Η έλευση στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τις τελευταίες εκλογές, με τον τρόπο που συντελέστηκε, αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο που για την εγχώρια πολιτική και οικονομική εξουσία πρέπει να αποτελέσει το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου παλινδρομήσεων, κρίσεων, έλλειψης συναίνεσης στο πολιτικό σύστημα, αγώνων από τα κάτω, σύγκρουσης. Βιώνουμε μια συνολική προσπάθεια να παρουσιαστεί η νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που εξυφαίνεται εδώ και καιρό σαν μια αναγκαία «φυγή προς τα εμπρός» μετά από χρόνια «θυσιών, σκληρών και αναγκαίων μέτρων, πειθάρχησης» του ελληνικού λαού. Ο νέος κύκλος ταξικής και κοινωνικής επίθεση από κράτος και κεφάλαιο παρουσιάζεται ως το ανάποδο, ως οι «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις» για να επέλθει η πολυπόθητη ευημερία, να αυξηθεί η απασχόληση, να καλυτερεύσουν οι συνθήκες, ενώ στην πραγματικότητα η νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι η «Κλωθώ» του όλου σκηνικού με μια επικάλυψη λαϊκής δεξιάς και συντηρητισμού.
Κατ’ αντιστοιχία, ο κυριαρχικός λόγος περιστρέφεται γύρω από ιδεολογήματα περί μεταρρυθμίσεων που το «ένοχο και αρτηριοσκληρωτικό» παρελθόν των μειοψηφιών, των απεργιών, των συγκρούσεων, των αγώνων, συνολικά των αντιστάσεων δεν άφηνε να πραγματοποιηθούν. Η λυσσαλέα επίθεση των προηγούμενων χρόνων φαίνεται προς το παρόν να έχει καταφέρει (με το απαραίτητο μαξιλαράκι του ΣΥΡΙΖΑ) να επιβάλει την απάθεια και τη μοιρολατρική αποδοχή της συνέχειας των μέτρων λιτότητας και καταστολής από μεγάλα κομμάτια των από τα κάτω. Αυτών που παρόλα αυτά διαφαίνεται πως διατηρούν (έστω και εκλογικά) ένα ζωτικό αίσθημα απαξίωσης του ελληνικού αστικού πολιτικού συστήματος και δυσπιστίας απέναντι στο λόγο της εξουσίας που πασχίζει να διαμορφώσει μια νέα εποχή ομαλής αναπαραγωγής κράτους και κεφαλαίου και άρσης κομβικών σημείων που υπονομεύουν / περιορίζουν την περαιτέρω ανάπτυξη του καπιταλισμού στον ελλαδικό χώρο.
Η νέα πολιτική της ΝΔ για τη μετάβαση σε μια επόμενη μέρα που διακηρύσσεται εδώ και καιρό, το περίφημο «τέλος της μεταπολίτευσης», περιλαμβάνει κάποια κλασσικά στοιχεία μιας πιο ολοκληρωτικής οργάνωσης ενός κράτους με τις απαραίτητες πινελιές «εκσυγχρονισμού», «καινοτομίας», «ικανοποίησης των κοινωνικών απαιτήσεων». Ουσιαστικά, αυτό που βλέπουμε, τόσο πρακτικά όσο και επικοινωνιακά, από πλευράς κυβέρνησης είναι ένα κράμα μακιαβελισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού εν είδη «ανάπτυξης» και πλήρης ιδιωτικοποίησης όλων των πτυχών της πραγματικότητας της χώρας. Για να μπορέσει όμως να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται ένα επικοινωνιακό παιχνίδι το οποίο, από τη μία θα κρατά τους ψηφοφόρους της σε μια κατάσταση που όλα βαίνουν αισίως, και από την άλλη θα μπορεί να δικαιολογήσει τις πρακτικές που ακολουθούνται (ακραία καταστολή) για να καμφθούν οι αντιστάσεις στα μεγαλόπνοα σχέδιά τους.
Πυλώνας τόσο του κυβερνητικού κορμού όσο και συνολικά του εθνικού κορμού στη σημερινή πραγματικότητα είναι η επαναφορά ενός δόγματος νόμου και τάξης, αύξησης της καταστολής, επίθεσης στους αγώνες, σφυρηλάτησης ενός δημόσιου λόγου υποταγής – πίστης – μη αμφισβήτησης του νόμου, των κρατικών μεταρρυθμίσεων και επιλογών, των συνθηκών ζωής. Η απαραίτητη κοινωνική βάση / ταξική συμμαχία για να αποκτήσει το κράτος και το κεφάλαιο τον αναγκαίο βηματισμό περνά μέσα από την επιβολή του λόγου, των συμφερόντων, των επιδιώξεων των αφεντικών και των ταξικών τους συμμάχων, δηλαδή κομματιών της μεσαίας και μικροαστικής τάξης αλλά σε κάποιο βαθμό και κομματιών των από τα κάτω. Ένα δεύτερο συστατικό της συγκολλητικής ουσίας του εθνικού κορμού είναι η εκ νέου και ραγδαία πριμοδότηση και καλλιέργεια του εθνικισμού και του ρατσισμού, μέσα από ένα τεράστιο κοινωνικό δίκτυο που συγκροτείται εδώ και αρκετά χρόνια, με ιδιαίτερη ένταση μετά το Δεκέμβρη του ’08 όταν και στην Ελλάδα η αντιεξεγερτική στρατηγική δεν αφορούσε μονάχα όσους και όσες βγήκαν στους δρόμους, αλλά τα νοήματα αμφισβήτησης, οργής και αντιπαράθεσης με τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της βαρβαρότητας, της υποτίμησης των ζωών μας. Η επαναφορά ενός εμφυλιοπολεμικού λόγου, η στρατολόγηση και πριμοδότηση των φασιστών, το πατρίς – θρησκεία – οικογένεια, ο πατριωτισμός, ο ρατσισμός, ο λόγος περί εσωτερικών εχθρών αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια μια πραγματικότητα που οργανώνει το ελληνικό κράτος, σε διαλεκτική σχέση με τα δηλητηριώδη νοήματα που ξεχύνονται καθημερινά και αφειδώς από ΜΜΕ, θεσμούς, επιτροπές κατοίκων και αντίστοιχες δομές οργάνωσης και αντιπροσώπευσης κομματιών των από τα κάτω σε σχέση με ζητήματα της καθημερινότητας και του τρόπου ζωής.
