«Ενημέρωση-συζήτηση με τον Παναγιώτη Μασούρα όσον αφορά την υπόθεσή του»

Εισαγωγικά

Την ερχόμενη Δευτέρα, 26 Ιούνη, αναμένεται να βγει η απόφαση του εφετείου για την «υπόθεση Χαλανδρίου» της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Η πρόταση της εισαγγελέως Ελ. Καρκαμπούνα ήταν καταρχάς απαλλακτική για τους Γ. Καραγιαννίδη, Αλ. Μητρούσια και Κ. Καρακατσάνη. Συνοπτικά, για τους υπόλοιπους κατηγορούμενους η πρόταση ήταν καταδικαστική, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με την πρωτόδικη απόφαση.

Για τον σύντροφο Παναγιώτη Μασούρα, η πρόταση είναι καταδικαστική για όλες τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν πρωτόδικα, με μόνη διαφορά την υποβάθμιση της αρχικής «κατασκευής, κατοχής & χρήσης εκρηκτικών μηχανισμών» σε απλή συνέργεια στην κατασκευή δύο μηχανισμών. Με βάση αυτή την πρόταση, είναι πιθανό ο σύντροφος να ξαναβρεθεί στη φυλακή. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από «πρωτοβουλία αναρχικών από τα Νότια» με αφορμή αυτό το γεγονός, για ενημέρωση και συζήτηση γύρω από την υπόθεση και την εξέλιξή της, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Υπόστεγο (https://ypostego.wordpress.com/) την Πέμπτη στις 22 Ιούνη.

Ακολουθεί ανταπόκριση, όπου παρατίθεται χρονικά η κουβέντα. Οποιαδήποτε αστοχία ή παράλειψη οφείλεται στην -ενδεχομένως κακή- γραπτή καταγραφή της εκδήλωσης. Οι διορθώσεις λοιπόν είναι προφανώς ευπρόσδεκτες.

Ανταπόκριση

Η εκδήλωση ξεκίνησε με εισήγηση από τους διοργανωτές. Έγινε μία αναφορά στο ιστορικό της εισβολής στο σπίτι στο Χαλάνδρι: Τον Σεπτέμβρη του 2009, γίνονται 4 συλλήψεις μετά από εισβολή στο σπίτι του Χαλανδρίου, και ακολουθούν πολλά εντάλματα συλλήψεων, στοχοποιώντας άτομα με βάση μόνο την προηγούμενη παρουσία τους στο σπίτι. Τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν εξ’ αρχής το σπίτι «γιάφκα της ΣΠΦ», και αντίστοιχα όλους τους συλληφθέντες «μέλη της οργάνωσης».

Ο σύντροφος Π.Μ. προφυλακίζεται, και «βγαίνει» με το πέρας του 18μήνου (ανώτατο όριο προφυλάκισης). Στη δίκη που γίνεται το 2011 καταδικάζεται με ποινή κάθειρξης 11,5 ετών. Μετά από 4 απορριφθείσες αιτήσεις αποφυλάκισης, γίνεται δεκτή η πέμπτη αίτησή του, και η ποινή του διακόπτεται έχοντας εκτίσει περίπου έναν χρόνο.

Τον λόγο στη συνέχεια πήρε ο ίδιος ο σύντροφος Π.Μ: Το πρώτο δικαστήριο καταδίκασε σχεδόν όλους τους κατηγορούμενους, εκτός από 2 που αθωώθηκαν. Το εφετείο, 5 χρόνια μετά, είναι πιο «στρωτό» σαν διαδικασία, χωρίς εντάσεις τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από την έδρα και τους μπάτσους που παρακολουθούν τη διαδικασία.

