Στην περίπτωση της ΕΡΤ το μαύρο την επισκέφθηκε τρεις φορές. Η πρώτη φορά ήταν με το κλείσιμο του επίσημου δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα την 11η Ιουνίου του 2013, που η συγκυβέρνηση, πιστή στην εκτέλεση των εντολών των τραπεζιτών και δανειστών της, φρόντισε να μαυρίσει τις οθόνες, να μουγγάνει τα ραδιόφωνα, να σιωπήσει τα όργανα της ορχήστρας για εκατομμύρια πολίτες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έκτοτε καθημερινά το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής έσφυζε από αλληλέγγυο κόσμο που ήθελε με τη παρουσία του εκεί να αντιταχθεί σε ένα από τα πιο φασιστικά ρεσιτάλ του συστήματος.
Με το άνοιγμα του ραδιοτηλεοπτικού μορφώματος της Δ.Τ. -της επονομαζόμενης Δημόσιας Τηλεόρασης- ενός κρατικού, κυβερνητικού φερέφωνου, ο συστημικός νεοφιλελευθερισμός επιχείρησε να καταφέρει πολλαπλά χτυπήματα στην κίνηση των εργαζόμενων. Αρχικά να αποσπάσει μερίδα αυτών και να τους εντάξει στο προσωπικό του μεταβατικού μέσου, με αντάλλαγμα ολιγόμηνη σύμβαση εργασίας και ψεύτικες υποσχέσεις για επαναπρόσληψη στον νέο ραδιοτηλεπτικό φορέα ΝΕΡΙΤ. Ακόμα επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση να καταστεί παράνομη, ανήθικη και καταχρηστική έναντι του δημόσιου συμφέροντος η κατάληψη της Ανοιχτής πλέον ΕΡΤ με τη γνωστή προπαγάνδα. Φυσικά ο αγώνας δεν σταμάτησε εκεί. Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι που δεν πίστεψαν αρχισυνδικάλες ή δεν προέταξαν μικροαστικές λογικές τύπου «πάω στη Δ.Τ. γιατί έχω παιδιά να θρέψω», αλλά και πολλοί αλληλέγγυοι συνέχισαν νυχθημερόν να εργάζονται για την πραγματικά ελεύθερη ΕΡΤ, που παρήγαγε ανεξάρτητο και ζωντανό πρόγραμμα για όλους.
Μέσα από καθημερινή ροή εκπομπών, κάλυψαν ίσως για πρώτη φορά στην επικράτεια την πραγματική ανάγκη για καθαρή ενημέρωση των πολιτών. Το δεύτερο μαύρο δεν άργησε. Οι εργαζόμενοι, πλέον αυτοοργανωμένοι και ενωμένοι, φρόντισαν με διάφορα τεχνικά μέσα και πατέντες το σήμα να εκπέμπεται και πάλι σε πολλές περιοχές της χώρας. Μέσα από πολλές δυσκολίες και κλεφτοπόλεμους σε πομπούς πάνω στα βουνά και σε απομακρυσμένα νησιά, με τους πρώην συναδέλφους τους πια που εργάζονται για το κυβερνητικό όργανο της Δ.Τ., οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνεχίζουν να εκπέμπουν. Δορυφορικά το σήμα της ΕΡΤ φτάνει στους περιφερειακούς πομπούς απομακρυσμένων περιοχών, και επανεκπέμπεται πάλι τοπικά, για να λαμβάνουν όλοι τη φωνή και την εικόνα της άρνησης υποταγής στην ανελευθερία.
Ο κρατικός μηχανισμός καταστολής όμως έχει άλλα σχέδια… Εκβιάζοντας και πιέζοντας καταφέρνει να την αναγκάσει να διακόψει την εκπομπή, και έτσι σε ένα απόγευμα ξανά έπεσε μαύρο. Το έργο με το μαύρισμα οι εργαζόμενοι το είχαν ξαναδεί και πολύ σύντομα βρέθηκε νέος δορυφόρος να επανεκπέμψει το πρόγραμμα. Η ανοιχτή ΕΡΤ για μία ακόμα φορά τίμησε το καθήκον της απέναντι στους πολίτες, και οι εργαζόμενοι απρόσκοπτα συνέχισαν το έργο τους. Ή ώρα όμως για την «λεβέντικη» απάντηση του καθεστώτος είχε φτάσει.
Το τρίτο και οριστικό μαύρο στην ΕΡΤ ήρθε με την εισβολή των κατασταλτικών μηχανισμών της κυβέρνησης. Τα ΜΑΤ εισήλθαν ξημερώματα στο ραδιομέγαρο στη Μεσογείων και κατέλαβαν το ζωντανό αυτό μνημείο. Η κρατική εξουσία κατάφερε να εκδιώξει τους εργαζόμενους και να διακόψει για μία ακόμα φορά την εκπομπή σήματος, συλλαμβάνοντας την πύλη του ραδιομεγάρου και φορώντας της χειροπέδες. Η Φωνή του δημοσιογράφου Νίκου Τσιμπίδα με τη «βαθιά του ψυχή» στο κύκνειο άσμα της ΕΡΑ ηχεί ακόμα στα αυτιά και τις συνειδήσεις, όλων εμάς που ζήσαμε για μία ακόμα φορά τη βία της εξουσίας με το κατέβασμα του διακόπτη. Η απάντηση ήταν άμεση. Στο τελείωμα της ίδιας μέρας της εισβολής βιώσαμε ιστορικές στιγμές θάρρους και γνησιότητας. Στις 21:00 στήθηκε μπροστά από τη πύλη με τις χειροπέδες και τους παρατεταγμένους ένστολους αυτοσχέδιο ειδησεογραφικό πλατώ και βγήκε στον αέρα το πρώτο δελτίο ειδήσεων του δρόμου. Η σκηνογραφία προσφορά των ΜΑΤ, του «υπουργού αγάπης» Δένδια, και των προϊσταμένων του. Μπατσάκια στη σειρά και σε πρώτο φόντο η δημοσιογράφος Αγλαΐα Κυρίτση να εκφωνεί ανάμεσα σε πλήθος συγκεντρωμένων τις ειδήσεις της ελεύθερης ΕΡΤ.
Ο αγώνας των εργαζόμενων της ΕΡΤ πέρα από μαύρο και καταστολή διακατέχεται και από νησίδες ελπίδας για αντίκρουση του αυταρχισμού. Η ΕΤ3 στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ακόμα και προβάλλει πρόγραμμα. Πολλοί ραδιοφωνικοί περιφερειακοί σταθμοί επίσης. Απολιτίκ πολίτες, απαθείς μπροστά στην ατελείωτη δίψα εταιριών και επιχειρηματιών για χρήμα και εξουσία, αλλά ακόμα και διακρατικών ομοσπονδιών υποδούλωσης, εξυπηρετούν το μαύρο όχι μόνο της ΕΡΤ, αλλά και της ίδιας της ύπαρξής μας. Από το σύντομο χρονικό ένα ξεχωρίζει. Μπορεί το ραδιομέγαρο πλέον να μην έχει εργαζόμενους της ανοιχτής ΕΡΤ μέσα, αλλά έχει το πιάνο του Μάνου να θυμίζει στους εισβολείς πού βρίσκονται.
Κερτ Νταγκλας