Όλα τα παραπάνω βέβαια χτύπησαν κόκκινο στην προετοιμασία και τις απαραίτητες πολιτικές συμμαχίες που η ΝΔ έκανε ειδικά τον προηγούμενο χρόνο, ώστε να επιτύχει την επάνοδο στην εξουσία. Ορμητήριο της και βασική πηγή από όπου άντλησε πολιτική υπεραξία ήταν ο βούρκος των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία, συλλαλητηρίων με ξεκάθαρη ακροδεξιά υφή από την εκκίνησή τους έως και αδιαμφισβήτητη πολιτική ηγεμονία σε περιπτώσεις από το φασιστικό χώρο, λόγο και οργανώσεις. Μέσω λοιπόν αυτής της κουστωδίας εθνικιστικού παραληρήματος και ρατσιστικού οχετού, τράβηξε κόσμο από τους διάφορους φασιστικούς θύλακες, και κυρίως από τη Χ.Α., δημιουργώντας έτσι εν τέλει ένα κράμα ψηφοφόρων διαφόρων ειδών, από νεοφιλελέδες μέχρι και εθνίκια του χείριστου είδους. Ταυτόχρονα, κέρδισε και ένα μεγάλο μέρος της μικρό-μεσαίας τάξης, που παραδοσιακά εκλέγει την εκάστοτε κυβέρνηση, γλυκαίνοντάς τη στο φορολογικό κομμάτι, όσον αφορά κυρίως το ιδιοκτησιακό. Η κύρια ρητορική που ακολουθήθηκε προεκλογικά ήταν αυτή της επιστροφής στην «κανονικότητα», της καταπολέμησης της «ανομίας», των μεγάλων επενδυτικών πλάνων, και για να δέσουν όλα αυτά μαζί οι απαραίτητες αμύνεσθαι αλλά και μάχεσθαι περί πάτρης δηλώσεις. Εν ολίγης αυτά που ήθελε να ακούσει ο μέσος μικροαστός και ο κάθε εθνικολάγνος.
Αυτά σηματοδότησαν επί της ουσίας την επάνοδο του ελληνικού εθνικού κορμού στην εξουσία, κραδαίνοντας το μαχαίρι της εκδίκησης στα δόντια, μια εκδίκηση που εκφράζεται εκκινώντας από όσους δεν χωρούν ή αμφισβητούν το κοινωνικό και ιδεολογικό τους φαντασιακό (που εκφράζεται με όλο και πιο επιθετικούς βιολογικούς και φυλετικούς όρους) και συνεχίζει στην ολοκληρωτική επιβολή του οικοδομήματος που φαντάζονται για ζωή. Τη ζωή της ακραίας κερδοφορίας για τα αφεντικά, της ατσάλινης μπότας των πραιτοριανών στους δρόμους, του μίσους για όποιον/α δεν είναι λευκός/ή, straight, παραγωγικός/ή, νομοταγής, φιλήσυχος/η, της πλήρους ιδιωτικοποίησης κάθε αγαθού και έκτασης του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει, του πολέμου, της πατριαρχίας, του μιλιταρισμού και του σκοταδισμού.
Από τα νομοσχέδια και τις εγκυκλίους που κάθε τόσο ανακοινώνονται από το Υπουργείο Παιδείας (με την Κεραμέως να δηλώνει σε μια ύψιστου συμβολισμού δήλωση πως η παιδεία πρέπει να διδάσκει την εθνική αφήγηση και όχι την κοινωνική) μέχρι την αναδιάρθρωση της καταστολής και την αναβάθμιση της σε επίπεδο μονάδων στο δρόμο και σε νομοθετικό πλαίσιο (άσυλο, αναδιάρθρωση φυλακών / δημιουργία ειδικών συνθηκών κράτησης και φυλακών υψίστης ασφαλείας). Από τη ρατσιστική διάρθρωση του κράτους (κατάργηση του ΑΜΚΑ με όρους φυλής – αίματος, νέο νομοσχέδιο για άσυλο, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, καταστολή και συλλήψεις όταν οι μετανάστες/τριες αγωνίζονται), το «γη και ύδωρ» στα αφεντικά μέσω του νέου αναπτυξιακού νομοσχεδίου και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το χτύπημα και των πιο βασικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την ιδεολογική και υλική επίθεση σε όσους/ες αγωνίζονται.