Λόγω του μεγάλου αριθμού των επιθέσεων που έχουν ενσωματωθεί στο κατηγορητήριο, οι μάρτυρες κατηγορίας είναι πάρα πολλοί. Παρόλα αυτά κανείς από αυτούς δεν εισέφερε κάτι στη διαδικασία, καθώς δεν αναγνώρισε κάποιον από τους κατηγορούμενους, ούτε έφερε κάποιο νέο στοιχείο. Τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία και οι καταθέσεις των υπαλλήλων της αντιτρομοκρατικής συνθέτουν ένα διάτρητο κατηγορητήριο, βασισμένο εξ’ ολοκλήρο στα αφηγήματα της υπηρεσίας, με αποτέλεσμα να εκτίθεται και αυτή ως υπηρεσία, αλλά και προσωπικά οι υπάλληλοί της. Από τη διαδικασία δεν προέκυψε ούτε το ποιος συμμετείχε σε κάθε επίθεση, ούτε ο τρόπος συμμετοχής του. Όλο το κατηγορητήριο βασίστηκε στο κείμενο που δημοσίυεσαν τα μέλη της ΣΠΦ.

Η πρόταση της εισαγγελέως στοχεύει στη βαριά καταδίκη όλων των μελών για όλα όσα κατηγορήθηκαν. Για μένα ισχύει το ίδιο, εκτός από την κατηγορία για τα εκρηκτικά, που υποβαθμίστηκε σε απλή συνέργεια. Ταυτόχρονα βέβαια, η εισαγγελέας προτείνει την απαλλαγή των Μητρούσια, Καραγιαννίδη και Καρακατσάνη.

Είναι σημαντικό πως με αυτή την πρόταση γίνεται μια προσπάθεια ισοσκελισμού με τις βαριές αποφάσεις του πρώτου δικαστηρίου. Για άλλη μία φορά υιοθετείται το αφήγημα της αντιτρομοκρατικής.

Στη συνέχεια, ο λόγος πήγε ξανά στην «πρωτοβουλία», που έκανε μία πιο αναλυτική αναφορά στα γεγονότα της πρώτης δίκης και εξέθεσε κάποια συμπεράσματα-παρατηρήσεις γύρω από την όλη υπόθεση:

Πρόκειται για μία πρωτόγνωρη κίνηση ως πρός τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Για πρώτη φορά στοχοποιούνται, και κατ’ επέκταση ποινικοποιούνται, άτομα λόγω των προσωπικών/συντροφικών σχέσεών τους. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στην περίπτωση της «17 Νοέμβρη», όχι όμως σε τέτοιο βαθμό και εύρος.

Η επιχείρηση ήταν μία βιομηχανία παραγωγής ενταλμάτων σύλληψης και ενόχων.

Προφανώς δεν καταδικάστηκαν όλοι, όμως μπήκαν σε έναν ασφυκτικό κλειό, και σε καταστάσεις δύσκολες για αρκετούς από αυτούς.

Σχόλιο Π.Μ: Τέτοιες μεθοδεύσεις ανήκουν στην πάγια τακτική του κρατικού μηχανισμού απέναντι σε αυτό που λέμε «ένοπλη επαναστατική βία».

Θα κάνω μία αναδρομή στην υπόθεση του Χαλανδρίου:

Κατα την εισβολή στο σπίτι στο Χαλάνδρι και στο σπίτι μου προσάγονται συνολικά 5 άτομα, εκ των οποίων οι 4 συλλαμβάνονται. Ο πέμπτος συλλαμβάνεται αργότερα, και εκτίει ποινή ενός μήνα.

Σημασία έχει η γραμμή του αντιτρομοκρατικού σεναρίου που απαιτεί και ειδική αντιμετώπιση των κατηγορουμένων. Η πρώτη δίκη στον Κορυδαλλό είχε ειδικά μέτρα, ειδικό περιβάλλον, ήταν στην ουσία ένα έκτακτο στρατοδικείο.

Το κράτος έπρεπε να δείξει και έδειξε πως δεν θα αφήσει σε κανέναν το περιθώριο να αμφισβητήσει το μονοπώλια της βίας.

