1. «Εγώ δεν δέχομαι ότι οι Έλληνες υπερφορολογούνται»
Γ. Στουρνάρας, πρώην υπουργός οικονομικών και νυν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας
Την παραπάνω δήλωση έκανε στα ΜΜΕ με εξοργιστικό θράσος τον Νοέμβριο του 2013 ένας από τους πολλούς καθεστωτικούς εγκληματίες που ευθύνονται για τη μεθοδικά δρομολογημένη εξαθλίωση της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Λίγο μετά τη δήλωση αυτή, δόθηκε στη δημοσιότητα η Έκθεση του ίδιου του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους [1]. Ενδεικτικά και μόνο, ορισμένα από τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την Έκθεση αυτή, για τον προσεκτικό αναγνώστη (και ιδιαίτερα εκείνον που ανήκει στο στρατόπεδο του κοινωνικού ανταγωνισμού):
- Οι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα είναι υψηλότεροι από το μέσο όρο όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
- Παρά το γεγονός ότι τα εισοδήματα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων έχουν σήμερα συρρικνωθεί κατά 50% σε σύγκριση με το 2010, η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων έχει αυξηθεί έως και 700%, ενώ των ελεύθερων επαγγελματιών έως και 900%
- Ο ΦΠΑ αυξήθηκε 4 φορές από το 2010
- Οι φόροι στα καύσιμα αυξήθηκαν 3 φορές από τότε
- Εξαιτίας μιας και μόνο αύξησης που επιβλήθηκε, εκείνης των φορολογικών συντελεστών στο πετρέλαιο θέρμανσης, το μέσο νοικοκυριό επιβαρύνθηκε με αύξηση φόρων έως και 450%.
…Γράψαμε «ενδεικτικά», για να μη μιλήσουμε για όλες τις άλλες, αναρίθμητες φορολογικές ανατροπές-επιδρομές που θεσμοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια (το «χαράτσι» από μόνο του αρκεί), διαλύοντας στην κυριολεξία τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, και οδηγώντας τους στη μετανάστευση, τη φτώχεια, την πείνα, την αυτοκτονία, τον εξευτελισμό από το κράτος-ληστή και τους ποικίλους συνεργάτες του (διεθνείς και εγχώριους τραπεζίτες, επιχειρηματίες και διαπλεκόμενους).
Κι όλ’ αυτά χωρίς την παραμικρή ανταποδοτικότητα, για την οποία υποτίθεται πληρώνονται οι φόροι: αντίθετα, υγεία – (πάλαι ποτέ) πρόνοια, εκπαίδευση, δημόσια έργα – υποδομές κοινής ωφέλειας (δρόμοι, δημόσιοι χώροι, ύδρευση, άρδευση, βιβλιοθήκες κλπ) πήραν εσκεμμένα την κατιούσα συμπληρώνοντας το σκηνικό της ανθρωπιστικής κρίσης [2].
Αλλά… «να δεις τι σου ‘χω για μετά»: ψηφίστηκε πρόσφατα από το Γ’ Θερινό Τμήμα της Βουλής η τροπολογία που θεσμοθέτησε την επιβολή και του άλλου μεγάλου κόλπου, κανονικού οδοστρωτήρα: του λεγόμενου ΕΝΦΙΑ.
2. ΕΝΦΙΆλωση και των τελευταίων ρανίδων βιοτικού επιπέδου
Ο Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων θεσμοθετήθηκε καταρχάς τον περασμένο Δεκέμβριο, στο πλαίσιο των μνημονιακών «μας» υποχρεώσεων.
Περί τίνος πρόκειται, από τη σκοπιά της ανάλυσης και κριτικής του;
Επίσης ενδεικτικά, παραθέτουμε εδώ ορισμένα καταστατικά στοιχεία του που θα τρόμαζαν, αν δεν είχαν ήδη πανικοβάλει τον κόσμο τα εκκαθαριστικά που είδε στον «προσωπικό του λογαριασμό» του taxisnet, σε υποκατηγορία του μενού με την απολύτως οργουελιανή πια ονομασία… «υπηρεσίες προς τον πολίτη»…
Ο νέος φόρος μονιμοποιεί και επιπλέον επεκτείνει στη γη και στα ακίνητα το γνωστό σε όλους/ες «χαράτσι», δηλαδή ένα φόρο που, σύμφωνα με τις δικές τους δικαιολογίες, είχε επιβληθεί -υποτίθεται- έκτακτα για να καλύψει ανάγκες εν καιρώ κρίσης. Επιπλέον, μονιμοποιεί και τον ΦΑΠ με στόχευση κυρίως τη μεσαία και κραυγαλέες φοροελαφρύνσεις για την πολύ μεγάλη περιουσία.