Ο συνολικότερος στόχος μακροσκοπικά είναι να κατασκευαστεί και να εμπεδωθεί η ελληνική νεοφιλελεύθερη νεοσυντηρητική βερσιόν του there is no alternative και να επιτευχθεί η δική τους ιστορική νίκη στους από τα κάτω. Το διακύβευμα αυτήν τη στιγμή είναι αν αυτό το ιδεολογικό και υλικό φορτίο θα καταφέρει να μετατοπίσει σε σημαντικό βαθμό συνολικότερα την κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα, καταγράφοντας για το απέναντι ταξικό στρατόπεδο μια επικράτηση, που στη δική τους θεωρία επί χάρτου θα δώσει το απαραίτητο καύσιμο μέσω της υφαρπαγής με κάθε τρόπο μιας νέα συναίνεσης, για να κυβερνήσουν τα επόμενα πολλά χρόνια, συνθήκη απαραίτητη για την επέλαση του κεφαλαίου με την επιβολή των σκληρότερων καπιταλιστικών όρων.
Άλλωστε, κατά τη διάρκεια της εκλογικής περιόδου, αλλά και μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, η θεωρία από ΝΔ και ΚΙΝΑΛ περί «στρατηγικής ήττας» του τελευταίου ώστε να διαμορφωθούν οι όροι να μην επανέλθει στην εξουσία δείχνουν τον ευρύτερο σχεδιασμό που υπάρχει όχι απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά απέναντι στους από τα κάτω, καθώς το ζήτημα είναι η εμφατική και ισχυρή πρόσδεση στην εξουσία των πλέον αντιδραστικών μορφωμάτων και η εφαρμογή των πιο λυσσαλέων πολιτικών εκμετάλλευσης. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η ανάλογη ιδεολογική προσπάθεια ενός νεόκοπου ιστορικού αναθεωρητισμού και εξισωτισμού που συντελείται καθημερινά με ρυθμούς πολυβόλου. Η αντιφασιστική πάλη του ’40 αποτελούσε «εθελοντισμό» απέναντι στις γενικά και αόριστα «δυνάμεις του λαϊκισμού», αντίστοιχα ότι ο πόλεμος του ’40 «ήταν πόλεμος κατά του Άξονα, κατά της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά δεν μας επιτέθηκε γενικά ο φασισμός και ο ναζισμός», πως οι αγωνιστές και αγωνίστριες κατά της χούντας ήταν «ψυχικά νοσούντες», για να αναφέρουμε μονάχα τα τελευταία δείγματα μιας βαθιάς διαδικασίας που εδώ και αρκετά χρόνια στοχεύει να θάψει τα ιστορικά αγωνιστικά νοήματα και να επιβάλει το λεξιλόγιο της εξουσίας.
Προς επικύρωση των παραπάνω, ας δούμε πώς ξεκινούν να παίρνουν σάρκα και οστά, εκκινώντας με την εμμονική προσκόλληση στην «ασφάλεια» των πολιτών, η οποία εκδηλώθηκε στα Εξάρχεια, ως το ύστατο πρόβλημα «διασάλευσης της εννόμου τάξεως», με απώτερο σκοπό τον «εξευγενισμό της περιοχής». Η πραγμάτωση αυτού όμως μεταφράζεται ως αστυνομοκρατία, με διμοιρίες όλο το εικοσιτετράωρο στην ευρύτερη περιοχή να τραμπουκίζουν και να δημιουργούν ένα κλίμα φόβου και μια εικόνα ολοκληρωτισμού. Ταυτοχρόνως, έχουμε την ολομέτωπη επίθεση στον Α/Α χώρο είτε με συνεχείς επιθέσεις των μπάτσων στον κόσμο που βρίσκεται στην περιοχή, είτε με επιθέσεις σε καταλήψεις και στέκια, κάνοντας ξεκάθαρο πως αυτές οι κινήσεις είναι πολιτικές πράξεις με σκοπό τον εξοβελισμό του/της οποιαδήποτε σπάει την κανονικότητά τους, και βγαίνει εκτός του κοινωνικού τους πλαισίου, και παράλληλα την καταστολή του ανταγωνιστικού κινήματος. Ακόμη μια απόρροια της καταστολής αυτής είναι και η διαχείριση των μεταναστών, τους οποίους το κράτος και το κεφάλαιο βλέπουν σαν ένα προϊόν που μπορεί να απομυζήσουν οικονομικά στο έπακρο, είτε σαν φθηνό εργατικό δυναμικό είτε μέσω των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Έτσι μόνο τυχαίο δεν είναι που το κύμα καταστολής έπεσε κατά κύριο λόγο στις καταλήψεις μεταναστών. Τέλος, και ίσως ο σημαντικότερος λόγος της καταστολής αυτής είναι το gentrification και η οικονομική εκμετάλλευση της περιοχής. Εδώ και καιρό βλέπουμε πως στην περιοχή υπάρχει ραγδαία αύξηση των ενοικίων, και πως ολοένα και περισσότερα σπίτια νοικιάζονται σε τουρίστες μέσω του airbnb. Αυτό γίνεται καθώς το κεφάλαιο έχει βρει ένα καινούργιο μοντέλο «εναλλακτικού» τουρισμού το οποίο του αποφέρει τεράστια κέρδη. Για να μπορέσει όμως να επιτευχθεί το πλάνο τους θα πρέπει το προϊόν (τα Εξάρχεια αυτά καθαυτά) να αλλοτριωθεί, να γίνει πειθήνιο και να μπορεί να προσφέρεται απλόχερα προς κατανάλωση στους ανθρώπους που βλέπουν την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες σαν ένα ωραίο ολιγοήμερο ταξίδι αναψυχής. Ο νέος κύκλος ταξικής/κοινωνικής επίθεσης υλοποιείται και με τα ανάλογα νομοσχέδια που περνούν με ταχύτατους ρυθμούς, σε μια λογική δόγματος του σοκ (που έχει χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν, ιδιαίτερα την περίοδο των μνημονίων) για να διαμορφώσουν την επίθεση πάνω στις ζωές μας.