Τα ΜΜΕ τότε μιλούσαν για «ξεδόντιασμα» και «πλήρη απενεργοποίηση» της ΣΠΦ, για μία «τεράστια νίκη» απέναντι στην οργάνωση, για ένα «ισχυρό χτύπημα ενάντια στην τρομοκρατία». Αντ’ αυτών, μετά το πρώτο κύμα καταστολής η οργάνωση συνέχισε δυναμικά στην ίδια επιλογή αγώνα. Κανένα ξεδόντιασμα δεν είδαμε, καμία απενεργοποίηση…

Το κλίμα της δίκης τότε ήταν σε μία κατεύθυνση να δημιουργήσει ένα εντελώς αντικοινωνικό προφίλ για τους κατηγορούμενους. Να δημιουργήσει την εντύπωση ότι πρόκειται για ανθρώπους χωρίς την παραμικρή γείωση στον κοινωνικό ιστό. Η απαγόρευση στο κοινό να βρίσκεται στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού, το φακέλωμα των αλληλέγγυων που έμπαιναν στην αίθουσα με την καταγραφή και φωτοτύπιση των ταυτοτήτων τους από την αντιτρομοκρατική και το ξυλοκόπημα των αλληλέγγυων και των γονέων τους συνέβαλαν σε αυτό το κλίμα. Ταυτόχρονα, η άρνηση φωνητικής καταγραφής των πρακτικών της δίκης στέρεισε από τους κατηγορούμενους τη δυνατότητα να ανατρέξουν σε αυτά, και το τι θα καταγραφεί ως πρακτικά της δίκης αφέθηκε στην ευχέρεια της γραμματέως.

Ήταν σε εκείνο το σημείο που επιλέξαμε να βάλουμε από τη μερία μας ένα ανάχωμα στις κρατικές μεθοδεύσεις, τόσο για εμάς ως κατηγορούμενους, όσο και για τους αλληλέγγυους. Το αίτημα μας για μαγνητοφώνηση των πρακτικών και για τη μη καταγραφή των στοιχείων των αλληλέγγυων, ενώ αρχικά έγινε δεκτό, απορρίφθηκε λίγο αργότερα μετα από ολιγόλεπτη συζήτηση της έδρας. Ξεκινήσαμε έτσι αποχή συσσιτίου, έχοντας ανακοινώσει πως θα κλιμακώσουμε τον αγώνα. Συνεχίσαμε με αποχή από τη δίκη και παύση των συνηγόρων μας και αργότερα κάποιοι από εμάς ξεκινήσαμε απεργία πείνας. Η κινητοποίηση αυτή, βέβαια, δεν επέφερε τα απαραίτητα ρήγματα για διάφορους λόγους…

Το κλίμα της δίκης ήταν τέτοιο ώστε να εμφυσήσει τον φόβο στους συντρόφους και τους φίλους των κατηγορούμενων. Ενδεικτικό αυτού, το ότι δεν χρειαζόταν στοιχεία, αρκούσε να μην αρνηθείς την πολιτική σου ταυτότητα και να καταδικαστείς.

Από τη μεριά των εισηγητών έγινε αναφορά σε κάποια συμπεράσματα.

Η ΣΠΦ έγινε ουσιαστικά μία οργάνωση «ομπρέλα» για την οποία βρέθηκαν κατηγορούμενοι και άλλοι σύντροφοι που είχαν παρόμοια δράση χωρίς να είναι μέλη της. Αυτό έγινε λόγω σκοπιμότητας. Διόγκωνε έτσι τα κατηγορητήρια των μη μελών και τους κρατούσε σε ομηρία με βαριές καταδίκες λόγω του «αντιτρομοκρατικού» νόμου (187Α). Ακόμη όμως και για τα μέλη της ΣΠΦ, υπήρξε η λογική των πολλαπλών δικών -άρα και καταδικαστικών αποφάσεων- για τους ίδιους λόγους. Πάνω σε αυτό είναι το ξεχείλωμα των 18μηνων, οι βαριές καταδίκες και τα χρόνια που περνάνε στη φυλακή.

Ο ίδιος ο σύντροφος μετέπειτα σχολίασε ότι

Ήταν πρωτοφανές αυτό το φαινόμενο αλλά για τον δικό μας χώρο. Αυτό συνέβαινε σε πολλούς κρατουμένους, φτωχοδιαβόλους οι οποίοι κρατούνται όμηροι χωρίς λόγο.

