Το περασμένο φθινόπωρο οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από τη “Σύμπραξη για την επαναστατική αλληλεγγύη”, διήμερο εκδηλώσεων και δράσεων για την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση και την υπόθεση αιχμαλωσίας του επαναστάτη George Ibrahim Abdallah. (δείτε το κάλεσμα εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1631691/)
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί το δεύτερο μέρος της εισήγησης του διημέρου αυτού.
“…σύντροφοι, είναι προφανές σήμερα πως ο χαμένος χρόνος πίσω από τα κάγκελα της φυλακής δεν αποτελεί πια τον κύριο λόγο απελευθέρωσης ενός φυλακισμένου επαναστάτη. Αντίθετα, οι φυλακισμένοι επαναστάτες απελευθερώνονται όταν η κινητοποίηση για την ελευθερία τους αρχίζει να αποκτά βάρος στον παγκόσμιο αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση”.
George Ibrahim Abdallah
Αν η αναγκαιότητα της ένοπλης αντίστασης στην εξαθλίωση γεννά τους αιχμαλώτους του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, τότε το πείσμα και η αμετάπιστη στράτευση των, δίχως ίχνος μεταμέλειας, αιχμαλώτων του επαναστατικού αγώνα γεννά ξανά και ξανά την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης, την αναγκαιότητα να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στις δυνάμεις και το δίκαιο μας. Το δίκαιο της Ανατροπής και της Επανάστασης, για το πέρασμα προς την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Και αν σήμερα υπάρχει ένας άνθρωπος, στο πρόσωπο και τη διαδρομή του οποίου μετουσιώνεται ο αδιάλλακτος επαναστατικός αγώνας, αυτός είναι ο σύντροφος George Ibrahim Abdallah, που παραμένει για 40 χρόνια αιχμάλωτος στις γαλλικές φυλακές, εξαργυρώνοντας τα διαπιστευτήρια του ευρωϊμπεριαλισμού προς το πρόσωπο και τα συμφέροντα του σιωνισμού.
Ο σύντροφος GI Abdallah είναι αυτό που περιγράφει με απλά λόγια ο Albert Camy: ο επαναστατημένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που λέει όχι, aρνείται αλλά δεν παραιτείται. Στην καθημερινή μας δοκιμασία, η εξέγερση παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει και η σκέψη. Είναι ένας κοινός τόπος που θεμελιώνει την πρώτη αξία σ’ όλους τους ανθρώπους: επαναστατώ, άρα υπάρχουμε. Νά, το πρώτο βήμα προόδου που κάνει μια σκέψη, ποτισμένη απ’ το παράλογο και τη φαινομενική στειρότητα του κόσμου, όταν την οδηγεί το πνεύμα της εξέγερσης. Στην παράλογη εμπειρία, ο πόνος είναι ατομικός. Από τη στιγμή που αρχίζει η εξέγερση αποχτά συνείδηση πως είναι συλλογικός, γίνεται περιπέτεια για όλους. Πάνω σε αυτή την ανάλυση αρθρώνεται η πολιτική και αγωνιστική προσωπικότητα του συντρόφου GI Abdallah. 40 χρόνια μετά, αντιλαμβάνεται με την ίδια οξύτητα τον αγώνα ως μια υπόθεση συλλογική, μέσα στην οποία η ιστορία του, είναι η ιστορία που αντηχεί από εκατομμύρια στόματα, η ιστορία της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πονάει το ίδιο με κάθε μαχητή της παλαιστινιακής αντίστασης, μετατρέποντας την αιχμαλωσία του από στρατιωτική ήττα σε ένα παράλληλο μέτωπο αντίστασης στον πυρήνα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Ο GI Abdallah γεννήθηκε στο βόρειο Λίβανο, στο χωριό Καμπαγιάτ, στις 2 Απρίλη του 1951. Ενηλικιώνεται πολιτικά σε ένα περιβάλλον όπου η βαθιά πολιτική κρίση, τροφοδοτεί την ριζοσπαστικοποίηση των δυνάμεων και των αγώνων του λαϊκού κινήματος και της νεολαίας. Τόσο το βάθεμα της κρίσης όσο και η αναγέννηση του παλαιστινιακού αγώνα, προκαλούν μαχητικούς αντικαπιταλιστικούς αγώνες και αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό. Η γενιά του Abdallah, είναι μια γενιά που σφυρηλατείται πολιτικά σε μια παγκόσμια ακολουθία άνθησης των αντιμπεριαλιστικών αντιστάσεων.