Το νέο αναπτυξιακό νομοσχέδιο –οδοστρωτήρας για τους από τα κάτω και τον φυσικό κόσμο, ελντοράντο κέρδους για τα αφεντικά
Ξεκινάμε με το πολυνομοσχέδιο για την ανάπτυξη με τον γλαφυρό τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα» που πέρασε οριακά από τη Βουλή πριν κάποιες μέρες και ουσιαστικά δίνει «γη και ύδωρ» στα αφεντικά, εξυπηρετεί τα κοινωνικά / ταξικά / κομματικά συμφέροντα της κυβέρνησης και των ταξικών της συμμάχων, αλλά κυρίως, απελευθερώνει σε τρομακτικό βαθμό την αναβάθμιση της επίθεσης πάνω στα εργατικά και κοινωνικά κεκτημένα και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου, για τη συνέχιση και την διεύρυνση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.Στο νομοσχέδιο αυτό που τέθηκε στην δημόσια διαβούλευση με 85 άρθρα, όταν κατατέθηκε στην Βουλή είχε φθάσει στα 213 και μέχρι το προηγούμενο βράδυ της ψήφισής του απέκτησε άλλα 21, αριθμώντας τελικά 234 άρθρα, διακρίνονται τρεις κατηγορίες:
Η πρώτη είναι εκείνη που επιτίθεται στις εργασιακές σχέσεις, τη λειτουργία των σωματείων και των συνδικάτων, καταστρατηγεί εργατικά κεκτημένα χρόνων. Προβλέπεται το φακέλωμα των συνδικάτων, η ηλεκτρονική ψηφοφορία για την προκήρυξη απεργίας, ενώ θα δίνεται στις επιχειρήσεις η δυνατότητα να μην εφαρμόζουν όσα προβλέπονται στις κλαδικές συμβάσεις, ώστε να «ορθοποδήσουν» οικονομικά σε περίπτωση που βρίσκονται «σε καθεστώς προπτωχευτικής διαδικασίας ή πτώχευσης ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή εξυγίανσης», ανοίγοντας επί της ουσίας παράθυρο για εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Νομοθετείται «ρήτρα εξαίρεσης» για τα εργατικά δικαιώματα που προβλέπονται στις κλαδικές συμβάσεις, για επιχειρήσεις «που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, δηλαδή επιχειρήσεις σε καθεστώς προπτωχευτικής διαδικασίας, ή πτώχευσης ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή εξυγίανσης, επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας και νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού σκοπού». Στο νομοσχέδιο ορίζεται ότι «η εθνική κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση δεν υπερισχύει αντίστοιχης τοπικής», που σημαίνει ότι μια κλαδική θα μπορεί να ξηλώνεται προς όφελος της εργοδοσίας και με την υπογραφή μιας αντίστοιχης τοπικής.
Σχετικά με τις κλαδικές συμβάσεις, θα πρέπει να υπάρχει «τεκμηρίωση των επιπτώσεων της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση και κοινοποίηση αυτής στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας», που σημαίνει ότι μια κλαδική σύμβαση θα παραμένει ανενεργή και επί της ουσίας άκυρη, αν υπάρχει εκτίμηση από τα «δεσμευόμενα μέρη» ότι η υποχρεωτική επέκτασή της μπορεί να πλήξει την ανταγωνιστικότητα του κλάδου. Επιπλέον, εισάγονται προϋποθέσεις που περιορίζουν σημαντικά την μονομερή προσφυγή του εργάτη στη Διαιτησία. Για τη λειτουργία των σωματείων και την προκήρυξη απεργιών, πέρα από το να εκπροσωπούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις το 50%+1 των εργαζομένων του κλάδου, προβλέπεται η ακόμα μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στις διαδικασίες των συνδικάτων και στις ίδιες τις γενικές τους συνελεύσεις, ενώ ενισχύεται το φακέλωμα των εργαζομένων, καθώς ορίζεται ότι μπορεί να γίνει χρήση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα ακόμη και για την καταγγελία μιας σύμβασης, δηλαδή για την απόλυση ενός εργαζομένου. Προωθείται η ηλεκτρονική ψηφοφορία για τις «αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και λοιπών οργάνων διοίκησης» των συνδικάτων, «συμπεριλαμβανομένων των αποφάσεων κήρυξης απεργίας». Παράλληλα, προωθείται η δημιουργία «Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων» στο υπουργείο Εργασίας.
