Στις 31/10, στον τρίτο όροφο ενός διαμερίσματος στην οδό Αρκαδίας, κατά τη διάρκεια επεξεργασίας εκρηκτικών υλών από τον σύντροφό μου και αντάρτη Κυριάκο Ξυμητήτη, λαμβάνει χώρα έκρηξη με τραγική συνέπεια τον θάνατό του. Μέσα σε μερικά λεπτά, και ενώ βρισκόμουν τυχαία στο διπλανό δωμάτιο, ο χρόνος πάγωσε, τα πάντα μαύρισαν και εγώ αδυνατούσα να κουνηθώ. Η συνθήκη ακατανόητη, η εξέλιξη ασύλληπτη. Θαμμένη στα συντρίμμια να προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη. Να ζητάω βοήθεια ψάχνοντας με το βλέμμα μου τον σύντροφό μου. Συνειδητοποιούσα σιγά σιγά πως ενώ το νήμα της δράσης του συντρόφου μου θα κοβόταν απότομα, η ζωή και οι επιλογές αγώνα του θα αποτελούσαν ιστορική λάμψη αποφασιστικής αντίστασης, συνέπειας και αφοσίωσης, εφαλτήριο και έμπνευση αγώνα. Δυο φιγούρες εμφανίστηκαν προσφέροντας βοήθεια, ενώ εγώ τους έδειχνα το σημείο που αντίκρυσα για τελευταία φορά τον σύντροφό μου, το σημείο που ενώθηκαν τα ένοχα βλέμματά μας, βλέμματα γεμάτα οργή για τον κόσμο που ζούμε, γεμάτα πίστη και όρεξη στις στιγμές πραγματικής ελευθερίας.
Μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκα στο εφημερεύον νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Υποβλήθηκα κατευθείαν σε εξετάσεις και εγχειρήσεις. Αιμάτωμα στο κεφάλι και αμέτρητα ράμματα στο πάνω μέρος του σώματός μου. Παρέμεινα διασωληνωμένη και πλήρως αναίσθητη για τις επόμενες τρεις μέρες. Χρόνος ικανός για να σπεύσουν τα καθάρματα της «αντι»τρομοκρατικής στο νοσοκομείο, απαιτώντας δείγμα αίματος. Τη Δευτέρα (03/11) ανακτώντας τις αισθήσεις μου μεταφέρθηκα στη ΜΕΘ, όπου και έμεινα καθηλωμένη για τις επόμενες τρεις μέρες. Οι συνθήκες εκεί ήταν αξιοπρεπείς, με ιατρικό προσωπικό πρόθυμο να βοηθήσει στην ανάρρωσή μου. Παρ’ όλα αυτά η αίθουσα ήταν περικυκλωμένη από αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες έμπαιναν στην αίθουσα της ΜΕΘ κατά τη διάρκεια του 5λεπτου επισκεπτηρίου από την οικογένειά μου.
Μετά από δύο μέρες μεταφέρθηκα –χωρίς κάποιον προφανή λόγο– σε θάλαμο απομόνωσης, φρουρούμενη από αρκετούς στατικούς και άλλους τόσους κινούμενους μπάτσους σε διαδρόμους και ορόφους. Η πόρτα του δωματίου μου ήταν συνεχώς ανοιχτή, αφήνοντας μηδαμινή ιδιωτικότητα ακόμα και κατά τη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων. Κάτω από το «άγρυπνο» βλέμμα κάθε λογής μπάτσου έπρεπε να φάω, να εξεταστώ, να γίνει η καθαριότητα του σώματός μου. Ακολουθώντας οδηγίες, κατά πλειοψηφία το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό τηρούσε απόμακρη στάση, δείχνοντας μηδαμινή ενσυναίσθηση ακόμα και στα πιο βασικά, όπως η πραγματοποίηση εξέτασης χωρίς την παρουσία άντρα αστυνομικού.