Παγιώνει την υπερφορολόγηση της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, αφού οι φόροι που θα εισπράττονται εφεξής από τα ακίνητα θα είναι 6,5 φορές μεγαλύτεροι από τα προ κρίσης επίπεδα (βλ. πίνακα), και μάλιστα με εξωπραγματικές αντικειμενικές αξίες του 2007 [3]:
| Εισπράξεις κρατικού προϋπολογισμού από φόρους στην περιουσία | |||||
| 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 (εκτ.) | 2014 (προβλ.) |
| 526 | 487 | 1172 | 2857 | 2784 | 3937 |
Πρόκειται για μια βαριά, ξεκάθαρα ταξική φορολογία. Προβλέπει εκπτώσεις στις μεγάλες ιδιοκτησίες (κτίρια άνω των 500 τ. μέτρων) και απαλλαγή των ιδιοκτησιών που ανήκουν στην εκκλησία ή σε εταιρείες (ΝΠΙΔ) που δηλώνουν φιλανθρωπικό, αθλητικό ή πολιτιστικό έργο. Αντίθετα, τα ήδη πτωχευμένα ή υπό διαρκή απειλή πτώχευσης κοινωνικά στρώματα καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο, χωρίς αφορολόγητο για την πρώτη κατοικία, χωρίς κριτήρια για την οικονομική κατάσταση του ιδιοκτήτη, με υψηλούς συντελεστές, χωρίς υπολογισμό της πραγματικής αξίας του ακινήτου (πλασματικές αντικειμενικές αξίες που ίσχυαν προ πολλών ετών – βλ. και παραπάνω στο κείμενο) και χωρίς υπολογισμό του αν αποφέρει εισόδημα ή όχι. Οι δήθεν φοροελαφρύνσεις για τα χαμηλά εισοδήματα αφορούν ελάχιστους, γιατί απαιτούν αυστηρά και σωρευτικά κριτήρια [4].
Ο ΕΝΦΙΑ αποτελεί φόρο που κάνει δυσβάσταχτη την ιδιοκατοίκηση, λειτουργώντας ως ενοίκιο προς το κράτος για το ίδιο σου το σπίτι κι αυτό σε συνθήκες ανεργίας, απλήρωτης εργασίας, μείωσης μισθών και συντάξεων, αυξήσεων στις τιμές των κοινωνικών αγαθών και των προϊόντων, συρρίκνωσης των κοινωνικών παροχών. Τον επιβάλλουν τη στιγμή που ταυτόχρονα μεθοδεύουν την άρση της προστασίας από πλειστηριασμούς τραπεζών της α’ κατοικίας και προωθούν την εκποίηση στο 1/3 της αντικειμενικής αξίας, όταν χιλιάδες νοικοκυριά δυσκολεύονται να πληρώνουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων.
Επιπλέον, προσθέτει στους κατ’ επάγγελμα μικρούς και μεσαίους αγρότες φορολόγηση και για την κατοχή της γης, μαζί με το φόρο για το εισόδημα που αυτή τους αποφέρει. Μακροπρόθεσμο (;…) αποτέλεσμα θα είναι, λόγω αδυναμίας πληρωμής, να σημειωθεί μαζική πώληση της γης σε μεγαλοκαρχαρίες και ξεκλήρισμα των αγροτών.