Η δεύτερη κατηγορία, στο όνομα της ανάπτυξης, καταργεί θεμελιώδεις αρχές προστασίας του περιβάλλοντος και εισάγει σειρά κινήτρων και ελαφρύνσεων για τα αφεντικά, δίνοντας επενδυτικά κίνητρα σε επιχειρηματικές δραστηριότητες που ξεκινούν από τις εξορύξεις και το real estate έως τις εκδοτικές επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικά: H αλλαγή των κανόνων περιβαλλοντικής αδειοδότησης αποτελεί κομβικό σημείο. Μειώνονται οι χρόνοι της διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης, κυρίως στο κομμάτι της δημόσιας διαβούλευσης. Ακόμη δίνεται η δυνατότητα αξιολόγησης Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων σε ιδιώτες και εταιρείες. Τα ίδια τα αφεντικά, δηλαδή, θα μπορούν να στήνουν δικά τους παραρτήματα που θα αξιολογούν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των έργων τους. Παράλληλα, εισάγονται στη νομοθεσία προϋποθέσεις για τη δημιουργία Ειδικών Ζωνών Εργασίας σε περιοχές που κρίνεται πως έχουν χτυπηθεί από την κρίση, με στόχο πάντα την προσέλκυση κεφαλαίων και επενδύσεων, κάτι που ουσιαστικά θα μετατρέψει τεράστιες περιοχές σε ειδικές οικονομικές ζώνες.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό σημείο: Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται περίπου 20 άρθρα που αναφέρονται στη λειτουργία κεραιών κινητής τηλεφωνίας, που μεταξύ άλλων, επιτρέπουν τόσο την τοποθέτηση κεραιών κοντά σε σχολεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς, καταργώντας διάταξη που όριζε ζώνη προστασίας 100 μέτρων. Περαιτέρω, προβλέπεται η δημιουργία πάρκων κεραιών σε ακίνητα από 10 έως και 50 στρέμματα, καθώς και κατασκευή οικίσκων έως 25 τετραγωνικά μέτρα για τις ανάγκες των εγκαταστάσεων, προβλέποντας παράλληλα τη λειτουργία κεραιών σε αρχαιολογικούς χώρους, ζώνες NATURA και δασικές περιοχές, αλλά και σε ιστορικά κέντρα πόλεων, με μοναδικό προαπαιτούμενο την αντίστοιχη υπουργική άδεια. Επιπρόσθετα, σημαντικό είναι το σημείο που αφορά τις «οχλήσεις» που είναι ένα κρατικό εργαλείο χωροθέτησης των βιομηχανικών δραστηριοτήτων και εν δυνάμει εξαιρούν περιοχές από βιομηχανική χρήση. Είναι ένας οριζόντιος κανόνας σχεδιασμού και απαγόρευσης κάποιων παραγωγικών χρήσεων σε κάποιες περιοχές. Η κατάργησή τους αποτελούσε μία από τις βασικές απαιτήσεις του ΣΕΒ. Αυτό γίνεται με τον εξής τρόπο: Εξομοιώνοντας τις κατηγορίες της όχλησης (υψηλή, μέση, χαμηλή) με τις κατηγορίες της περιβαλλοντικής κατάταξης στην περιβαλλοντική αδειοδότηση. Για παράδειγμα, αν δύο τελείως διαφορετικές επενδύσεις έχουν την ίδια περιβαλλοντική επίπτωση, με το νέο νομοσχέδιο αποτελούν μια κοινή κατηγορία, άρα θα μπορούν και να πραγματοποιηθούν αλλά και να γειτνιάσουν. Επί της ουσίας, το μήνυμα στα αφεντικά είναι ότι μπορούν να επενδύσουν όπου θέλουν.
Η τρίτη κατηγορία αφορά την πελατειακή ικανοποίηση συμφερόντων των αφεντικών και τη θεσμοθέτηση διάφορων διευκολύνσεων και δώρων προς όλους αυτούς που στελεχώνουν και στηρίζουν το κράτος και την παρούσα κυβέρνηση. Χορήγηση επενδυτικών κινήτρων σε εταιρίες ταχυμεταφορών, επιδότηση φιλικών προς την κυβέρνηση εφημερίδων, αναδρομική, από το 2017, νομιμοποίηση αγορών ακινήτων για απόκτηση χρυσής βίζας που έχουν γίνει μέσω POS. Το 2017 ήρθε στο φως σκάνδαλο με παράνομες συναλλαγές με POS μέσω Κίνας, με πρωταγωνιστή εταιρία real estate που ανήκε στον τότε αντιπρόεδρο της Jumbo Ευάγγελο Παπαευαγγέλου και την εμπλοκή στελεχών της Εθνικής Τράπεζας. Η φωτογραφική αυτή διάταξη έχει ως στόχο να νομιμοποιηθεί το παραπάνω σκάνδαλο, αλλά και να δοθούν τα απαραίτητα κίνητρα στους πλέον ισχυρούς επενδυτές (που εμπλέκονται έντονα στο νέο real estate σαφάρι που διαδραματίζεται στον ελλαδικό χώρο, με σαφή διαμόρφωση της στρατηγικής περί gentrification ειδικά στο κέντρο της Αθήνας). Μια άλλη ρύθμιση δίνει τη δυνατότητα να επιμηκυνθούν σε τέσσερα χρόνια οι θητείες των διοικήσεων Επιμελητηρίων, φιλικών προς την κυβέρνηση και σημαντικών για τα αφεντικά, όπως του Οικονομικού Επιμελητηρίου.