Στο εκδικητικό κλίμα συνέβαλε και η επιμονή της 22ης ανακρίτριας πρωτοδικείου Αθηνών ως προς τη διεξαγωγή της ανακριτικής διαδικασίας, παρά τη σωματική και ψυχική μου αδυναμία. Αφού ζήτησε βεβαίωση για την επαρκή «λειτουργικότητά» μου, την οποία και διάβασε κατά το δοκούν, μου έδωσε τελικώς την προσχηματική παράταση των 30 ωρών. Επιβεβαίωσε έτσι το γεγονός πως προτεραιότητά της αποτελούσε η προαποφασισμένη προφυλάκιση και δίωξή μου με τον 187Α.
Την Παρασκευή 15/11, και μόλις μια μέρα μετά τη δεύτερη εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκα, πραγματοποιήθηκε η μεταγωγή μου στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Η διαβίωσή μου, και υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν δύσκολη. Κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής και με μη επουλωμένα τραύματα σε σώμα και κεφάλι, ο κατασταλτικός μηχανισμός έπαιζε με την υγεία μου. Χωρίς την αναγκαία ιατρική περίθαλψη, χωρίς πρόσβαση στην απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή. Μια συνθήκη την οποία αντιμετωπίζουν όλες οι κρατούμενες, μιας και εκλαμβάνονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, χωρίς δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με επιδερμικές έως ανύπαρκτες ιατρικές εξετάσεις από τους γιατρούς της φυλακής, με απαγόρευση αναγκαίων ιατρικών πράξεων, με διακοπή φαρμακευτικών αγωγών που ακολουθούσαν εκτός των τειχών, με πολύμηνη αναμονή για επείγουσες εξετάσεις σε εξωτερικά νοσοκομεία.
Η γεωμετρία της αντιτρομοκρατικής
Ούσα ακόμα αναίσθητη, λίγες μόνο ώρες μετά την έκρηξη, ο δικαστικός μηχανισμός συντάσσεται με τις οδηγίες της αντιτρομοκρατικής δομώντας ένα κατηγορητήριο έκτρωμα. Η επεξεργασία (μικρής ποσότητας) εκρηκτικής ύλης και μηχανισμών, με μόνους εμπλεκόμενους τον σύντροφο Κυριάκο και εμένα, βαφτίστηκε οργάνωση. Το διαμέρισμα, πρόσβαση στο οποίο είχαμε μόνο για λίγες μέρες, βαφτίστηκε γιάφκα. Τα νόμιμα αντικείμενα που βρέθηκαν στο διαμέρισμα όπου έμενα με τον σύντροφο Κυριάκο και μόστραραν στα δελτία των οκτώ, βαφτίστηκαν ύποπτα. Με αυτά τα δεδομένα η αντιτρομοκρατική με διώκει με την κατηγορία της «τρομοκρατίας». Σε αυτό το σημείο όμως δεν θα επικεντρωθώ στο νομικό κομμάτι, ούτε θα μιλήσω στα πλαίσια αθωότητας και ενοχής. Αρνούμαι να δεχτώ ένα κατηγορητήριο βασισμένο στον 187Α, ειδικά όταν αυτό εργαλειοποιεί με τον πιο χυδαίο τρόπο τον θάνατο του συντρόφου μου. Και σκοπεύω να αποδομήσω οποιοδήποτε κατασταλτικό σενάριο. Θα υπερασπιστώ όμως μέχρι τέλους την επιλογή μου να βρεθώ σε αυτό το διαμέρισμα, θα υπερασπιστώ την αναγκαιότητα για αγώνα με μέσα που δεν περιορίζονται στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, θα υπερασπιστώ τις επιλογές του συντρόφου μου, τη μνήμη του και τη σχέση μας.