Ως έφηβος ο GI Abdallah, γίνεται μάρτυρας του προληπτικού “πολέμου των έξι ημερών”, κατά τον οποίο ο ισραηλινός στρατός, με τη συνδρομή αμερικάνικων και βρετανικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, καταλαμβάνει τον στρατιωτικό έλεγχο της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, αποτελώντας πλέον τοπικό εκφραστή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή. Πλάι στον ανταρτοπόλεμο των Βιετναμέζων, ο παλαιστινιακός απελευθερωτικός αγώνας γίνεται το επίκεντρο της επαναστατικής προσοχής των διεθνών κινημάτων: …Η ήττα του Ιουνίου του 1967 δεν ήταν μόνο στρατιωτική ήττα: φανέρωσε τη χρεοκοπία της ταξικής δομής του συνόλου -οικονομικού, στρατιωτικού, ιδεολογικού- του παλαιστινιακού και αραβικού εθνικού κινήματος, επίσημου και λαϊκού. […] Η αληθινή αιτία της ήττας του 1967, πρέπει να αναζητηθεί στην άρνηση, από τα αραβικά καθεστώτα, του λαϊκού πολέμου. Η στρατηγική του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απαιτεί την κινητοποίηση και συγκέντρωση όλων των επαναστατικών δυνάμεων των αραβικών χωρών και πρωτίστως αυτών που περιβάλλουν το Ισραήλ. (Να οργανώσουμε τον ένοπλο λαϊκό αγώνα-PFLP). Αυτή η πολιτική διαπίστωση, αποτελεί ιαχή πολέμου για εκατοντάδες νέους όπως ο GI Abdallah, που στρατεύονται το 1971 στις τάξεις του PFLP, εγκαταλείποντας το Συριακό Εθνικιστικό Κοινωνικό Κόμμα (PSNS).
Ακολουθεί κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, κατά την οποία ο ισραηλινός στρατός, με την συνδρομή του ΝΑΤΟ, είναι υπεύθυνος για αμέτρητα εγκλήματα ενάντια στους λαούς της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Ιορδανίας κ.α.:
-Τον Δεκέμβρη του 1968, ως αντίποινα στην ένοπλη επίθεση σε αεροπλάνο της Ελ-Αλ στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, κατά την οποία υπήρξε ένας νεκρός-ενέργεια την ευθύνη της οποίας ανέλαβε το PFLP, οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις βομβαρδίζουν το αεροδρόμιο της Βηρυτού, καταστρέφοντας όλο το στόλο της λιβανέζικης πολιτικής αεροπορίας.
-Από τον Αύγουστο του 1968, μέχρι το 1975 κανονικοποιούνται οι ισραηλινές στρατιωτικές επιδρομές σε βάσης και αμάχους στα εδάφη του Λιβάνου, επικαλούμενοι προσχηματικά τα αντίποινα σε στόχους του PLO για επιθέσεις που πραγματοποιούν.
-Τον Μάρτη του 1978, το πρόσχημα είναι μια επίθεση παλαιστινιακού κομμάντο σε λεωφορείο εξω από το Τελ Αβίβ, με αποτέλεσμα 37 νεκρούς. Ακολουθεί η επί μια βδομάδα εισβολή στο Νότιο Λίβανο, για την καταστροφή βάσεων του PLO, που οδηγεί στη δολοφονία 1100 Παλαιστίνιων και Λιβανέζων και τον βίαιο εκτοπισμό άλλων 285.000, αφήνοντας πίσω της 82 κατεστραμμένα χωριά.