Ακόμη, στο άρθρο 12 με το οποίο εξαιρούνται οι ΔΕΚΟ, που είτε έχουν έσοδα άνω των 100 εκατ. ευρώ, είτε απασχολούν πάνω από 3.000 εργαζομένους, από το ανώτατο πλαφόν των 4.600 ευρώ μικτά στην μισθοδοσία των διευθυνόντων και εντεταλμένων συμβούλων. Με την αλλαγή αυτή -που αφορά σίγουρα τη ΔΕΗ, τον ΟΑΣΑ, τον ΟΣΥ, τη ΣΤΑΣΥ, τα ΕΛΤΑ, την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ- οι αμοιβές των συγκεκριμένων στελεχών αυξάνονται στα 7600 ευρώ μικτά. Τα golden boys του κράτους παραλαμβάνουν με τη σειρά τους το δικό τους δώρο για τις απαραίτητες υπηρεσίες τους, που κυρίαρχα αφορούν το ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων ΔΕΚΟ και την αύξηση του κόστους ζωής που θα βαρύνει ακόμη περισσότερο τις πλάτες των από τα κάτω. Άλλη διάταξη καταργεί την ονομαστικοποίηση των μετοχών για τους ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης καθώς και την υποχρέωσή τους για υποβολή πόθεν έσχες, ενώ σε μια άλλη προβλέπεται αύξηση των μισθών διευθυντών των ιδιαίτερων γραφείων υπουργών, υφυπουργών και γενικών γραμματέων υπουργείων κ.ά. Τέλος, με το νέο πολυνομοσχέδιο προβλέπεται η δυνατότητα των δήμων να συνάπτουν δημόσιες συμβάσεις με ιδιώτες για υπηρεσίες καθαρισμού, πρασίνου και ηλεκτροφωτισμού, με τα αποτελέσματα σε επίπεδο φόρων, ρουσφετιών, και νταλαβεριών αλλά και απολύσεων, εγκατάλειψης και κερδοφορίας για τα αφεντικά που θα πάρουν τις ανάλογες συμβάσεις να είναι δεδομένα.
Η κατάργηση του ασύλου – κομβικό σημείο αναδιάρθρωσης της καταστολής και της επέλασης του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια
Συνεχίζοντας την ανάλυση για τα όσα διαμορφώνονται από τις εκλογές και πέρα, ας μιλήσουμε για την καταστολή και συγκεκριμένα για τους πανεπιστημιακούς χώρους, καθώς και επίσημα πλέον το άσυλο καταργήθηκε. Και αυτό όμως, όπως και τα προηγούμενα, δεν είναι κάτι νέο ούτε κάτι το οποίο δεν περιμέναμε, καθώς οι προσπάθειες για την κατάργησή του γίνονται εδώ και καιρό, από τον νόμο Διαμαντοπούλου στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου, και τώρα στην πραγμάτωση της οριστικής κατάργησης του ασύλου. Βέβαια σημαντικό ρόλο στο να μπορέσει να βρεθεί πρόσφορο έδαφος για την κίνηση αυτή είναι και η διαρκής αποπολιτικοποίηση των φοιτητών εδώ και χρόνια, μέσω των φοιτητικών παρατάξεων όλων των αποχρώσεων, με τις πρακτικές και την πλήρως κομματοποιημένη και ελεγχόμενη πολιτική που ασκούν. Με μπροστάρη τα καθεστωτικά ΜΜΕ, η Ν.Δ. άσκησε μια ρητορική περί εστιών ανομίας και διακίνησης ναρκωτικών, που είχε ως αποτέλεσμα να μπορέσει κάτι τέτοιο να περάσει στο απυρόβλητο από μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Η κίνηση του να καταργηθεί το άσυλο έχει ως κεντρική στόχευση την καταστολή, την αποδυνάμωση και τον ολικό κατακερματισμό των φοιτητικών αγώνων. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι πολύ πιο εύκολη η είσοδος εταιριών στο πανεπιστήμιο (κάτι που ήδη συμβαίνει), και το πανεπιστήμιο θα μπορεί να λειτουργεί ως παραγωγικό μέσο, και ως μέσο εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης για την κάθε μεγαλοεταιρία, τον κάθε μεγαλοεργολάβο, αλλά και για τους διάφορους κρατικούς μηχανισμούς (μπάτσοι, στρατός κ.τ.λ.) με δωρεάν εργατικό δυναμικό που θα ονομάζεται φοιτητές/τριες. Έπειτα έχουμε και διάφορες τοποθετήσεις περί αναθεώρησης του άρθρου 16, κάτι το οποίο μας δίνει μια εικόνα από το τι πρόκειται να επακολουθήσει, δηλαδή η πλήρης ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης με την δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, και το άνοιγμα της ταξικής ψαλίδας ακόμη περισσότερο όσον αφορά το ποιος θα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση. Μέσω της κατάργησης του ασύλου επιδιώκεται η δημιουργία ενός χώρου στείρας εξειδίκευσης χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης και ανάλυσης, και ενός χώρου αστυνομοκρατούμενου, όπου ο φοιτητής δεν θα μπορεί να έχει θέση στο ίδιο το πανεπιστήμιό του. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται προσπάθεια, ένας χώρος που εκ φύσεως είναι ανατρεπτικός και στηρίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, με ένα παρελθόν μεγάλων αγώνων είτε φοιτητικών είτε όχι, να αλλοτριωθεί πλήρως.