Χαράζοντας ομόκεντρους κύκλους, η αντιτρομοκρατική υφαίνει τον δικό της κατασταλτικό ιστό. Τοποθετεί στο κέντρο εμένα και τον σύντροφο Κυριάκο, και με τρεμάμενη γεωμετρία τοποθετεί φίλους, συντρόφους και αγνώστους. Στον πρώτο κύκλο τοποθετεί, συλλαμβάνοντας την αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα (η οποία παρουσιάζεται αυτοβούλως) με χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση στο αεροδρόμιο της Αθήνας όπου –σε αντίθεση με τη γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβας– το περιπολικό σε ρόλο ταξί την παραλαμβάνει από τον αερολιμένα και τη μεταφέρει στη ΓΑΔΑ. Μοναδικό «στοιχείο» η παράδοση των κλειδιών του διαμερίσματος της Αρκαδίας σε εμένα και τον Κυριάκο, με πρόφαση τη φιλοξενία γνωστών μας από το εξωτερικό, χωρίς να γνωρίζει τον σκοπό της χρήσης του. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ημέρα της έκρηξης βρισκόταν στο εξωτερικό, όπου και μένει τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Και αυτή διώκεται με τον 187Α. Στον δεύτερο κύκλο τοποθετεί τον σύντροφο Δημήτρη, ο οποίος επίσης παρουσιάστηκε αυτοβούλως στη ΓΑΔΑ παραδίδοντας το ζευγάρι κλειδιών του διαμερίσματος της Αρκαδίας στην ιδιοκτήτρια, κάτι το οποίο του είχε ζητηθεί από τη Δήμητρα. Με μοναδική εμπλοκή την παράδοση των κλειδιών, χωρίς να γνωρίζει τίποτα παραπάνω, και βρισκόμενος στη δουλειά του την ώρα της έκρηξης, βρίσκεται και αυτός αντιμέτωπος με τις προαναφερόμενες κατηγορίες. Μετά από είκοσι μέρες, η «αντι»τρομοκρατική διασφαλίζει τον επόμενο κύκλο με τη σύλληψη του αναρχικού συντρόφου Ν. Ρωμανού. Στη δική του περίπτωση ο κατασταλτικός μηχανισμός ξεδίπλωσε την εκδικητικότητά του με χρήση ενός λειψού αποτυπώματος πάνω σε μεταφερόμενο αντικείμενο –σακούλα– το οποίο βρέθηκε στο διαμέρισμα της Αρκαδίας. Δύο μέρες αργότερα, στον τελευταίο κύκλο τοποθετείται ο Α.Κ., ο οποίος συλλαμβάνεται και αυτός με το φαιδρό «στοιχείο» του αποτυπώματος στην ίδια σακούλα. Από ότι φαίνεται η «αποτελεσματικότητα» των εργαστηρίων της ΕΛ.ΑΣ. κατάφερε να εμπλέξει μέσα σε 20 μέρες δύο άτομα με τα οποία δεν έχω καμία σχέση, ξετρυπώνοντας ένα αποτύπωμα, ενώ οι τόνοι ξυλολίου στην πολύνεκρη δολοφονία των Τεμπών δεν έχουν βρεθεί δύο χρόνια τώρα. Και οι δύο τελευταίοι συλληφθέντες αντιμετωπίζουν το ίδιο σαθρό κατηγορητήριο.
Τα σκαριφήματα από τα ΜΜΕ
Τη γραμμή της «αντι»τρομοκρατικής δεν ακολούθησε μόνο η ανακρίτρια, αλλά και τα πάντα πίστα ΜΜΕ. Από την πρώτη στιγμή επιδόθηκαν σε ένα από τα γνωστά κυνήγια μαγισσών στοχοποιώντας και διαπομπεύοντας. Τα κοντέρ των ρουφιάνων μέτρησαν αμέτρητες ώρες, αναπαράγοντας και εμπλουτίζοντας το κακοστημένο σενάριο της αντιτρομοκρατικής, επιδιδόμενα στη γνωστή διαμόρφωση προφίλ «ενόχων». Με νομικές ακροβασίες συνέδεαν χωρίς στοιχεία υποθέσεις, άφηναν υπονοούμενα, σχολίαζαν μέσω τηλε-μπάτσων και τηλε-ψυχολόγων την ταξική προέλευση, τον χαρακτήρα, την ψυχοσύνθεσή μας. Οι ίδιοι οι ρουφιάνοι που μίλαγαν για αναγκαίες θυσίες στην πολύνεκρη δολοφονία των Τεμπών, που εξαπολύουν ρατσιστικούς οχετούς με την πρώτη ευκαιρία, που συγκαλύπτουν βιαστές, μαστροπούς, μπάτσους-δολοφόνους, και που υποκλίνονται διαχρονικά στους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους και τους πολιτικούς.