-Από το 1979 μέχρι το 1982, η MOSSAD υποκινεί μια στρατηγική έντασης στον Νότιο Λίβανο, δημιουργώντας μια παραστρατιωτική οργάνωση με όνομα “Μέτωπο Απελευθέρωσης του Λιβάνου από τους Ξένους” (FLLE), υπεύθυνη για δεκάδες επιθέσεις που στοχεύουν …να οδηγήσουν το PLO να καταφύγει στην τρομοκρατία έτσι ώστε να προσφέρει στο Ισραήλ τη δικαιολογία εισβολής στο Λίβανο (δήλωση πράκτορα της MOSSAD). Η στρατηγική αποσταθεροποίησης αυτή υποκινούσε την έκρηξη ενός με σεχταριστικά χαρακτηριστικά εμφυλίου (με τον εξοπλισμό ακόμα και αντιπαλαιστινιακών ομάδων όπως ο Στρατός του Λιβάνου και οι Λιβανέζικες Φάλαγγες), που θα οδηγούσε στην αποκατάσταση της τάξης και τον βίαιο εκτοπισμό των Παλαιστινίων, δια μέσου μιας στρατιωτικής εισβολής. Η εισβολή αυτή δεν ήταν άλλη από την επιχείρηση “Ειρήνη στη Γαλιλαία”, τον Ιούνη του 1982. Από τις 4 Ιούνη μέχρι τις 15 Αυγούστου, μόνο στη Βηρυτό υπολογίζονται 29.506 νεκροί-28.406 άμαχοι πολίτες εκ των οποίων 11.840 παιδιά, ενώ ακολουθεί λίγες εβδομάδες μετά η σφαγή στους καταυλισμούς αμάχων στη Σάμπρα και τη Σατίλα-χριστιανοί Φαλαγγίτες και παραστρωτιωτικοί των Λιβανέζικων ένοπλων δυνάμεων θα εκτελέσουν ή θα απαγάγουν 2000 αμάχους, θα βιάσουν γυναίκες και θα σφαγιάσουν εκατοντάδες παιδιά.
Πλάι σε αυτή την τακτική έντασης των επιδρομών στον Λίβανο, οι σιωνιστικές δυνάμεις μεταφέρουν τον πόλεμο και στα κέντρα του Ιμπεριαλισμού, με δεκάδες εκτελέσεις Παλαιστίνιων αγωνιστών: τη δολοφονία του Wael Zwaiter, εκπροσώπου του PLO στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1972, τη δολοφονία του Mahmoud Hamchari, επίσημου εκπροσώπου του PLO στο Παρίσι, το Δεκέμβρη του 1972, τη δολοφονία του Hussein bachir Abul Kheir, εκπροσώπου του PLO στη Λευκωσία, τον Γενάρη του 1973, τη δολοφονία του Basil Kubaisi, στελέχους του PFLP, τον Απρίλη του 1973 στο Παρίσι, τη δολοφονία του αλγερινού Mohamed Boudia, αγωνιστή της παλαιστινιακής υπόθεσης, τον Ιούνη του 1973 στο Παρίσι κ.α.
Ποιοι είναι οι τρομοκράτες; Είναι αυτοί που σκοτώνουν έναν νεαρό της Δυτικής Όχθης επειδή αντιστέκεται στην προσάρτηση της χώρας του από το Ισραήλ, είναι αυτοί που βομβαρδίζουν τους άμαχους πληθυσμούς του Νότιου Λίβανου, είναι αυτοί που σκοτώνουν τυφλά και τολμούν να επικαλούνται μία δήθεν “κατάπαυση πυρός”. Εμείς χτυπάμε αυτούς που οργανώνουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Εμείς διασφαλίζουμε τη ζωή των αθώων, ακόμα και με κίνδυνο της δικής μας ασφάλειας.(…) Είναι δικαίωμά μας να αμυνθούμε. Είναι επίσης δικαίωμά μας να χτυπάμε τον ιμπεριαλισμό παντού όπου ενσκήπτει και ειδικότερα εκεί όπου επωφελείται από την πολιτική στήριξη της υπάρχουσας κυβέρνησης.
Ένοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες-7 Απρίλη 1982
Μπροστά σε όλα αυτά τα εγκλήματα, οι επαναστάτες δε μένουν απαθείς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, συγκροτούνται οι Ένοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες-FARL για να θέσουν το ερώτημα “ποιός ευθύνεται για την πραγματική τρομοκρατία”, με σαφή πρόθεση και στόχευση, να μεταφέρουν τον πόλεμο στην καρδιά του Ιμπεριαλισμού. Απέναντι στο τυφλό πόλεμο κατά των αμάχων και τα αιματηρά εγκλήματα του σιωνισμού, η οργάνωση έχει ξεκάθαρη στόχευση: αναλαμβάνει την ευθύνη για την απόπειρα δολοφονίας του Christian Addison Chapman, αξιωματούχου της αμερικάνικης πρεσβείας στη Γαλλία, τον Νοέμβρη του 1981, την εκτέλεση του Charles Robert Ray, στρατιωτικού ακόλουθου της αμερικάνικης πρεσβείας στη Γαλλία και πράκτορα της CIA, τον Γενάρη του 1982, την εκτέλεση του Yacov Barismamtov, γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας και πράκτορα της MOSSAD στη Γαλλία, τον Απρίλη του 1982, την απόπειρα δολοφονίας του Roderick Grant, εμπορικού ακόλουθου της αμερικάνικης πρεσβείας στη Γαλλία, τον Αύγουστο του 1982, την απόπειρα δολοφονίας του Robert Onan Homme, γενικού Πρόξενου των ΗΠΑ στο Στρατσβούργο, τον Μάρτη του 1984, την από κοινού με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες εκτέλεση του Leamon Hunt, αμερικάνου πρεσβευτή και πρώην διευθυντή της Πολυεθνικής Δύναμης και Παρατηρητών (MFO) και υπεύθυνου της Πολυεθνικής δύναμης του Σίνα, τον Φλεβάρη του 1984 κ.α.
Η σύλληψη του GI Abdallah έπεται μιας σειράς περιστατικών. Ένας τελωνιακός έλεγχος στις 6 Αυγούστου του 1984, στο συνοριακό σταθμό Τεργέστης-Οπιτσίνα στη Γιουγκοσλαβία οδηγεί στη σύλληψη ενός νεαρού, στις αποσκευές του οποίου εντοπίζονται 7 κιλά εκρηκτικά. Ο νεαρός Abdullah El-Mansouri συλλαμβάνεται, ενώ η συνοδός του Daher Ferial αφήνεται ελεύθερη να συνεχίσει το ταξίδι της, ενώ τίθεται κατευθείαν υπό παρακολούθηση. Οι αρχές εντοπίζουν ένα σπίτι με το οποίο σχετίζεται και στις 28 Οκτώβρη, το μεσιτικό γραφείο που διαχειρίζεται το σπίτι ενημερώνει τις αρχές οτι εντός βρίσκεται ο GI Abdallah, ο οποίος εμφανίζεται ως Μισέλ Σαάντ για να διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις του ακινήτου. Κατά την εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι εντοπίζονται πλαστά διαβατήρια και όπλα. Ο GI Abdallah συλλαμβάνεται και κατηγορείται για εγκληματική οργάνωση, πλαστογραφία και κατοχή όπλων και εκρηκτικών.
