Στο παρόν editorial γίνεται προσπάθεια να αντιληφθούμε και να ψηλαφίσουμε την επικαιρότητα και τη διαρκή εξέλιξη των γεγονότων. Από τον εθνικιστικό παροξυσμό των ημερών μας μέχρι και τις ψυχροπολεμικές διενέξεις, οι από τα κάτω υποβάλλονται σε κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης. Μέσα σε ένα πλήθος συγκυριών τεταμμένου κλίματος και με πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα, δημιουργείται μια επίπλαστη αίσθηση απειλής και κινδύνου που διαιρεί και αποπροσανατολίζει από αυτά που μας βάλλουν πραγματικά. Μπορούμε να πούμε πως ζούμε σε καιρό πολέμου.
Εκτός από τον πόλεμο χαμηλής ισχύος -εννοώντας τον κρατικό διαξιφισμό ως επίδειξη δύναμης, τις ριπές προσβολών και απειλών μεταξύ υπερδυνάμεων, αυτή τη στιγμή συντελούνται και πόλεμοι μεγάλης κλίμακας, μέσω των οποίων έχουν γραφτεί από τις πιο μαύρες σελιδες της ιστορίας. Η Μέση Ανατολή με τα ρευστά της σύνορα αποτελούσε πάντα εύφορο έδαφος για εμφύλιες συρράξεις και αποικιακές βλέψεις. Το ISIS έχει κυρήξει πόλεμο προς όλες τις κατευθύνσεις με τυφλή βία. Το τουρκικό κράτος που συνεχώς ανοίγει νέα μέτωπα και κερδίζει έδαφος στο όνομα μιας μεγάλης οθωμανικής ιδέας, καθώς και τα Βαλκάνια, στα σπλάχνα των οποίων σιγοβράζει ο εθνικισμός. Ζούμε σε εποχές ρευστότητας, τα στρατόπεδα των από τα πάνω αλλάζουν με υπόγειες συμφωνίες και διπλωματικούς ελιγμούς ανάλογα με τα συμφέροντα τους.
Κατ’ αντιστοιχία αλλά σε μια διαφορετική κλίμακα, όσο ζούμε στον καπιταλισμό και οι κοινωνίες είναι ιεραρχικά διαρθρωμένες, εξουσιαστικές, πατριαρχικές, κεφαλαιοκρατικές η σύγκρουση δυνάμεων είναι αναπόφευκτη. Συντελείται μια προσομοίωση πολέμου. Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με την ολοένα αυξανόμενη υποτίμηση της εργασίας μας, τις σκανδαλώδεις συνθήκες υγείας, τους έμφυλους διαχωρισμούς, τον κοινωνικό έλεγχο, την καταστολή, τη συνολική υποτίμηση της ζωής μας. Ο δημόσιος χώρος στρατιωτικοποιείται. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, αναβάθμιση του εξοπλισμού των κατασταλτικών δυνάμεων, μπάρες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όλα αυτά έχουν επακόλουθο την περιχαράκωση μας.
«Κάθε πτυχή της ύπαρξης μας είναι ένα πεδίο μάχης με τα όρια της ελευθερίας μας». (Χ. Μίσσιος)
Στον κοινωνικό πόλεμο που βιώνουμε, οι καταλήψεις αποτελούν ένα από τα διαχρονικά αναχώματα. Διαχρονική είναι και η στοχοποίηση τους και η άλλοτε πετυχημένη, άλλοτε αποτυχημένη καταστολή τους από κράτος και παρακράτος. Τις μέρες που γράφεται το παρόν φύλλο, η ΕΛ.ΑΣ έχει ήδη ανακοινώσει λίστα με καταλήψεις προς εκκένωση. Η ενδεχόμενη καταστολή θα έχει διττό στόχο. Αφενός επιδιώκει να πατάξει τον εσωτερικό εχθρό και αφετέρου η κυβέρνηση θέλει να πλασαριστεί ως εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας με όλα τα μέσα.
Η κοινωνική ομαλότητα που επιχειρείται από το κράτος είναι παρόλα αυτά ολότελα υποκριτική. Από τη μία επιτίθεται στις κοινωνικές αντιστάσεις, από την άλλη θρέφει την θηριωδία. Πως αλλιώς θα μπορούσαμε άλλωστε να αποκαλέσουμε τη συνύπαρξη του δημοκρατικού μπλοκ με τους φασίστες. Ως εκ τούτου δεν μας πείθει ούτε στο ελάχιστο η εξάρθρωση της ναζιστικής γκρούπας Combat 18 από το κράτος, γιατί μέσω τέτοιων κινήσεων το μακρύ χέρι του νόμου απλά λιμάρει τα νύχια του.
Το δικό μας μυαλό από την άλλη βρίσκεται στα χαρακώματα του Afrin, τις κοινότητες της Rojava, στις μικρές μα τόσο σημαντικές μάχες που δίνουμε γειτονιά τη γειτονιά, με όσες και όσους παλεύουν για τη ζωή τους, την κοινή μας ζωή, χωρίς να παραδίνονται στη βία του μικρόκοσμού τους. Το μυαλό μας βρίσκεται μαζί με όσους και όσες στρέφουν τις κάννες τους ενάντια στη στέρηση της ελευθερίας και της αυτονομίας τους. Με εκείνους που αγωνίζονται για ιδέες πιο ψηλές από τους ίδιους.
Στον ζόφο των ημερών μας, να υψώσουμε ξανά την μαυροκόκκινη σημαία του διεθνισμού. Από τα χαρακώματα της Συρίας μέχρι τους μικρούς και μεγάλους αγώνες σε μητρόπολη και επαρχία, σε όλα τα μέτωπα που μαίνονται, να υπάρξει δημιουργική καταστροφή. Οι αγώνες μας να δημιουργήσουν έφορο έδαφος να ανθίσει η ζωή. Έδαφος στείρο για τον καπιταλισμό. Μη ζήσουμε φιλήσυχα. Να γράψουμε εμείς την ιστορία μας.
Για την κοινωνική επανάσταση
Συντακτική Ομάδα Κέρκυρας