Το κράτος με αυτές τις κινήσεις, θέλει να εκφοβίσει όποιον δραστιροποιείται ήδη και θέλει να δράσει με αυτά τα μέσα αγώνα, αλλά και να αποθαρρύνει όσους σκέφτονται τη ριζοσπαστικοποίησή τους.

Στη συνέχεια ο σύντροφος Π.Μ. αναφέρθηκε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν και το τι ρόλο έπαιξε στην υπόθεση του 2009. Ήταν ουσιαστικά η κρατική «ρεβάνς» για μία σειρά γεγονότων. Δεκέμβρης του 2008 και η δυναμική παρουσία του α/α χώρου γενικώς σε κοινωνικά ζητήματα αναγκάζει το κράτος να βάλει ένα φρένο σε όλο αυτό.

Ακολούθησε ερώτηση από παρευρισκόμενο σύντροφο, η οποία αφορούσε την πρόταση της εισαγγελέως και εάν αυτή επηρεάζεται από την επιστροφή της ΣΠΦ στο προσκήνιο μετά το χτύπημα κατά του Λ. Παπαδήμου ή εάν είναι μία εκδικητική κίνηση απέναντι σε συντρόφους που ούτε κάναν πίσω γενικώς, αλλά ούτε αρνήθηκαν φιλικές και συντροφικές σχέσεις μετά από όλα αυτά.

Ο σύντροφος απάντησε με την πρόσφατη ιστορία της καταδίκης της Ηριάννας Λ. και ενός ακόμη ατόμου. Ουσιαστικά αυτοί οι δύο άνθρωποι καταδικάστηκαν μόνο επειδή είχαν σχέσεις με ανθρώπους που κινούνται στον ριζοσπαστικό χώρο. Τα παραδείγματα της αθλιότητας της δικαστικής εξουσίας είναι πολλά. Είναι η μητέρα των αδερφών Τσάκαλου (μέλη της ΣΠΦ), η Εύη Στατήρη, συντρόφισσα του Γεράσιμου Τσάκαλου, ο Βίκτωρας-Λάμπρος, το παιδί των μελών του ΕΑ Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα καθώς και η υπόθεση της Ηριάννας και του άλλου ατόμου. Τέλος, τα δύο αυτά άτομα, καταδικάστηκαν με μεγαλύτερες ποινές από ότι ο ίδιος για παράδειγμα.

Μετά αναφέρθηκαν κάποιες διαφορές του 2017 από το 2009. Το ’09 τα είχαμε κάπως όλα στον α/α χώρο. Μετά το κατασταλτικό χτύπημα κλειστίκαμε και υποχωρήσαμε. Τώρα, το 2017, ο α/α χώρος έχει ξανά ερείσματα στην κοινωνία και στην εργατική τάξη. Μία κοινωνία που ταλανίζεται με άγνωστο το πόσο θα το κάνει αυτό χωρίς να γίνει κάτι.

Επίσης, θεωρεί ότι η πιθανή επανεμφάνιση της οργάνωσης παίζει και αυτή τον ρόλο της στη βαριά πρόταση της εισαγγελέως.

Οι διοργανωτές μας γυρίζουν σε κάποια ακόμη συμπεράσματα του 2009.

Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Οι κυβερνώντες έπρεπε να δείξουν έργο και χρησιμοποίησαν την εισβολή στο Χαλάνδρι με αυτόν τον τρόπο. Και πάλι συνδέεται με το πρόσφατο παρελθόν. Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 εδραιώνονται νέες μορφές αγώνα, νέες συλλογικότητες, καταλήψεις, ένοπλες ενέργειες κ.α. Έπρεπε να χτυπηθεί όλο αυτό και πραγματοποιήθηκε μέσω αισχρού τρόπου από τη δικαστική εξουσία. Τότε ξεκίνησε η επιβολή των ειδικών συνθηκών. Ο Δεκέμβρης του 2008, ήταν ένα ακόμη γεγονός σε μία ολόκληρη δεκαετία αγώνων. Από τη Θεσσαλονίκη του 2003, τα φοιτητικά το 2006-07, το ασφαλιστικό το 2008 μέχρι και την εξέγερση του Δεκέμβρη, μιλάμε για μία δεκαετία αγώνων.