Τον Ιούλη του 1986 πραγματοποιείται η πρώτη δίκη του GI Abdallah υπό τις διαρκείς διπλωματικές πιέσεις και προτροπές των ΗΠΑ, που προμηνύουν (δια στόματος του αμερικάνου πρέσβη) ότι θα παραστούν ως πολιτική αγωγή, εφιστώντας την προσοχή για μια πιθανή απελευθέρωση ενός ανθρώπου που δεν κρύβει τις βίαιες προθέσεις του απέναντι στους αμερικάνους. Καταδικάζεται για πλημμελήματα σε 4 χρόνια. Στο μεσοδιάστημα όμως προκύπτει η εξής συνθήκη: στις 24 Μάρτη του 1985, οι FARL απαγάγουν τον Gill Sydney Peyrolles, διευθυντή του γαλλικού πολιτιστικού κέντρου στην Τρίπολη της Αλγερίας, ζητώντας την ανταλλαγή του με τον GI Abdallah. Η Αλγερία προτίθεται να αποτελέσει ρυθμιστή στις διαπραγματεύσεις, κατά τις οποίες FARL και γαλλικό Υπουργείο Εσωτερικών έρχονται σε συμφωνία ανταλλαγής και απελευθέρωσης. Και ενώ την 1η προς 2η Απρίλη του 1985 οι FARL απελευθερώνουν τον Peyrolles, οι γαλλικές ανακριτρικές αρχές οπισθοχωρούν, καθώς καθ’ υπόδειξη των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών επικαλούνται την ανακάλυψη ενός σπιτιού στην οδό Λακρουά 18 στο Παρίσι που ανήκει στον GI Abdallah και εντός του, μεταξύ άλλων περιέχει και ένα πιστόλι, οι βαλλιστικές έρευνες του οποίου ταυτοποιούν τη χρήση του κατά τις εκτελέσεις των Charles Robert Ray και Yacov Barismamtov από τις FARL.
Στις 23 Φλεβάρη του 1987 ξεκινάει η δεύτερη δίκη, μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης έντασης στις γαλλικές μητροπόλεις. Πραγματοποιούνται δεκάδες τυφλές βομβιστικές επιθέσεις σκορπώντας το θάνατο, από την ιρανική ομάδα “Fouad Ali Saleh”, που βρίσκεται σε πόλεμο με το Ιράκ, θέλοντας να εκδικηθεί τους Γάλλους για την πλήρη στήριξη τους στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν-συνθήκη που εξυπηρετεί στην ισόβια καταδίκη του GI Abdallah, ως απόδειξη οτί το γαλλικό κράτος αποτελεί εγγυητή σταθερότητας. Στη δίκη, κατά την οποία οι ΗΠΑ αυτή τη φορά παρίστανται επισήμως ως πολιτική αγωγή, εμφανίζεται ένα πλήθος κατασκευασμένων στοιχείων και ανύπαρκτων ενδείξεων-και όχι αποδείξεων, που όμως δε στέκουν εμπόδιο στην μεθοδευμένη ισόβια καταδίκη του GI Abdallah. Λίγες βδομάδες μετά το τέλος της δίκης, ένας εκ των πρώην συνηγόρων του, παραδέχεται πως δούλευε για τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, μεταφέροντάς τους πληροφορίες για τον εντολέα του.
Καθ’όλη τη διάρκεια της δίκης ο GI Abdallah δε σιωπεί: δεν αναγνωρίζει το ειδικό δικαστήριο, δεν εναποθέτει την υπεράσπισή του στους νομικούς εκπροσώπους του ίδιου εχθρικού καθεστώτος, παρά μόνο στην επαναστατική του συνείδηση, επιτίθεται στον ιμπεριαλισμό και τις σφαγές του σιωνισμού και υπερασπίζεται αμετανόητα την οργάνωσή του.