Η χάραξη του δικαστικού μηχανισμού
Η «αντι»τρομοκρατική άνοιξε τον δρόμο, τα ΜΜΕ τον έστρωσαν, και τώρα καλείται ο δικαστικός μηχανισμός να τον τσιμεντώσει. Η ανακρίτρια λοιπόν μέσω υποθέσεων, προσπαθεί να ερμηνεύσει τις προθέσεις μου. Με νομικές αλχημείες, με διώκει με τον τρομονόμο 187Α, κάτι το οποίο αυτομάτως επιβαρύνει ποινικά οποιαδήποτε «παράνομη» πράξη τέλεσα. Με αυτήν την επιλογή, η ανακρίτρια όχι μόνο εκτοξεύει τον τιμοκατάλογο των ποινών στα ύψη, αλλά ουσιαστικά αναγνωρίζει την έκρηξη ως μια οργανωμένη σκόπιμη ενέργεια, κάτι το οποίο δεδομένων των συνθηκών –έκρηξη εντός διαμερίσματος κατοικημένης πολυκατοικίας– δεν θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι αναρχικές ιδέες και αξίες –σε αντίθεση με αυτές του κράτους και του συστήματος εξουσίας– έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια την επαναστατική ηθική και την εναντίωση σε λογικές παράπλευρων απωλειών. Οι επιθέσεις των αναρχικών είναι στοχευμένες, βάζοντας σε προτεραιότητα την ασφάλεια άσχετων ανθρώπων. Έτσι, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί σκοπό δικό μου ή του συντρόφου μου η έκρηξη εντός του διαμερίσματος, και η ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων, όσο και αν προσπαθεί ο κρατικός μηχανισμός να μας φορτώσει την ταμπέλα του «δημοσίου κινδύνου». Η κυβέρνηση είχε το θράσος, πέρα από την κατασταλτική και πολιτική εργαλειοποίηση της έκρηξης, να ρίξει κροκοδείλια δάκρυα για τις φθορές του κτιρίου, για να αναθέσει την επιδιόρθωση των φθορών στην ΤΕΡΝΑ, γνωστή εταιρία-συνεργάτη της με απευθείας αναθέσεις, η οποία εμπλέκεται και στο σκάνδαλο με τα κούφια φράγματα στον Βόλο. Η ανακρίτρια, λοιπόν, με όλες αυτές τις μεθοδεύσεις ένα μήνυμα κάνει ξεκάθαρο: Οποιαδήποτε αναρχική πράξη υπερβαίνει τους νόμους θα διώκεται με 187Α, οποιο/οποιαδήποτε αρνείται να υποταχθεί στον νομό και την τάξη που επιβάλλει το σύστημα θα εξοντώνεται παραδειγματικά.
Καλούμαστε έτσι πέντε άτομα, τέσσερα από τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με ό, τι συνέβη στις 31/10 στο διαμέρισμα της Αρκαδίας, να απαντήσουμε σε υποθέσεις και κατασκευασμένα σενάρια. Ο δανεισμός και η επιστροφή ενός ζευγαριού κλειδιών για φιλοξενία, και τα λειψά αποτυπώματα πάνω σε μια σακούλα, όχι μόνο αποτελούν για την Κιουλέπογλου ανεπιτρέπτως επαρκή «στοιχεία» για δίωξη, αλλά είναι ικανά να αποδώσουν σε όλους/όλες τους/τις κατηγορούμενους/ες τον ίδιο βαθμό εμπλοκής στο κατηγορητήριο.
Ο γεωμετρικός κανόνας κάθε δίωξης 187Α
Η περίπτωσή μας όμως δεν αποτελεί κάποιου είδους εξαίρεση. Αμέτρητες οι υποθέσεις όπου αγωνιστές/ριες διώκονται με την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία. Διώξεις που καλούν τον κόσμο του αγώνα να αντιμετωπίσει ένα δικαστικό σύστημα πρόθυμο να αναλάβει ενεργή πολιτική δουλειά, αναβαθμίζοντας τα κατηγορητήρια με τη χρήση του τρομονόμου, η ασάφεια του οποίου επιτρέπει στη δικαστική εξουσία να τον ερμηνεύει κατά το δοκούν. Με σκοπό τον έλεγχο και τον εκφοβισμό των πολιτικών του αντιπάλων, την προληπτική καταστολή, την εξάλειψη του εσωτερικού εχθρού και οποιασδήποτε μορφής εκδήλωσης κοινωνικής και πολιτικής αντιβίας, η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία αποτελεί το κύριο όπλο της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους. Θέτοντας στο κέντρο του τις ένοπλες εκφάνσεις του αγώνα και τις πρακτικές που αμφισβητούν τους νόμους, ο τρομονόμος επιβάλλει ένα ειδικό καθεστώς τόσο σε ό,τι αφορά το δικαστικό σκέλος όσο και στο κομμάτι της φυλάκισης. Αυστηροποίηση ποινών, κατάργηση μεικτών ορκωτών, ειδικές συνθέσεις δικαστών, ειδικές αίθουσες και νομικό καθεστώς εξαίρεσης αποτελούν μερικά από τα χαρακτηριστικά του. Η επίθεση αυτή δεν περιορίζεται όμως μόνο σε όσους/όσες συνειδητά επιλέγουν τη διεύρυνση της δράσης τους με ένοπλα μέσα, αλλά δεν διστάζει να στοχοποιεί –συχνά με την ίδια ένταση– κοντινά πρόσωπα αυτών, επιδιώκοντας την κοινωνική και πολιτική απομόνωσή τους. Το ερώτημα όμως είναι ένα: Ποιος θα ονομάσει ποιον τρομοκράτη; Ποιος θα δικάσει ποιον; Πώς ένα δικαστικό σύστημα που υπάρχει για να υπηρετεί και να προστατεύει τα συμφέροντα των κυρίαρχων, τη βία που αυτοί εξαπολύουν καθημερινά, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που αυτοί επιβάλλουν, είναι σε θέση να δικάσει τον κόσμο του αγώνα; Τα υποκείμενα που ασκούν συστηματική τρομοκρατία δεν είναι άλλα από τα αφεντικά και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, δεν είναι άλλα από αυτά που το νομοθετικό σύμπλεγμα ξελασπώνει διαχρονικά διώκοντας όσους και όσες αμφισβητούν την κυριαρχία τους, προτάσσοντας μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης. Καταλογίζει σε αγωνιστές/ριες τη διακινδύνευση διεθνών οργανισμών ενώ είναι οι ίδιοι οι διεθνείς οργανισμοί που στέλνουν ολόκληρες κοινωνίες σε γενοκτονίες, καταλογίζει σε αγωνιστές/ριες τη διακινδύνευση κοινωφελών ιδρυμάτων τη στιγμή που τα ιδρύματα αυτά επιδίδονται αιώνες τώρα στη ληστρική αφαίμαξη της κοινωνικής βάσης, καταλογίζει σε αγωνιστές/ριες τη διακινδύνευση πληθυσμών ενώ είναι τα ίδια τα κράτη που βυθίζουν τους πληθυσμούς στην εξαθλίωση, τους πολέμους, τον θάνατο. Πώς λοιπόν μια νομοθεσία που ξεπλένει αυτούς που βάφουν διαχρονικά τα χέρια τους με αίμα, να δικάσει όσους και όσες με τη δράση τους επιδιώκουν να αλλάξει ο φόβος στρατόπεδο;
Ο περιβάλλοντας χώρος του διωκτικού οικοδομήματος