Από 6,14 εκατ. φυσικά πρόσωπα θέλουν να εισπράξουν πάνω από 3 δισ. € από τον ΕΝΦΙΑ. Πρόκειται για αύξηση 800% (!) των φόρων για την ακίνητη περιουσία από το 2010 μέχρι σήμερα. Όλ’ αυτά τα λεφτά θα τα αρπάξουν από μας με τη βία των νόμων, των κλητήρων, των δικαστών και των μπάτσων για να τα διοχετεύσουν, βεβαίως-βεβαίως, ξανά στις τράπεζες και στους τοκογλύφους. [5]
3. Το βασικότερο ερώτημα: γιατί γίνονται όλ’ αυτά;
Οι αναφορές σε όλα τα παραπάνω είναι για ευνόητους λόγους αναγκαίες, όμως ο σκοπός της δημοσίευσής τους σε μια αναρχική εφημερίδα (ή γενικότερα σ’ ένα έντυπο στρατευμένο στην πλευρά της κοινωνικής επανάστασης) δεν είναι μόνο αυτού του είδους η πληροφόρηση/κριτική ανάλυση. Αν δεν επισημάνουμε το βαθύτερο, ριζικό φόντο του «κάδρου» μέσα στο οποίο αποτυπώνεται όλη αυτή η απροκάλυπτη λεηλασία, είτε παίζουμε τον ίδιο ρόλο που παίζουν και πολλοί άλλοι, ακόμα και συστημικοί αναλυτές, που για δικούς τους συμφεροντολογικούς σκοπούς αντιτίθενται στα μέτρα αυτά, είτε δεν θα παράσχουμε τη σωστή οπτική βάσει της οποίας θα πρέπει να οργανώνονται οι αντιστάσεις και να επιλέγονται οι στόχοι.
Τόσο ο ΕΝΦΙΑ και η σύνολη μέχρι στιγμής, άγρια μεροληπτική υπέρ των εχόντων και ισχυρών, φορολογική πολιτική από καταβολής «κρίσης» (αλλά και από πολύ νωρίτερα [6]), όσο και όλα τα υπόλοιπα «μέτρα» που έχουμε υποστεί, βάζουν σ’ εφαρμογή τον απώτερο στόχο των κρατούντων για συγκέντρωση του πλούτου στην άρχουσα τάξη (κράτος, εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο). Πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους και του κεφαλαίου με στόχο την ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος των καταπιεσμένων και σκοπό την αντικατάσταση του παλαιού Παραδείγματος κρατικο-οικονομικού μοντέλου μ’ ένα άτεγκτο καινούριο νεοφιλελεύθερης κοπής, ακριβώς για να εξασφαλίζει τη συγκέντρωση αυτή για όσο περισσότερο χρονικό διάστημα γίνεται. Και έχουμε όλοι/ες νιώσει στο πετσί μας πώς αυτό λαμβάνει χώρα 5 χρόνια τώρα, μέσα από μια βίαιη, μονομερή, αυταρχική διάλυση των μέχρι πρότινος συμβιβαστικών διευθετήσεων (βλ. «κοινωνικό συμβόλαιο») που αφορούσαν όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής (εργασία – ανάπαυση, κοινά, χώρος, χρόνος, σώμα, τάξη…) μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων.
Γιατί όμως επιδιώκουν με τόση μανία αυτή τη συγκέντρωση πλούτου, αυτή την ανακατανομή, ρισκάροντας κοινωνικές εκρήξεις ή ενδοεξουσιαστικές ανακατατάξεις που πιθανά να στερήσουν τα προνόμια κάποιων από τις κλίκες τους προκειμένου να τα σφετεριστούν άλλες;
Η απάντηση, εν (πολλή) συντομία λόγω του περιορισμένου χώρου, βρίσκεται στον όρο-κλειδί του κεφαλαιοκρατικού μοντέλου κοινωνικο – οικονομικής οργάνωσης που ονομάζεται…
3α …«Πρωταρχική Συσσώρευση»