Από το 1999 ο GI Abdallah δικαιούται υφ’ όρων απόλυση, έχοντας εκτίσει πάνω από 15 χρόνια της ποινής του. Από τη χρονολογία αυτή, πάνω από 9 αιτήσεις έχουν απορριφθεί. Το Δεκέμβρη του 2003, το περιφερειακό συμβούλιο υφ’ όρων απολύσεων κάνει δεκτή την αίτηση, απόφαση που ακυρώνεται από εισαγγελική έφεση. Και για να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο, η κυβέρνηση τροποποιεί τη νομοθεσία, με το διάταγμα της 23ης Γενάρη του 2006 περί αγώνα κατά της τρομοκρατίας, το οποίο ορίζει ως απόλυτο αρμόδιο τον δικαστή και το συμβούλιο έκτισης ποινών του Παρισιού, έτσι ώστε να μη βρεθεί κάποιος περιφερειακός δικαστικός λειτουργός που θα επεξεργαστεί εκ νέου τους φακέλους και θα λάβει υπόψην τα πραγματικά στοιχεία και όχι τη κεντρική γραμμή διαχείρισης της υπόθεσης, που υπαγορεύεται από τα υψηλά αντιτρομοκρατικά κλιμάκια των ΗΠΑ. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του εφετείου του Παρισιού, το Μάη του 2009, που απέρριψε το αίτημα του Abdallah να αφεθεί ελεύθερος υπό όρους, χαρακτηρίζοντάς τον “αδυσώπητο και αποφασισμένο μαχητή” που υπάρχει κίνδυνος να συνεχίσει τη δράση του, αν απελαθεί στον Λίβανο.
Και ενώ στις 10 Γενάρη του 2013, το εφετείο επικυρώνει τη θετική εισήγηση για την υφ’ όρων απόλυση του GI Abdallah με την προϋπόθεση έκδοσης διαταγής απέλασης προς τον Λίβανο από το Υπουργείο Εξωτερικών, ένα mail από την υπουργό των ΗΠΑ Hilary Klinton, προτρέπει σε συμμόρφωση τη γαλλική κυβέρνηση αναφέροντας πως …αν και η γαλλική κυβέρνηση δεν έχει καμία νομική δικαιοδοσία να ακυρώσει την απόφαση του Εφετείου της 10ης Ιανουαρίου, ελπίζουμε ότι οι γαλλικές αρχές θα μπορέσουν να στηριχθούν σε άλλες βάσεις για να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα αυτής της απόφασης. Η απόφαση ακυρώνεται εκ νέου, τόσο από το Εφετείο όσο και από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο.
Ο GI Abdallah παραμένει αιχμάλωτος διότι παραμένει επαναστάτης κομμουνιστής. Παραμένει στρατευμένος στο δίκαιο της Παλαιστινιακής Αντίστασης, υπερασπιζόμενος την οργάνωση και τον ένοπλο αγώνα. Καταγγέλλει ασταμάτητα τη βαναυσότητα των φρικαλεοτήτων του σιωνισμού, προτάσσοντας το δίκαιο της αντίστασης ως μονόδρομο. Παραμένει ενεργός πολιτικά και κοινωνικά μέσα στη φυλακή έχοντας συμμετάσχει σε δεκάδες αγώνες εντός των τειχών: στις απεργίες των κομμουνιστών επαναστατών στα κελιά του τουρκικού φασισμού το 2001 που οδήγησαν σε πάνω από 100 νεκρούς, στο πλευρό της επαναστάτριας της Action Directe, Nathalie Menigon που πραγματοποιούσε απεργία πείνας το 2004 ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης και την κακομεταχείρισή της, στους δεκάδες αγώνες για καλύτερες συνθήκες κράτησης χωρίς να παζαρεύει την πολιτική του ύπαρξη. Ο GI Abdallah παραμένει για 40 χρόνια αιχμάλωτος στα κελιά του δυτικού Ιμπεριαλισμού, γιατί πολύ απλά παραμένει ένας επαναστατημένος άνθρωπος.