Διαφαίνεται έτσι πως η ουσία των διώξεών μας δεν είναι νομική αλλά πολιτική, και δεν μπορεί παρά να διαβαστεί εντός της συγκεκριμένης συγκυρίας. Μια συγκυρία που θέλει τη Δύση, η οποία τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να ξεπλύνει τα χέρια της από αιώνες αποικιοκρατίας πουλώντας συμπεριληπτικότητα και δικαιωματισμό, να επιβάλει πλέον ανοιχτά την παγκόσμια στρατηγική και την ιδεολογική της ηγεμονία. Ακόμα και σε ένα κλίμα αστάθειας όπου οι πρωτοβουλίες, η «αυτομόληση» και η επίδειξη –μάλλον κούφιας– δύναμης του πλανητάρχη σκορπούν ανασφάλεια στους Ευρωπαίους πάλαι ποτέ εταίρους του, το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ προσπαθεί να αποδείξει –μάταια– την πολιτισμική «ανωτερότητα» και «προοδευτικότητά» του, και να κυριαρχήσει σε σημεία γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Η Ε.Ε. ξεγυμνώνεται ανεπιστρεπτί από το ανθρωπιστικό της προσωπείο επιστρέφοντας δυναμικά στην κατανομή της παγκόσμιας σκακιέρας. Δρα καταλυτικά στις παγκόσμιες εξελίξεις, ενισχύοντας οικονομικά και στρατιωτικά την επίθεση του Ισραήλ ενάντια στη μαχόμενη Παλαιστίνη, στηρίζοντας στρατιωτικά την Ουκρανία, φρουρώντας τα σύνορά της από εκατομμύρια ανθρώπους που η ίδια της η πολιτική έχει εξωθήσει στη μετανάστευση.
Η Ελλάδα προφανώς δεν αποτελεί εξαίρεση. Μετατρέποντας τη χώρα σε μια τεράστια στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ, το ελληνικό κράτος συμμαχεί ενεργά με το Ισραήλ (μια συμμαχία που αποκτά και οικονομικά συμφέροντα). Σε κλίμα αστάθειας, λίγα μόνο χρόνια μετά τα μνημόνια, ο κρατικός μηχανισμός επιλέγει να επικεντρωθεί σε στρατιωτικές δαπάνες, σε ενίσχυση του κατασταλτικού μηχανισμού και των συνόρων του, επιβαρύνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την κοινωνική βάση. Με ιδιωτικοποιήσεις, με πληθωρισμό και εξαθλίωση, με επιθέσεις στον συνδικαλισμό, τις συλλογικές συμβάσεις, το Ε.Σ.Υ και το εκπαιδευτικό σύστημα, η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη σοσιαλδημοκρατία και τη στρατηγική του καρότου και του μαστίγιου, περνάει σε μια νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά που συνδυάζει –άτσαλα μάλλον– τον αφομοιώσιμο δικαιωματισμό με το δόγμα Νόμος και Τάξη. Προσπαθεί να προσαρμοστεί στις αναγκαιότητες του σύγχρονου, προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού που το μόνο που μπορεί να προσφέρει –ύστερα από τη φούσκα της ταξικής ανέλιξης, του γιαπισμού και των golden boys– ειναι η ψευδαίσθηση της ενσωμάτωσης ταυτοτήτων όπου όλοι οι καλοί χωράνε στον καπιταλισμό – όπως μια καλοστημένη διαφήμιση της Benetton. Διαχρονικά αποκλεισμένες ταυτότητες αποκτούν επιτέλους «φωνή», αρκεί αυτή η φωνή να μην αμφισβητεί το σύστημα που τις απέκλεισε σε πρώτο χρόνο. Και επειδή ο δικαιωματισμός που επιδεικνύει έχει κοντά ποδάρια –και μικρή δεξαμενή ψηφοφόρων–, ο νόμος και τα εκτελεστικά του όργανα καλούνται να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά – στοχεύοντας άλλη δεξαμενή. Ποινικοί και σωφρονιστικοί κώδικες αυστηροποιούνται, ειδικές κατασταλτικές μονάδες δημιουργούνται, τα ήδη υπάρχοντα αστυνομικά σώματα ενισχύονται, τα υδάτινα και χερσαία σύνορα εξοπλίζονται, οι περιπολίες εντατικοποιούνται. Για κάθε «πρόβλημα» και ένας νέος νόμος, για κάθε νόμο και ένας μπάτσος – ίσως εκπαιδευμένος βέβαια για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Το κράτος όχι μόνο οπλίζεται, είναι έτοιμο για μάχη.