Με όσο γίνεται απλούστερα λόγια: η συσσώρευση του κεφαλαίου (ανεξαρτήτως του τροπισμού που αυτό παίρνει ανάλογα με τις ανά περιόδους ανάγκες του και τις ιδιαίτερες ιστορικές, κοινωνιολογικές και πολιτισμικές καταβολές κάθε χώρας), προϋποθέτει αναπόδραστα, πάντα και παντού, την υπεραξία, όπερ σημαίνει την εξαγωγή και διαρκή μεγιστοποίηση του κέρδους που βγάζουν οι έχοντες (τα μέσα παραγωγής και τις διευθυντικές θέσεις) από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας (ή της ανεργίας μας) και του φυσικού πλούτου (γη, αέρας, θάλασσα, ορυκτά και ό,τι μας προσφέρουν σε διατροφή, ενέργεια, χώρους κλπ). Η υπεραξία αυτή που αρπάζουν αυθαίρετα, προϋποθέτει την απανταχού κυρίαρχη σήμερα κεφαλαιοκρατική παραγωγή, δηλαδή την αντιμετώπιση των πάντων (εργασίας, σχόλης, στέγης, τροφής, γης, αέρα, σώματος, πνεύματος κλπ) ως εμπορευμάτων, που υπάρχουν ή φτιάχνονται για να πωλούνται και να αγοράζονται με στόχο όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών αλλά την εξαγωγή κέρδους για τους έχοντες αυτούς, δια της αέναης κυκλοφορίας/διάθεσής τους μέσω της αγοράς. Με τη σειρά του, το συγκεκριμένο παραγωγικό μοντέλο, για να ξεκινήσει να λειτουργεί προϋποθέτει την ύπαρξη αρχικών, μεγάλων «μαζών» κεφαλαίου και εργατικής δύναμης στα χέρια των αφεντικών, ώστε να βάλουν εμπρός την κίνηση της κερδοφορίας αφενός επενδύοντας τα πρώτα με διάφορους τρόπους και μορφές (που μπορεί κάλλιστα να είναι «άυλα», χρηματοπιστωτικά, «τοξικά» ομόλογα, μετοχές, δάνεια κ.α.), αφετέρου με την αναγκαία εκμετάλλευση της απαραίτητης γι’ αυτό εργατικής δύναμης (χεριών, τεχνικών δεξιοτήτων, επινοητικότητας κλπ). Όταν τώρα τ’ αφεντικά λένε πως περνάμε «κρίση», σημαίνει πως, εξαιτίας των δικών τους, ανορθολογικών επιλογών για να εκβιάσουν με κάθε τρόπο το κέρδος (και όχι επειδή εμείς είμαστε «τεμπέληδες» ή οτιδήποτε άλλο), φτάνουν σ’ ένα σημείο που το τελευταίο, πολύ απλά δεν βγαίνει, ή δεν βγαίνει στις ποσότητες που επιβάλλει ο κανιβαλικός, αναπόφευκτος ανταγωνισμός μεταξύ τους. Αυτό θέτει σε άμεσο κίνδυνο το σύστημα που αντιπροσωπεύουν και που τους εξασφαλίζει τα πλούτη, τα προνόμια και την κοινωνική τους θέση, διότι αντί για «ανάπτυξη» (ΑΥΤΟ είναι η «ανάπτυξη»…) καταγράφουν τεράστιες ζημίες, δηλαδή μαζική απώλεια κεφαλαίων, άρα οικονομικής ισχύος (και άρα εξουσίας). Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που αναπόφευκτα προκύπτει περιοδικά και επηρεάζει όλο τον πλανήτη σε συνθήκες αλληλεξαρτώμενης, παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, εκτός των φασιστικών κινημάτων και άλλων επιλογών σε πολιτικό επίπεδο, σε καθαρά οικονομικό προσφεύγουν επειγόντως και «παραδοσιακά» σε δύο λύσεις: απ’ τη μια, μεθοδική, εσκεμμένη και μαζική καταστροφή των κεφαλαίων/υποδομών/εμπορευμάτων που δεν αποφέρουν πια κέρδος (για να καταλάβουμε, τέτοια ήταν σε μεγάλο βαθμό και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και η σημερινή καταστροφή ανθρώπινων ζωών μέσω της απόλυσης, της διαθεσιμότητας, της διωκόμενης μετανάστευσης). Απ’ την άλλη, και για να ‘ρθουμε στο προκείμενο: καταναγκαστική, βίαιη απαλλοτρίωση της περιουσίας των υπολοίπων (όλων ημών), προκειμένου κατόπιν να τη ρευστοποιήσουν για να αποκτήσουν ξανά τη χαμένη οικονομική βάση-εφαλτήριο για να επαναλειτουργήσει το σύστημά τους – αυτό είναι η πρωταρχική συσσώρευση. Και γι’ αυτό ξεπουλάνε τα πάντα. Γι’ αυτό έγινε το ΤΑΙΠΕΔ, γι’ αυτό απολύουν υπαλλήλους, γι’ αυτό η άγρια φοροληστεία και ο ΕΝΦΙΑ. Στην προκειμένη περίπτωση του τελευταίου, επιβλήθηκε εξαιτίας μιας ειδικής συνθήκης που οφείλεται στην ιδιαίτερη υφή του πολιτικού κατεστημένου και του καπιταλισμού στην Ελλάδα: σ’ ένα κοινωνικο-ιστορικό περιβάλλον που δεν ευνόησε ποτέ άλλες παραγωγικές επενδύσεις βασισμένες σε κάποια «υγιή» συνθήκη εξαιτίας της ανέκαθεν εύνοιας στους «ημετέρους» (και δη, για δεκαετίες, στους «εθνικόφρονες» εις βάρος των αριστερών), της αναξιοκρατίας και του πελατειακού συστήματος, οι πολίτες στράφηκαν στην αποταμίευση σε ακίνητα. Αποτέλεσμα, να υπάρχει σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό ακίνητης ιδιοκτησίας [7], άρα σωρευμένος πλούτος προς αρπαγή-λεηλασία, χωρίς τον κίνδυνο και το κόστος που συνεπάγονται οι επενδύσεις, οι συναλλαγές, τα ανταλλάγματα, τα ρίσκα, ο ανταγωνισμός, η «αστάθεια του διεθνούς περιβάλλοντος»…
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους καταστρέφουν τη ζωή και το μέλλον μας, αυτοί είναι οι λόγοι για όλα τα μέτρα που έχουν πάρει από καταβολής «κρίσης» και για τον (κάθε) ΕΝΦΙΑ. Συμπέρασμα; δεν χωράνε μεσοβέζικες λύσεις: όσο κυριαρχεί αυτό το σύστημα, μπορεί να τη γλυτώσεις τώρα, όχι όμως και την επόμενη φορά (που είναι δεδομένο πως θα ‘ρθει). Αυτούς και το σύστημά τους πρέπει να τους καταστρέψουμε εκ βάθρων και να χτίσουμε ένα άλλο κόσμο. Το πώς θα γίνει αυτό, ως γνωστόν, είναι τεράστιο ιστορικό –και όχι μόνο– ζήτημα, και δεν είναι θέμα του κειμένου αυτού. Θέμα του κειμένου όμως, μπορεί να είναι τι κάνουμε ως τότε, τι κάνουμε σήμερα, σε σχέση με τον ΕΝΦΙΑ στην προκειμένη περίπτωση.
4. Αντιστάσεις
Χωρίς να χάνουμε από τον ορίζοντά μας το «δάσος», που είναι η κοπιώδης συγκρότηση ενός πλατιού επαναστατικού κινήματος με τις δικές του δομές παιδείας και αλληλεγγύης, όργανα αυτοδιοίκησης (σε δημοτικό, περιφερειακό, επίπεδο επικράτειας), επαναστατικό πρόγραμμα με θέσεις για κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, συμμαχίες και οργανωμένους σχηματισμούς αυτοάμυνας, μπορούμε να ρίξουμε από τώρα τον σπόρο για το πρώτο του δέντρο αλλά και για τις άμεσες αντιστάσεις. Ήδη διαμορφώνεται, ξανά, ένα κίνημα από εργατικά σωματεία, συλλόγους και ενώσεις πολιτών, ομάδες επαγγελματιών με συμβουλευτικό ρόλο, για να πολεμήσει στο μέτωπο αυτό. Ένα νέο «Δεν πληρώνω». Το παρακολουθούμε και συμμετέχουμε στις παρεμβάσεις του, στο μέτρο που είναι αυτοοργανωμένες και χωρίς πάτρωνες. Απευθυνόμαστε στους χώρους εργασίας μας (όσοι/ες ακόμα έχουν…), στη γειτονιά μας, και φτιάχνουμε νέες ομαδοποιήσεις που θα ενισχύσουν τις ήδη υπάρχουσες κινήσεις, με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή και κάνουμε δίκτυα. Μπλοκάρουμε εφορίες, τράπεζες, ειρηνοδικεία (αρμόδια για κατασχέσεις λόγω φορολογικών και άλλων χρεών). Για όσους/ες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ορίσουν δικηγόρο για άμεσες νομικές ενέργειες που μπορούν να κάνουν (προσφυγές κατά των εκκαθαριστικών του ΕΝΦΙΑ) ώστε να μπλοκάρουν σε διοικητικά δικαστήρια την απόδοση του φόρου, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών (Δ.Σ.Α.) παρέχει μέσω της ιστοσελίδας του (www.dsa.gr) όλες τις απαραίτητες οδηγίες καθώς και στήριξη (δυστυχώς βέβαια, μόνο για όσους δεν μπορούν να καταβάλουν το ποσό που τους ζητά η Εφορία, χωρίς να διακινδυνεύσουν βασικά αγαθά για την επιβίωσή τους, όπως η στέγαση, η τροφή η θέρμανση κ.α, καθώς και τις περιπτώσεις όπου το συνολικό ετήσιο εισόδημα του φορολογούμενου δεν αρκεί για να καταβάλει το ποσό αυτό).