Σήμερα, στις φυλακές του σιωνισμού βρίσκονται αιχμάλωτοι περισσότεροι από 21.000 Παλαιστίνιοι-10.800 εκ των οποίων έχουν συλληφθεί στη δυτική όχθη μετά την 7η Οκτώβρη του 2023. Ανάμεσά τους 100 γυναίκες κρατούμενες δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ακτιβίστριες, πανεπιστημιακοί κ.α. που πλέον πρωτοστατούν στους αγώνες και τις αντιστάσεις μέσα στα τείχη κατέχοντας ακόμα και ηγετικές θέσεις (Το 2019 η Λάμα Χάτερ έγινε η πρώτη γυναίκα κρατούμενη που εξελέγη στο Ανώτατο Ηγετικό Σώμα των κρατουμένων της Χαμάς. Αυτή η θέση της παρείχε αυξημένη ελευθερία κινήσεων, διεύρυνε την ικανότητά της να εργάζεται και της επέτρεψε να διαμορφώνει πολιτικές που σχετίζονται με ζητήματα κρατουμένων. Ο ρόλος της περιλάμβανε την επικοινωνία με άλλα μέλη του σώματος, την ανταλλαγή μηνυμάτων, την ενημέρωση σχετικά με τις γενικές πολιτικές εντός των φυλακών και την ανταλλαγή καθηκόντων και ευθυνών.). Βρίσκονται αιχμάλωτοι με βάση ένα ιδιότυπο καθεστώς διοικητικής κράτησης (από την εποχή της βρετανικής αποικιοκρατίας), κατά το οποίο το σιωνιστικό καθεστώς νομιμοποιείται να φυλακίζει Παλαιστίνιους προληπτικά και χωρίς κάποιο σαφές κατηγορητήριο από 3 έως 6 μήνες, με δικαίωμα επ’ αόριστον παράτασης. Χιλιάδες κρατούμενοι μεταφέρονται σε φυλακές υψίστης ασφάλειας μέσα σε κατεχόμενες ζώνες, στερούνται στοιχειώδη δικαιώματα όπως φαγητό, επισκεπτήρια και επικοινωνία με τις οικογένειές τους, πρόσβαση σε τηλεόραση και ενημέρωση για την επικαιρότητα, πρόσβαση σε νομική υποστήριξη, ενώ βασανίζονται καθημερινά, βιάζονται και δολοφονούνται μέσα στις φυλακές. Οι φρικαλεότητες του σιωνισμού δε σταματούν όμως εδώ, καθώς δε διστάζουν να βεβηλώνουν τα νεκρά σώματα των μαρτύρων των σιωνιστικών επιδρομών, κρατώντας τα σε ψυγεία με σκοπό την ανταλλαγή τους με ομήρους της Παλαιστινιακής αντίστασης-ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αφαιρούν τα όργανά τους, είτε για να τα πουλήσουν, είτε ως αντάλλαγμα με ομήρους της αντίστασης.
Χαρακτηριστικό δείγμα της βαναυσότητας και του εξευτελισμού που βιώνουν καθημερινά οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι, είναι ο ομαδικός βιασμός ενός από 10 ισραηλινούς στρατιώτες στο Sde Teiman, το Guadanamo του Ισραήλ στα τέλη του Ιούλη. Οι στρατιωτικοί, όπως καταγράφουν οι κάμερες ασφαλείας της φυλακής, υψώνουν τις ασπίδες για να κρύψουν τα πρόσωπά τους και βιάζουν Omar Junaid, ο οποίος οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο με ρήξη εντέρου, σοβαρό τραυματισμό στον πρωκτό, βλάβη στους πνεύμονες και σπασμένα πλευρά. Και αν το ίδιο το περιστατικό, είναι αποτύπωμα της ωμής φρικαλεότητας των συνθηκών κράτησης του σιωνισμού, όσα ακολουθούν στην πολιτική σκηνή είναι αχαρακτήριστα. Μετά τη σύλληψη 10 εφέδρων στις 29 Ιουλίου, όχλοι ακροδεξιών, μεταξύ των οποίων ορισμένοι υπουργοί της κυβέρνησης, εισβάλλουν στις εγκαταστάσεις του Sde Teiman για να τους απελευθερώσουν Ο Μπεν-Γκβίρ, υπεύθυνος για τη σωφρονιστική υπηρεσία, δηλώνει στα μέσα ενημέρωσης ότι είναι “ντροπή” για το Ισραήλ να συλλαμβάνει “τους καλύτερους ήρωές μας”. Σε ερώτηση του Αχμάντ Τίμπι, Άραβα βουλευτή αν είναι νόμιμο “να χώνεις ένα ραβδί στον πρωκτό ενός ανθρώπου”, ο Χανός Μιλουίνσκι, μέλος του κυβερνώντος κόμματος Λικούντ απαντά: “Αν είναι μαχητής της Χαμάς, οτιδήποτε είναι νόμιμο, όλα επιτρέπονται! Όλα!”.