Μία μάχη ενάντια στην «εγκληματικότητα», που όπως διαγγέλλουν απειλεί το κοινωνικό σύνολο συθέμελα. Σε κάθε γωνιά της πόλης λαμβάνει χώρα και ένα «έγκλημα» από οπλισμένες συμμορίες ανηλίκων, ενηλίκων, μεταναστών, ντόπιων, φτωχοδιαβόλων, βαρονών, οπαδών, οργανωμένων, ανοργάνωτων, και το κράτος ως αυτεπάγγελτος ρυθμιστής των ζώων μας προτείνει εμμονικά αυστηρότερες ποινές και περισσότερη αστυνόμευση – η οποία τελικά κάπως πάντα εμπλέκεται σε όλα τα «εγκλήματα» που καταστέλλει. Σε μια συγκυρία λοιπόν που ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει τίποτα να προσφέρει πάρα μόνο κατασταλτική και ποινική πυγμή, μετατρέπει το δόγμα «Νόμος και Τάξη» σε κεντρική κυβερνητική γραμμή.
Ειδικά σε μια τέτοια γραμμή, ο εσωτερικός εχθρός εντοπίζεται σε όποια κοινωνική ομάδα διαταράσσει το κλίμα «ασφαλείας». Μετανάστες, τοξικοεξαρτημένες, «μίζεροι», αγωνιζόμενα κομμάτια. Και φυσικά από αυτή τη λίστα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το αναρχικό κίνημα. Κίνημα που διαχρονικά και υπερήφανα γεννάει μέσα από τις γραμμές του αγωνιστές και αγωνίστριες που ενεργούν αιχμηρά και αποφασιστικά ενάντια σε κράτος και εξουσία. Είναι αυτές οι πρωτοβουλίες που αμφισβητούν την κυριαρχία, που δημιουργούν δυναμικές συνθήκες, που προτείνουν λύσεις στο εδώ και το τώρα, που αποδομούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Μέσα από την πολυμορφία μέσων αγώνα, το αναρχικό κίνημα έχει αποδείξει τη θέση του στο διάβα της ιστορίας. Μια θέση που λογικές αναμονής δεν χωράνε, όπου τα όρια της αστικής νομιμότητας φαντάζουν ασήμαντα μπροστά στα χρόνια βίας κράτους και κεφαλαίου, όπου το βαρύ πέπλο της ευθύνης πέφτει πρώτα και κύρια σε εμάς. Όπου το όραμα για έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης ξεκινάει στο σήμερα, όπου ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή, όπου η επίθεση στη βαρβαρότητα του συστήματος αποτελεί μια «εθελοντική απόφαση βαθιάς ενσυναίσθησης», και το πέρασμα στην επαναστατική αντιβία, μια λογική συνέπεια και ένα αναγκαίο εργαλείο. Σε αυτόν τον εσωτερικό εχθρό το μήνυμα είναι σαφές: οποίος/α δεν αφομοιώνεται, εξοντώνεται.