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποτέ, πως οι συσχετισμοί δύναμης είναι αυτοί που καταργούν την αδικία και την εκμετάλλευση, κι αυτοί φαίνονται περισσότερο στη συλλογική, κινηματική άμεση δράση.
Να τους υποχρεώσουμε να τα πάρουν απ’ τους πλούσιους
Να κάνουμε το νόμο τους ε(ν)φιάλτη για τους ίδιους, ή αλλιώς…
…ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΟΥΝ, ΥΣΤΕΡΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ (ΑΥΤΟΙ)
Ανέστιος
[1] Τα στοιχεία εδώ: http://www.tovima.gr/files/1/2014/05/02/ekvouli.pdf
[2] Χαρακτηριστικό είναι ότι τα 600 εκατομμύρια ευρώ που φορτώθηκαν οι μισθωτοί το 2011 από τον τότε υπουργό οικονομικών και νυν συγκυβερνήτη Βενιζέλο, ως «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης» για τους αυξανόμενους ανέργους, όχι μόνο δεν έφτασαν ποτέ στον ΟΑΕΔ, αλλά και κανείς από τα καθάρματα αυτά δεν έδωσε λόγο για το πού πήγαν, όταν (και) αυτό το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε (και δεν είναι βέβαια καθόλου δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι πήγαν στις τράπεζες και στους δανειστές, αφού υποστήκαμε άλλον ένα καραμπινάτο εμπαιγμό).
[3] Τα στοιχεία από ‘δω: http://taxweb.isol-servers.net/news/news/view/id/1656
[4] Μειωμένο φόρο κατά 50% θα πληρώσουν μόνο όσοι έχουν εισοδήματα κάτω από 9.000 ευρώ, με προσαύξηση 1.000 ευρώ για τη σύζυγο και για κάθε προστατευόμενο τέκνο, εφόσον τα σπίτια που έχουν δεν ξεπερνούν τα 150 τ.μ. Όσοι τηρούν τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις και είναι τρίτεκνοι, πολύτεκνοι ή άτομα με αναπηρία άνω του 80%, θα έχουν πλήρη απαλλαγή.[5] Τα στοιχεία προέρχονται από τις εξής πηγές:
[6] Σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ, το 2007 στην Ελλάδα η πραγματική φορολογική επιβάρυνση για τα κέρδη των «εχόντων και κατεχόντων» δεν ξεπερνούσε το 15,9%. Την ίδια στιγμή η πραγματική φορολογική επιβάρυνση της εργασίας ήταν στο 35,1%. Δηλαδή, η ληστρική φορολογία δεν είναι ίδιον των μνημονίων αλλά μακροχρόνιο κατεστημένο: ήδη πριν από την «κρίση», η εργασία πλήρωνε στην Ελλάδα τρεις φορές περισσότερους φόρους από το κεφάλαιο…
[7] Όχι πάντως όσο ισχυρίζονται, για να δικαιολογήσουν τα μέτρα αυτά: η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τη μέση (στη 16η θέση), μεταξύ 30 ευρωπαϊκών χωρών, στην ιδιοκατοίκηση. Συγκεκριμένα, οι Έλληνες σε ποσοστό 60% έχουν ιδιόκτητη κατοικία χωρίς να έχουν στεγαστικό δάνειο ή υποθήκη. Ποσοστό 15% κατοικεί σε ιδιόκτητο ακίνητο, το οποίο απέκτησε με στεγαστικό δάνειο και υποθήκη, ενώ συνολικά 75% έχει ιδιόκτητη κατοικία. Τα ποσοστά όμως ιδιοκατοίκησης είναι πολύ μεγαλύτερα στις πρώην ανατολικές χώρες: Ρουμανία, Κροατία, Λιθουανία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Νορβηγία, Λετονία, Βουλγαρία, Εσθονία, Νορβηγία, Τσεχία, αλλά και στην Ισπανία, Ισλανδία, Σλοβενία και Μάλτα.
Πηγή: Eurostat