Για να μην μπερδευόμαστε όμως, αυτό το οποίο βιώνουμε τώρα δεν είναι ούτε κάτι καινούργιο ούτε κάτι το οποίο είναι πολιτική και πρακτική της συγκεκριμένης κυβέρνησης κατά αποκλειστικότητα. Καθώς το κράτος έχει συνέχεια, οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι επιχειρήσεις σκούπες κατά των μεταναστών, τα κολαστήρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης και η καταστολή, είτε έμμεση είτε άμεση, πριν είχε το προσωπείο του ανθρωπισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ, και τώρα αυτό του συντηρητισμού με την Ν.Δ. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Κερδισμένη από όλο αυτό βγαίνει η αστική τάξη σε κάθε περίπτωση. Το κράτος και η κατασταλτικοί μηχανισμοί του κινούνται γύρω από τις πολυεθνικές και την αστική τάξη προφυλάσσοντας τα συμφέροντά τους, πάντα στις πλάτες των από τα κάτω. Από τις σκουριές, τα νερά του Πηλίου, τα αιολικά στα Άγραφα και τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, παραδείγματα παράλληλης οικονομικής υπεραξίας και καταστροφής της φύσης, στους «εξευγενισμούς» περιοχών, την ανάπλαση του ελληνικού και του λιμανιού του Πειραιά, θιασώτες είναι οι ίδιοι σε ένα χιλιοπαιγμένο έργο.
RedBlack & Jegardo
Η επίθεση στα Εξάρχεια και τις καταλήψεις
Ξημέρωμα 26/08/2019 στήνεται ένα χιλιοπαιγμένο εργάκι στους δρόμους των Εξαρχείων. Στρατιές πάνοπλων αστυνομικών (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ και λοιπά ακρωνύμια) εισβάλλουν στους κατειλημμένους χώρους της Gare στην Καλλιδρομίου, της (πρώην) Rosa de Foc στην Ασημάκη Φωτήλα, της Σπύρου Τρικούπη 17 και της Τρανσιτο στο νούμερο 15. Από τις εκκενώσεις των κτιρίων συλλαμβάνονται 3 αναρχικοί σύντροφοι στο κτίριο της κατάληψης Gare, ένας σύντροφος σε άλλο σημείο, 4 μετανάστες από το κτίριο της Τρανσιτο και απομακρύνονται από τους μέχρι πρότεινος τόπους κατοικίας τους εκατοντάδες μετανάστες και μετανάστριες, μεταξύ τους και πολλά παιδιά. Πέραν των συλληφθέντων που οδηγήθηκαν στα κρατητήρια, ο υπόλοιπος κόσμος οδηγήθηκε στα διοικητικά κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη, όπου οι συνθήκες πιθανόν να είναι χειρότερες και από φυλακές. Οι κρατούντες για να σώσουν όσα δεν σώζονται, μετέφεραν μεγάλο κομμάτι του κόσμου αυτού, σε δομή φιλοξενίας (?) στο Μενίδι. Μακριά από όπου εκείνοι και εκείνες ζούσαν, είχαν δομήσει καθημερινότητα, εν τέλει είχαν κάνει την επιλογή αν θεωρήσουν σπίτι. Το εργάκι συνεχίζεται ξημερώματα 19/9/19 και 23/9/19 όπου το κράτος εκκενώνει άλλες 3 μεταναστευτικές καταλήψεις: το 2ο σχολείο, γνωστό κι ως Jasmine, την Αχαρνών 22 και το 5ο σχολείο. Επίσης, γερανός με συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων αφαίρεσε το πολιτικό περίπτερο από την πλατεία Εξαρχείων.
Εκατοντάδες ακόμα μετανάστες και μετανάστριες οδηγήθηκαν σε διάφορες δομές φιλοξενίας (;), εν αναμονή των νέων camp που θα εγκαινιάσει η ΝΔ σε κάθε μήκος και πλάτος της χώρας, αλλά και υπερσυσσώρευσης ανθρώπων σε όσες δομές υπάρχουν ήδη. Επιθυμία της ΝΔ είναι η προσπέλαση κάθε χώρου που κινούνται μετανάστες και μετανάστριες, ώστε να ελέγχονται καλύτερα και ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν ως εργατικό δυναμικό σε ενδεχόμενες κινήσεις ανάπτυξης και τσιμεντοποίησης. Φυσικά με το απαραίτητο αντάλλαγμα, την πειθηνιότητα, τον φυσικό περιορισμό και αποκλεισμό ολόκληρων πληθυσμών ανθρώπων.