Ο σύντροφος, ο αρμός και ο χτίστης
Non omnis Moriar
(Δε θα πεθάνω ολόκληρος, κάτι από μένα θα μείνει ζωντανό)
Αποφασισμένος εσωτερικός εχθρός τάχθηκε και ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης. Ένας άνθρωπος κρυστάλλινα καθαρός και επαναστατημένος. Ένας σύντροφος που συνδύασε τη θεωρία με την πράξη, που ξεχύθηκε στον αγώνα και έζησε τη ζωή του στο έπακρο, αναλαμβάνοντας την υπευθυνότητα του ιστορικού του έργου. Κατανοώντας την πολιτική του ταυτότητα σε όλο της το εύρος, δεν συμβιβάστηκε με λογικές αναβλητικότητας και αδράνειας, δεν επαναπαύτηκε, αγωνίστηκε σε πείσμα των καιρών, ονειρεύτηκε και πήρε θέση μάχης. Σε μια διαδρομή γεμάτη σταυροδρόμια, ο σύντροφος Κυριάκος διάλεγε πάντα το κατάλληλο μονοπάτι. Άλλοτε βατό άλλοτε δύσβατο, άλλοτε ορατό και άλλοτε αόρατο. Μέσα από την αγωνιστική του πορεία, την αδιαπραγμάτευτη συμμετοχή του σε όλο το πλάτος του αναρχικού κινήματος, ο σύντροφος αποτελεί έναν συνειδητά πολυδιάστατο αναρχικό αγωνιστή που καταφέρνει να συμπυκνώνει το ιδιαίτερο μωσαϊκό μορφών και εκφάνσεων του αγώνα που περικλείει η αναρχία. Πραγματοποιώντας τη δική του ατομική υπέρβαση, προσάρμοσε την ίδια του τη ζωή στα μέτρα και τις ανάγκες της αντίστασης, επιλέγοντας έναν τρόπο ζωής συνώνυμο του αγώνα. Με ευαισθησία, ενσυναίσθηση, αυτοκριτική, αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα υπηρέτησε τον αναρχικό αγώνα. Συμμετέχοντας σε ανοιχτές διαδικασίες, καταλήψεις, περιφρουρήσεις, συνδικαλιστικούς αγώνες, φεμινιστικές και αντιφασιστικές περιπολίες, δράσεις και συγκρούσεις, θέλησε να συμβάλλει στην αιχμηρότητα της αναρχίας. Αναζητώντας με πείσμα και επιμονή τρόπους ώστε να αντιμετωπίσει την καθημερινή κρατικοκαπιταλιστική βία, θέλησε να διερευνήσει τις ένοπλες αιχμές του αγώνα, μετατοπίζοντας τη σύγκρουση στον πυρήνα της κυριαρχίας, και απομυθοποιώντας τη βία των καταπιεστών. Με το βλέμμα του πάντα στραμμένο στην Επαναστατική Υπόθεση ξεχύθηκε στη μάχη με όλα τα μέσα.
Δολοφονημένος από τον κόσμο της εξουσίας που τόσο πάλεψε να αλλάξει, η ανατρεπτική του μνήμη ας αποτελέσει προσκλητήριο αγώνα. Η μνήμη του ας οπλίσει τα μυαλά και τα χέρια αγωνιστών και αγωνιστριών. Ας μνημονεύουμε τους νεκρούς μας μακρυά από λογικές δονκιχωτισμού και ηττοπάθειας, με συνέχιση και όξυνση του αγώνα, με τρυφερότητα και τιμή.
Η 31/10 ας μείνει χαραγμένη στην ιστορία ως μια διαδρομή αγώνα, μια μέρα υπευθυνότητας, μια στιγμή αντίστασης. Γιατί ο αγώνας δεν θέλει εκπτώσεις, δεν θέλει στεγανά και εγωισμούς. Δεν χωράει σε νόμους, συμβάσεις και όρια. Γιατί ο αγώνας θέλει αποφασιστικότητα και όραμα. Θέλει πίστη και αφοσίωση, θέλει σχέσεις αληθινές και δοτικές. Γιατί ο αγώνας θέλει ανθρώπους ταπεινούς και έτοιμους. Ανθρώπους ουσιαστικά επαναστατημένους και συνεπείς. Ανθρώπους σαν τον Κυριάκο, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο
που γέμισε τον ουρανό με το αστέρι του
πλάι σε τόσους συντρόφους και συντρόφισσες
που με το φως τους – ακόμα και πίσω από τα κάγκελα
καταφέρνουν να φωτίσουν τις πιο ένοχές μας νύχτες
Έχουμε δίκιο, θα νικήσουμε
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Μαριάννα Μ.
