, ένα ύστατο μέσο επιβολής που ευδοκίμησε ιδιαίτερα σε φασιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, ενώ συνέχισε να παρασιτεί με συγκαλυμμένη μορφή μέχρι τη σύγχρονη εποχή (πατερναλιστική λογοκρισία, αυτολογοκρισία κ.λπ.).
Η επαναφορά της λογοκρισίας στον ωμό, πρωταρχικό της ρόλο δεν θα έπρεπε να αιφνιδιάζει. Η φετινή σχολική χρονιά, η χειρότερη μεταπολεμικά, βάλτωσε πριν καλά καλά αρχίσει: χωρίς βιβλία, χωρίς λεφτά στα σχολεία, με χιλιάδες οργανικά κενά, με καλλικρατικές αλχημείες και με μισθούς πείνας στους εκπαιδευτικούς. Τα 220.000 ευρώ που θα πληρώσουμε στην ιδιωτική εταιρεία παραγωγής dvd-βιβλίων «Διόφαντος», και τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ που θα χρειαστούν για τις φωτοτυπίες, συμπληρώνουν την εικόνα της πλήρους εγκατάλειψης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, που σίγουρα δεν αποτελεί τον «θρίαμβο του ψηφιακού σχολείου» όπως δίχως αιδώ δήλωσε η ακραία νεοφιλελεύθερη υπουργός.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ, το κράτος επιδιώκει να απαλλαγεί από το κόστος της εκπαίδευσης, βάζοντας τις βάσεις για τη μελλοντική ιδιωτικοποίηση, και μετακυλώντας τον λογαριασμό στους γονείς των μαθητών. Ταυτόχρονα επιδιώκει η κοινωνία και οι εργαζόμενοι να «συνηθίσουν» την ανυπαρξία βιβλίων, και την αντικατάστασή τους από φωτοτυπίες και dvd, στο όνομα μιας «ψηφιακής εποχής» που στο επίπεδο της ελληνικής σχολικής πραγματικότητας αντηχεί σαν κακόγουστο αστείο.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, η ανάγκη του εκπαιδευτικού συστήματος να θωρακιστεί απέναντι στην κοινωνική λαίλαπα που προκάλεσε είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή του. Το ρεπερτόριο των κατασταλτικών μέτρων που θα ακολουθήσουν άνοιξε με την εγκύκλιο περί «απαγόρευσης ομιλιών πολιτικού περιεχομένου στον χώρο του σχολείου» και έπεται συνέχεια. Όμως δεν υπολόγισαν ότι για να κερδίσεις έναν πόλεμο πρέπει να δώσεις μάχη, και στη μάχη αυτή τους περιμένουν ήδη τα εκατοντάδες σχολεία της χώρας που τελούν υπό κατάληψη, τα τμήματα των πανεπιστημίων που συνεχίζουν να αντιστέκονται, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι άνθρωποι που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν.
Ζήσης Φρίκης