Αξιοσημείωτη είναι και η διαδικασία που ακολουθήθηκε κατά την προσαγωγή του αναρχικού συντρόφου κοντά στην κατάληψη Gare. Οδηγήθηκε στο σπίτι του όπου έγινε ψακτική και αργότερα σε αδειο κτίριο όπου με πρόσχημα ανώνυμη καταγγελία ότι εκεί βρίσκονταν ναρκωτικά και ότι εκείνος έχει σχέση με το συγκεκριμένο σημείο (;) φρόντισαν να καταστήσουν σαφές ότι κράτος και δικαιοσύνη μπορούν να μαγειρέψουν ο,τι θέλουν και να ανακαλύψουν ανώνυμες καταγγελίες, να εμφανίσουν ευρήματα εκεί που δεν υπάρχουν κοκ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έφυγαν με άδεια χέρια, κάτι που δείχνει ότι αυτό που επιθυμούσαν ήταν να συμβάλλουν σε ένα κλίμα τρομοκρατίας ενάντια σε όποιον αγωνίζεται για την ελευθερία.
Και για να μην ξεχνιόμαστε: τόσο οι κατασταλτικές κινήσεις εναντίον αναρχικών, όσο και αγωνιζόμενων κομματιών εν γένει, δεν είναι χαρακτηριστικό της ΝΔ, της δεξιάς ή του Μπακογιάννη. Είναι εγγενές χαρακτηριστικό του κράτους και γίνεται ολοφάνερο από την πορεία των αγώνων (και αντίστοιχα των κατασταλτικών κινήσεων) τα τελευταία χρόνια. Από μία περίοδο έντονων κοινωνικών διεργασιών το 2010-2012, ο Σύριζα ήρθε να αφομοιώσει αλλά και να καταστείλει. Πασιφανές, καθώς οι διώξεις αναρχικών συνεχίστηκαν, οι εκκενώσεις καταλήψεων ασταμάτητες (με τριάδα εκκενώσεων, Ματρόζου, Ζαϊμη και Gare στις 12/3/18), αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο, με περικοπές, κλπ. Στα χρόνια κυβέρνησής του, ο Σύριζα, με υποσχέσεις και ψίχουλα στους καταπιεσμένους, κατάφερε να πλήξει το ανταγωνιστικό κίνημα, όπου βγήκε εμφανώς αποδυναμωμένο. Το κράτος όμως έχει συνέχεια. Η Νέα Δημοκρατία επισφράγισε τη σκληρή δουλειά χρόνων του Σύριζα επιχειρώντας να επιτεθεί ολομέτωπα σε κάθε έκφανση της ζωής. Μετά τις καταλήψεις, τους αναρχικούς και τις μετανάστριες θα δούμε επιθέσεις (ή βλέπουμε ήδη) σε εργασιακά, περιβάλλον, πανεπιστημιακό άσυλο κοκ.
Ντεμπούτο κάνει, εκτός από την Νέα Δημοκρατία, και ο δήμαρχος Αθηνών Κώστας Μπακογιάννης της γνωστής οικογενείας (ακριβώς εκείνη την εβδομάδα). Η επίθεση στις παραπάνω καταλήψεις συνδέεται με την απόπειρα εξευγενισμού και ‘καθαρισμού’ του κέντρου της πόλης. Μίας πόλης άσπρης και ανιαρής, όπου τα πάντα οφείλουν να διέπονται από τον κρατικό έλεγχο. Επιδιώκουν να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης ώστε να είναι εύφορο για την περαιτέρω εγκαθίδρυση του κεφαλαίου, μέσω των μεγάλων έργων, του τουρισμού και του airbnb. Όλα αυτά για τους από κάτω αυτού του κόσμου έχουν μια συγκεκριμένη συνταγή: υποτίμηση των ζωών μας, άθλιες συνθήκες εργασίας, λεηλασία της φύσης και του περιβάλλοντος, ακριβά ενοίκια, ακριβά εισιτήρια, κάμερες παρακολούθησης της «κυκλοφορίας», ορισμένες ροές ανθρώπων, συγκεκριμένες εντολές εκτέλεσης εργασίας, σπίτι-δουλειά-σπίτι.
Οι καταλήψεις κτιρίων όμως αποτελούν μομφή στην ιδιοκτησία και την ατομική ή κρατική έκφανσή της πάνω σε κτίρια που ανήκουν δικαιωματικά σε όσους τα χρησιμοποιούν και τα μοιράζονται. Είναι ένα εργαλείο που ανέκαθεν χρησιμοποιούταν από τους αναρχικούς και κατάφερε να κοινωνικοποιηθεί σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, όπως τους μετανάστες και τις μετανάστριες, που επέλεξαν να το χρησιμοποιήσουν ευρέως τα τελευταία χρόνια, με συλλογικό τρόπο. Η γειτονιά των Εξαρχείων και οι γύρω γειτονιές αποτέλεσαν μια βάση για να στηθούν εγχειρήματα αλληλεγγύης που να θέτουν τις βάσεις για από κοινού αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Είναι αυτή η σύνθεση των Εξαρχείων και το μπόλιασμα των ιδεών και πρακτικών που κάνει τους κρατούντες να ανησυχούν. Είναι ο συμβολισμός της ασυνέχειας του κράτους σε χωρικές ενότητες.
Είναι λογικό να τρίζουν οι καρέκλες τους. Και είναι λογικό γιατί είναι τα ψήγματα ενός άλλου κόσμου, που δεν θα βασίζεται σε οικονομικούς και εξουσιαστικούς όρους αλλά στην ελευθερία, την αυτοοργάνωση και την αυτοδιάθεση.
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΗ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΝΑ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ,
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ,
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Βηλφεγώρ