Γυρνώντας στο σήμερα, τον λόγο πήρε ο σύντροφος Π.Μ. για να πει δύο λόγια για την πρόταση της εισαγγελέως.

Ενώ κάθε εφετείο συνήθως είναι πιο λογικό σε αυτά που δικάζει εδώ δεν έχουμε το ίδιο. Και αυτό συμβαίνει γιατί τα μέλη της ΣΠΦ δεν έχουν κάνει πίσω και συνεχίζουν να εχθρεύονται το καθεστώς όπως το εννοεί ο καθένας και η εξουσία αυτό δεν το ξεχνά.

Όσον αφορά τα μη μέλη ενέχεται η εκδικητικότητα γιατί και αυτά δεν κάναν πίσω στα πιστεύω τους και συνεχίζουν τον αγώνα από τη θέση που είναι, είτε φυλακισμένοι, είτε οχι. Άρα, ο σύντροφος, ο οποίος συνεχίζει τον αγώνα με όσες δυνάμεις μπορεί να οικοδομήσει το αναρχικό επαναστατικό κίνημα βρίσκεται στο στόχαστρο λόγω αυτού. Έτσι, μπορεί να εκφραστεί η πρόταση της εισαγγελέως.

Θεωρήθηκε επίσης σημαντικό να ακούσουμε τη γνώμη του συντρόφου πάνω στις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων αυτή την περίοδο, που έχουν 3 αιτήματα:

1. Μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015, που αφορούν στις υπο όρους αποφυλακίσεις, χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις.

2. Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στο θεσμό τον αδειών.

3. Κατάργηση του νόμου-έκτρωμα, που αφορά στην αθροιστική έκτιση της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των «σωφρονιστικών» καταστημάτων, κατά τη διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίασή της.

Ο σύντροφος αρχικά αναγνώρισε ότι είναι ένας πολύ σηματικός αγώνας καθώς πέρα από προσωπικούς/πολιτικούς αγώνες από υποκείμενα που είναι αγωνιστές, ένα μεγάλο σύνολο επιλέγει να αγωνιστεί. Επίσης τονίστηκε ότι οι άδειες δεν είναι ένα απλό ευεργέτημα όπως ειπωνεται, αλλά είναι μία κατάκτηση αιματυρών αγώνων των κρατουμένων όλα αυτά τα χρόνια. Έβαλε τον προβληματισμό όσον αφορά το ότι σαν χώρος θα μας αναλογούσε να ασχοληθούμε με αυτό το ζήτημα. Επίσης, ως χώρος θα έπρεπε να αντιληφθούμε ότι η πύλη της φυλακής δεν είναι τόσο μακριά και για εμάς ειδικά μετά τις νέες προσθήκες (που αποσύρθηκαν προσωρινά για διαβούλευση) του τρομονόμου 187Α.

Τέλος, πολλοί κρατούμενοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του εισαγγελικού βέτο και στερούνται τις άδειες τους χωρίς λόγο.

Τον λόγο πήρε ο Βαγγέλης Πάλλης, πρώην κρατούμενων με ιστορικό στους αγώνες εντός της φυλακής.

Ο Β.Π. θεωρεί το 2007 (εξέγερση στις φυλακές Μαλαδρίνου) ορόσημο αλλά και τη σύνδεση του σήμερα με τν εποχή του 1980 κατά την οποία κατακτήθηκαν όλα αυτά που σήμερα θεωρούνται δεδομένα. Αναγνώρισε τη δυσκολία των σημερινών αγώνων για να κρατηθούν τα κεκτημένα λόγω και της ανθρωπογεωγραφίας των φυλακών πια (γλώσσα, θρήσκευμα, πολιτισμικά στοιχεία) αλλά και την ύπαρξη του οργανωμένου εγκλήματος μέσα στις φυλακές και τον ρόλο αυτού.