Δεκάδες είναι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι που έχουν δολοφονηθεί έπειτα από βασανιστήρια και σεξουαλικές κακοποιήσεις κάτω από την προσχηματική ταμπέλα του μαχητή της Χαμάς. Δεκάδες φρικιαστικές μαρτυρίες που βλέπουν καθημερινά το φώς της δημοσιότητας: υποθέσεις όπως του Rami Abu Mustafa, Παλαιστίνιου κρατούμενου με νοητική και σωματική αναπηρία, ο οποίος βασανίστηκε σε φυλακές υψίστης ασφάλειας για μήνες στη Ράφα ενώ κατά την αποφυλάκισή του διαπιστώθηκε τύφλωση και απώλεια ζωτικών οργάνων, βασανισμοί κρατουμένων που απήχθησαν ως όμηροι από το νοσοκομείο Al Shifa, η αποφυλάκιση ενός Παλαιστινίου κατά την οποία διαπιστώθηκε πως του έχει αφαιρεθεί η σπλήνα και το παχύ έντερο με αποτέλεσμα να καταλήξει λίγες μέρες αργότερα, μαρτυρίες για βασανισμούς και κακοποιήσεις κρατουμένων από στρατιωτικούς σκύλους-κατά τα πρότυπα της δικτατορίας του Πινοσέτ.
Αξίζει όμως να μνημονεύσουμε και την υπόθεση του 23χρονου Παλαιστίνιου κρατούμενου Ibrahim Mansour, οποίος βρισκόταν αιχμάλωτος για την αντιστασιακή του δράση, στις γραμμές του παλαιστινιακού αγώνα. Μετά την αποφυλάκισή του, ο Mansour κατάφερε να εντοπίσει ένας από τους βασανιστές του, τον Yochai Avni, αξιωματικό και εκπαιδευτή σκύλων στις φυλακές. Ο Mansour εισέβαλλε σε στρατιωτικό εποικισμό, μαχαίρωσε τον βασανιστή του και έκαψε όλο το σπίτι, ενώ αργότερα συνελήφθει εκ νέου με την κατηγορία του φόνου. Μια υπόθεση που δείχνει το αντιστασιακό φρόνημα ενός λαού, που δεν ξεχνά και συνεχίζει να πολεμάει. Θα κλείσουμε με τη θέση των ίδιων των Παλαιστίνιων αγωνιστών πως …δεν πρέπει να διαχωρίζουμε τους πολιτικούς κρατούμενους από το ίδιο το καθεστώς, του οποίου η πολιτική απονομιμοποίηση γεννά την πολιτική αιχμαλωσία. Η έμπρακτη επαναστατική αλληλεγγύη στο πρόσωπό τους είναι η συνέχεια του αγώνα, η συνέχεια της αντίστασης. Η επαναστατική αλληλεγγύη στο πρόσωπο του GI Abdallah και των φυλακισμένων Παλαιστινίων, είναι η έξαρση του πολέμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό, μεταφέροντας την επίθεση στην καρδιά των κέντρων εξουσίας, στην καρδιά της Δύσης.
σημείωση: Τελευταία ενημέρωση μέχρι την έκδοση του άρθρου για τον George Ibrahim Abdallah είναι ότι στις 15 Νοέμβρη του 2024 το γαλλικό δικαστήριο διέταξε την αποφυλάκιση του για την 6η Δεκέμβρη με τον περιοριστικό όρο απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Οι κατήγοροι δήλωσαν ότι θα ασκήσουν έφεση επί της αποφάσεως εκ νέου”.
